ณีเวีย | วันที่ฉันพลาด

ผับ S

‘ตึง ตึง ตึง’ เสียงเพลงดังกระหึ่มไปทั่วทั้งผับ ตั้งแต่กลับจาก Work and Travel ฉันรู้สึกคิดถึงผับประเทศไทยชะมัด วันนี้ฉันเลยไม่พลาดออกมาแฮงค์เอาท์กับกลุ่มเพื่อนสาว และพวกผู้ชายทั้งหลายของพวกหล่อน นึกแล้วก็เศร้า ทุกคนมีคู่ มีแต่ฉันที่นั่งเฉาเป็นหอยเปื่อยอยู่

“แตงมึงเลิกทำหน้าเป็นตูดสักที เนี่ยคุณเซ็นเลี้ยงเหล้าเชียวนะ

ร่าเริงหน่อย” น้ำหวานค้อนฉัน นางคือเพื่อนสาวคนที่หนึ่ง นางเป็นสาวเปรี้ยว

ชอบทาลิปสติกสีแดง อะไรแรง ๆ มันชอบหมด นางมาพร้อมกับแฟนที่เจอบนเครื่อง คือพี่ที กว่าจะตะครุบเขามาเป็นแฟนได้ เสียตัวให้ไม่รู้กี่รอบ ฉันล่ะยอมใจมันจริง ๆ

“ก็มากันเป็นคู่ ๆ ดูฉันสิ เซ็ง” ที่มากันเป็นคู่ ๆ อีกคู่คือ เพื่อนสาวคนที่สอง ของฉันณีเวีย นางสวยน่ารัก Popular Vote ดาวคณะ แต่แฟนไม่เคยมีกับชาวบ้าน จนอยู่ ๆ ทะเลาะกับพ่อ หนีออกจากบ้านมาหางานทำ ดันไปตกลงสัญญาผิดกับคุณเซ็นซะงั้น ซื่อบื้อกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว... แต่ฉันไม่สงสารมันเลย! สงสารคุณเซ็น! พลาดมาก ทั้งหล่อ ทั้งรวย ขนาดนั้น ดันโชคร้ายได้ณีเวียไปควง ช้ำใจเขามีคู่กัน ส่วนฉันก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ขนาดนั้น ไปหาเอาข้างหน้าก็ได้วะ โถ่~

“มึงจะไปไหนแตง เดี๋ยวเพื่อนก็มาแล้ว” น้ำหวานถามทันที ที่เห็นฉันลุกขึ้นจากโซฟา

“ไปบริหารเสน่ห์ข้างล่าง... ณีเวียมาถึงก็โทรมาแล้วกัน ไปละ” ฉันโบกมือบายน้ำหวานที่ซบพี่ทีอยู่ ก่อนจะเดินลงมาจากชั้น VIP ของผับ

อื้อหือ~ อยากจะกรีดร้อง คนเยอะมาก ผู้ชายแซ่บ ๆ ทั้งนั้นเลย เสียงเพลงดังกระหึ่ม บวกกับแสงไฟหลากสีที่สาดส่องลงมายังนักดื่มข้างล่าง โต๊ะบาร์สูง ๆ

ที่ฉันจะไปนั่งหว่านเสน่ห์ถูกจับจองหมดแล้ว แล้วฉันจะไปนั่งไหนเนี่ย~

“ขอโทษครับ มาคนเดียวเหรอ” อยู่ ๆ ก็มีผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งเดินมาสะกิดไหล่ฉัน

“อ๋อค่ะ มากับเพื่อนค่ะ มะมีอะไรมั้ยคะ” เขาหันไปหยิบแก้วเหล้าที่โต๊ะตัวเองส่งให้ฉัน

“อ่ะ กินก่อนสิ เหล้าเราเยอะ ยินดีที่ได้รู้จัก เราบีม” โห... มีน้ำใจจัง ก็ดีไปอีกแบบไม่ต้องไปนั่งดริ้งก์คนเดียวที่บาร์ให้เสียเงิน เพราะมันแพงมาก!

