CHAPTER 2 เวลาแห่งความสุข

ตั้งแต่วันนั้นที่ได้ตกลงคบกัน ชีวิตของยี่หวาก็เหมือนมีใครสักคนเข้ามาเติมเต็มความว่างเปล่า หมื่นลี้คอยดูแลเธออย่างไม่เคยขาด ไม่ว่าตารางเรียนของเขาจะหนักแค่ไหน แต่ทุกครั้งที่มีเวลาว่าง เขาจะรีบกลับมาหาเธอเสมอ

“วันนี้เดย์ไม่มีเรียนใช่ไหม” ยี่หวาถามเสียงใส พลางเงยหน้ามองเขา

       “ใช่ครับไม่มีเรียนทั้งวัน งั้นเราไปเที่ยวกันนะยี่หวามาพักผ่อนเดย์ไม่มีเวลาพาเที่ยวเลย” หมื่นลี้ยิ้มอ่อน เอื้อมมือมาจับมือเธอ

แล้วเขาก็พาเธอไปทุกที่ที่คิดว่าเธอจะมีความสุขสวนดอกไม้ยามเช้า ห้างสรรพสินค้าที่มีร้านกาแฟมุมโปรดหรือแม้กระทั่งตลาดนัดเล็กๆ ที่มีของกินเล่นหลากหลาย เขาไม่เคยบ่นเหนื่อย ไม่เคยแสดงสีหน้าเบื่อหน่าย มีแต่รอยยิ้มอุ่นที่ทำให้ยี่หวารู้สึกเหมือนเธอคือคนสำคัญที่สุดในโลก ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันหมื่นลี้จะคอยเอ่ยถามเสมอ

“อยากกินอะไรไหมเดี๋ยวผมซื้อให้”

“เดินเหนื่อยหรือเปล่าพักหน่อยนะ”

“หนาวไหมเอาเสื้อเดย์ไปใส่สิ”

บางครั้งเขาอาจจะพูดกวนๆ จนทำให้เธอเขิน แต่สิ่งที่เธอเห็นชัดที่สุดคือความจริงใจที่ซ่อนอยู่ในดวงตาของเขา

ภาพยี่หวานั่งหัวเราะคิกคักตอนกินไอศกรีม ริมฝีปากเปื้อนเล็กน้อยแล้วหมื่นลี้ยื่นกระดาษทิชชูให้ หรือวันที่เธอใส่รองเท้าส้นสูงจนเจ็บเท้า เขาก็ก้มลงไปเปลี่ยนรองเท้าให้โดยไม่สนสายตาใครเหล่านี้กลายเป็นความทรงจำที่ฝังแน่นในใจของเขา

สำหรับหมื่นลี้ทุกวันคือวันพิเศษ ขอเพียงได้อยู่ข้างๆ ผู้หญิงที่เขารักหมดหัวใจ

“หวามาอยู่กับเดย์ไม่เห็นครอบครัวของเดย์ติดต่อมาเลย” เขาเหมือนใช้ชีวิตอยู่คนเดียว

“พ่อกับน้องชายอยู่เมืองไทย”

“แล้วแม่ล่ะ? ขอโทษที่ถามนะหวาแค่อยากรู้เกี่ยวกับตัวของเดย์”

เขายิ้มอ่อนๆ ยกมือขยี้ผมของเธอเบาๆ ทั้งสองคบกันเร็ว และเรื่องของครอบครัวก็ยังไม่รู้รายละเอียดเท่าไร

“เดย์มาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เด็กถูกพ่อส่งมา ส่วนน้องชายมันไม่ค่อยเอาไหนพ่อกลัวจะเรียนไม่จบเลยไม่ให้มาด้วย ส่วนแม่แต่งงานใหม่ไปนานแล้ว” เขาไม่ได้ผูกพันกับแม่ แต่จะเจอกันบ้าง

“เหมือนแม่ของหวาเลย” พ่อของเธอเสียไปตั้งแต่เด็ก และแม่ก็มักไปอยู่กับคนนั้นทีคนนี้ทีจนเธอสับสน แต่เหมือนคนปัจจุบันจะดีเพราะเขาส่งเธอเรียนมหาลัย

ห้องทำงานเงียบมีเพียงเสียงนาฬิกาเดินกับเสียงพลิกหน้ากระดาษเบาๆ ฐิตารีนั่งอยู่บนเก้าอี้หนังหลังโต๊ะทำงานหรู ดวงตาคมกริบกวาดอ่านรายงานที่นักสืบส่งมาให้ทีละบรรทัด

“ยี่หวา วันวิวาห์ ลูกสาวของกานดา”

