บทที่ 6 ปากดี

วโรโดมเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูพันเอวหนาหลวมๆแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะเดินมาหานางแบบสาวที่นอนนิ่งอยู่บนโซฟา

“คุณจะค้างที่นี่ได้นะวิกกี้ นี่รางวัลของคุณขอบคุณมากคืนนี้คุณทำให้ผมตัวเบาเลยทีเดียว โชคดีนะ” แล้วเขาก็เดินออกไปจากห้องก่อนจะบอกเมธาให้สั่งลูกน้องไปส่งนางแบบสาว

“กลับบ้านครับพี่เมธ” ชายหนุ่มบอกคนสนิทเพราะพรุ่งนี้เขาจะต้องไปรับยัยเด็กแสบอีกอย่างตอนนี้ก็ดึกแล้วด้วยเพราะคอนโดนี้ไม่ไกลจากบ้านหากจะกลับเพนท์เฮ้าส์หรือคอนโหรูกลางเมืองมันก็ไกลเขาจึงเลือกกลับบ้าน

เช้าวันนี้กันติชาให้ลุงนำชัยไปส่งที่ทำงานเพราะป๊ากับม๊าหรือพ่อแม่ของเธอ ป้านา ลุงชิต ลุงบูล ป้าโฉม พากันหนีไปทัวร์อเมริกาหนึ่งเดือนเธอจึงคิดว่าให้ลุงนำชัยไปรับไปส่งจนกว่าพวกท่านจะกลับ

“ลุงชัยขา ตั้งแต่นี้วันนี้เป็นต้นไปลุงชัยไปรับไปส่งติชาทุกวันเลยจนกว่าม๊าจะกลับมาเลยนะคะ” กันติชาบอกลุงนำชัยเมื่อเขาปิดประตูรถตู้คันใหญ่เพราะรถเก๋งรถเอสยูวีรถสปอร์ตทั้งหมดเขาส่งเข้าศูนย์เช็คเครื่อง

ให้เจ้านายดีว่าคันนี้เสร็จก่อนเขาจึงไปรับมาเมื่อวานนี้เอง

“อ้าว คุณหนูให้ลุงไปรับไปส่งแล้วคุณโดมละครับ” นำชัยขึ้นรถแล้วถามคุณหนูของแกอย่างอ่อนโยน

“เขาไม่ว่างหรอกค่ะ ติชาไม่อยากรบกวนพี่หวานให้มาส่งบ่อยๆเกรงใจเธอค่ะ”

“ได้ครับ งั้นคุณหนูจะไปไหนก็โทรบอกลุงนะครับ” นำชัยขับรถรับส่งคุณหนูไปมหาวิทยาลัยทุกวันอยู่แล้วตั้งแต่กันติชาไปฝึกงานที่บริษัทวโรโดมเป็นคนมารับมาส่งบางทีก็มากับหวานใจเลขาของคุณวีระตีช่วงนี้เจ้านายไม่อยู่แกว่ามากไปรับไปส่งคุณหนูดีกว่า

“ขอบคุณค่ะลุงชัย งั้นเย็นนี้อย่าลืมมารับติชานะคะ” สาวน้อยบอกลุงชัยอย่างน้อยแก็ไม่เคยทิ้งเธอให้รอเหมือนวโรโดม

เมื่อถึงที่ทำงานสาวน้อยลงจากรถก็ดูเวลาพอเห็นว่ายังมีเวลาเหลือเฟือเธอก็เดินไปซื้อผลไม้หน้าบริษัทเพื่อไปฝากหวานใจ

“ป้าคะ ขอมะม่วงสองแตงโมสอง สับปะรดสอง แยกถุงเหมือนเดิมค่ะ” สาวน้อยวัยใสน่ารักในชุดนักศึกษายืนรอป้าคนขายผลไม้จัดตามที่เธอสั่งให้ก็เล่นโทรศัพท์อย่างไม่สนใจใครแต่เธอก็เป็นจุดเด่นเพราะสัดส่วนที่ใหญ่โตเกินวัยมันดันเสื้อจนกระดุมแทบปริแตกไหนจะขาเรียวบนรองคัทชูสีดำสูงสองนิ้วครึ่งทำให้หนุ่มๆที่เดินผ่าไปมามองแล้วรถสปอร์ตสุดหรูราคาแพงระยับที่ตีโค้งเข้าบริษัทเห็นเข้าก็จอดรถทันทีและนั่งมองจนเธอหิ้วถุงผลไม้เดินเข้าประตูบริษัทกันติชาก็เห็นรถหรูของวโรโดมจอดอยู่ก็รู้ชะตากรรมทันที