“ขอบคุณมาก ๆ เราแตงโมนะ” ฉันกล่าวขอบคุณก่อนจะหยิบเหล้าแก้วนั้นขึ้นมาดื่ม ฉันพูดคุยกับบีมสักพักก็รู้ว่าเขาเรียนมหาลัยเดี๋ยวกับฉันแต่เป็นรุ่นน้อง คนละคณะ อย่างน้อยการลงมาข้างล่างนี้ก็ได้มิตรภาพมาแล้วหนึ่งนะจ๊ะ

ขณะที่ฉันกำลังสนุก อยู่ ๆ เพลงก็ถูกเบาลง... ทุกคนหันขึ้นไปมองบนเวทีว่าเกิดอะไรขึ้น บางคนก็โวยวาย บางคนบ่นเซ็ง ๆ

“สวัสดีครับ ผม เอส เจ้าของที่นี่ ต้องขออภัยด้วยนะครับ เมื่อสักครู่ระบบเสียงมีปัญหา เราขอเวลา 15 นาทีปรับปรุง เพื่อเป็นการขอโทษวันนี้ทางเราแจกเหล้านำเข้าใหม่ เหล้า ZER ให้ทุกคนได้ลองกันฟรี ๆ โต๊ะละขวดเลยครับ ขออภัยจริง ๆ ครับ” จากเสียงบ่นฮือฮา เป็นเสียงตะโกนดีใจ อะไรกันผับอะไรไม่ได้มาตรฐาน

“มึงเอ้ย ถ้าเจ้าของหล่อขนาดนี้ กูไม่กินแล้วเหล้ากูอยากกินเจ้าของผับแทน อ๊าย ๆ” ผู้หญิงโต๊ะข้าง ๆ กรี๊ดกร๊าดมองไปบนเวทีกัน อะไรกัน ที่เห็น ๆ ก็มีแต่เจ้าของเป็นเสี่ยแก่ ๆ ลงพุงทั้งนั้นล่ะ ทำเป็นเวอร์จริง ๆ

ฉันจึงหันขึ้นไปมองบนเวทีเพื่อดูให้สนิทใจ ไอ้เจ้าของผับที่ชะนีโต๊ะข้าง ๆ ว่าหล่อ มันจะขนาดไหน! ถ้าไม่หล่อนะจะขำให้ฟัน ระ... ร่วงเลย...

เชี่ย! ทะ ทำไมหล่อวะ ทำไมมันหล่ออะ อกแตงโมจะแตกตาย

‘ตึก ตึก ตึก’ โอ้ยหัวใจฉันเต้นรัวไปหมดแล้ว นี่มันเนื้อคู่ฉันใช่มัั้ย ทำไมมันมีผลต่อหัวใจฉันขนาดนี้ ความหล่อแบดบอยของเขามันมีเสน่ห์จริง ๆ ลายสักนั้น ฮือ

มันกระชากใจฉันไปแล้ว~ โอว อยากให้เพื่อน ๆ มาเห็น ความดีงามของผู้คนนี้

“แตงโม เหล้าหมดแล้วนิ อ่ะ อีกแก้ว” ขณะที่ฉันเพ้อฝัน ก็ต้องหลุดออกจากภวังค์... เมื่อบีมยื่นเหล้าให้ฉันอีกแก้ว บีมมีน้ำใจจริง ๆ คนแบบนี้หายากนะ

ฉันหยิบแก้วจากบีมมาดื่ม แต่ตายังจ้องไปเวทีไม่ละสายตา... เขาซ่อมเองด้วยเหรอเนี่ย เท่จัง...

ตะ แต่... เดี๋ยวนะ... ทำไมร้อนแบบนี้ แอร์เสียด้วยเหรอ? ร้อน...

