6. คนต้นเหตุ

“คุณพลอยครับ ผมขอเบอร์ได้ไหมครับ?”

“ไม่ได้”

“คุณภูริช”

พลอยลลินณ์หันกลับไปยังต้นเสียงที่อยู่ด้านหลัง ร่างบางรีบลุกขึ้นยืนเมื่อคนตัวสูงก้าวมาหยุดอยู่ข้าง ๆ เธอ

“กินข้าวอิ่มแล้วใช่ไหม จะได้ไปกัน” ภูริชถามพลางหลุบสายตามองที่ถาดข้าวที่อยู่ด้านหน้าหญิงสาว มือหนาจับที่ต้นแขนออกแรงเพียงนิดเพื่อดึงร่างบางให้พ้นจากเก้าอี้ที่เธอเคยนั่งอยู่ โดยที่ทุกอิริยาบถมีสายตาของพนักงานหลายสิบคู่จับจ้องอย่างสนอกสนใจ

“ไปไหนคะ?” คนตัวเล็กถามก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะจากนั้นจึงหันมาจับถาดข้าวที่รับประทานอิ่มแล้วเพื่อจะยกไปเก็บ

“ไปเถอะน่า” ภูริชพูดขึ้นตัดบทโดยไม่ยอมให้ความกระจ่าง ใช้ฝ่ามือดันหลังให้หญิงสาวก้าวเดินนำหน้าตัวเอง

“เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนครับคุณพลอย” พนักงานหนุ่มคนเดิมเอ่ยเรียกเมื่อเขายังไม่ได้สิ่งที่ต้องการแต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้พบกับสายตาคมกริบของผู้เป็นนายที่ตวัดมามองคล้ายกับตักเตือนให้เขาหยุดในสิ่งที่ตั้งจะทำอยู่กลาย ๆ ดูท่าเขาคงจะได้กินแห้วเสียแล้วงานนี้

ภูริชยืนรอพลอยลลินณ์ในตอนที่หญิงสาวเดินถือถาดข้าวไปเก็บ ซึ่งนั่นกลายเป็นจุดสนใจของพนักงานที่อยู่บริเวณนี้เป็นอย่างมาก น้อยครั้งที่จะเห็นนายหัวหนุ่มมาปรากฏกายยังห้องอาหารแห่งนี้ หากไม่ไปรับประทานอาหารข้างนอกเขาก็ให้พนักงานนำอาหารไปส่งยังห้องทำงาน

คนทั้งคู่เดินออกมาจากห้องอาหารโดยที่คนตัวสูงเดินออกหน้าและคนตัวเล็กซอยเท้าเดินตามหลังไปติด ๆ แต่แทนที่ภูริชจะหยุดที่ลิฟต์โดยสารอย่างที่พลอยลลินณ์คิด เขากลับเดินเลยตรงไปยังประตูทางออกมุ่งสู่ภายนอกโรงแรม

“คุณภูริชจะไปไหนคะ?” พลอยลลินณ์รีบจับท่อนแขนที่พ้นออกมาจากชายเสื้อเชิ้ตซึ่งชายหนุ่มได้พับไว้ให้อยู่ที่ครึ่งท่อนแขนเพื่อรั้งให้เขาหยุดเดิน เธอถามเขาและมองเข้าไปด้านในด้วยความเป็นกังวลเพราะถ้าจะออกไปทำธุระด้านนอกเธอก็ต้องขึ้นไปเอากระเป๋าสะพายบนห้องทำงานเสียก่อน

“จะพาคุณไปเก็บกระเป๋าแล้วไปอยู่ที่บ้านกับผมน่ะสิ คุณไปพูดอะไรกับแม่ผม ท่านถึงได้มาโวยวายว่าผมไม่ดูแลคุณ” กล้ามเนื้อแขนกระตุกรับสัมผัสกับฝ่ามือนุ่มโดยที่เจ้าตัวควบคุมไม่ได้ในตอนที่ชายหนุ่มหันกลับไปมองใบหน้าสวยอย่างเอาเรื่อง นึกแล้วก็คิดโมโหเมื่อมารดาโทรมาต่อว่า ว่าให้ลูกสาวของเพื่อนท่านไปพักยังหอพักพนักงานซึ่งเป็นหอรวมทั้งหญิงและชาย ท่านกล่าวหาว่าเขาปล่อยให้หญิงสาวตกอยู่ในความสุ่มเสี่ยงที่จะโดนทำมิดีมิร้าย ไม่ยอมพาไปพักอาศัยที่บ้านทั้ง ๆ ที่มีตั้งหลายห้อง และเขาก็ต้องทนฟังมารดาบ่นให้เป็นสิบนาทีเรื่องที่ชอบไปเที่ยวเสเพลในเวลากลางค่ำกลางคืน และตบท้ายด้วยกล่าวหาว่ามีอะไรปิดบังถึงไม่ยอมให้หญิงสาวคนนี้ไปอยู่ร่วมชายคา จนเขาต้องรับปากว่าจะให้พลอยลลินณ์ย้ายไปอยู่ที่บ้านด้วยท่านจึงยอมวางสายไป รู้สึกตะหงิดใจว่ามารดาของเขาคงต้องมีแผนอะไรในใจแน่ ๆ

“เมื่อคืนคุณป้าโทรหาพลอยแล้วถามว่าพักที่ไหน พลอยก็บอกว่าพักที่หอพักพนักงานแค่นั้นเองค่ะ” จะให้เธอพูดต่อได้อย่างไรว่า คุณนายภาวรรณโอดโอยว่าจะให้เธอช่วยเป็นหูเป็นตาให้ท่านได้อย่างไรในเมื่อเธออยู่คนละที่กับลูกชายของท่าน จากนั้นท่านก็บอกว่าจะจัดการเองและได้วางสายไปและนี่ก็คงเป็นวิธีของท่านแน่ ๆ

