ธนภัทร2

////บาร์โฮตส์///                                                                           

ในเวลานี้โรมราชันกำลังนั่งระบายความอัดอั้นตันใจ ที่มันกำลังก่อตัวกลายเป็นความน้อยเนื้อต่ำใจ หลังจากเห็นว่าเฌอรีนหวงแหนชายในภาพวาดนั้นเป็นพิเศษ                                                 

“พวกมึงคิดว่ากูจะเอาชนะใจเธอได้ยังไง ในเมื่อหัวใจของคุณเฌอรีนมีแต่ไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้”       

“แต่ตอนนี้มึงมีทะเบียนสมรสนะโว้ย! ยังไงก็ได้เปรียบ” อามิทตบไหล่เพื่อนเบา ๆ พลางยกไวน์ขึ้นมาจิบ ผิดไปจากโรมราชันที่ดื่มรวดเดียวหมดแก้ว พลางแสดงสีหน้าและแววตาอย่างกับคนคิดไม่ตก

“หน้าตาอมทุกข์ยังกับเป็นหนี้ร้อยล้าน กูถามจริงเถอะ... ทำไมมึงดูจริงจังกับความรักข้างเดียวจังวะ!” มิลตัลเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทว่าโรมราชันกลับสวนกลับอย่างไว                                      

“ไอ้เชี้ยเอ๊ย! คำถามส้นตีนแบบนี้ เดี๋ยวมึงเจอกับตัวก็ได้คำตอบเองแหละ”                               

“สรุปมึงจะเอายังไงต่อ ไหนบอกว่าพ่อตามกลับไปทำงานที่โรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ” คำถามของอามิททำให้โรมราชันยกไวน์ขึ้นมาดื่มอีกแก้วอย่างไม่ลังเล เพราะเขารู้ดีว่าทางบ้านกำลังกดดันให้กลับไปช่วยงานพี่สาว                                                                                      

“เฮ้ย! ค่อย ๆ ดื่มก็ได้ไม่ต้องรีบเมาหรอกน่า... โน่นเห็นไหมว่าใคร” โรมราชันถึงกับถอนหายใจออกมาเสียงดัง เมื่อเขาเห็นซารังเดินเข้ามากับกลุ่มเพื่อนของหล่อน                                                            

“ตัวปัญหาที่กูหนียังไงก็ไม่พ้นสักที”                                                           

“สวยน่ารักดูใส ๆ น่าทะนุถนอม ถ้าเป็นกูนะ! ไม่ปล่อยให้เธออดอยากปากแห้งแบบนี้แน่” มิลตัลมองไปที่หญิงสาวด้วยแววตาแพรวพราวราวกับเสือที่กำลังเจอกับกระต่ายน้อย                                        

“เฮียโรม.... นั่นเฮียโรมจริง ๆ ด้วย”                                                

“ใครเหรอซารัง” เพื่อนที่มาด้วยกันเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย เพราะผู้ชายโต๊ะนั้นมีแต่คนหน้าตาดี หล่อขั้นเทพระดับพระเอกซีรีส์                   

“ว่าที่คู่หมั้นฉันน่ะ”                                                                     

“จริงเหรอซารัง หล่อจัง!”                                                             

“เดี๋ยวมานะ” หล่อนรีบเดินเข้าไปหาเขาด้วยท่าทีดีใจจนออกนอกหน้า เพราะไม่คิดว่าจะเจอกับชายหนุ่มในที่แห่งนี้                                               

“ซารัง!”                                                                                     

“เฮียมาได้ไงคะ”                                                                         

“ก็เดินเข้ามาน่ะสิ”                                                                      

“เฮีย... ซารังจะฟ้องคุณลุง” หล่อนรู้ดีว่าเขาเกรงใจบิดามากกว่าใคร จึงคิดที่จะพูดขู่เพื่อทำให้โรมราชันไม่หนีไปอีก                                              

“ฟ้องเรื่องอะไร” เขาพูดออกมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย             

“วันรับปริญญาของซารังเฮียก็ไม่ไป”                                              

“พี่ไม่ว่าง”                                                                                  

“แต่ว่างมานั่งดื่มที่นี่เหรอคะ” ซารังไม่ได้ไร้เดียงสา หล่อนถูกที่บ้านตามใจมาตั้งแต่เด็กใช้เงินเปลืองราวกับผลิตเองได้ นั่นเป็นเพราะว่าฐานะทางบ้านร่ำรวยระดับมหาเศรษฐีอันดับต้น ๆ ของเมืองไทย       

