ตอนที่ 2 เปลี่ยนไป

"วันนี้ฉันและเพื่อนอีกสองคน เรามาทำหน้าที่อันหนักหนาสากัน เป็นตัวแทนของห้องและทางคณะ เพื่อมาแข่งเชียร์ลีดเดอร์จำเป็นให้กับทางคณะมนุษยศาสตร์ซึ่งเป็นคณะที่พวกฉันทั้งสามคนเรียนอยู่ยังไงละ"

หลังจากที่พวกเราฝึกซ้อมกันมาอย่างหนักหนวงตลอด 3 เดือนที่ผ่านมา การแข่งขันรอบที่แล้ว คณะของฉันดันเข้ารอบ 5 ทีมสุดท้าย วันนี้ก็เลยต้องมาแข่งขันรอบชิงชนะเลิศรอบตัดสิน ฉันและเพื่อนอีกสองคน พวกเราไม่ได้เป็นเด็กกิจกรรมอะไรหรอกนะ เรียกว่าโดนรุ่นพี่บังคับมาอีกทีจะดีกว่า

ไม่นานนักเหล่าพี่เลี้ยงทีมก็เดินเข้ามา มีพี่เกรท พี่เอ็มมี่ และพี่เชอรี่ สาวสามสวยแห่งคณะมนุษย์ทั้งสามที่ใคร ๆก็รูจักกันทั้งมหาวิทยาลัย เพราะพวกพี่แก่ขึ้นชื่อว่าเป็นกระเทยที่สวยที่สุดของมหาวิทยาลัย B

"เด็ก ๆ จ๊ะ ได้เวลากันแล้ว น้อง ๆทุกคนฟังพี่ให้ดีนะคะ ไม่ว่าผลการแข่งขันในครั้งนี้จะออกมาเป็นยังไง เราแพ้หรือชนะ พี่ก็ไม่เสียใจคะ ขอให้น้อง ๆของพี่ทุกคนทำกันอย่างเต็มที่

สู้ๆ คะลูก เป็นหน้าเป็นตาให้กับคณะของพวกเรา พี่เชื่อว่าน้อง ๆ ของพี่เก่ง มนุษย์ศาสตร์ สู้ๆ ไฟท์ติ่ง"

พี่เกรทหนึ่งในสามสาวประเภทสองพี่เลี้ยงของทีมเป็นรุ่นพี่รีนลดาก็เอ่ยมาพร้อมกับร้อยยิ้มและเสียงหัวเราะของทุกคน

"พวกเราพร้อมไหมพร้อม ลูก" พี่เกรทหันมาถามเหล่าคนในทีมเสียงดังอีกครั้ง ก่อนที่จะลงสนามแข่งอย่างจริงจัง จากนั้นทุกคนในทีมก็ประสานมือกันรวมเป็นหนึ่งเดียว

"พร้อมคะ เฮ้.." ทุกคนในทีมตระโกนออกมาเสียงดังพร้อมกัน

"มนุษย์ศาสตร์ ไฟท์ติ่ง" เสียงของสมาชิกในทีมดังจนทำเอารีนลดาถึงกับขนลุก พลังเสียงของทุกคนมันหนักแน่นมาก ฉันเชื่อว่าทุกคนในทีมทำมันออกมาให้ดีที่สุด

จากนั้นก็เป็นเสียงประกาศของพิธีกรดังขึ้นมา ต่อจากนี้ไปจะเป็นทีมที่เข้ารอบ 5 ทีมสุดท้ายที่เข้าชิงในครั้งนี้ ทีมคณะมนุษยศาสตร์ เสียงของพิธีกรประกาศดังออกมา ขอเสียงมนุษย์ศาสตร์หน่อยครับ.... ฝั่งกองเชียร์ของคณะมนุษยศาสตร์ ก็ตระโกนเชียร์กันเสียงดังลั่นจนทั่วทั้งอัศจรรย์ มีทั้งป้ายไฟ และลูกโปง ที่เหล่ากองเชียร์เตียมกันมาเชียร์พวกเธอ

ทุกคนในทีมวิ่งลงสนาม ร่างบางของรีนลดายืนเด่นนิ่งอยู่กับที่ พร้อมเชิดหน้าขึ้นมาในสนามแข่งเชียร์ รีนลดายืนอยู่ข้างหน้าสุดที่เห็นเธอได้ชัด

