บทที่ 4 แค่ฝันร้าย

กู้เยว่ฉีกลับมาถึงเรือนนอนก็เรียกสาวใช้สองคนที่ยืนตัวสั่นอยู่ข้างหลังมาซักไซ้ พอรู้ว่าอีกห้าวันจะถึงเทศกาลชีซี ก็หน้าซีด ในฝันนั้นก่อนถึงเทศกาลชีซี สี่วัน นางกับบิดาวางแผนไปช่วยเหลือหลิงจางเหว่ย บุตรชายคนโตของ หลิงอ๋อง ซื่อจื่อผู้นั้นเกิดความพึงพอใจในตัวนาง จนส่งคนมาขอหมั้นหมาย

‘หากว่าท่านพ่อพูดเรื่องแผนการขึ้นมาจริงๆ ก็แสดงว่าฝันร้ายนั้นมีโอกาสจะกลายเป็นความจริง’

กู้เยว่ฉีสองจิตสองใจ นางยังไม่ค่อยอยากจะเชื่อเรื่องความฝันมากนัก แต่พอนึกถึงความเจ็บปวดที่ได้รับก็อดจะนิ่วหน้าไม่ได้

หมอหญิงแซ่เว่ยถูกตามตัวมาให้ตรวจร่างกายของกู้เยว่ฉี “คุณหนูใหญ่ ท่านมีอาการเพลียสะสมอยู่มาก จิตใจปั่นป่วน ข้าจะจ่ายยาช่วยให้ท่านสงบจิตใจก็แล้วกันนะเจ้าคะ”

กู้เยว่ฉีพยักหน้ารับ ในใจนางกำลังกังวล หมอหญิงเว่ยประหลาดใจที่คุณหนูใหญ่ผู้มากฤทธิ์เดชไม่ออกอาการกร่างเช่นแต่ก่อน ทุกคราที่หมอหญิงเขียนเทียบยากู้เยว่ฉีมักจะถลึงตาใส่นางทุกครั้งไป คุณหนูใหญ่ผู้นี้เกลียดการดื่มยายิ่งนัก แต่คราวนี้กู้เยว่ฉีกลับรับคำง่ายดาย นางดูหดหู่และรันทดอย่างน่าประหลาด

“คุณหนูใหญ่ ท่านเจอกับเรื่องน่ากลัวมากมาหรือเจ้าคะ?”

“อืม เป็นฝันร้ายที่น่ากลัวมากทีเดียว” เอ่ยปากไปแล้วกู้เยว่ฉีก็พลันนึกขึ้นได้ว่านางก็แค่เป็นลมและสิ้นสติไป เรื่องเลวร้ายพวกนั้นอาจจะไม่เกิดขึ้นจริง “บางที มันอาจจะเป็นแค่ฝัน” แต่พอคิดถึงคำพูดของท่านลู่นักบวชหญิง กู้เยว่ฉีก็หน้าเสีย ประโยคที่ท่านลู่เตือนนางนั้น คล้ายกับดังอยู่ข้างหูตลอดเวลา

‘คุณหนูกู้ ชีวิตวันข้างหน้าของเจ้าจะเหมือนในฝันหรือไม่? เจ้าเลือกทางเดินเองก็แล้วกัน’

กู้เยว่ฉีเป็นคนไม่เชื่อเรื่องเทพเจ้า เซียน สวรรค์หรือแม้แต่นรก นางเติบโตมาท่ามกลางความรักและตามใจของบิดาและมารดา ดังนั้นจึงไม่เคยเห็นแก่หน้าผู้ใด?

หมอหญิงถอนหายใจ “ถ้าเช่นนั้น ข้าจะเพิ่มยาบำรุงเลือด เพื่อให้ท่านร่างกายของท่านสดชื่นขึ้นอีก”

“แล้วแต่ท่านเถอะ” กู้เยว่ฉีตอบแล้วนอนลงไป

ท่านหมอขอตัวกลับไปแล้ว สาวใช้สองคนออกไปจัดแจงต้มยาให้กับ กู้เยว่ฉี ส่วนอีกสองคนก็เฝ้าอยู่ในห้อง พวกนางกลอกตาไปมาด้วยความไม่วางใจ ไม่รู้ว่าคุณหนูของพวกตนจะลุกขึ้นมาออกฤทธิ์เมื่อใด?