ร้อน ทำไมทุกคนดูปกติ ทำไมฉันร้อน ฮือ

ฉันเริ่มใช้มือพัดหน้า เพราะเหงื่อเริ่มย้อยแล้ว... ร้อน ฉันร้อน ฮื่อฉันไม่ไหว ฉันครั้นเนื้อครั้นตัว ฉันเวียนหัวไปหมดแล้ว...

“บีมเดี๋ยวเรามานะ” ฉันไม่รอบีมตอบ รีบเดินมาห้องน้ำข้างเวที ฉันอยากล้างหน้า... ฮือ แล้วฉันก็อยากถอดชุดบ้า ๆ นี้ทิ้ง ฉันอึดอัด ฉันไม่ไหวแล้ว

ฟุบ! ขณะที่ฉันพยายามถอดเสื้อตัวเองหน้าห้องน้ำ อยู่ ๆ รู้สึกเหมือนตัวเองเดินชนอะไรบางอย่าง...

“เธอ เธอจะถอดเสื้อตรงนี้ไม่ได้นะ!” ฉันปรือตาที่หนัก ๆ มองตามเสียง...

เขา~ เขาคนนั้น เขาคนนั้นบนเวที ขะ... เขาหล่อจัง ยิ่งใกล้ยิ่งหล่อ ลายที่เขาสัก... อืม ฉันอยากกินเขา อยากกินแก้ม อยากกินปาก อยากกินทุกส่วน...

“อะไรของเธอ มองอะไร ให้ไปส่งที่โต๊ะมั้ย” ฉันส่ายหน้า ได้แต่ยืนมองเขาอยู่แบบนั้น ฉันต้องการเขา ต้องการคนนี้ และก็ตอนนี้เลย...

“ยังมองอีก ปะ... อุ๊บ!” ไม่ทันที่เขาจะพูดจบ ร่างกาย ริมฝีปากที่เร่าร้อนของฉัน มันทนไม่ได้ มันอยากกินเขาเกินห้ามใจ ฉันรีบประกบจูบปากนุ่มนั้น ก่อนจะส่งลิ้นร้อนเข้าไปทักทายเขา...

มือใหญ่พยายามดันตัวฉันออก

“อะไรของเธอ! ทำอะไร” ฉันผละออกมาหายใจถี่ มองริมฝีปากนุ่มเมื่อกี้อย่างกระหาย

“ฉันขอ... ขอกินคุณอีก นะ... นะคะ” ฉันจับแขนใหญ่เขาแน่น ก่อนที่เขาจะมองมาอย่างอึ้ง ๆ อย่ามองฉันแบบนั้น ได้โปรด... ฉันอยากกินคุณอีกแล้ว อยากอีกแล้ว

“บ้าเหรอเนี่ย เธอ... อุ๊บ!” ฉันประกบจูบปากนุ่มนั้นอีกครั้ง ก่อนจะกอดร่างหนานั้นแน่น ไม่อยากให้เขาหลุดหายไปไหน อย่าหายไป

ฉันใช้แรงทั้งหมดที่มีดันตัวเขาเข้าไปในห้องน้ำ เขาพยายามรั้งตัวเองไว้ ก่อนที่ฉันจะแกะมือนั้นออก และดันประตูล็อคกลอน ฉันบดจูบเขาอยู่อย่างนั้น

จนเขาเริ่มตอบสนองฉัน ทีละนิด ทีละนิด

มือเล็ก ๆ ผลักเขานั่งบนชักโครก ก่อนจะขึ้นไปนั่งคร่อมตัวเขาไว้

ฉันบดจูบเขาอีกครั้งก่อนที่อีกมือ จะล้วงไปปลดกางเกงยีนส์ตัวเก่ง

นั้นออก

เขาเลื่อนมาจับแขนฉันแน่นก่อนจะละริมฝีปากออกจากฉัน อย่าเอาออก ได้โปรด ฉันจะกิน

“ฉันไม่ได้พกถุงมา มันอยู่ในห้องทำงาน” ฉันใช้มือโอบสองแก้มเขา

มองนัยต์ตาคมนั้นอย่างเสน่หา

“เอาเถอะค่ะ ฉันสะอาด ฉันบริสุทธิ์ ฉันอยากให้คุณกิน” เราสบตากันสักครู่ก่อนจะประกบจูบส่งความเร่าร้อนจากลิ้นอุ่นให้กัน ฉันดันกางเกงเขาออกจากขา ก่อนที่เขาจะล้วงมือเข้าไปในกระโปรง ดึงกางเกงในน่ารำคาญตัวนั้นออก ฉันรีบลุกสลัดมันทิ้ง ก่อนจะนั่งคร่อมลงไปอีกครั้ง

เราบดจูบกันสักครู่ ก่อนที่มือหนาจะดึงความเป็นชายออกมา ฉันก้มมองแท่งแข็งรูปร่างประหลาดนั้น ก่อนความร้อนรุ่มในใจจะเรียกร้องให้สัมผัสมัน

ฉันเริ่มจับแท่งประหลาดจากกายเขาขึ้นลง จนมือใหญ่ใต้กระโปรงเปลี่ยนมายกสะโพกฉัน

“ช่วยจับมัน... ใส่ให้หน่อย” ฉันไม่รีรอรีบจับมันเข้ามาจ่อปากถ้ำ ก่อนมือหนากดสะโพกฉันลงไปเบา ๆ

“อื้อ... จะ เจ็บ เจ็บ!” ฉันกัดปากแน่น ความรู้สึกเจ็บกัดกินรูสวาทฉันยับเยิน... ฉันอยากจะพอ อยากจะพอ... แต่ความความเร่าร้อนในตัวไม่ยอมให้เป็นดังหมาย มันทำให้ฉันยิ่งต้องการเขา ยิ่งเจ็บ... ยิ่งต้องการ

“แน่น... จนเจ็บ” เขากระซิบเบา ๆ ข้างหู จนลมหายใจอุ่นกระตุ้นให้ฉันอยากรับรสสัมผัสเจ็บนั้นอีก...

“ฉันทำเอง... ไม่ไหวแล้ว” ฉันกอดคอเขาแน่น ก่อนจะขยับเอวที่สั่นเทาขึ้นลงช้า ๆ ช้า ๆ ความเจ็บปวดกลืนกินฉันแต่สุดท้าย... ดันแพ้พ่ายความกระเส่าที่กำลังเผชิญ

“อ๊ะ อ๊ะ อื้อ~” มือหนาเอื้อมมาปิดปากฉันไว้ก่อนที่เสียงครางของฉันจะหลุดออกไปให้ใครได้ยิน...

“อื้ม~” เสียงจากลำคอของชายตรงหน้า ทำฉันร้อนระอุ อยากได้ยินมันอย่างนั้น… ซ้ำแล้วซ้ำเล่าครางออกมาอีก ฉันอยากได้ยิน...

ฉันขยับเอวบางเร็วขึ้นปล่อยให้มันบดเบียดกันอยู่อย่างนั้น ซ้ำ ๆ

ตามจังหวะ…

“อื้อ อื้อ” ฉันกัดริมฝีปากแน่น อยากกดเก็บความเสียวซ่านที่ออกมาไม่หวังให้ใครได้ยิน... เขาล้วงเข้ามาจับสะโพกฉัน ก่อนจะช่วยฉันออกแรงเด้งรับแก่นกายเขา... เหงื่อฉันไหลท่วมตัว เหมือนความร้อนรุ่มนี้กำลังปลดปล่อยฉันให้หลุดออกจากทุกสิ่งทุกอย่าง~

ฉันกอดคอเขาแน่น ปล่อยให้ร่ายกายรับความเสียวจนสุขสม จนแล้วจนเล่า... อื้อ~ และไม่นาน... ทุกส่วนในร่างกายมันบีบบังคับให้รูสวาทอุ่น ๆ ของฉัน รัดกระตุกตอด ตุบ ๆ พร้อมแก่นกายที่อยู่ในตัว อื้อ...