“ทำไมเหรอ... พี่จะดื่มกับใครแล้วยังไง” ชายหนุ่มพูดจาท้าทาย พลางใช้แววตามองหล่อนอย่างไม่ชอบใจ ทั้งที่หน้าตาของซารังแลดูสวยสะกดสายตาใครต่อใคร ทว่าเขากลับไม่รู้สึกพิศวาสหล่อนเลยสักนิด 

“คืนนี้เฮียดื่มเป็นเพื่อนซารังหน่อยได้ไหมคะ ถือว่าเป็นการชดเชยที่เฮียไม่ยอมไปแสดงความยินดีกับซารังนะคะ”                                      

“คุณโรม!” เสียงแหลมของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น ซึ่งทำให้ทุกคนหันไปทางต้นเสียง ก่อนจะพบกับนักล่าแต้มตัวยง ที่กำลังตามตอแยโรมราชันไม่เลิก เพราะชายหนุ่มไม่เล่นด้วยทั้งที่หล่อนเสนอค่าตัวให้เขาหมดตักห้าหลักหกหลักก็ไม่หวั่น                                                                

“เธอเป็นใคร ทำไมเรียกเฮียซะสนิทเชียว” ซารังเบ้ปากพลางมองจิกสาวสวยแต่งตัวในลุคเซ็กซี่ จนแทบจะเปลื้องผ้าเดินเสียด้วยซ้ำ                   

“คุณเวนิส!” โรมราชันเรียกชื่อหล่อนออกมาด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ หลังจากหญิงสาวพยายามใช้มือลูกไล้ต้นแขนของเขา                              

“เวนิสแค่แวะมาทักทาย ทำไมคุณโรมต้องดุด้วยล่ะคะ” หล่อนอยากได้เขาจนตัวสั่น ทว่าชายหนุ่มกลับซื้อไม่ได้ด้วยเงินไม่ว่าจะเสนอราคาไปกี่หลัก สุดท้ายก็ถูกปฏิเสธกลับมาทุกที                                    

“อย่ายุ่งกับเฮียนะ หลบไป!” ซารังเดินเข้ามาผลักเวนิสออกจนหล่อนกระเด็นไปนั่งบนตักมิลตัล  

“ว้าย!” ดูเหมือนคำอุทานนั้นเป็นการแสดงออกถึงความชอบใจมากกว่าตื่นตระหนก เพราะชายหนุ่มเองก็หล่อเหลาไม่แพ้อีกคน สามหนุ่มสามมุมคือบุรุษรูปงามที่สาว ๆ ต่างก็อยากลองลีลาบนเตียงกันทั้งนั้น ไม่รู้ว่าจะเด็ดเผ็ดพริกยกสวนหรือเปล่า                                                                 

“ไอ้โรมมึงดูข้อความในมือถือหรือยัง” เมื่ออามิทอ่านข้อความที่แฟนสาวส่งมา ทำให้เขาเป็นห่วงเธอจนนั่งไม่ติด                                       

“ทำไมมีอะไรหรือเปล่า”                                                               

“กดเข้าไปดูก็จะรู้เอง” อามิทดูวิตกกังวลจนทำให้ทุกคนสงสัย ซึ่งเขาไม่ได้พูดถึงรินลดากับเฌอรีน เพราะไม่อยากให้ใครรู้ถึงความสัมพันธ์ลับ ๆ ระหว่างพวกเขา                                                         

“มึงขึ้นไปหยิบปืนมาด้วย กูไม่ไว้ใจพวกมัน”                        

“ปืนเหรอ... เกิดอะไรขึ้นคะ” ซารังกับเวนิสตั้งคำถามขึ้นมาพร้อมกัน ทว่าโรมราชันกลับไม่สนใจรีบคว้ากุญแจรถแล้วเดินออกไปทันที                            

“อามิทเกิดอะไรขึ้น” มิลตัลที่ไม่รู้เรื่องอะไรกับเพื่อน แต่กลับเดินเข้าไปหยิบปืนอย่างไว ก่อนจะกลับมาตั้งคำถามนี่มันเพื่อนตายชัด ๆ                            

“มึงอยากรู้ก็ตามกูมา”                                                                 

“ให้ซารังไปด้วยนะคะ”                                                                

“ถ้าไม่อยากตายก็อยู่เฉย ๆ ผมเตือนแล้วนะ ถ้ายังคิดที่จะตามพวกเราไป รับรองว่าศพไม่สวยแน่” คำพูดของอามิททำให้เวนิสกับซารังยืนตัวแข็งทื่อ เพราะถึงยังไงก็ยังอยากใช้ชีวิตบนโลกใบนี้ให้คุ้มค่าเสียก่อน สู้ใช้เงินไปหาความสุขกับหนุ่มหล่อดีกว่าเป็นไหน ๆ       

..