ตอนที่5 | โปรไฟล์รูปการ์ตูน

คอนโดมิวนิค

20.30น.

ครืด~

เสียงโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูดังขึ้นและคนที่โทรเข้ามาก็คือ ‘ไอ้เสือ’ เพื่อนสนิทของเขานั่นเอง

(เป็นไงบ้าง ลองเล่นแอพที่กูบอกหรือยัง)

“ยัง”

(ลองเลยดิ)

“อือๆ เดี๋ยวกูโหลดก่อน ได้เรื่องยังไงเดี๋ยวกูบอก”

(เค กูโทรมาถามแค่นี้เดี๋ยวกลับบ้านก่อน)

“เออ กลับดีๆ” และที่มันบอกว่ากำลังจะกลับบ้านก็เพราะว่าตอนนี้ไอ้เสือ เพื่อนของเขาพึ่งเลิกจากงานพาร์ทไทม์ร้านคาเฟ่ที่มันทำอยู่

มิวนิคโหลดแอพที่เสือเป็นผู้แนะนำให้กับเขาเพื่อเป็นการฆ่าเวลาแก้เบื่อแก้เซงกับปัญหาที่เขาพึ่งรับเข้ามาใหม่ ใครๆก็รู้ว่าเขาไม่ต้องการให้ผู้หญิงคนไหนเข้ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวของเขาและถ้าต้องหมั้นขึ้นมาชีวิตส่วนตัวของเขามันจะยังสงบสุขและมีความสุขอยู่อีกหรือเปล่า

“ใช้รูปโปรไฟล์เป็นรูปการ์ตูนดีกว่า” เขาเลือกรูปโปรไฟล์ของตัวเองเป็นรูปการ์ตูน

“คู่หมั้นอะไรสมัยนี้แล้ว มีแต่สวยๆทั้งนั้นเลย รูปจริงหรือเปล่าเนี่ยเผลอๆไม่ตรงปกหลอกตาไปอีก” มิวนิคค่อยๆเลื่อนดูรูปโปรไฟล์ของหญิงสาวที่ลงรูปพร้อมกับประวัติเอาไว้ในแอพพลิเคชั่นจนมาเจอเข้ากับรูปโปรไฟล์รูปหนึ่งเข้า

“แปลกแฮะ ทำไมคนนี้ไม่ใช้รูปโปรไฟล์ตัวเองสวยๆ ใช้รูปการ์ตูนทำไมกันหรือว่าจะไม่สวย” มิวนิคกดเข้าไปดูรูปโปรไฟล์ของเธอคนนั้นที่เป็นรูปการ์ตูนที่เขาชอบมากเหมือนกันหรือว่าเธอคนนี้จะไม่สวยหรืออาจจะลองเข้ามากดหาเพื่อนคุยเล่นๆเหมือนอย่างเขา จึงไม่จำเป็นต้องใช้รูปจริง

“กดผิด โอ๊ะ แมสกันด้วยนี่ ลองแกล้งๆทักไปดีกว่า น่าสนุกดี” เขาเผลอกดโดนปุ่มหัวใจก็พบว่าเธอคนนี้กดก็พึ่งกดเลิฟเขาเหมือนกัน

MN : สวัสดีครับ

เงียบ เงียบ และเธอก็เงียบไม่อ่านแชทเขาสักที

-ผ่านไป1คืน-

มหาลัย CH

8.00น.

ในระหว่างที่มิวนิคกำลังนั่งเล่นรอเพื่อนของเขากินอาหารเช้าอยู่ที่โรงอาหาร เสียงแจ้งเตือนของโทรศัพท์มือถือเขาก็ดังขึ้น

ติ้ง~ (MN = มิวนิค MA = มายู) เป็นชื่อที่ใช้ในระหว่างเล่นแอปพลิเคชั่นหาคู่ของพระเอกนางเอกคู่นี้เขานะคะ

MA : สวัสดีค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะพอดีปิดแจ้งเตือนเอาไว้ค่ะ

มิวนิครีบกดเข้าไปอ่านข้อความจากเธอคนนี้โดยทันทีพร้อมกับพิมพ์ข้อความตอบกลับไปยังเธอ

MN : สวัสดีอีกครั้งนะครับไม่ทราบว่าชื่ออะไรเหรอ

MA : แล้วคุณละคะชื่ออะไร

MN : เรียกผมว่าเอ็มก็ได้ครับ

MA : ชื่อเอ็มเหมือนกันค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ คุณเอ็ม

