ตอนที่ 4 รสนิยมเจ้าแย่มาก

ชายหนุ่มมองร่างของสาวใช้ที่ถูกจับโยนไปใน ทะเลสาบ ริมฝีปากสวยสดผุดรอยยิ้มเยาะ คิ้วคมเลิกขึ้น

“เจ้าโยนนางลงไปในน้ำ จะเหลือหลักฐานอะไรที่จะบ่งบอกได้ว่าข้า เป็นคนฆ่า”

เหยาเซิงเหลือบมองเขา จากนั้นนางก็แย้มยิ้ม ชี้ไปที่ศพกลางน้ำ และอธิบายอย่างใจเย็น

“สาวใช้ในตำหนักของข้านามสี่เอ๋อร์ วันนี้ได้มาที่สวนดอกไม้ข้างหลัง และพบเจอกับชายแปลกหน้าโดยบังเอิญ ชายหนุ่มผู้ชั่วร้าย ต้องการกระทำอนาจารกับสาวใช้ สาวใช้ผู้ถือพรหมจรรย์เป็นตายก็ไม่อาจ ยอม พยายามที่จะขัดขืน แต่ก็ไม่อาจสู้แรงชายหนุ่มได้ เพื่อปกป้องร่างที่บริสุทธิ์และไร้มลทินนี้ จึงตัดสินใจโดดลงไปในทะเลสาบด้วย ความไร้เดียงสา”

เธอยังจำได้ว่าหญิงสาวยุคโบราณหวงแหนพรหมจรรย์ยิ่งนัก

ยังจำได้เคยเห็นที่อนุสาวรีย์คุณธรรมแห่ง ศักดิ์ศรีของสตรี

ถึงแม้ความทรงจำในหัวยังคงยุ่งเหยิง แต่เรื่องนี้ย่อมไม่ผิดไปแน่

ชายหนุ่มที่ได้ฟังเรื่องเล่า ก็ผุดรอยยิ้มที่มีความตื่นตะลึงผสมอยู่ด้วย ปฏิกิริยาช่างรวดเร็วนัก เวลาเพียงชั่วครู่ นอกจากฉีกเสื้อผ้าและโยนร่างสาวใช้ลงไปในทะเลสาบนางยังแต่งเรื่องเล่าที่สมบูรณ์แบบขึ้นมาได้อีกด้วย

มองเหยาเซิงที่กำลังยิ้มหวานไปถึงดวงตามองความสงบนิ่งและความเฉลียวฉลาดที่ซ่อนเร้นอยู่ในนั้น

ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างนึกเอ็นดูอยู่ในใจ เขาก้มหน้าและหัวเราะเสียงเบาดูเหมือนว่าการที่เขาอยู่ที่นี่และเฝ้ามองดู ละครฉากนั้นจนจบจะเป็นการตัดสินใจที่ ถูกต้อง

“เช่นนั้นแล้วเจ้าล่ะ รับบทละครตัวใดอย่างนั้นหรือ”

เหยาเชิงมองเขา ก่อนจะเดินไปนั่งพิงที่ก้อนหิน ราวกับกำลังนอนอาบแดดอยู่ในบ้านของตน นิ้วชี้ไปที่หน้าผากแล้วถอนหายใจ เสียงหวานเอ่ยอย่างเกียจคร้าน “ข้าและสาวใช้มาด้วยกัน ข้าต้องการจะช่วยเหลือนางแต่ก็ไม่อาจสู้ แรงของเจ้าได้ จึงถูกหินทุบเข้าที่หัว จนสลบอยู่ตรงนี้”

ชายหนุ่มมองหน้าผากของนางที่ยังคงมี เลือดไหลไม่หยุด ดวงตาฉายความตกตะลึง เด็กสาวผู้นี้ แม้แต่บาดแผลของตัวเอง ก็ได้มีเรื่องมาตระเตรียมไว้แล้ว แต่ละฉากและตัวละครได้ถูกจัดวางไว้ อย่างดีแล้ว

เมื่อเห็นท่าทางสบายๆของนาง เหมือนกำลังบอกเขาว่า ทันทีที่นางเห็นเขา เรื่องราวก็ได้ถูกกำหนดไว้หมดแล้ว เด็กสาวที่เยือกเย็นผู้นี้ ช่างน่านับถือจริงๆ

แต่อย่างไรก็ตาม...

ชายหนุ่มหัวเราะ นัยน์ตาสีนิลล้ำลึกสุดหยั่ง “เรื่องราวน่าสนใจนัก แต่มีจุดหนึ่งที่ข้าอยากถามเจ้า ระหว่างเจ้าและสาวใช้ เมื่อเทียบกันแล้ว ข้ารู้สึกว่าเจ้าย่อมดีกว่าสาวใช้ เหตุใดข้าถึงไม่ข่มเหงหญิงสาวที่บอบบาง เช่นเจ้าแต่กลับไปข่มเหงสาวใช้ที่ต้อยต่ำผู้นั้นกัน”

เหยาเชิงพิงกับหินประดับสวน แย้มยิ้ม ยิ้มอย่างเบาบางแต่เต็มไปด้วยความซุกซน

ความจริง..เธอก็ยังไม่เคยเห็นรูปร่างที่เธออาศัยอยู่นี่ จึงไม่อาจรู้ได้ว่าที่ชายหนุ่มพูดมานั้นเป็นจริงหรือไม่

แต่หาได้มีความเกี่ยวข้องต่อกันไม่

เหยาเซิงยักไหล่เล็กน้อย สองมือแบออก ใบหน้าเล็กที่เหมือนกับดอกไม้ที่กำลังเบ่งบานท่ามกลางแสงอาทิตย์ ที่ถูกแต่งแต้มด้วยรอยเลือด ถอนหายใจแผ่วเบา และส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

“เจ้าก็รู้เรื่องแบบนี้ มันขึ้นอยู่กับรสนิยม สูง เตี้ย ขาว หรือว่าดำ"

ชายหนุ่มเพียงได้ยินก็นึกขำ ใบหน้าหล่อเหลาแสดงสีหน้าออกมาว่าไม่เชื่อ มุมปากเหยียดออกเล็กน้อยอะไรคือตัดสินตามรสนิยมกัน

นางจะกล่าวว่ารสนิยมของเขาแย่อย่างนั้นหรือ หาว่าชื่นชอบสาวใช้ที่ละโมบและต้อยต่ำอย่างนั้นใช่หรือไม่

ช่างเป็นเด็กสาวที่ปากดียิ่งนัก

อยากจะอยู่หยอกล้อกับนางอีกสักประเดี๋ยว แต่ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากที่ไกลๆ ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มอย่างนึกรังเกียจ ดูเหมือนจะถึงเวลาบททดสอบของฉากการ ฆ่าสาวใช้ผู้นี้เสียแล้ว