เราสองคนนั่งอยู่อย่างนั้น หน้าร้อน ๆ ของฉันซบลงที่ไหล่เขา ทุกอย่างมันกำลังคลายตัว จนฉันอยากจะหลับมันตรงนี้...

“เธอลุกได้แล้วฉันหนัก” ฉันเปิดเปลือกตาหนาขึ้น นี่มันหลังผู้ชายนิ?...

นี่ฉันทำอะไรอยู่. ละ แล้ว โอ้ย! ฉันปวดหัว...

ฉันลุกขึ้นจากตักเขา ก่อนจะยืนกุมขมับร้อน ๆ ของตัวเอง ฉันทำอะไร

ลงไป... ฉันทำแบบนี้ได้ยังไง? แล้วเขา... เขาคนนี้บนเวที กับฉันเราสองคน

แบบนั้นเหรอ!

เหตุการณ์เมื่อกี้พุ่งเข้าหัวฉันเป็นฉาก ๆ ฉัน ทะ... ทำแบบนั้นเหรอ

ทำไมฉันควบคุมตัวเองไม่ได้... ทำไมตอนนั้นฉันควบคุมตัวเองไม่ได้!

‘ตึก ตึก ตึก’ หัวใจฉันเต้นรัว~ หน้าฉันร้อนผ่าวไปถึงใบหู ฉันหลับตาปี๋ พยายามตั้งสติอีกครั้งก่อนจะลืมตาขึ้นมารับความจริง...

เขายืนมองฉันอยู่!

“กรี๊ด! นายออกไปเลยนะ ออกไป!” ฉันทุบอกกว้างรัว ก่อนที่ตัวเองจะทนอยู่ที่แคบกับชักโครกในห้องน้ำนั้นไม่ไหว

ฉันวิ่งหนีมันออกมา วิ่งจนรู้สึกถึง ลมเย็น มันพัดความหวิวเข้ามาใส่น้องสาวฉัน! เดี๋ยว!

ฉันรีบหุบขาตัวเอง กวาดสายตามองรอบ ๆ ไม่จริงใช่มั้ย? หืม อย่าทำกับฉันแบบนี้สิ อย่าน๊า… ฉันใช้นิ้วเขี่ยสะโพกตัวเอง ทะ ทำไมไม่มีขอบ

กางเกงในวะ?

กางเกงในกู! กางในกูอยู่หนาย?

ฉันรีบเดินหนีบขาขึ้นบันไดมาชั้น VIP หัวใจร้องเรียกน้ำหวานสุดเสียง ใครก็ได้ไปซื้อกางเกงในให้กูที พลีส!

ฉันรีบขวานมือถือโทรหาน้ำหวาน ไม่กล้าไปบอกต่อหน้าพี่ที

โทรออก | น้ำหวาน

(อะไร อยู่ไหนกลับมาได้ละ)

“มึงออกมาหน้าห้องหน่อย”

(อะไรอีกแตง… เออ ๆ) ฉันยืนนิ่งเอาขาชิดกันไว้ไม่อยากขยับไป

ไหนจริง ๆ

“เป็นอะไร ทำไมยืนแบบนั้น?” น้ำหวานเปิดประตูออกมาบ่นพึมพำ

“หวาน... ไปซื้อกางเกงในให้กูหน่อย” มึงอย่าถามกูมากนะหวาน กูหนาวจะตายแล้ว

“กางเกงในอะไร มึงเป็นอะไรหน้าแดง? ทำไมต้องซื้อกางเกงใน” หวานกูบอกว่าอย่าถาม

“กูไม่… ไม่ได้ใส่ เหอ ๆ” น้ำหวานตาโตมองฉันอย่างไม่เชื่อสายตา

“บ้า! มึงไม่ใส่กางเกงในมาจากบ้านเหรอ” หวานทำไมมึงต้องพูดเสียงดัง!