เพียงเห็นชื่อนามสกุลปลายนิ้วเรียวยาวที่จับแฟ้มก็สั่นเล็กน้อย ความทรงจำผุดขึ้นมาเต็มไปด้วยความเจ็บช้ำ ผู้หญิงคนนั้น คนที่ยอมลดศักดิ์ศรีตัวเองเป็นเมียน้อยสามีคนปัจจุบันของเธอ

       “ทำไมลูกสาวของมันไปอยู่ไกลขนาดนั้น ลำพังแค่ส่งลูกเรียนยังไม่มีปัญญา” ริมฝีปากบางเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง หรือว่าสามีของเธอยังคงติดต่อกับกานดาอยู่

ฐิตารีหลับตาลงพยายามสงบใจ แต่ภาพที่นักสืบถ่ายมาภาพลูกชายคนโตของเธอจับมือผู้หญิงคนนั้นอย่างทะนุถนอม กลับยิ่งทำให้หัวใจเดือดดาล

“ลูกชายของฉันที่มีอนาคตที่สูงส่ง กลับเลือกไปคบกับลูกของผู้หญิงต่ำต้อยคนนั้นงั้นเหรอ?”

เสียงเคาะโต๊ะดังเมื่อเธอฟาดฝ่ามือลงแรงๆ ในดวงตาของฐิตารีเต็มไปด้วยเพลิงโกรธที่แทบลุกไหม้

“ฉันไม่มีวันยอมให้ลูกชายต้องแปดเปื้อนเพราะสายเลือดสกปรกนั้นเด็ดขาด”

เธอหลุบตาลงอีกครั้ง มองภาพถ่ายของยี่หวาที่แนบมากับแฟ้มหญิงสาวหน้าตาสวย สายตาใสซื่อ แต่ยิ่งมองก็ยิ่งนึกถึงแม่ของเธอ และความเกลียดชังที่ฝังรากก็พลุ่งพล่านขึ้นเรื่อยๆ

“ฉันจะต้องเจอหน้าเด็กคนนี้ด้วยตาตัวเอง” ฐิตารีปิดแฟ้มลงอย่างแรง ก่อนพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

“คุณผู้หญิงจะให้ผมจองตั๋วเลยไหมครับ”

“ฉันขอเดินทางเร็วที่สุด”

“ใครจะไปไหน” พงษ์ดนัยเดินเข้ามาในห้องทำงาน

“ตาจะไปเยี่ยมลูกที่อังกฤษค่ะ” เธอโบกมือให้ผู้ช่วยออกไป

“อืม”

“คุณยังติดต่อนังแพศยาคนนั้นอยู่ไหม” ฐิตารีถามออกไปตรงๆ

“คุณเรียกชื่อคนอื่นแบบดีๆ ไม่ได้หรือไง”

“อีนั่นมันเป็นเมียน้อย คุณเอ็นดูลูกสาวมันมากหนิหรือคิดอะไรมากกว่านั้น”

“คุณนี่มันประสาทเสียจริงๆ” เขาเดินออกมาเพราะไม่อยากทะเลาะกับภรรยา เรื่องของกานดาเขายอมรับว่าตัวเองผิด ตอนนี้ก็ยังแอบติดต่อกับยี่หวาเพราะความเอ็นดูล้วนๆ

“คุณจะเดินหนีตาไม่ได้นะ!”

“คุณลืมอะไรไปหรือเปล่าว่าผมกับคุณไม่ได้จดทะเบียนสมรสกัน อย่ามาโวยวายใส่ผม”

ฐิตารีเหมือนเลือกคนผิดตอนนั้นไม่น่าทิ้งพ่อของลูกชายมาเลย ตอนนี้พวกเขามีทุกอย่างแต่ชีวิตของเธอกำลังจมดิ่ง เพราะเลือกคนผิด

เสียงเคาะประตูดังขึ้นยี่หวาที่อยู่ห้องเพียงลำพังเดินไปเปิดด้วยความสงสัย แต่ทันทีที่เห็นหญิงวัยกลางคนในชุดหรูหรา ยืนเชิดหน้าด้วยท่าทีทรงอำนาจหัวใจก็เต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก

“เอ่อ…คุณคือ?” ยี่หวาถามเสียงเบา

“เธอยี่หวาใช่ไหม?” ฐิตารีก้าวเข้ามาโดยไม่รอคำเชื้อเชิญ แววตาคมกริบกวาดมองไปรอบห้องพักเรียบง่าย

“ค่ะ หนูยี่หวาแล้วคุณล่ะคะ” หญิงสาวพยักหน้าอย่างระวัง

“ฉันคือแม่ของตาเดย์” ฐิตารีปรายตามองด้วยสายตาเย็นชา

เพียงเท่านั้นร่างเล็กก็ชะงักงันทันที ใจเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมายี่หวารีบเชื้อเชิญให้นั่ง แต่ฐิตารีกลับยืนกอดอก มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้ารอยยิ้มเยาะผุดขึ้นบนใบหน้า