MN : งั้นเอาแบบนี้ดีมั้ยครับ เรียกผมว่าเอ็มหนึ่งส่วนผมจะเรียกคุณว่าเอ็มสอง แบบนี้ดีมั้ยครับ

MA : เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ

MN : เล่นแอพนี้นานหรือยังครับ

MA : พึ่งโหลดมาเล่นเมื่อวานนี้เองค่ะ

MN : เหมือนกันเลย ไม่ทราบว่าเอ็มสองอายุเท่าไรเหรอ ผมถามได้มั้ย

MA : อายุ 20 แล้วค่ะอยู่ปี2

MN : งั้นผมขอแทนตัวเองว่าพี่นะครับเพราะพี่อยู่ปี4อายุ22 เรียนบริหารครับ

MA : จริงเหรอคะ เอ็มสองก็เรียนบริหารเหมือนกันค่ะ

MN : งั้นต่อไปมีอะไรไม่เข้าใจถามพี่ได้เลยนะ

MA : ขอบคุณมากค่ะ งั้นขอไปเรียนก่อนนะคะ บายค่ะ

“ทำไมคนนี้ถึงได้ดึงดูดกูจังวะ รู้สึกถูกชะตาด้วยอย่างบอกไม่ถูกนี่ขนาดไม่เห็นหน้ากันนะเนี่ย ว่าแต่เธอจะสวยหรือเปล่า หรือว่าจะขี้เหร่อ้วนกันนะ”

“บ่นอะไรของมึง ไปเข้าเรียนได้แล้ว” เสือที่เห็นว่ามิวนิคนั่งเล่นโทรศัพท์แล้วบ่นอะไรออกมาก็ไม่รู้จึงได้ตะโกนเอ่ยถาม

“กูลองเล่นแอพเย..นั่นแล้วนะ หญิงเพียบทักกูมาแบบรัวๆ” มิวนิคทำเป็นพูดไปว่ามีผู้หญิงทักมาหาเพียบแต่อันที่จริงแทบจะไม่มีเลยสักคนก็เพราะว่าเขาใช้รูปโปรไฟล์การ์ตูนจึงทำให้ไม่มีผู้หญิงคนไหนทักมาหา

“แล้วมึงไม่ลองนัดสักคนสองคน” เตโชที่นั่งฟังอยู่ก็แทรกพูดขึ้น

“กูแค่อยากลองคุยสนุกๆมั้ย ไม่ได้อยากจะนัดเย..สักหน่อย ถ้าอยากเดี๋ยวหาเอาแถวนี้เนี่ยแหละ เยอะแยะไป นั่นไงแอบมองกูอยู่นั่นยัยน้ำตาลคนเดิม” มิวนิคยักไหล่อย่างคนที่ไม่สนใจไปกับแอพแชทพวกนี้สักเท่าไหร่พร้อมทั้งส่งสัญญาณชี้มือไปที่น้ำตาลที่ซึ่งกำลังจ้องมองมาทางเขาอยู่

“เสน่ห์แรงฉิบหายเพื่อนกู ว่าแต่สงสัยหล่อนคงติดใจมึงสินะ” อาร์มยิ้มร้ายเมื่อเห็นว่าน้ำตาลจ้องมองมิวนิคเพื่อนสนิทของเขาอย่างไม่ลดละ ดูทรงแล้วเธอคงจะติดใจไปกับลีลามิวนิคเพื่อนสนิทของเขา

“กูยังไม่ได้เอายัยนั้นเลย เมื่อวานรถกูไปชนท้ายรถคนอื่น” มิวนิคบอกเพื่อนด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆออกมา

“เฮ้ย! แล้วทำไมมึงไม่เห็นบอกพวกกูบ้างเลย” เสือที่ได้รับรู้ว่าเพื่อนสนิทเกิดอุบัติเหตุขึ้นก็ตกใจรีบถามด้วยความเป็นห่วง

“กูก็บอกอยู่นี่ไงครับไอ้เสือ”

“แล้วไปทำอีท่าไหน ถึงได้ไปชนรถชาวบ้านเขาได้” เตโชเกิดนึกสงสัยเพราะโดยปกติมิวนิคเป็นคนไม่ขับรถเร็ว ไม่ประมาท

“ยัยนั่นอมให้กู กูเสียวมากไปหน่อ ยก็เลยเผลอเหยียบคันเร่ง” มิวนิคหัวเราะขบขันเมื่อนึกไปถึงเหตุการณ์ที่พึ่งจะเกิดขึ้นเมื่อวานสดๆร้อนๆในตอนนั้นมันเสียวมากๆเสียวจนเกร็งไปทั่วทั้งร่าง