ร่างบางมองไปรอบ ๆ บนอัศจรรย์คนเยอะมาก เธอไม่คิดว่าจะเยอะขนาดนี้ด้วยซ้ำ

!! ตึกๆ !! ฉันรู้สึกตื่นเต้นจนมือเย็นเฉียบ เพราะเมื่อกี้เธอแอบดูคณะนิเทศเขาทำไว้ได้ดีมาก ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อให้รู้สึกผ่อนคลายลงบ้างเล็กน้อย

ทุกสายตาจับจ้องมายังสนามที่ตอนนี้มีเหล่าสาวสวยแห่งคณะมนุษย์พร้อมที่จะทำการแข่งเชียร์ลีดเดอร์ ครั้งนี้กันแล้ว

ร่างบางของรีนลดารู้สึกตื่นเต้นและประหม่าจนบอกไม่ถูก แข่งรอบที่แล้วเธอยังไม่ตื่นเต้นเท่านี้มาก่อนเลย หรือเป็นรอบตัดสินคนเลยดูหนาตาขึ้น แต่ไม่ว่าผลการแข่งในครั้งนี้จะออกมายังไง ฉันจะทำมันให้ดีที่สุด สู้ๆ นะรีนลดา ไฟท์ติ่ง ร่างบางให้กำลังใจตัวเอง

"หรีดพร้อม" เสียงจากหัวหน้าทีมส่งเสียงมาเป็นสัญญาณจากนั้นเพลงก็ดังขึ้น

เหล่านักศึกษาที่มาชมรอบตัดสิน ที่เห็นเหล่าสมาชิกทีมคณะมนุษย์ ถึงกับตกตะลึงในความสวย ของพวกเธอ บางคนถึงกับเอ่ยชมไม่ขาดปาก บ้างก็บอกมนุษย์มีสาวสวยขนาดนี้เลยเหรอ เธอคนที่อยู่ข้างหน้าเป็นใคร ตัวเล็กน่ารัก เธอชื่ออะไร เรียนปีใหม่ สาขาอะไร เหล่านักศึกษาจากคณะต่าง ๆ รีนลดากายเป็นจุดสนใจของเหล่าคนชมกันมากขึ้น เจ้าของใบหน้าหวานสุดในทีม ข้อมือด้านขวาถูกผูกด้วยโบสีเขียวขนาดใหญ่ที่ดูโดดเด่นและแตกต่าง สาวคนถูกที่เหล่านักศึกษาต่างพูดถึงกันมากที่สุดกำลังส่งยิ้มหวานๆของเธอและออกลีลาการแข่งกันภายอยู่ในสนามอย่างตั้งใจ

"แม่เจ้า โว้ย...สาวๆ มนุษย์ แม่งแต่ละคน น่ารัด ชิบหาย เด็ดๆ ทั้งนั้น นี้มันสมบัติของคณะมนุษย์หรือเปล่าวะ ทำไมกูไม่เคยเห็นสาวๆ ทีมนี้กันเลย อยากฉุดไปกกซักวันสองวัน" เสียงของหนุ่มๆ หลายคนกำลังพูดถึง รวมถึงหนุ่มๆ กลุ่มของเรียวตะเองก็เช่นกัน เสียงของผู้คนรอบข้างพูดกันมากขึ้น

เหล่าคนชมต่าง ๆ พากันยกสมาร์ตโฟนและกล้องส่วนตัวมาบันทึกการแข่งขัน ของพวกเธอเอาไว้ เพราะ ทีมนี้ทั้งสวยทั้งเก่งกันยกทีม ลีล่าไม่ธรรมดา เหมือนคัดเอาหน้าตาและความสามมารถมากันทั้งนั้น แต่เห็นคนพูดกันมาเยอะว่าเป็นมือสมัครเล่นกัน

ร่างสูงเจ้าของตาคมอย่างเรียวตะ จ้องร่างบางเจ้าของใบหน้าหวานอย่างไม่ยอมละสายตาจากเธอได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว เรียกได้ว่าสาวๆ ทีมนี้สามารถสะกดสายตาของคนที่มาชมในสนามเอาไว้ได้เลยทีเดียว ทำไมพวกเขาไม่เคยเห็นสาวๆ กลุ่มนี้กัน หรือจะเห็นผ่านตาบ้างแต่ไม่รู้จักงั้นเหรอ พวกเขาปล่อยผ่านไปได้ไงกัน ชายหนุ่มได้แต่นึกคิดในใจ