ฉันหันมองซ้ายขวาก่อนจะตัดสินใจบอก

“เปล่ากูเพิ่งถอดเมื่อกี้” น้ำหวานขมวดคิ้วเดินเข้ามาหาฉันใกล้ ๆ

“ถอดทำไม” จะบอกมันยังไงดี? บอกมันยังไง ทำไมมึงต้องถามเยอะด้วย!

“เอาน่ามึงไปซื้อให้กูหน่อยนะ” ฉันเขย่าแขนน้ำหวานเบา ๆ

“เออ เดี๋ยวให้พี่ทีไปซื้อให้” มันตั้งท่าจะหันไปเปิดประตู

“มึงจะบ้าเหรอหวาน! สงสารกูเถอะ” ฉันรีบคว้าแขนน้ำหวานไว้ ไม่รู้มันคิดอะไรอยู่ ให้แฟนตัวเองไปซื้อกางเกงในให้เพื่อน?

“เรื่องมาก! เอางี้มึงโทรไปบอกณีเวียดิ มันยังไม่มาเลย” ถ้าณีเวียมันมาคนเดียวก็กล้าฝากอยู่หรอก!

“กูอายคุณเซ็น”

“งั้นก็ไม่ต้องใส่” น้ำหวานรีบคว้ามือฉันดึงเข้ามาในห้องทันที...

น้ำหวาน! กูเย็น!

ฉันจำใจนั่งลงตรงข้ามน้ำหวาน นั่งนิ่งอยู่อย่างงั้น…

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

“เป็นไงบ้างวะ ห้องโอเคมั้ย ไอ้เซ็นล่ะ” มีคนเปิดประตูเข้ามาคุยกับพี่ที

“โอเคเลยว่ะ มานั่งก่อนสิ นี่ ๆ น้ำหวานแฟนกู” ฉันเห็นน้ำหวานยก

มือไหว้เขา

“ส่วนนี่ แตงโม เพื่อนน้ำหวาน ๆ” ฉันมองหน้าน้ำหวาน น้ำหวานส่ายหน้าให้ฉันหันไปทักทายเขา หวานมึงชอบให้กูรู้จักคนนั้นคนนี้ กางเกงในกูก็ไม่ได้ใส่ยังให้กูขยับอีก อิเชี่ย!

“สวัสดีครับ น้องน้ำหวาน น้องแตง... โม” เขาหยุดมองหน้าฉันแป๊บนึง ก่อนจะยิ้มออกมา

“พี่เอสนะครับ” หวาน... มึงเอาขวดเหล้ามาตีหัวกูที เดี๋ยวนี้!

ฉันเหงื่อแตกพลั่ก ๆ หน้าร้อนผ่าวถึงใบหู ใครก็ได้ พาฉันไปจากตรงนี้ที ฮือ ๆ ทำไมโลกมันกลมแบบนี้ ทำไมพวกมึงต้องรู้จักกัน! ฉันว่าฉันพลาดสุด ๆ

แล้วนะ นี่กูพลาดซ้ำสอง!

เขาค่อย ๆ เดินมา ก่อนจะนั่งลงข้างฉัน ไปไกล ๆ ได้ไหม?

‘ตึง’ น้ำหวานเหมือนรู้ว่าฉันกำลังจะขาดใจตาย

[Namwan: ยิ้มหน่อย]

[ฉัน: กูมีไรจะบอก]

ฉันเอียงตัวหันข้าง ก่อนจะรีบพิมพ์ไลน์หาน้ำหวานรัว ๆ ดีที่ไม่มีคนนั่ง

อีกฝั่ง ไม่มีอะไรเร็วเท่านิ้วฉันแล้วตอนนี้!