“ไอ้เวร ความเงี่xxเป็นเหตุนี่เอง” อาร์มส่ายหน้าทันทีที่ได้รู้ถึงสาเหตุของอุบัติเหตุว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร

“เออกูยอมรับ!” มิวนิคยืดอกยอมรับอย่างแมนๆว่าตัวเขานั่นแหละคือต้นเหตุของอุบัติเหตุในครั้งนี้

“แล้วคู่กรณีมึงเจ็บหรือเปล่า” เสือถามไปถึงคู่กรณีที่มิวนิคได้ขับรถไปชนรถของเขา

“ดูแล้วก็ไม่นะแต่หยิ่งฉิบหายเลยด้วย ปากก็ดีอีกและที่สำคัญยัยนั่นอยู่มหาลัยเดียวกันกับพวกเรา” มิวนิคยกยิ้มมุมปากขึ้น ในยามที่นึกไปถึงใบหน้าสวยหวานของเธอคนนั้นซึ่งเป็นเจ้าของรถคันที่เขาขับรถไปชนท้าย

“โลกกลมฉิบหาย เธอด่ามึงยับเลยมั้ย?” อาร์มที่นั่งฟังอยู่ก็พูดแทรกถามถึงเธอคนนั้นพร้อมทั้งเปรยตามองเพื่อนอย่างจับผิด

“ก็ไม่ถึงกับด่าอะไรขนาดนั้นแต่แม่งโคตรจะพูดตรง มีการมาบอกกูว่าอย่าเอากันในรถอีกนะ”

“ฮ่าๆ กูนี่อยากเห็นหน้าเธอเลยครับ แล้วหน้าตาเป็นไง สวยมั้ยเด็ดหรือเปล่า” เตโชหัวเราะออกมาดังลั่น ถูกใจเธอยิ่งนักที่พูดตรงแบบนั้นกับเพื่อนของเขา

“พวกมึงเนี่ยนะ ก็สวยอยู่ สวยมาก สวยกว่ายัยน้ำตาล สวยกว่าผู้หญิงทุกคนที่กูเคยเอา” มิวนิคส่ายหน้าเล็กน้อยและบอกให้เหล่าบรรดาเพื่อนของเขาได้รับรู้ว่าเธอคนนี้ สวยมากสวยกว่าผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยเอา มิวนิคพูดชมเธอซะจนเสืออยากเห็นหน้าของเธอ

“พูดขนาดนี้กูอยากจะเห็นหน้าของเธอแล้วว่ะ”

“เอาไว้กูเจอแล้วจะรีบบอกให้พวกมึงได้เห็น” มิวนิคทำได้เพียงบอกกับเพื่อนไปแบบนั้นแต่ไม่รู้เลยว่าจะเจอกันง่ายหรือเปล่า เพราะในมหาลัยคนเยอะมากจะบังเอิญเจอกันได้เลยเหรอ

-ทางด้านมายู-

“คุยกับใครอ่ะ” พราวที่เห็นว่ามายูเพื่อนสนิทของตัวเองนั้นกำลังนั่งพิมพ์แชทคุยกับใครบางคนอยู่ก็รีบถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใยในตัวเพื่อนสนิท

“หา ก็ลองคุยเล่นๆกับคนในแอพอะ ขำๆ” มายูรีบคว่ำหน้าโทรศัพท์มือถือลงกับพื้นแล้วแสร้งทำเป็นหัวเราะออกมา

“หล่อเหรอ?” พราวยังคงถามต่อไปถึงเรื่องความหล่อ

“ไม่รู้ ไม่ได้เห็นหน้าเลย ใช้รูปการ์ตูนกันทั้งคู่” มายูรีบส่ายหน้า เธอยังไม่เคยเห็นใบหน้าของคนที่เธอคุยด้วยเลย ต่างคนก็ต่างใช้รูปการ์ตูนเป็นรูปโปรไฟล์

“ดูดีๆแล้วกันระวังมันจะส่งของลับมาให้ดูเอานะ” พราวเอ่ยเตือนเพื่อนด้วยความหวังดีเพราะกลัวว่ามายูที่ยังไม่เคยมีแฟนมาก่อนอาจจะหลงเชื่อจนเจอเข้ากับคนโรคจิต

“พอๆ ไปเข้าเรียนกันได้แล้ว” ชะเอมที่นั่งฟังอยู่ก็พูดขึ้นเพื่อชักชวนให้พวกเธอๆพากันไปเข้าเรียนได้แล้ว