บทที่ 2 แรกพบประสบเจอ 1.1

และควบคุมเทคโนโลยีต่างๆ ในองค์กร

เมื่อเข้ามาในแผนกดังกล่าว เอมิลี่ได้พาดานิตาไปยังห้องทำงานของริคคาร์โด้ที่เวลานี้เลื่อนตำแหน่งมาเป็นรองผู้จัดการแผนก เพื่อส่งนักศึกษาฝึกงาน หลังจากที่เธอเคาะประตูห้องและได้รับอนุญาตจากเจ้าของห้อง เอมิลี่ก็เปิดและผลักประตู ก่อนจะเดินเข้าไปภายในห้องนั้น

“ริค ฉันพานักศึกษาฝึกงานมาส่ง เธอชื่อดานิตา หรือ ดานี่”

เอมิลี่เอ่ยบอกริคคาร์โด้ที่หมุนเก้าอี้มายังต้นเสียง ในวินาทีที่เห็นใบหน้าของนักศึกษาฝึกงาน หัวใจของเขาเต้นแปลกๆไม่เป็นจังหวะตะลึงมองดวงหน้าน่ารักจิ้มลิ้ม และรอยยิ้มอันแสนอ่อนหวานที่ระบายเต็มดวงหน้านิ่งงัน

“ริคริคริคคาร์โด้” เอมิลี่ออกเสียงเรียกเจ้าของห้องหลายครั้ง และเพิ่มระดับน้ำเสียงทุกครั้งที่เอ่ยชื่อ และด้วยเสียงค่อนข้างดังทำให้เขารีบเรียกสติที่หลงเตลิดไปไกลให้กลับมา

“อยู่กันแค่นี้นะเอ็มมี่จะเรียกอะไรดังขนาดนั้น” ริคคาร์โด้ต่อว่าแก้เก้อ

“ฉันเรียกคุณตั้งหลายครั้งนะริค คุณมัวแต่จ้องหน้าดานี่ตาไม่กระพริบ จนน้องเขาเขินหน้าแดงเถือกไปหมดแล้ว”

เอมิลี่สวนกลับ อมยิ้มเมื่อเห็นท่าทีของเพื่อนร่วมงาน เห็นทีงานนี้ริคคาร์โด้จะได้ผู้หญิงมาดามใจแน่ๆ ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงๆ เธอเชียร์เต็มที่ เพราะจากการที่ได้อ่านประวัติและซักประวัติเชิงลึกของนักศึกษาฝึกงานคนนี้กับเกตุกัญญา ทำให้เธอรู้ว่า ดานิตายังไม่มีคนรัก เป็นผู้หญิงนิสัยดีคนหนึ่ง กริยามารยาทเรียบร้อย ทำอาหารก็อร่อย ข้อสำคัญเป็นญาติของเกตุกัญญาอีกด้วย

พอได้รู้ประวัติของดานิตา เธอจึงใช้ตำแหน่งรองผู้จัดการฝ่ายบุคคลเสนอให้ดานิตา ไปฝึกงานในแผนกที่ริคคาร์โด้ทำงานอยู่ เผื่อว่าริคคาร์โด้จะต้องตาต้องใจนักศึกษาฝึกงานคนนี้ แล้วมันก็เป็นไปตามที่เธอคาดเดาไว้ไม่มีผิด

“ขอบใจมากนะที่พาดานี่มาส่ง คุณกลับไปทำงานได้แล้วล่ะ เดี๋ยวผมจะสอนงานดานี่เอง”

“ฉันไปแน่ย่ะ ไม่ต้องไล่”พูดกับชายที่กลายมาเป็นเพื่อนสนิทอีกคนจบก็หันมาพูดกับนักศึกษาฝึกงานแสนสวย “พี่ไปก่อนนะ ตั้งใจทำงานล่ะ ถ้าเผื่อมีใครทำให้อึดอัดใจหรือทำตัวยุ่มย่ามเกินงามก็บอกพี่นะ พี่จะได้หาแผนกใหม่ให้ดานี่ทำงาน” เอมิลี่ปรายตามองริคคาร์โด้ขณะที่พูดกับดานิตา