[ฉัน: กูเพิ่งมีอะไรกับเขามาในห้องน้ำ...]

[Namwan: หะ! แรดมาก]

[ฉัน: เปล่า เหมือนโดนคนข้างล่างใส่อะไรไม่รู้ให้กิน กูร้อน กูอยาก กูเลยจะไปล้างหน้า ดันเจอเขาหน้าห้องน้ำ ตอนนั้นควบคุมตัวเองไม่ได้ กูเพิ่งชื่นชมเขาบนเวที พอมาเห็นเขาอีกเท่านั้นละ...]

[Namwan: อะไรวะ]

[ฉัน: กูลากเขาไปข่มขื่นในห้องน้ำหญิง มึงอย่าบอกใครนะพี่ทีด้วย ฮือ... ทำไมพวกมึงต้องรู้จักกัน!]

น้ำหวานละจากโทรศัพท์ขึ้นมามองหน้าฉันทันที... ฉันนั่งนิ่งไม่อยากหันไปสบตาเขาอีก

“หวัดดี... เจอกันอีกแล้วนะ” อย่าทักกูได้ไหม ฮื่อ

“อือ” น้ำหวานเปลี่ยนมานั่งข้างฉัน คงอยากให้ฉันอุ่นใจ ไปซื้อกางเกงในให้กูก่อนเถอะ!

‘แอด~’ ณีเวียมาแล้ว น้ำหวานรีบตบโซฟาให้ณีเวียมานั่ง ก่อนที่มันจะย้ายไปนั่งตรงข้ามเหมือนเดิม ฉันนั่งนิ่งไม่กล้าสบตาณีเวีย ผู้ชายข้าง ๆ ฉันทักทายณีเวีย ข้ามหัวฉัน อย่ามาใกล้ได้มั้ย... โอ้ย ฉันไม่อยากได้ยินเสียงเขาเลย

“แกเป็นอะไร ไม่สบายเหรอ” ฉันนั่งนิ่งก่อนจะรีบสบตาน้ำหวานเป็นนัย น้ำหวานพยักหน้าก่อนจะรีบไลน์บอกณีเวีย ณีเวียตกใจเกือบหลุดออกมากลางวง น้ำหวานรีบกุมขมับก่อนจะนวดเบา ๆ

ณีเวียช่วยด้วย...

“เดี๋ยวมานะ ขอตัวแป๊บ” อยู่ ๆ ตาเอสจับแขนฉันลุกขึ้น ก่อนจะลากฉันออกมาข้างนอก เห้ย! จะพาฉันไปไหน แค่นี้ก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว

พออกจากห้องฉันก็รีบสะบัดมือเขาออกทันที

“นี่จะพาไปไหน?” เขาหันมายักคิ้วให้

“ทำไม เมื่อกี้เธอพาฉันไปไหนฉันยังไม่ถามเลย” ฉันรีบหันหน้าหนี อายจนไม่รู้จะทำตัวยังไง

“หยุดพูดเหอะ ลืม ๆ ไปแล้วกัน!” เขาเดินเข้ามาใกล้ ๆ ก่อนจะกระซิบลงเบา ๆ ที่ข้างหู

“ข่มขืนคนอื่น... แล้วพูดง่ายนะ” อ๊าก~ อยากจะค้อนมาทุบหัวตาเอสนี่ให้ความจำเสื่อม!

“อย่าพูด ฉันโดนยาไม่รู้ตัว!” ฉันเอามือปิดหน้าตัวเองไว้ หน้าฉันตอนนี้มันร้อนผ่าวไปหมด

“ไม่ได้สิ เธอต้องรับผิดชอบฉัน”

“ไม่! ลืม ๆ ไปเถอะ!” เขาเดินอ้อมมาหยุดที่หน้าฉัน

‘ตึก ตึก ตึก’ หัวใจฉันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

“ไม่งั้นฉันจะแจ้งความ”

“นี่!” ฉันแทบอยากจะกรี๊ดออกมา นี่ฉันเป็นคนเสียหายเปล่าวะ ตาบ้านี่ยังมาขู่ฉันอีก ไม่น่าเลย...