อรันที่นั่งดูอย่างเงียบๆ ถึงกับยกยิ้มออกมาอย่างพอใจ ให้กับลีลาการแข่งขันของสาวๆ ในสนาม พวกเขาลุ้นเอามาก ๆ ช่วงที่น้องขึ้นไปม้วนตัวกลางอากาศและขึ้นไปต่อตัว เพราะมันสูงอยู่มากเหมือนกัน แต่น้องก็ลงมาอย่างสวยงาม ตาคมถึงกับร้องWow

"นี้...พวกเราไม่ได้ไปบ้านไอ้เรียว กันนานแค่ไหนแล้ว" อรัน ตั้งคำถามขึ้นมาทำเอาเพื่อนแต่ละคนถึงกับขมวดคิ้ว เหตุใดจู่ ๆ อรันถึงถามพวกเขามาเช่นนี้ ไม่เว้นแม้แต่เรียวตะก็หันมองคนถามมาด้วยเช่นเดียวกัน

“หนึ่งเดือน น่าจะได้ ทำไมวะ " ริวถามกลับอย่างสงสัยเช่นกัน พวกขากำลังดูสาวๆ แต่อรันกับมาตั้งคำถามเรื่องไปบ้านเรียวตะ ไอ้นี้ชักจะกวนตีนแล้วสิ

"มึงถามทำไมวะ ไอ้อรัน" ริกถามอรันมาพร้อมกับขมวดคิ้วอย่างสงสัยและต้องการคำตอบจากเพื่อน พวกเขาคิดว่าอรันกำลังเล่นบ้าอะไร พวกเขากำลังดูสาวอยู่แท้ ๆ เสียอารมณ์หมด แต่อรัณกับนิ่ง และถามพวกเขากับเช่นเดิม

"แล้วพวกเราไม่ได้เจอ น้องรีน มานานแค่ไหนกันแล้ว." อรันยังคงตั้งคำถามต่อ แต่กับได้สายตาดุๆ ของริวและริกๆมาแทน

" หกเดือนน่าจะได้" ริวตอบมา พวกเขาเจอรีนลดาล่าสุดก็วันเกิดคุณพ่อของเรียวะนั้นเอง ที่ก็ผ่านมาหกเจ็บเดือนน่าจะได้

"แล้วพวกมึงคิดว่าไง...ละ" อรันยังคงถามต่ออีกครั้งพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่แฝงไปด้วยคำตอบ

ใบหน้าเรียวหวานของรีนลดาถูกกล้องซูม ปรากฎขึ้นบนจอแอลอีดีขนาดใหญ่ หน้าเรียวเล็กถูกแต่งหน้าให้ดูเข้ากับลุกของเธอ รีนลดาอยู่ในชุดกางเกงกระโปรงสั้นสีขาวและเสื้อเอวลอย อวดเอวบางเล็กหุ่นอันเซ็กซี่ที่แอบซ่อนรูปของเธอออกมา เรียวตะและเพื่อนๆ ของเขาไม่สามารถละสายตาออกจากสนามได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว เขาทั้งอึ้งและตกใจในคราวเดียวกันที่เห็นร่างบางอันคุ้นตาขึ้นไปต่อตัว

"เชอรีนงั้นเหรอ" เรียวตะได้แต่พึมพำออกมาเสียงเบา แต่นั้นก็ทำให้เพื่อนๆ เขานั่นได้ยิน ริกและริวถึงกับเอ่ยขึ้นมาอย่างตกใจเช่นเดียวกับเรียวตะ

"เฮ้ย...อย่าบอกนะว่า คนนั้นคือน้องรีน ในสนามนั่นคือ น้องรีน แม่เจ้าโว้ย ไม่เจอแค่ไม่กี่เดือน ทำไมน้องมันน่ารัก น่าฉุดขนาดนี้เลย วะ" ริกเอ่ยขึ้นมาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

แม้กระทั่งตาคมของเรียวตะที่มองไปยังสนามเขาแทบจะไม่เชื่อว่าคนที่อยู่ในสนาม ตอนนี้คือรีนลดา เพราะตอนนี้เธอสวยดูโดดเด่นกว่าใครทุกคนในทีม