“ค่ะพี่เอ็มมี่ ดานี่จะตั้งใจทำงานค่ะ”

ดานิตารับคำเสียงหวาน ใบหน้ายังคงแต่งแต้มด้วยสีแดงระเรื่อที่ยังมีความเขินอายให้เห็นกับสายตาของเจ้าของห้องที่ยังคงมองหน้าเธอไม่วางตา

“ดีมากจ้ะ พี่ไปนะ ฉันไปก่อนนะริค” จบคำพูด เอมิลี่ก็เดินออกไปจากห้องทำงานของริคคาร์โด้ทันที ปล่อยให้ทั้งสองอยู่กันตามลำพังในห้อง

ริคคาร์โด้ลุกขึ้นยืน ก่อนจะก้าวเท้าเดินไปหานักศึกษาฝึกงาน “ผมชื่อริคคาร์โด้นะครับ เรียกว่าริคก็ได้ เป็นรองผู้จัดการของแผนกนี้ ผมได้รับรายงานเมื่อสามวันก่อนแล้วว่า คุณจะมาฝึกงานที่นี่ ผมได้จัดเตรียมโต๊ะทำงานไว้ให้คุณแล้ว เดี๋ยวผมไปส่งที่โต๊ะนะครับ”

เขาแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ทว่าสายตายังคงไม่เคลื่อนย้ายไปจากดวงหน้าหวานสวยของเธอแม้แต่น้อย และนั่นทำให้ความเขินอาย ยังคงกระจายเต็มใบหน้าของดานิตา

“ขอบคุณค่ะคุณริค”

อันที่จริงแล้ว ก่อนที่จะเข้ามาทำงานในแผนกนี้ เธอรู้จักริคคาร์โด้ในระดับหนึ่ง รู้จักผ่านการพูดคุยกับเกตุกัญญา เกตุกัญญาเล่าเรื่องราวของเขาให้เธอฟัง เป็นเรื่องราวดีๆ ที่น่าประทับใจในช่วงระยะเวลาสั้นๆ ที่เป็นคนรักกัน แล้วพอเลิกรากันก็ยังคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ตอนนั้นที่ได้รับฟังเรื่องราวของริคคาร์โด้ ดานิตารู้สึกว่า เขาเป็นผู้ชายอ่อนโยน มีความอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก พอได้มาเจอตัวจริง ได้ยินน้ำเสียงของเขา ความรู้สึกชื่นชมก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้น และที่ดานิตาคาดไม่ถึงคือริคคาร์โด้หน้าตาหล่อเหลาดุจดังนายแบบ

เกตุกัญญายังพูดถึงเพื่อนร่วมงานในแผนกนี้ให้ดานิตาได้ฟังอีกด้วย เพื่อที่เธอจะได้ปรับตัวและเตรียมใจกับอุปนิสัยของเพื่อนร่วมงานที่แตกต่างกันไป

“งั้นไปกันเลยนะครับ”

เขายิ้มอ่อนโยน ก่อนจะเดินไปเปิดประตูแล้วผายมือให้เธอเดินออกไปจากห้องอย่างสุภาพบุรุษ ระหว่างทางที่พาดานิตาไปยังโต๊ะทำงาน เขาได้พาเธอไปแนะนำตัวให้เพื่อนร่วมแผนกรู้จัก รวมถึงอธิบายงานคร่าวๆ ให้หญิงสาวได้รับรู้ ซึ่งเธอก็ฟังอย่างตั้งใจ ก่อนจะเริ่มงานแรกของตัวเอง...

งานแรกที่ดานิตาทำคือ ไปทำงานนอกสถานที่กับริคคาร์โด้