หลีกทาง

ตอนที่ 5

หลีกทาง

“ขวัญไปสมัครงานที่บริษัทของพี่ตุลกันไหม”

ออมสินโทรหาขวัญรดาเพราะตอนนี้เพื่อนในกลุ่มมีแค่เพียงสองคนที่ยังไม่ได้ตัดสินใจที่จะทำงานที่ไหน

“ก็ไหนเห็นว่าตอนแรกเธอจะไปทำงานกับบริษัทเพื่อนของพ่อแล้วทำไมถึงเปลี่ยนใจล่ะ”

ขวัญรดาถามด้วยความสงสัยเพราะตอนช่วงที่ทุกคนกำลังจะเรียนจบต่างก็พูดเป้าหมายที่จะไปสมัครงานซึ่งออมสินเคยบอกไว้ว่าเธอตั้งใจจะไปทำงานที่เป็นบริษัทของเพื่อนพ่อเพราะตรงกับสาขาที่เรียนมา

“เราพูดตามตรงนะเราชอบพี่ตุลก็เลยคิดว่าถ้าได้ทำงานอยู่ใกล้ๆเขาก็น่าจะมีโอกาสพัฒนาความสัมพันธ์บ้าง”

ปลายสายพูดไปก็หัวเราะไปด้วยความรู้สึกเขินอายที่เธอเป็นผู้หญิงแต่ดูเหมือนจะพยายามลุกเดินหน้าจีบฝ่ายชายก่อน

“ก็ดูสิพี่เขาทั้งหล่อทั้งสุภาพ ครอบครัวฐานะก็ดีทุกอย่าง ถ้าผู้หญิงคนไหนได้เป็นแฟนโชคดีที่สุดแล้วและฉันก็เชื่อว่าถ้าฉันสามารถทำให้เขาชอบฉัน เรื่องที่บ้านเราสองคนคงไม่มีปัญหากันแน่นอนเพราะขวัญก็รู้ใช่ไหมล่ะเพราะพ่อเรากับพ่อเขาก็เป็นเพื่อนที่รู้จักกันมานาน”

ขวัญรดาได้แต่ฟังเพื่อนพูด ตอนนี้ความรู้สึกของเธอมันจุกอยู่ที่ลำคอไม่มีคำใดที่เธอจะพูดออกมาทุกอย่างมันจริงอย่างที่ออมสินพูด ทั้งเขาและเพื่อนของเธอถ้าตกลงจะคบกันก็ถือว่าเป็นคู่ที่เหมาะสมไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตาหรือแม้แต่ฐานะทางสังคมซึ่งแตกต่างจากตัวเธอเป็นเพียงแค่ผู้หญิงจน ๆ คนหนึ่งที่ชีวิตตัวคนเดียวไม่มีบ้านเป็นของตัวเองพ่อและแม่ก็จากไปหมด

“ฟังเราอยู่ไหมเนี่ยขวัญ แต่ถ้ายังไม่รู้จะไปสมัครงานที่ไหนบริษัทเพื่อนของพี่ตุลก็รับสมัครอยู่นะพี่เขาชื่อเอกภพเดี๋ยวฉันจะส่งรายละเอียดให้ทางแชท”

ขวัญรดารีบขอรายละเอียดเพื่อนเพราะเธอก็ยังไม่รู้จะสมัครงานที่ไหนและก็อยากได้งานทำให้เร็วที่สุด เมื่อออมสินส่งรายละเอียดมาให้ เธอจึงตัดสินใจ ไปสมัครงานที่บริษัทของเพื่อนตุลธร

หลังจากที่ขวัญรดาเข้าไปเขียนใบสมัครที่บริษัทของเอกภพผ่านไปแค่เพียง 2 วันทางบริษัทก็ติดต่อเธอให้ไปเริ่มงานได้ทันทีและวันแรกของการเริ่มงานก็เป็นวันที่เพื่อนๆทั้ง 4 คนนัดหมายที่จะมากินเลี้ยงฉลองให้กับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ในฐานะของคนทำงานของทุกคน

“ดีใจจังที่พวกเราทุกคนมีงานทำกันหมดแล้วชีวิตจากเด็กนักศึกษาตอนนี้ก็เปลี่ยนเป็นคนทำงานเต็มตัว ต่อไปคงจะหาโอกาสเจอกันยากแต่ยังไงสัญญากันนะว่าเราจะต้องเจอกันทุกเดือน”

ฤทัยส่งยิ้มให้กับเพื่อนๆด้วยความรู้สึกที่มีความสุขเพราะตั้งแต่เรียนจบแทบจะไม่มีเวลาได้เจอกันเท่าไหร่ บางคนก็ได้เริ่มงานไวบางคนก็ยังต้องไปหาสมัครงานอยู่จนวันนี้เพื่อนๆทุกคนต่างก็สมหวังได้ทำงานตามที่ตนตั้งใจไว้

“ดูแล้วคงจะไม่มีใครมีความสุขเท่ากับออมสินละมั้งที่ประสบความสำเร็จได้ไปทำงานที่เดียวกับ พี่ตุลธร”

เจนพูดแซวขึ้นมาจนออมสินหน้าแดง ทำอะไรไม่ถูกแต่นอกจากออมสินที่รู้สึกกับคำพูดนี้แล้วยังมีอีกคนที่รู้สึกหัวใจหล่นวูบแต่ก็แสดงออกไม่ได้นอกจากเก็บความรู้สึกไว้ให้ลึกที่สุด

“เออตกลงขวัญไปทำงานที่ไหนนะ วันนั้นคุยกันเราฟังชื่อบริษัทไม่ค่อยถนัด”

เจนถามขึ้นมาเพราะเธอแทบจะไม่ค่อยติดตามข่าวสารเพื่อนๆเพราะมัวแต่ยุ่งกับการสมัครงานเพราะเธอค่อนข้างโฟกัสงานที่ทำและเงินเดือนที่ให้จึงสมัครไว้หลายที่

“ก็บริษัทของพี่เอกภพที่เป็นเพื่อนของพี่ตุลไง”

ออมสินพูดขึ้นมา เพื่อนทุกคนต่างทำท่าตกใจเพราะตอนแรกคิดว่าขวัญรดาคงไปทำงานกับคนอื่นไม่คิดว่าจะเป็นคนที่คุ้นเคยกัน

“บริษัทพี่เอกภพเป็นบริษัทที่ใหญ่และมั่นคงมาก ถ้าเธอทำจนผ่านโปรรับรองได้ว่าสวัสดิการดีเยี่ยม ฉันดีใจกับเธอด้วยนะขวัญ ขอให้การเริ่มต้นใหม่ในครั้งนี้ประสบความสำเร็จและมีความสุขพบกับเพื่อนร่วมงานดีๆ”

ฤทัยเอื้อมมือไปจับมือเพื่อนแสดงความยินดีจากใจจริงเพราะในบรรดาเพื่อนทุกคนฤทัยรู้สึกเป็นห่วงขวัญรดามากที่สุดตั้งแต่พ่อและแม่ของเธอจากไปทุกคนก็แทบจะไม่เคยเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าสวยอีกเลย เพื่อนๆหลายคนอยากให้ขวัญย้ายออกจากบ้านหลังนั้นเพื่อไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ทิ้งความทรงจำเก่าๆไว้แต่อีกฝ่ายกลับไม่เคยยอม ทุกคนจึงไม่กล้าพูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีก การทำงานอาจจะทำให้ขวัญรดาค่อยๆคลายความโศกเศร้าเสียใจกับความสูญเสียที่เกิดขึ้นอย่าง ไม่ทันตั้งตัว ฤทัยหวังว่าเพื่อนของเธอจะกลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง

“พี่ตุลฝากพี่เอกดูแลขวัญด้วยนะ”

ฤทัยกลับถึงบ้านสิ่งแรกที่เธอทำคือการรีบบอกพี่ชายว่าตอนนี้เพื่อนของเธอได้ทำงานที่บริษัทของ เอกภพเพื่อหวังให้ตุลธรช่วยฝากฝังเพื่อนให้ช่วยดูแลขวัญรดาเป็นอย่างดีเพราะฤทัยรู้ว่าการได้ทำงานที่บริษัทของเอกภพเป็นเรื่องที่ดีมาก มันจะทำให้ชีวิตของขวัญรดายืนด้วยขาของตัวเองได้

“แล้วทำไมถึงไปทำที่นั่น งานที่บริษัทพี่ก็มี ออมสินก็ยังมาทำ ทำไมเราไม่ชวนขวัญรดามาด้วย”

ตุลธรรู้สึกไม่ค่อยพอใจกับการที่ขวัญรดาไปทำงานที่บริษัทของเพื่อนเพราะใครๆต่างก็รู้ว่าเอกภพทั้งหล่อและหน้าตาดีแถมมีความเจ้าชู้ไม่เป็นรองใครเขาจึงไม่เข้าใจว่าทำไมหญิงสาวถึงไม่ยอมมาสมัครงานที่บริษัทเขาเหมือนอย่างที่ออมสินก็มา

“ขวัญมันไม่ชอบหรอกเรื่องระบบเส้นสาย มันอยากทำงานที่มันรัก แล้วนี่พี่ตุลเป็นอะไรถึงได้ดูอารมณ์เสีย”

“พี่ก็แค่กลัวว่าเอกมันจะคิดว่าทำไมพี่ถึงปล่อยให้เพื่อนถึงน้องต้องไปสมัครงานถึงบริษัทมัน กลัวจะมองว่าเราแร้งน้ำใจไม่ช่วยเหลือคนกันเอง”

ตุลธรเมื่อหาเหตุผลมาบอกน้องสาวได้ก็รีบเปลี่ยนเรื่องพูดเพราะไม่อยากให้คนตรงหน้ารู้สึกสงสัยสำหรับตัวเขาเองถึงแม้เหตุการณ์จะผ่านมาเดือนกว่าแต่เขาก็ไม่เคยลืมสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ก็ไม่กล้าพอที่จะกลับไปหาขวัญรดาหรือพูดเรื่องนี้ให้ใครได้รู้ เขาจึงต้องเก็บทุกอย่างอยู่แต่ภายในใจเพียงคนเดียว