“เอาเบอร์มาหน่อย” เขาแบมือมาหาฉัน

“ไม่! เราสองคนไม่ต้องรู้จักกัน ลาก่อน!” ฉันรีบหมุนตัวจะเดินหนีเขา

แต่ไม่ทัน มันไม่ได้ง่ายอย่างนั้น เขาคว้าแขนฉันก่อน!

“เธอลืมไอ้นี่ไว้” ฉันหันไปมองหน้าเขาอย่างหงุดหงิด เขาล้วงกระเป๋ากางเกง ก่อนจะหยิบอะไรออกมา

“...”

“กางเกงในเธอ” ฉันรีบหันซ้ายขวา ก่อนจะแบกหน้าชา ๆ รีบไปคว้ากางเกงในคืนมา

แต่... เขากับดึงมันขึ้นสูงไปอีก! อะไรของเขาวะ!

“เอาเบอร์มา” อีตาเอส!

“ไม่! โรคจิตเอากางเกงในคนอื่นไปทำไม” เขายิ้มกวนประสาทฉันก่อนจะแกว่งมันไปมา

“ฉันเป็นคนดีไง... เอามันมาตามหาเจ้าของ” เป็นคนดีที่กูไม่อยาก

เจอชะมัด

“เอาคืนมา”

“เบอร์ล่ะ?” ฉันถอนหายใจยาว ๆ อยากจะชกหน้ากวน ๆ นี้เต็มที

“ไม่” ฉันยืนกราน ฉันไม่อยากเจอมันอีกแล้ว! ฮือ ๆ

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันเอาไปประกาศตามหาเจ้าของบนเวที”

“จะ จะบ้ารึไง!” ฉันรีบดึงแขนเขาไว้

“เบอร์มา”

“...” เขาตั้งท่าจะเดินไปอีกครั้ง โอ้ย~ นี่มันวันอะไร นี่มันวันโลกาวินาศของฉันเหรอเนี่ย!

“ฉันแค่ไม่รับว่าเป็นเจ้าของก็จบ!” เขาเดินยิ้มกลับมาหาฉัน ก่อนสายตากวน ๆ จะก้มลงมามองตา...

“ฉันจะบอกให้เธอ ขึ้นไปเอากางเกงในที่ลืมไว้ อืม… แบบนี้นะ น้องแตงโมคนที่ใส่เสื้อสีขาวคนนั้น ขึ้นมาเอากางเกงในตัวเองด้วยครับ พอดีน้องลืมทิ้งไว้ในห้องน้ำ” โอ้ย! ฉันเกลียดความกวนประสาทของตานี่! ฉันไปหลงชื่นชมเขาได้ไงนะ หึ่ย! คิดผิดมหันต์

“อย่านะ!”

“เบอร์”

“...”

“ไปละ”

“เออ ๆ” ฉันคว้าโทรศัพท์ให้เขา ก่อนที่เขาจะยิ้มเจ้าเล่ห์ กดโทรศัพท์ฉันโทรหาตัวเอง! และส่งมือถือมาคืน

ฉันเอื้อมมือไปหยิบอย่างรำคาญ ทำไมไม่ปล่อย? ทำไมเขาไม่ปล่อย?

ฉันออกแรงดึงมือถือคืนอีกครั้ง

หะ เห้ย แต่เขาดึงมือถือกลับ ทำฉันเซเสียหลักไปซบอกเขา! ฮื้อ! อะไรอีกเนี่ยตาบ้า!

เข้าก้มหน้าลงมาใกล้ ๆ ฉัน ก่อนจะกระซิบว่า...

“ให้ใส่ให้ไหม”