บทที่ 8 ลูกมีแม่คนเดียว

มันเหมือนคาใจอีกฝ่ายเอามากๆ กับคำพูดขององุ่นที่เอ่ยขึ้นมาทั้งที่มันไม่ใช่ความจริง ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายรับรู้หรือเปล่าแล้วถ้าหากรับรู้ทำไมถึงถามขึ้นอีก

“ถามก็ตอบ”

“ก็ทั่วไปค่ะ ร่างกายกอดไม่ได้แข็งแรงอะไรขนาดนั้น”

แล้วมีกอดก็เลือกเออออไปกับคำพูดของเพื่อนสนิท ค้านจะปฏิเสธิเพราะมาถึงขนาดนี้อีกฝ่ายคงปักใจไม่ใจไปเรียบร้อย

“ประชดหรือเปล่า”

“กอดพูดความจริงเปล่าประชดสักหน่อย เห็นกอดเป็นคนยังไง”

“ก็แค่อย่าเป็นเบี้ยล่างคนอื่น”

“แค่นั้นทางแก้ปัญหาของเสี่ยพามันไม่จบหรอกค่ะ จะเพิ่มปัญหามากว่าอีก” มันก็เป็นปัญหาเรื้อรังมาตลอดอยู่แล้ว “กอดทำไม่ได้หรอก”

พายัพเลือกที่จะปล่อยไปเพราะยังไงก็ไม่เปลี่ยนได้อย่างที่ใจต้องการ ไม่อย่างงั้นก็คงไม่ยืดยาวมาจนถึงในตอนนี้หรอก ยาในมือใหญ่ถูกยัดเข้ามาในมือเล็กอีกข้างหนึ่งก่อนที่จะถอยออกเพื่อเพิ่มระยะห่าง นัยน์ตามพยายามที่จะค้นหาอะไรบางอย่างซึ่งตอนนี้พายัพได้รับรู้เรียบร้อย

“ลีโอบอกอยากเจอมามี้”

“…”

“แค่นี้ที่บอกเพิ่ม”

“เฮีย...”

“ทำอะไรก็ระวังหน่อย ลูกมีแม่คนเดียว”

3 วันต่อมา

แต่แล้วก็เหมือนชีวิตของมีกอดกลายเป็นเรื่องตลกไปจนได้ เมื่อทุกอย่างที่เพื่อนรักและสนิทเพียงคนเดียวอย่างองุ่นได้เอ่ยพูดออกไปเมื่อหลายวันก่อนนั้นกับเกิดขึ้นจริงต่างกันที่อาการของร่างกายเท่านั้นเอง

ร่างกายของมีกอดก็คงรอจังหวะนี้อยู่เช่นกัน จังหวะที่ได้ทำการประท้วงว่ามันมาถึงจุดที่ไม่ไหวแล้ว จุดที่ขืนจะยังดื้อดึงต่อไปก็ไม่เกิดประโยชน์แถมจะยังให้โทษมากกว่า

วันนี้จึงได้มาเยือนโรงพยาบาลของตัวอำเภอเสียแล้ว

และวันนี้มีกอดต้องยอมพักร่างกายจริงๆ

ความไม่ไหวเกาะกินร่างกายทำให้อ่อนล้าไปหมด นี่ขนาดฟื้นแล้วยังรับรู้ตัวเองว่าไม่ค่อยเต็มร้อยเท่าไหร่นัก ยังมีอาการรั้งให้รู้สึกอยู่เป็นระยะๆ โดยเฉพาะบริเวณศีรษะ

“เป็นไงบ้าง แล้วนี้น้ำหวานฉันซื้อมาให้” ห้องอุบัติเหตุฉุกเฉินเตียงที่สองด้านขวามือกลายเป็นมีกอดนอนนิ่งมองเพดานไม่ขยับไปไหนแต่ก็สามารถเห็นเพื่อนอย่างองุ่นได้ชัดเจนจากการแลสายตา การพยายามประมวลผลของหัวสมองริเริ่มเข้ามาให้จำจดทีละนิด “เอาจริงนะ ตอนแกล้มเป็นลมลงไปต่อหน้าต่อตาแบบนั้นแถมหัวฟาดอีก ใจตกลงไปที่ตาตุ่มเลย ไอ้เหี้ยกูภาวนาในใจว่าตายแน่ๆ ไม่ได้แช่งนะแต่จุดนั้นมันไม่ไหวที่จะได้เห็น”

อือใช่... เป็นลมไป

“ตอนนั้นจำได้อยู่ จู่ๆ ร่างกายมันก็วืบรู้สึกมืด มองอะไรไม่ชัด ตาพล่าลายกลายเป็นสีชมพูเหมือนจอทีวีติดๆ ดับแล้วท้ายสุดก็มืดลง แต่ตอนนี้ดีขึ้นมากๆ แล้ว”

เพราะตอนมาถึงคุณหมอได้ทำการตรวจทุกอย่างพร้อมทั้งทำแผลเรียบร้อยเหลือเพียงแค่ขอเจาะเลือดแค่นั้นที่ยังไม่ได้ทำ เวลานี้เกือบจะค่ำแล้วห้องฉุกเฉินดูวุ่นวายมากๆ ด้วยยังมีป่วยฉุกเฉินเข้ามารับการรักษาอย่างต่อเนื่องตลอด มีกอดได้แค่เพียงบอกให้องุ่นปรับเตียงให้กึ่งนอนกึ่งนั่งอีกทั้งริมฝีปากยังคาบหลอดดูดคาอยู่เลย

ความหวานจากน้ำหวานทำให้สดชื่นขึ้นมากๆ

“เคยได้ยินแต่ให้เหล้าเท่ากับแช่ง แต่นี่พูดเท่ากับแช่งของจริง แล้วนี้รอเจาะเลือดเสร็จกลับบ้านเลยเหรอ”

“ใช่”

“ไม่ได้นัดมาฟังผลพรุ่งนี้อีกนะ” โรงพยาบาลในชนบทเป็นแบบนี้เสมอถึงแม้จะใหญ่ในระดับอำเภอก็เถอะ ความเจริญที่เข้าไม่ถึงมันมีอยู่ทุกที่ แล้วก็รวมที่นี่เอาไว้ด้วย รายละเอียดต่างๆ หากต้องการฟังและตรวจเพิ่มอีกครั้งก็คงจะเป็นพรุ่งนี้ “ทำหน้าแบบนี้ฉันรู้คำตอบ

“แผลที่หัวละ ยังเจ็บยังปวดอยู่หรือเปล่ากอด แล้วให้บอกพี่ขวัญหรือบอกใครไหม”

“ไม่มีใครอยู่บ้านมาสองสามวันแล้วองุ่น พี่ขวัญไปภูเก็ตกับสามีส่วนแม่อยู่ที่ไหนสักที่ของภาคอีสาน”