“ฉันขอพูดตรงๆ เธอไม่คู่ควรกับลูกชายฉัน”

“หนูรักเดย์จริงๆ ค่ะ หนูไม่ได้คิดร้ายหรือหวังสิ่งใดจากเขา” ยี่หวากำมือแน่น เธอพยายามข่มความสั่นในใจ

“รัก? ดูแม่เธอเป็นตัวอย่างสิยอมนอนกับผู้ชายเพื่อหวังแค่เงิน” ฐิตารีหัวเราะเย็นยะเยือก

“คุณพูดอะไร” เธอไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดอะไร

“เธอก็ไม่มีวันก้าวเข้ามาเป็นสะใภ้ของฉันได้หรอก ออกจากชีวิตหมื่นลี้ซะ ก่อนที่มันจะสายเกินไป” ฐิตารีเบือนหน้า ไม่ยอมฟัง

“ไม่ค่ะ หนูไม่เลิกหนูรักเขา…” ยี่หวาส่ายหน้า

สายตาของฐิตารีหรี่ลง คำพูดต่อมาหนักแน่นราวกับค้อนกระแทกหัวใจยี่หวา

“ลูกชายฉันมีคู่หมั้นอยู่แล้วเป็นคู่หมั้นที่ฉันเลือกให้ตั้งแต่ยังเด็ก และฉันจะไม่มีวันยอมให้ลูกชายฉันทิ้งเกียรติของตระกูลเพื่อผู้หญิงอย่างเธอ”

“แต่เรารักกันนะคะ” โลกทั้งใบของยี่หวาเหมือนหยุดหมุน น้ำตาไหลอาบแก้มโดยไม่รู้ตัว

แม่ของหมื่นลี้ยืนกอดอกสายตาคมเย็นมองเธอราวกับไม่ใช่มนุษย์เหมือนกัน ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

“เธอเลือกเอานะ ว่าจะไปจากลูกฉันหรือจะให้ฉันจัดการแม่ของเธอ”

       “คุณจะทำอะไรแม่ของหนู” ยี่หวาสะดุ้งเฮือก หัวใจร่วงลงไปที่ตาตุ่ม ดวงตากลมเบิกกว้างน้ำเสียงสั่นสะท้าน

       “ก็ทำให้มันหายไปจากโลกนี้น่ะสิ” ฐิตารีแค่นหัวเราะในลำคอ ริมฝีปากยกยิ้มเย้ยหยัน

       “คุณใจร้ายที่สุด” คำพูดนั้นเหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางอก ยี่หวาหน้าซีดเผือด น้ำตาเอ่อท่วมดวงใจราวกับแตกสลาย เธอแทบยืนไม่ไหวแต่ยังฝืนถามต่อด้วยเสียงพร่า

       “อย่าหาว่าฉันใจร้ายเลย ผู้หญิงอย่างกานดาควรถูกกำจัดตั้งนานแล้ว ที่ฉันพูดออกมาแค่ความจริงเท่านั้น” ฐิตารีปรายตามองต่ำด้วยความเหนือกว่า

       “อย่าทำอะไรแม่ของหนู”

       “เห็นแก่เธอหรอกนะฉันจะให้เงินก้อนหนึ่ง เอาไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ไกลๆ ตราบใดที่เธอสัญญาว่าจะออกไปจากชีวิตลูกชายฉัน” ฐิตารีหยิบซองเอกสารวางลงบนโต๊ะ กระแทกเสียงเบาแต่หนักหน่วง

       “หนูไม่ต้องการเงิน”

       “ชีวิตของเธอกับแม่ลำบากไม่น้อย จนแม่ของเธอยอมคบผู้ชายหลายๆ คนเพื่อเงิน”

       “...”

       “เก็บเอาไว้ให้แม่เธอจะได้ไม่ต้องขายตัวลำบากตอนแก่ ถ้าอยากรู้ว่าแม่เธอทำอะไรไว้ก็ถามแม่ของเธอดูนะ” ฐิตารีออกไป กานดาอายุยังไม่เยอะเท่าไรเพราะมีลูกตั้งแต่ยังน้อย

       ยี่หวามองซองนั้นด้วยน้ำตานองหน้าความเจ็บปวดกัดกินหัวใจจนแทบหายใจไม่ออก ในวินาทีนั้นเธอรู้ว่าตัวเองไม่ได้ถูกดูแค่ต่ำต้อยแต่ยังถูกทำร้ายด้วยคำพูดที่โหดร้ายที่สุดเท่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะเจอ