ไม่รักคือไม่รัก5/1

ณ ห้องทำงานของท่านประธานบริษัทเทวาซีกรุ๊ป ผลิตเครื่องแต่งกายชั้นนำของประเทศ รวมทั้งเครื่องหนังอย่างกระเป๋าและรองเท้าอีกด้วย หญิงสาวในชุดเดรสรัดรูปสีขาวทับด้วยสูทสีงาช้างแขนยาว มองมุมไหนก็สวยระดับไฮเอนด์ กำลังนั่งมองภาพชายหนุ่ม ที่เธอแอบถ่ายเขาเอาไว้จากทางด้านหลัง เรื่องราวในค่ำคืนนั้นยังคงตราตรึงอยู่ในหัวใจของเฌอรีนเสมอ                                                                          

 ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงคนเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับเลขาสาวหน้าห้องควบคู่ตำแหน่งเพื่อนรักของเธอเดินเข้ามา รินลดาแอบยกยิ้มมุมปาก เมื่อเห็นเฌอรีนกำลังจ้องภาพถ่ายในโทรศัพท์มือถือ                 

“เจอเขาแล้วเป็นไงบ้าง”                                                               

“ก็ดี แต่ลึก ๆ แล้วก็แอบเสียใจอยู่เหมือนกัน ไม่คิดว่าจะเจอเขาในสถานที่แบบนั้น” คราวนี้แววตาของหญิงสาวได้ฉายแววผิดหวังออกมาเล็กน้อย                                                                           

“เอาน่า... ยังไงก็ได้เจอกันแล้ว ไม่ว่าสถานะใดยังไงฉันก็ดีใจกับแกนะเฌอ”                             

“ฉันอยากให้เขาเลิกไปทำงานที่นั่นสักที แกว่าฉันควรทำไงดี”             

“ทำไมล่ะ... แกหึงเขาเหรอ”                                                          

“แกก็เห็นแล้วนี่นา... สาว ๆ พวกนั้นจ้องจะฉกเขาไปให้ได้ ดีนะที่ฉันลากเขาออกมาก่อน” เฌอรีนนึกถึงเห็นการณ์ที่เกิดขึ้นสองสามวันก่อนได้อย่างชัดเจน                                                                                 

“เอาน่า... ผู้หญิงพวกนั้นได้แค่มอง แต่แกได้ครอบครอง”                  

“ฟังดูน่าภูมิใจเนอะ” เฌอรีนเบ้ปากกรอกตามองบน เธอเริ่มทนไม่ไหวหลังจากเห็นหน้างาน ที่โรมราชันคอยบริการสาว ๆ                                                               

“ว่าแต่ย่าของแกโอเคมั้ย”                                                             

“ตอนนี้ก็โอเค แต่ถ้าท่านรู้ว่าโรมทำงานอะไร ฉันคงถูกบีบให้หย่าแน่”                          

“การเจอกันครั้งนั้นถือว่าเป็นโชคชะตานำพา แต่ครั้งนี้ถือเสียว่ามันคือพรหมลิขิต ฉันเชื่อว่าแกกับเขาคู่กันแล้วไม่แคล้วกันอย่างแน่นอน”

  “ฉันจะออกคำสั่ง ห้ามไม่ให้เขาไปที่โฮสต์อีก แต่ไม่รู้จะห้ามได้หรือเปล่า”                               

“ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน”                                                                   

“เขาบอกว่าไปทำงาน แต่ฉันไม่ได้ถามว่างานอะไร”                          

“แกสงสัยแล้วทำไมไม่ถามเขาล่ะ”                                                 

“เขาคงอึดอัดน่ะ ฉันเลยอนุญาตให้เขาค้างที่คอนโด”                       

“โถ... แม่พระ”                                                                           

“ไม่หรอกริน ใครบอกว่าฉันแสนดี แต่ที่ทำแบบนั้นก็เพราะกลัวคุณย่ารู้ว่าเขาทำงานอะไรมาก่อน รอให้คุณอามารับคุณย่าไปเชียงใหม่ก่อนเถอะ” หญิงสาวเริ่มกลัว ถ้าหากถูกผู้เป็นย่าจับได้ไล่ทัน แผนที่วางเอาไว้คงล่มไม่เป็นท่า กว่าจะตามหาเขาเจอมันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเธอเลยสักนิด                                     

“แล้วคุณอาเขาจะมารับคุณย่าวันไหนเหรอ”                                   

“ก็คงอีกสองสามวันมั้ง”                                                              

“อย่าคิดมากสิ ช่วงบ่ายท่านประธานต้องไปพบลูกค้ารายใหญ่ ฉันขอตัวไปเตรียมเอกสารก่อนนะ”

“อืม... ไปเถอะ”                                                                          

ครั้งแรกเจอเขาที่บาร์โฮสต์ หญิงสาวเกือบเสียอาการ ซึ่งเงื่อนไขที่เธอตั้งขึ้นก็เพื่อผูกมัดโรมราชันไว้กับเธอ ทั้งที่รู้ว่าหัวใจมันบังคับกันไม่ได้ สักวันสัญญาฉบับนั้นจบลงคงต้องแยกย้ายกันไป ไม่รู้ว่าเธอจะทำใจให้ลืมเขาได้หรือเปล่า                                                                                                 

“ฉันบอกคุณแล้วไง ท่านประธานไม่ว่าง” ธนภัทรไม่ได้สนใจในคำทัดทานของรินลดาแม้แต่น้อย