6หัวใจที่แตกสลาย(2)

พนาลุกจากเก้าอี้ยืนมองทั้งสองคนที่เปิดประตูห้องเข้ามา ท่าทางหวาดกลัวของไปรยาทำให้ทุกคนในห้องต่างดูออกว่าหญิงสาวคงไม่รู้เรื่องแน่ ๆ ว่ากำลังจะถูกใช้ขัดดอก

“หมดหน้าที่แล้วผมกลับนะ”

เด่นชัยปล่อยมือปลีและเดินหันหลังเตรียมออกจากห้องแต่เขากลับถูกชายในชุดดำสองคนที่อยู่หน้าประตูห้องกางแขนกันไว้

“จะรีบไปไหน ไม่คิดจะบอกให้คนรักรู้หน่อยเหรอว่าแกพาเธอมาขัดดอก”

ไปรยาแทบทรุดลงกับพื้นเมื่อได้ยินพนาพูดแบบนี้ เธอหันไปมองหน้าเด่นชัยกำมือแน่นทั้งสองข้างด้วยความแค้น

“ท่านก็บอกเธอเองก็ได้ครับ ผมขอกลับเถอะ”

หญิงสาวได้ยินแบบนี้เธอวิ่งไปที่เด่นชัยทันทีและใช้กำลังที่มีทั้งหมดทั้งตบทั้งทุบด้วยความแค้นที่เขาทำกับเธอถึงเพียงนี้

เด่นชัยง้างมือทำท่าจะตบสวนแต่ต้องหยุดเอามือลงเมื่อพนาเดินมาจับมือเขาไว้

“อย่าทำร้ายหรือแตะต้องนางบำเรอของฉันและที่สำคัญอย่ากลับมาที่นี่อีกเพราะที่นี่ไม่ต้อนรับคนที่เกาะชายกระโปรงผู้หญิงอย่างแก”

เด่นชัยได้แต่กำมือแน่นเขาไม่ได้อยากเอาไปรยามาขัดดอกเลยเพราะตัวเองคบกับเธอมาเกือบสิบปีเต็มที่ก็แค่กอดกับหอมแก้มเท่านั้น

ประตูปิดลงไปรยาพยายามจะวิ่งออกจากประตูแต่ถูกพิภพวิ่งมากอดเธอจากทางด้านหลัง

“หยุดเถอะคุณไม่มีทางหนีไปจากที่นี่ได้ สู้เก็บแรงไว้นั่งฟังเรื่องราวทั้งหมดดีกว่า ว่าชีวิตของคุณจากนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป”

หญิงสาวหันมาสบตาชายหนุ่มที่กอดเธอ ใบหน้าของ คนทั้งสองที่ใกล้ชิดกันจนลมหายใจของทั้งคู่แทบจะรวมกันเป็นหนึ่ง ทำให้พิภพรู้สึกสงสารหญิงสาวตรงหน้าจับใจแต่ก็ต้องฝืนทำ หน้าโหดเข้าไว้

“ไปนั่งตรงเก้าอี้ตรงนั้นแล้วอย่าพยายามหนีถ้าไม่อยากกลายเป็นศพกลับบ้าน”

พนามองหน้าลูกน้องคนสนิทใจหนึ่งก็อยากจะขำในท่าทาง ที่ดูโหดที่สุดตั้งแต่เขาเคยเห็นมาแต่ทุกคนที่นี่ต่างก็รู้ว่ามันไม่ใช่ตัวตนของพิภพมีก็แต่ไปรยาที่ดูกลัวจนตัวสั่น

พนาเริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้กับไปรยาได้รู้ว่าเพราะอะไรเธอถึงต้องมาอยู่ที่นี่และนานแค่ไหนแล้วที่เด่นชัยได้ทำข้อตกลงไว้แบบนี้ซึ่งมันก็นานมากเริ่มตั้งแต่เขาคบกับเธอใหม่ ๆ

“โฉนดและบ้านฉันจะคืนให้เธอหลังจากที่เธอเป็นเมียลูกน้องฉันคบหนึ่งเดือน”

พนาหันไปมองที่พิภพเพื่อให้หญิงสาวรู้ว่าเขาหมายถึงลูกน้องคนไหน

“แต่ถ้าเธอหนีหรือไม่ยอมก็กลับไป แต่บ้านและที่ดินก็คงต้องโดนยึดและฉันก็ไม่ชอบให้ใครมาอยู่ในที่ดินของฉัน พ่อกับแม่ของเธอคงต้องย้ายออกวันนี้ทันที”

ไปรยาแค่ได้ยินว่าบ้านจะถูกยึดพ่อกับแม่ของเธอต้องเดือนร้อน เธอก็ตัดสินใจทันทีว่าถึงต้องแรกด้วยชีวิตเธอก็ยอม

“ฉันยอมค่ะแต่ฉันขออะไรสักสองเรื่องได้ไหม”

“ดูเอา เป็นนางขัดดอกยังจะกล้ามาขออะไรอีก” พนาขำ

“เรื่องแรกขอโทรศัพท์บอกพ่อกับแม่และลาออกจากที่ทำงาน ส่วนเรื่องที่สองขอให้ช่วยส่งคนไปซ้อมไอ้ผู้ชายชั่วที่มันทำให้ชีวิตฉันต้องเป็นแบบนี้ได้ไหมและบอกไม่ให้มันไปยุ่งกับพ่อและแม่ของฉันอีก”

หญิงสาวลุกขึ้นและก้มกราบลงไปที่เท้าของพนาจนเจ้าตัวต้องถอยออกด้วยความตกใจ

“ลุก ๆ พิภพมาเอาว่าที่เมียแกไป ให้เธอโทรหาพ่อแม่และที่ทำงานของเธอเลย ส่วนเรื่องที่สองฉันตั้งใจจะทำอยู่แล้วและไม่ ต้องกลัวมันไม่มีทางกล้าไปยุ่งกับพ่อแม่เธอแน่ ๆ ”

หญิงสาวเธอบอกพ่อกับแม่ว่าเธอต้องเดินทางด่วนไปต่างจังหวัดแล้วจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด ส่วนที่ทำงานเธอขอลาออกเพราะมีปัญหาส่วนตัวที่อาจส่งผลเป็นอันตรายต่อที่ทำงาน เจ้านายจึงยอมให้ออกแต่โดยดี

สิ่งที่ร้องขอทำสำเร็จแล้วพนาก็สั่งให้พิภพพาหญิงสาวไปที่คอนโดที่พนาได้จัดเตรียมไว้ให้คนทั้งคู่

“หวังว่าแกจะไม่ปล่อยเสือเข้าป่านะเพราะแกเองที่จะเดือดร้อน”

พนาตะโกนตามหลังลูกน้องคนสนิทที่กำลังเดินนำหญิงสาวที่กำลังเดินตามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา

หัวใจของคนที่โดนคนที่รักกันมาเกือบสิบปีหักหลังตอนนี้ มันไม่มีความกลัวเหลือแล้ว เธอเดินตามคนตัวใหญ่ข้างหน้าเหมือนหุ่นยนต์เธอพร้อมแล้วที่จะให้เขากระทำกับเธออย่างไรก็ได้ เพราะตอนนี้เธอเหลือแค่ร่างกายที่ไร้หัวใจและไม่มีความรู้สึกอะไรอีกแล้ว