บทที่ 4 พันธะร้ายพ่ายรัก : เจอกันครั้งแรก

พันธะร้ายพ่ายรัก : ตอนที่ 4

"ไปได้ ส่วนเธอนายรออยู่ข้างใน" หลังจากบอดี้การ์ดหน้าห้องเช็คตามร่างกายว่าไม่มีของต้องสงสัยก็พูดขึ้นและรีบไล่เจ๊ซูซี่ออกไป

แกร๊ก

ประตูกระจกเปิดออกแค่เพียงตัวเธอเดินเข้าไปได้ ภายในห้องเงียบสงัดจนเธอขนลุก ดวงตากลมโตมองไปยังบุคคลที่นั่งอยู่บนโซฟาหนังเป็นมุมเดียวกับที่เธอรู้สึกก่อนหน้านี้ว่ามีคนจ้องเธออยู่จากด้านใน ท่าทางน่าเกรงขามจนน่าขนลุก สันจมูกโด่งคมรับกับกรอบหน้า ถึงจะมองเห็นแค่ด้านข้างก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นเค้าโครงฟ้าประทาน บุคคลิกภายนอกที่ไม่เหมือนนักธุรกิจหรือมาเฟียทั่วไปแน่นอน

"จะยืนจ้องฉันอีกนานไหม" น้ำเสียงเข้มเอ่ยขึ้นทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์

"ขอโทษค่ะ" วิเวียนก้าวขาเรียวเล็กเดินตรงไปที่โซฟาตัวนั้น เธอนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกันแต่เว้นระยะห่างพอสมควร มือบางจัดการหยิบเหล้าราคาแพงเทใส่แก้วคริสตัล การกระทำของเธอถูกจับจ้องด้วยสายตาคมกริบ วิเวียนทำทุกอย่างคล่องแคล่ว เธอก้าวผ่านความกลัวออกมาเมื่ออยู่ในหน้าที่งาน มือบางยื่นแก้วที่มีเหล้าราคาแพงไปวางตรงหน้าชายหนุ่ม

"ฉันยังไม่ได้สั่งทีหลังไม่ต้องสะเออะ" คาไลน์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ทำให้หญิงสาวถึงกลับหันไปจ้องหน้าชายหนุ่มที่เอนหลังพิงโซฟาอย่างไม่ทุกข์ร้อนกับคำพูดตัวเอง

"ขอโทษค่ะ ฉันมาทำตามหน้าที่" ดวงตากลมโตจ้องไปที่ใบหน้าคมคายอย่างไม่ละสายตา มือบางกำหมัดแน่นพยายามข่มอารมณ์ตัวเองให้มากที่สุด สายตาคมเข้มคู่นั้นก็จ้องเธอกลับเช่นกัน ดวงตาคู่นั้นทำให้เธอตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง แต่สุดท้ายเธอก็เป็นฝ่ายละสายตาหันหน้ากลับมาตามเดิม

มือหนาหยิบบุหรี่ราคาแพงขึ้นมาสูบ พ่นควันขาวคลุ้งไปทั่ว โดยไม่สนใจว่าคนที่นั่งอยู่จะชอบกลิ่นของมันหรือไม่ วิเวียนเธอชินกับกลิ่นบุหรี่พวกนี้แล้วเพราะเธอทำงานสายนี้ลูกค้าส่วนใหญ่ก็จะสูบกัน แต่ถ้าเลือกได้เธอจะไม่เข้าใกล้มันเด็ดขาด ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบ และสร้างความอึดอัดให้เธอไม่น้อย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเหมือนกับเสียงสวรรค์ ก่อนที่ลูกน้องของเขาจะเข้ามา

"คุณแดเนียลมาแล้วครับ" บอดี้การ์ดหน้าห้องโค้งคำนับเป็นเชิงทำความเคารพก่อนจะพูดขึ้น

เมื่อจบประโยคจากบอดี้การ์ดหน้าห้อง ชายร่างสูงลักษณะคล้ายกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆเธอก็ปรากฏตัวขึ้น แต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตธรรมดาเหมือนกันกับเขา ใบหน้าหล่อเหลาสไตล์ชาวยุโรป แต่สิ่งที่ต่างไปคือรอยยิ้มความเจ้าเล่ห์ที่ส่งมาให้เธออย่างเปิดเผย ชายร่างสูงเดินมานั่งที่โซฟาตรงข้ามเธอและเขา

"ว้าว สาวน้อยคนนี้ชั่งสะดุดตาซะเหลือเกิน" แดเนียลพูดด้วยสายตากระลิ้มกระเหลี่ย

ปึก!

เสียงแก้วเหล้ากระทบกับโต๊ะกระจกเสียงดัง คาไลน์เป็นคนวางแก้วเหล้าราคาแพงที่เธอเทให้ก่อนหน้านี้ไปวางหน้าแดเนียล

"โทษทีที่ไม่สนใจมึง พอดีสาวน้อยคนนี้สะดุดกูมากกว่ามึง"

"พอจะบอกชื่อให้ฉันได้รู้จักเธอได้ไหมละสาวน้อย" แดเนียลยังไม่หยุดที่ส่งสายตาหยาดเยิ้มแทบจะกลืนกินหญิงสาวตรงหน้า ทำให้วิเวียนเขยิบตัวเข้าไปใกล้คาไลน์อีกนิด มือบางกำมือแน่น คาไลน์ยกแขนพาดโซฟาเหมือนเป็นภาพที่เขานั่งโอบไหล่เธออยู่

"วิเวียนค่ะ" เธอตอบเขากลับไปตามมารยาท

"ฉัน...แดเนียล" แดเนียลยื่นมือมาเพื่อหวังจับทำความรู้จัก แต่วิเวียนไม่ได้ยื่นมือไปตอบรับความรู้จักกับเขา

"อยู่กับไอ้คาไลน์เธอไม่ได้แตะตัวมันหรอก ลองมานั่งฝั่งฉันสิ่ ฉันจะทำให้เธอมีความสุขไม่รู้ลืม"

"ขอโทษด้วยค่ะ ฉันไม่ได้รับงานขายตัว!" วิเวียนตอบกลับไปตามความจริง

"กูไม่ได้มีเวลามานั่งฟังประโยคไร้สาระ แต่ถ้าหลังจากนี้อยากต่อกูก็ไม่ขัด ยกให้" คาไลน์กระตุกยิ้มกับคำพูดของเธอ และพูดขัดจังหวะเมื่อหมดความอดทนกับสิ่งที่ได้ยิน

คำพูดของเขาทำให้เธอหันหน้าไปมองใบหน้าเขาอีกครั้ง คำพูดดูถูกเหมือนกับเธอเป็นแค่สิ่งของ อยากจะยกให้ใครก็ได้ง่ายๆ วิเวียนได้แต่ข่มอารมณ์ไว้และภาวนาให้จบงานนี้เร็วๆ เธออยากจะออกจากห้องนี้เต็มที

"ท่าทางหงุดหงิดไม่สมกับเป็นมึงเลยนะคาไลน์" แดเนียลกระตุกยิ้มมุมปาก พร้อมกับกระดกเหล้าสีอำพันเข้าปากจนหมดแก้ว

"ทำหน้าที่ของเธอ" คาไลน์ไม่ได้สนใจคำพูดของคนตรงหน้า คำพูดของเขาทำให้หญิงสาวเข้าใจได้ วิเวียนจัดการรินเหล้าราคาแพงให้เขาทั้งคู่

"ล็อตใหม่จะถึงมือกูเมื่อไหร่" แดเนียลเป็นคนเปิดประเด็นก่อน

"เงินมึงพร้อมเมื่อไหร่ ของกูก็ไปถึงโกดังมึงเมื่อนั้น"

ทั้งสองคนคุยเรื่องธุรกิจผิดกฎหมายอย่างที่เธอคิดไว้ไม่มีผิด เธอพยายามหันหน้าออกไปทางอื่นไม่อยากรับฟังกับเรื่องแบบนี้ เธอไม่เคยสนใจว่าแขกจะคุยเรื่องอะไร แต่เท่าที่ได้ยินผ่านๆคือการส่งอาวุธเถื่อน โดยที่ทั้งคู่ก็ระมัดระวังคำพูดเช่นกัน เพราะวิเวียนคือคนนอกที่พวกเขาไม่ไว้ใจ

การพูดคุยดำเนินต่อไปด้วยความเคร่งเครียด ถึงในตอนแรกแดเนียลจะเหมือนคนทีเล่นทีจริงแต่พอเข้าสู่โหมดธุรกิจเขาก็กลายเป็นบุคคลที่น่ากลัวไม่ต่างจากคนที่นั่งข้างๆเธอ คนที่นิ่งไม่แสดงอาการอะไรเลยก็คือคาไลน์ที่เธอไม่รู้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

"โอเค เสร็จเรื่องเครียดสักที อยากจะปลดปล่อยอารมณ์สักหน่อย เธอพอจะช่วยฉันได้ไหม?" แดเนียลกลับมาสนใจเธออีกครั้ง สายตากระลิ่มกระเหลี่ยส่งตรงมาที่เธออย่างเปิดเผย

"เผื่อต้องการมัน" คาไลน์เลื่อนแก้วเหล้าสีอำพันมาตรงหน้าหญิงสาว วิเวียนไม่รอช้าเอื้อมมือไปหยิบเหล้ากระดกเข้าปากรวดเดียวจนหมดแก้ว

ปึก! เสียงแก้วเหล้ากระทบโต๊ะอย่างแรง เมื่อเธอดื่มมันจนหมด

"อยากแก้เงี่ย_ก็ตามสบาย กูยกห้องนี้ให้" คาไลน์พูดจบก็ลุกเดินออกจากห้องนี้ทันที ปล่อยให้วิเวียนกับแดเนียลอยู่ด้วยกันสองต่อสอง

"เหลือแค่เราแล้วสินะ"

"ขอตัวค่ะ ฉันมาทำงานให้คุณคาไลน์ ไม่ได้ต้องการรับงานเพิ่ม" วิเวียนพูดจบก็ลุกเดินออกตามคาไลน์ไปทันที แดเนียลกระตุกยิ้มกับการเล่นตัวของเธอ

"หึ ยิ่งเข้าถึงยากฉันยิ่งชอบ" แดเนียลพูดให้คนตัวเล็กได้ยิน สายตาคมมองร่างบางที่กำลังเดินออกไป

วิเวียนได้ยินประโยคนั้นแต่เธอไม่ได้สนใจ และสาวเท้าเดินออกจากห้องนั้นทันที