บทที่ 2 บทนำ

หลัวเซียงเซียงเพิ่งจะฟื้นขึ้นมา นอกจากอาการมึนงงสับสนและปวดศีรษะอย่างแรงแล้วเธอยังถูกความจริงตรงหน้าทำให้ตกใจแทบสิ้นสติเมื่อพบว่าตัวเองได้เข้ามาอยู่ในนิยายออนไลน์ที่กำลังอ่านค้างอยู่ก่อนที่จะเกิดแผ่นดินไหวอย่างรุนแรงจนร่างกายถูกทับด้วยแผ่นปูนขนาดใหญ่ที่ถล่มลงมาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

ตอนนั้นหลัวเซียงเซียงกำลังนั่งกินบะหมี่รสหมาล่าของโปรดในหอพักนักศึกษาปีสี่ที่มหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของปักกิ่ง พร้อมกับนั่งอ่านนิยายอย่างเอาเป็นเอาตาย ยังก่นด่าตัวร้ายที่โง่เง่าวัน ๆ เอาแต่ตามพระเอกจนน่ารำคาญไม่ทันขาดคำตัวเองก็ถูกของแข็งหล่นลงมาทับร่างกายส่วนล่างหลังจากนั้นไม่กี่นาทีที่หลัวเซียงเซียงตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้นเธอก็สติดับวูบไปเสียแล้ว

ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่ในที่สุดหลัวเซียงเซียงก็ตื่นขึ้นมา เธอไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดและตอนนี้ยังอยู่ในความมืดมิดกระทั่งหลังมือของตัวเองยังมองไม่เห็น หลัวเซียงเซียงคิดว่าตัวเองอาจจะตายไปแล้ว จนกระทั่งได้ยินเสียงหนึ่งในหัวดังขึ้นมา

'หลัวเซียงเซียงยังอยู่หรือไม่'

ในความมืดมิดนั้นเธอไม่แน่ใจว่าเป็นเสียงของใครกันแน่ ชีวิตนี้ถึงบุญกุศลไม่ค่อยได้สร้าง แต่ก็ไม่เคยทำร้ายใครนอกจากนินทาดาราไปวัน ๆ ด้วยเรื่องชั่วช้าเล็ก ๆ นี้คงไม่ถึงขนาดให้เธอตกนรกกระมัง

'ฉันอยู่นี่ คุณเป็นใครเหรอ ฉันตายแล้วใช่หรือเปล่า'

ในที่สุดเธอก็ตอบกลับออกไปด้วยน้ำเสียหวาดกลัว

'ยัง ยังไม่ถึงเวลาตาย นายท่านต้องการให้เธอเล่นเกมสักเกมก่อน เธอโชคดีมากที่ต่อไปจะเป็นคนกำหนดชะตาชีวิตของตัวเอง'

'เกมอะไร นายท่านคือใคร แล้วคุณคือใคร ทำไมฉันต้องเล่นเกมด้วย'

เจ้าของน้ำเสียงประหลาดกระแอมเล็กน้อยก่อนจะบอกเธอว่า

'ฉันคือระบบระหว่างจักรวาล มาเป็นไกด์นำทางของเธอ ช่วงนี้นายท่านรู้สึกเบื่อเธอเลยเป็นผู้โชคดีที่ถูกเลือกมาทำให้นายท่านสนุกเสียหน่อย หลัวเซียงเซียงหากเธอสามารถเอาชนะเกมนี้ได้เธอจะมีชีวิตรอดกลับไปเป็นหลัวเซียงเซียงคนเดิม เธอจะได้กลับไปหาเพื่อน กลับไปหาครอบครัวของเธอ แต่หากเธอไม่สามารถพลิกชะตาได้แน่นอนว่าความตายกำลังรอเธออยู่'

หลัวเซียงเซียงยิ่งสงสัย

'คุณหมายความว่ายังไง ฉันไม่เข้าใจอะไรที่คุณพูดสักอย่าง'

เธอมองไปรอบ ๆ ยังพบแต่ความมืดเช่นเคย ดูเหมือนว่าเสียงนี้จะกระจายไปทุกทิศ เขายังพยายามอธิบายเธออย่างใจเย็น

'ตอนนี้เธอถูกดูดมายังอีกจักรวาลหนึ่ง ถ้าเธออยากเอาชีวิตรอดกลับไปเป็นหลัวเซียงเซียงคนเดิม เธอก็แค่เอาตัวรอดให้จนถึงตอนสุดท้าย อย่าให้ถูกฆ่าตายซะก่อน'

หลัวเซียงเซียงยืนงง

'ฉันไม่เข้าใจ อะไรคือเอาชีวิตรอดจนถึงตอนสุดท้าย ใครจะฆ่าฉัน ฉันโดนตึกถล่มลงมาทับ ทำไมยังไม่ตาย แล้วฉันจะต้องเอาชีวิตรอดยังไง'

เสียงคนที่บอกว่าตัวเองเป็นระบบดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

'เรื่องนี้เธอต้องหาทางรอดด้วยตัวเอง จำไว้แค่ว่า หากอยากกลับไปยังโลกเดิมก็ต้องเอาตัวรอดจนถึงตอนสุดท้าย ลาก่อนหลัวเซียงเซียงฉันหวังว่าจะได้พบเธออีกครั้ง และส่งเธอกลับไปยังโลกเดิมด้วยตัวของฉันเอง'

หลัวเซียงเซียงเห็นเงาลางเลือนปรากฎขึ้นตรงหน้า เหมือนเป็นรูปปั้นผู้หญิงใส่ชุดโบราณทาลิปสติกสีแดง ใบหน้ากลมเหมือนแผ่นแป้งจากนั้นสติของเธอก็ดับลงไปอีกครั้ง และเมื่อรู้สึกตัวขึ้นมาหลัวเซียงเซียงยังคิดถึงเรื่องที่ตัวเองพบเจอมา เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมองฝ้าเพดานที่ทำจากไม้ด้วยความรู้สึกประหลาดใจ

หลัวเซียงเซียงรู้สึกราวกับศีรษะกำลังจะระเบิด เธอลูบใบหน้าตนเองและหลับตาลง คำพูดที่ยังก้องอยู่ในหัวพวกนั้น คงเป็นแค่ความฝันสินะ ทั้งแผ่นดินถล่มและเสียงประหลาดทั้งหมดคงเป็นแค่ความฝัน ตอนนี้เธอยังอยู่ตรงนี้ และยังมีชีวิต

กระทั่งเสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้หลัวเซียงเซียงต้องลืมตาขึ้นทันใด

"อยากได้ข้าเป็นสามีจนตัวสั่น จนกล้าทำเรื่องหยาบช้าเช่นนี้เลยหรือหลัวเซียงเซียง"