“ขึ้นรถ” กระจกรถสปอร์ตหรูของเขาเลื่อนลงแล้วเสียงห้วนก็ดังออกมาแต่ยัยเด็กแสบไม่สนใจเขากลับเดินไปหน้าตาเฉยวโรโดมหัวเสียจึงขับรถตามไปช้า

“ปี้น ปี้นน” เสียงแตรรถดังลั่นพนักงานที่กำลังเดินเข้ามาก็หันไปมองกันเป็นตาเดียวแล้วเห็นเจ้านายรูปหล่อกำลังขับรถตามสาวน้อยนักศึกษาที่มาฝึกงานในบริษัท

“พี่บอกให้ขึ้นรถไม่ได้ยินเหรอติชา” ชายหนุ่มพูดเสียงดังจนเธอสะดุ้ง

“ก็ใครจะไปรู้ละคะว่าพี่โดมบอกใคร” เสียงหวานดังออกมาจากปากจิ้มลิ้มสีชมพูมันวาวและยังลอยหน้าลอยตาพูดจนเขาโมโห

“กันติชา”

“ค่ะขึ้นก็ได้” กันติชาข้นรถแล้วปิดประตูเสียงดังสนั่น

“ปั้ง”

“กันติชา รถพี่ไม่ใช่สิบล้อนะถึงจะได้กระแทกจนประตูแทบพังอย่างนี้น่ะ” ชายหนุ่มมองสาวน้อยที่ยั่วโมโหเขาจนความดันพุ่งอยากจะจับตัวมาเขย่าแรงๆสักที

“ขอโทษค่ะติชาลืมไป ไม่ค่อยได้ปิดเปิดประตูรถค่ะเลยกะน้ำหนักมือไม่ถูกค่ะ” เสียงหวานยังพูดงุ้งงิ้งกวนเขาไม่หยุด

“ทำไมไม่รอพี่ หรือไม่ก็โทรบอกก็ได้ พี่จะได้ไม่ไปรับให้เสียเวลา” ชายหนุ่มตำหนิสาวน้อยที่นั่งคอตั้งเป็นนางพญาอยู่เบาะข้างๆกึ่งขำกึ่งโมโหกับท่าทางเชิดๆของกันติชา

“ติชาลืมโทรศัพท์คะ ต่อไปพี่โดมไม่ต้องมารับติชานะคะลุงชัยจะมาส่งติชาเองค่ะ พี่โดมจะได้ไม่ต้องเสียเวลาค่ะ”

"ตกลงเราจะพูดกันไม่รู้เรื่องใช่มั้ย” มือหนากำพวงมาลัยแน่นเพื่อควบคุมอารมณ์ก่อนจะเผลอบีบคอเล็กๆของยัยเด็กแสบ

“ติชารู้เรื่องค่ะ แต่พี่โดมไม่รู้เรื่องเองนี่คะ ติชาไปทำงานก่อนค่ะสายแล้ว เปิดประตูสิคะ” พอพูดจบเด็กสาวก็เปิดประตูรถแต่มันติดล๊อคเพราะเจ้าของไม่ยอมปลอดล๊อคให้

“แต่พี่ยังพูดไม่จบ” เอาสิอยากดื้ออยากแสดงอะไรก็จัดมาเขาจะนั่งดูนั่งฟัง

“พี่โดมอย่าเล่นอย่างนี้สิคะ ติชาะเข้างานสายค่ะ”

“พี่ก็สาย ไม่เป็นไรหรอกยังไงพี่ก็เซ็นให้ติชาผ่านการฝึกงานอยู่แล้ว” วโรโดมชักสนุกที่ได้ต่อปากต่อคำกับกันติชาในเมื่อพ่อๆแม่ๆและทุกคนอยากให้เขาสนิทสนมกับยัยเด็กแสบเขาก็จะเริ่มวันนี้แหละ ตั้งแต่กลับมาจากฝรั่งเศสแล้วทำงานที่บริษัทเขาก็ไม่ค่อยได้เจอกันติชายกเว้นสาวน้อยถูกบังคับมกินข้าวบ้านเขาแล้วจะเลือกมาตอนเขาไม่อยู่แม่คุณมีพรรคพวกที่บ้านเขาเยอะเพราะทุกคนก็รักน้องติชาตั้งแต่รปภ.ยันแม่บ้านใหญ่เจ้าระเบียบที่ยอมให้กันติชา

“งั้นมีอะไรก็พูดมาค่ะ” เสียงหวานงุ๋งงิ๋งดังขึ้นเรียกสติของชายหนุ่มที่กำลังคิดเรื่องของกันติชา

“เย็นนี้รอพี่ด้วย พี่จะไปส่ง ชัดมั้ย” วโรโดมพูดช้าๆอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“ติชาบอกแล้วไงคะว่าลุงชัยจะมารับมาส่งกันติชาทุกวันพี่โดมจะได้มีเวลาไปทำอะไรอย่างอื่นได้โดยไม่ต้องมาเสียเวลากับติชาค่ะ” สาวน้อยยังยืนยันคำเดิมไม่สนใจหน้าตาบูดบึ้งของชายหนุ่ม

“งั้นพี่จะโทรบอกป้าตีว่าติชา”

“ก็ได้ ก็ได้ เย็นนี้ติชาจะรอค่ะ พอใจหรือยังแล้วเปิดประตูรถด้วยค่ะ ถึงแม้จะเป็นผู้บริหารสูงสุดแต่ไม่มีวินัยลูกน้องจะเอาเป็นเยี่ยงอย่างนะคะ” ก่อนจะลงจากรถยังไม่วายปากดีจิกกัดเขาอีก

“ปากดีจริงๆสักวันเถอะ” ชายหนุ่มกัดฟันพูดอย่างหงุดหงิดเห็นอะไรก็ขวางหูขวางตาไปหมดแล้วเขาก็ลงจากรถเพื่อไปที่ห้องทำงานชั้นบนสุดของตึกสูงที่เป็นทั้งสถานีทีวีช่องสิบและบริษัทลูกน้อยใหญ่ที่ผลิตราการทีวีละครก่อนข่าวหลังข่าวข่าวเช้าข่าวสายและหลากหลายรายการที่ออกอากาศให้ดูตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง

จนลิฟต์ขึ้นมาถึงชั้นสิบเก้าที่เป็นห้องทำงานของผู้บริหารสูงสุดที่มีสองห้องของคุณทักษิณากับคุณวีระตีและห้องประชุมผู้บริหารเล็กขนาดยี่สิบคนและใหญ่ขนาดสี่สิบคนส่วนชั้นยี่สิบเป็นเพนท์เฮ้าส์สุดหรูสองห้องใหญ่ของผู้บริหารทั้งสองที่แบ่งกันคนละฝั่งเป็นห้องพักส่วนตัวหนึ่งห้องใหญ่หนึ่งห้องเล็กและห้องโถงส่วนตัวที่เหมือนกันแต่ห้องครัวกับห้องรับแขกอยู่ตรงกลางใช้ร่วมกัน

วโรโดมก็ทำงานที่เลขาเอามาวางไว้บนโต้ะกองเป็นตั้งสูงเพราะทุกงานเขาจะต้องอ่านอย่างละเอียดก่อนเซ็นหากผิดพลาดเพียงเล็กน้อยความเสียหายก็จะตามมาเขาจึงต้องอ่านทวนอีกครั้งจุดที่มีปัญหาหรือผิดสังเกตุเลขาก็จะมาร์คไว้ให้เขาพิจารณากว่าจะได้เงยหน้าก็เกือบเลยเวลาอาหารกลางวัน

“เจ้านายจะให้ยุพาสั่งอาหารมั้ยคะ” เสียงเลาดังออกมาจากลำโพงอินเตอร์คอม

“รบกวนด้วยครับคุณยุพา” เขาพูดแค่นี้เลขาก็เข้าใจแล้วก่อนจะมีเสียงเคาะประตูห้อง

“คุณโดมจะออกไปกินข้าวมั้ยครับ”

“ไม่ครับพี่เมธกลางวันนี้เรากินที่นี่ดีกว่าผมขี้เกียจออกไป มีอะไรหรือเปล่าครับ” เมื่อเห็นท่าทางของคนสนิทอึกอัก

“พอดีแม่ของผมไม่สบายแล้วเมียผมพาไปส่งโรงพยาบาลแล้วผมขออนุญาตไปเยี่ยมแม่สักชั่วโมงได้มั้ยครับ” เมธาถามเจ้านายอย่างเกรงใจ