หลังจากดื่มยาเข้าไปถ้วยใหญ่ กู้เยว่ฉีก็นอนหลับสนิทไปหนึ่งคืนโดยไม่ฝันสิ่งใด เช้าวันต่อมา นางจึงเริ่มตั้งสติ พลันหญิงสาวก็นึกขึ้นได้

‘หากว่าเมื่อวาน นางถูกคนใช้เล่ห์เหลี่ยมหลอกเอาจนคิดว่าตนเองโชคร้ายเล่า? บางทีนักบวชหญิงผู้นั้นอาจจะเป็นคนไม่ดีก็ได้’

นางยกมือขึ้นมองข้อมือ หากว่านักบวชหญิงผู้นั้นไม่ได้หวังดีแต่เป็นเพียงผู้บังเอิญผ่านมาพบนางเข้าหรือว่าทำให้นางสิ้นสติลงไปเล่า?

“มีอันใดหรือเจ้าคะคุณหนูใหญ่?” สาวใช้ผู้หนึ่งเอ่ยถาม

กู้เยว่ฉีรีบดึงสร้อยประคำสีขาวที่แกะสลักลวดลายประหลาดออกจากข้อมือ นางกำลังจะขว้างลงพื้นเพราะคิดว่าสิ่งนี้อาจจะทำให้นางฝันร้าย แต่พอนึกถึงคำพูดของนักบวชหญิงที่บอกว่านี่คือสร้อยปลอบวิญญาณ นางก็ไม่กล้าเสี่ยง

“เจ้าไปเอากล่องมาใส่ของสิ่งนี้เอาไว้ที”

พอสร้อยข้อมือถูกปิดลงในกล่อง ร่างกายของกู้เยว่ฉีคล้ายถูกกระบี่และลูกเกาทัณฑ์ทิ่มแทงในตำแหน่งเดิมบนร่างกาย หญิงสาวยกมือหนึ่งขึ้นกุมท้อง ส่วนอีกมือกุมที่หน้าขา

“โอ๊ย! เจ็บ”

“คุณหนู เป็นอันใดไปหรือเจ้าคะ?”

กู้เยว่ฉีต่อสู้กับความเจ็บปวดในร่างกายอยู่ไม่ถึงสองอึดใจก็ทนไม่ไหวต้องเรียกให้สาวใช้กลับไปเอาสร้อยประคำนั่นกลับมาให้นางสวมเอาไว้ หญิงสาวที่เหงื่อแตกพลั่กและร้องโอดโอยอยู่เมื่อครู่ ค่อยยืดร่างขึ้น ความเจ็บปวดเหล่านั้นพลันหายไป

สาวใช้ทั้งสองรู้สึกประหลาดใจกับอาการของคุณหนูของตน

“ข้าจะแจ้งให้นายท่านทราบเจ้าค่ะ” สาวใช้ผู้หนึ่งรีบวิ่งไปยังเรือนหลังใหญ่

กู้เจินได้ยินว่าอาการของบุตรสาวกำเริบก็รีบรุดมาดูพร้อมด้วยภรรยาพอถึงห้องนอนของกู้เยว่ฉีก็รีบถลาไปนั่งข้างเตียง “เยว่เอ๋อร์ เจ้าเจ็บปวดตรงไหนหรือ?”

“ท่านพ่อ ข้ารู้สึกเจ็บที่ท้อง หลัง และต้นขาเจ้าค่ะ เหมือนถูกกระบี่แทง ถูกธนูปักทะลุเนื้ออย่างไรอย่างนั้น แต่ตอนนี้หายปวดแล้ว”

กู้เจินได้ยินคำบอกเล่าของบุตรสาวก็ถึงกับผงะ “เจ้าเจ็บได้อย่างไร? และหายได้อย่างไร?”

กู้เยว่ฉีเล่าอาการและวิธีแก้ไขให้กับบิดาและมารดาฟัง ใต้เท้ากู้ก้มลงมองสร้อยข้อมือของบุตรสาว ก่อนจะยกขึ้นดู “ของสิ่งนี้ ลวดลายประหลาดนัก ดูเจ้าคงไม่ถูกคนใช้มนตร์ดำเล่นงานเอาหรอกนะ?”

“มนตร์ดำหรือเจ้าคะ?”

“หมอเว่ยก็ตรวจแล้ว ร่างกายเจ้าไม่มีบาดแผลเลยสักแห่ง แต่เจ้ากลับบอกว่าเจ็บมาก นี่อาจจะเป็นการกระทำต่อจิตใจของเจ้าก็เป็นได้ ไม่ได้การ พ่อจะให้คนไปตามนักบวชหญิงผู้นั้นมาสอบสวนเดี๋ยวนี้

องครักษ์ในจวนสกุลกู้ไปตามหานักบวชหญิงที่เรือนพักแต่กลับไม่พบตัว สอบถามขอทานน้อยก็ไม่รู้ว่านางไปที่แห่งใด การคว้าน้ำเหลวครั้งนี้ทำให้กู้เยว่ฉีรู้สึกหนักใจยิ่ง