“น่าหงุดหงิดชะมัด ไปกันได้แล้วผมยังมีงานค้างอยู่” ภูริชเอ่ยเสียงดุก่อนจะเดินผละจากร่างเล็กไปอย่างหัวเสียเพราะนี่เป็นสาเหตุที่ทำให้เขาต้องวางมือจากงานมาจัดการเรื่องของหญิงสาวให้เรียบร้อยเสียก่อนตามความต้องการของผู้เป็นมารดา ชายหนุ่มสาวเท้าก้าวยาว ๆ ตรงไปยังรถยนต์คันใหญ่โดยไม่รอคนด้านหลังจึงทำให้พลอยลลินณ์ต้องรีบวิ่งตามเจ้านายขี้โมโหไปโดยลืมเรื่องกระเป๋าสะพายตัวเองเสียสนิท

ภูริชพาพลอยลลินณ์มายังบ้านหลังใหญ่ซึ่งอยู่ในพื้นที่ส่วนตัวบริเวณกว้าง หลังบ้านติดกับหาดทรายสีขาวสะอาดตาซึ่งมีน้ำทะเลสีใสกำลังหยอกล้อกับทรายละเอียดทำให้เกิดฟองคลื่นเชื้อชวนให้หยุดยืนมอง สวนหย่อมหลังบ้านมีต้นไม้ขนาดใหญ่ยืนต้นช่วยสร้างร่มเงาในยามที่แสงแดดร้อนสาดส่อง พลอยลลินณ์หยุดยืนมองผืนชายหาดกว้างผ่านกระจกกว้างของระเบียงบ้านอย่างเพลิดเพลิน ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มขณะที่ในหัวจินตนาการว่าคงจะมีความสุขไม่น้อยหากได้ลงเล่นน้ำที่นี่โดยไร้สายตาผู้อื่นจับจ้องให้เก้อเขิน แต่แล้วฝันเธอก็ต้องดับสลายเพราะเสียงทุ้มห้วนดังขึ้นด้านหลัง

“จะยืนอีกนานไหม?” ร่างใหญ่ยืนอยู่ตรงบันไดขั้นแรกมองมายังเธอด้วยสายตาดุดัน อารมณ์ขุ่นมัวที่โดนผู้เป็นมารดาบังคับยังไม่จางหายเลยพานมาโมโหคนต้นเหตุที่เธอทำอะไรก็ดูขัดหูขัดตาเขาไปหมด

“….” พลอยลลินณ์ไม่โต้ตอบเพียงแค่เม้มปากแน่นข่มอารมณ์ขุ่นเคืองเอาไว้ในใจขณะที่เธอลากกระเป๋าใบใหญ่เดินเข้าไปหาเจ้าของบ้านหน้ายักษ์ เมื่อไปถึง หูกระเป๋าที่เธอจับอยู่ก็โดนมือใหญ่แย่งเอาไปและหิ้วขึ้นไปด้านบนโดยที่ขายาวก้าวอย่างมั่นคงราวกับกระเป๋านั้นไร้น้ำหนัก

“คุณอยู่ห้องนี้” ชายหนุ่มพูดขึ้นในตอนที่หยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องห้องหนึ่ง เอื้อมมือไปจับลูกบิด ออกแรงหมุนเพียงนิดก็สามารถเปิดประตูได้

แกรก..

“มองเห็นทะเลด้วย” พลอยลลินณ์เอ่ยเสียงสดใสอย่างพึงพอใจ กวาดสายตาสำรวจเข้าไปห้องซึ่งมีระเบียงกว้างที่เห็นทะเลได้อย่างตื่นเต้นในหัวใจ ความใฝ่ฝันของเธอตั้งแต่เด็ก ๆ คือมีห้องที่ได้มองเห็นท้องทะเลแบบนี้ และห้องที่ชายหนุ่มยกให้เธอนั้นก็ทำให้ฝันของเธอเป็นจริง และขณะที่เธอกำลังตื่นเต้นกับห้องนอนในฝันเสียงทุ้มของเขาก็ขัดขวางฝันหวานของเธออีกครั้ง

“ทำกับข้าวเป็นใช่ไหม ทำอะไรให้ผมกินหน่อยสิ ทำเสร็จแล้วเอาไปให้ผมด้วย” สั่งเสร็จคนตัวสูงก็หมุนตัวกลับไป ไม่รอฟังคำตอบว่าเธอสามารถทำกับข้าวให้เขาได้หรือเปล่า เขาเปิดประตูห้องทำงานและเดินเข้าไปรวดเร็วโดยที่ดวงตาสวยมองตามหลังจนกระทั่งเขาลับสายตาไป

“เฮ้อ..สั่งเอา ๆ ” บ่นจบแม่บ้านจำเป็นอย่างพลอยลลินณ์จึงต้องเอากระเป๋าเข้าไปเก็บในห้องและรีบลงไปทำอาหารง่าย ๆ ตามวัตถุดิบที่มีอยู่ในตู้เย็นและเอาขึ้นไปให้เขายังห้องทำงาน จากนั้นเธอจึงได้กลับไปจัดเสื้อผ้าเข้าตู้และจัดการธุระส่วนตัวของตัวเอง

**********************

เนื้อกวางแสนหวานเข้าใกล้ปากสิงโตเข้าทุกที คุณนายแม่อยากได้สายลับแต่ลูกชายแม่จะทำให้สายลับเป็นลูกสะใภ้ก็คราวนี้55555555