“นายท่าน ไม่มีผู้ใดรู้ว่านางไปแห่งใดขอรับ? ข้าสอบถามละแวกนั้นจนทั่วหลังจากนางส่งคุณหนูใหญ่ขึ้นรถม้า ไม่นานนักก็เดินทางออกจากเมืองแล้วขอรับ”

ใต้เท้ากู้ขมวดคิ้ว “นางคงไม่ใช่คนร้ายหรอกนะ”

“ไม่น่าจะใช่ขอรับ ข้าสืบดูแล้วนางน่าจะเป็นเพียงนักบวชธรรมดา”

“เอาเถอะๆ เช่นนั้นก็ขอบใจเจ้ามาก”

กู้เยว่ฉีก็รู้สึกหนักใจ นางไม่ได้เล่าความฝันอันยาวนานสองวันหนึ่งคืนให้กับผู้ใดได้ฟัง รวมถึงความสำคัญของสร้อยประคำสีขาวมีลวดลายแปลกๆ ที่นางสวมอยู่ด้วย นางลองถอดอยู่สามคราก็รู้ว่า หากตนเองถอดออกคราวใด บาดแผลที่เคยปรากฎในความฝันจะสำแดงอาการเจ็บปวดจนเจียนตาย

‘ประคำปลอบวิญญาณนี้ เป็นเครื่องจองจำข้าให้ระลึกถึงความฝันอันเลวร้ายหรือไร?’

สตรีหัวรั้นอย่างกู้เยว่ฉีหมดสิ้นทางออก ในเมื่อต้นตอของเรื่องอย่างนักบวชลู่หายตัวไป สิ่งที่นางทำได้ก็คือเชื่อเอาไว้ก่อนว่าฝันนั้นมีโอกาสเป็นจริง

‘ที่ข้าได้หมั้นหมายและแต่งงานกับหลิงจางเหว่ยเป็นเพราะคืนเทศกาลชีซี ข้าได้ช่วยเหลือเขาไว้จากคนร้าย เขาซาบซึ้งใจจึงได้สู่ขอข้า ทำให้ข้ากลายเป็นชายาของหลิงอ๋องซื่อจื่อ นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของหายนะ’

หลิงจางเหว่ยบุตรชายคนโตของหลิงอ๋องผู้ครองเมืองหรงเฉิน มณฑลใหญ่ติดชายทะเลของแคว้นเหลียน เขาเป็นชายหนุ่มรูปงาม มีความรู้ความสามารถ ตระกูลใหญ่ทั้งหลายในหรงเฉินล้วนต้องการส่งบุตรสาวเข้ามาเป็นเจ้าสาวของเขาแทบทั้งนั้น รวมถึงสกุลกู้ด้วย

ทว่าฐานะของสกุลกู้ยังต่ำต้อยกว่าสกุลหลิงอยู่พอสมควร โอกาสที่กู้เยว่ฉีจะได้รับเลือกยังอยู่ห่าง ใต้เท้ากู้บิดาของนางเป็นขุนนางขั้นสี่ที่มีน้องชายทำกิจการเดินเรือใหญ่โตคอยหนุนหลังจึงได้รับความสำคัญอยู่บ้าง กู้เยว่ฉีทะเยอทะยานอยากจะก้าวขึ้นเป็นสะใภ้ใหญ่ของสกุลหลิง นางกับบิดาวางแผนจะเข้าใกล้หลิงจางเหว่ยอย่างแยบยล

“เยว่เอ๋อร์ เจ้าเป็นอันใดไป? ทำท่าเช่นนี้อีกแล้ว ตั้งแต่กลับมา เจ้าเหม่อลอยอยู่บ่อยครั้ง”

“ท่านพ่อ ในเมื่อเราหาตัวท่านลู่ไม่เจอก็ช่างเถิด ตอนนี้ข้าไม่เจ็บไม่ปวดแล้ว ขอเพียงมีสร้อยนี้อยู่ ตัวข้าย่อมสบายดี”

ใต้เท้ากู้มองสร้อยข้อมือประหลาดที่บุตรสาวสวม “นางให้สิ่งนี้เจ้ามาหรือ?”

“เจ้าค่ะ นางบอกว่านี่คือสร้อยปลอบวิญญาณ”

กู้เจินขมวดคิ้ว เขาอยากจะพูดคำว่าเหลวไหล แต่ดูจากอาการของบุตรสาวแล้วจำต้องเก็บคำเอาไว้เสีย “ถ้าอย่างนั้นก็เอาตามเจ้าว่า เรื่องของนักบวชลู่ละเว้นไว้ก่อน ปล่อยให้คนของเราตามหาตัวนางต่อไป ตอนนี้ใกล้จะถึงเทศกาลชีซี แล้ว พ่ออยากหารือเรื่องหลิงจางเหว่ยกับเจ้าต่อมากกว่า”

**********************