ตอนที่ 3 ซ็อตเด็ดของคนดัง

"คืออีกไม่กี่เดือนเราก็จะเรียนจบแล้ว คือเราอยากแต่งงานกับแพทนะ แพทรู้ใช่ไหมว่ารัณคิดยังไงกับแพท" อรัณสบตากับคนตรงหน้า ด้านแพทเองถึงเธอและอรัณจะครบกันแบบไม่ใช่สถานะเพื่อน แต่ความรู้สึกของทั้งสองคน มันเลยขั้นไปไกลเกินกว่าเพื่อน ที่กอด จูบ กันได้ แพทได้แต่จ้องมองใบหน้าของอรัณ อย่างนึกเสียดายที่เธอยังไม่ได้คิดไปถึงเรื่องการแต่งงาน แต่ลึกๆ เธอเองก็็รักและชอบอรัณแต่อยากแต่งงานกับเขาเช่นกัน เพียงแต่เธอยังไม่พร้อมนั้นเอง

"รู้สิ เรารู้มาตลอดแหละว่ารัณคิดยังไงกับเรา แต่เรา...พึ่งจะยื่นเรื่องเรียนต่อที่เมกาหนะ ขอบคุณรัณมากนะที่รักและเลือกเราเป็นเจ้าสาวของรัณ" แม้ร่างสูงจะเตรียมตัวเตรียมใจมาบ้างแล้วกับคำปฎิเสธของฝ่ายหญิง แต่นั้นก็รู้สึกเจ็บแปลบๆ ที่อกอยู่ดี แพทอธิบายในเหตุผลของดธอ ใบหน้าอันกล่อเหลาถึงซีดขึ้นมาทันที แพทจะไปเรียนต่างประเทศโดยที่เธอไม่เคยบอกกับเขาเลย แพทได้แต่สบตากับอรัณ

"ไม่เป็นไร เราเข้าใจแพทดี เราขอโทษ เราอาจจะใจร้อนจนเกินไป เลยทำให้แพทรู้สึกอึดอัด" อรัณเอยกับคนตรงหน้ามาด้วยเสียงเศร้า จนแพทถึงกับชะงัก จากนั้นหญิงสาวก็เอามือกุมที่มือหนาของอรัณเพื่อปลอบอรัณเพื่อไม่ให้เขาเสียใจกับคำพูดของเธอ

"ที่รัณใจร้อนไม่ผิดหรอก รัณเห็นพี่คินจะแต่งงานรัณก็เลยอยากจะแต่งบ้างใช่ไหมละ" แพทเอ่ยพร้อมกับยิ้มให้กับอรัณ ที่แพทเอ่ยมาแบบนี้นั้นเนื่องจากอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าพี่ชายของเขา อคิณกำลังจะเข้าประตูวิวาห์กับแฟนสาวซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของอรัณและแพทนั่นเอง

ซึ่งอีกไม่กี่เดือนนีน่าก็จะเรียนจบและกลับมาแต่งงานกับอคิณที่ทางบิดาของอคิณกำลังหาฤกษ์ให้กับพี่ชายนั้นเอง เลยทำให้อรัณนั่นอยากจะแต่งงานบ้าง เพราะในชีวิตนี้เขาเองก็ไม่ได้คิดจริงใจกับใครนอกเสียจากกับแพท ที่เขาอยากจะใช้ชีวิตร่วมกับเธอมากที่สุด เพราะแพทเธอนั้นสวยทั้งหน้าตา ฐานะ ชาติตระกูล และเธอก็เป็นผู้หญิงที่ทั้งเก่ง ฉลาด สวยทั้งหน้าตาและจิตใจ เธอเหมาะที่จะเป็นแม่ของลูกเขามากที่สุด สเปคเขาร่วมอยู่ในตัวแพทหมดแล้ว กับสาวๆ คนอื่นก็เป็นได้แค่คู่นอนไปวันๆ เท่านั้น

"เราไปเรียนต่อแค่สองปีเองนะรัณ เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว อย่าทำหน้าเศร้าแบบนั่นสิ แพทกังวลนะ" แพทเอ่ยจบพร้อมกับซบใบหน้าลงที่ไหลของอรัณ ร่างสูงถึงกับผุดรอยยิ้มออกแต่นั้นก็ยิ้มได้ไม่นานนัก มือหนาลูบที่ผมดกดำของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน

จากนั้นแพทก็ค่อยๆ ผละหัวขึ้นมองและสบตาเข้ากับเจ้าของใบหน้าอันหล่อเหล่า พร้อมกับระบายยิ้มให้กับอรัณ

"เลิกทำหน้าเศร้าไปแล้วน๊า" แพทเอ่ยเสียงหวานปนอ้อน อย่างที่เธอมักจะทำกับอรัณเป็นประจำ เมื่อเห็นว่าอรัณยังคงตีหน้าเศร้าใส่เธอเช่นเดิม

แพทก็เป็นฝ่ายเข้าจูบอรัณก่อน จูบที่แสนหวานของคนตรงหน้าใช่ว่าอรัณจะปฏิเสธ ทั้งสองจูบกันอยู่เช่นนั้น โดยที่ไม่รู้ว่าในห้องพยาบาลนี้ไม่ได้มีแค่พวกเขาเพียงสองคน รสจูบที่แสนหวานยากที่อรัณจะยอมถอนจูบออกจากแพท บวกกับเตียงนุ่มๆ ความเงียบสงบในห้องนี้ จนทั้งสองเลยเทิด อรัณเลือดในกายสูบฉีดร่างสูงเผลอผลักแพทลงบนเตียงนอน มือหนาปลดกระดุมเสื้อของฝ่ายหญิงถึงกระดุมเม็ดที่สาม ด้านหญิงสาวก็ไม่ได้ปฎิเสธมืออรัณหลุดเข้าไปยังเสื้อด้านในของแพท ทั้งสองร่างยังคงแลกลิ้นกันไปมาจนมันเกิดเสียงดัง ทำเอาคนข้างเตียงที่พักสายตาอยู่นั้นถึงกับรู้สึกรำคาญ

Rrrrrrrrrr เสียงสมาร์ตโฟน

ดังขึ้นภายในห้องพยาบาล ทำให้แพทและอรัณนั้นได้สติ ทั้งสองร่างผละออกจากกัน แพทและอรัณคว้าหาสมาร์ตโฟนขึ้นมาดู แต่เสียงเรียกเข้ากับไม่ใช่ของพวกเธอ และยังคงดังไม่หยุด

มิริณที่นอนคุมผ้าบนเตียงนอนติดกับเตียงข้างกับแพท ร่างบางเห็นซ็อตเด็ดเข้าเต็มๆ จนต้องแกล้งหลับเพื่อไม่ให้พวกเขารู้สึกอาย แต่กับเป็นมิริณที่รู้สึกอายเสียงเอง ทั้งได้ยิน ทั้งเห็นแต่นั้น แต่นั้นสวรรค์ก็ไม่เป็นใจ เมื่อยัยบีนา นั้นดันโทรเข้ามาในจังหวะนั้นพอดี

มิริณลุกขึ้นนั่งสบัดผ้าห่มบนเตียง ทำเอาแพท และอรัณนั้นถึงกับตกใจไปตามๆ กัน อ่า เธอคงไม่ได้เห็นอะไรไปมากกว่านี่หรอกใช่ไหม แพทตกใจจนใบหน้าสวยนั้นซีดเผือกทันที มีบุคคลที่สามอยู่ภายในห้องนี้ด้วย

แต่นั่งมิริณก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นต่อ ร่างบางหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมา

"ว่าไง แก ฉันกำลังจะไปพอดี" มิริณตอบกับปลายสาย มิริณเหลือบมองและสบตาทั้งคู่เล็กน้อยที่เห็นรุ่นพี่สาวคนสวยดีกรีดาวของคณะนิเทศ ที่ใครๆ ต่างก็รู้จักเป็นอย่างดี เสื้อนักศึกษาของทั้งคู่หลุดลุ่ยออกมา ก็แง่ละพวกเขาไม่ใช่แค่จูบกันนิ อต่นั้นก็ไม่ได้ตะสนใจ มิริณเบนสายตาเข้ากับสายตาคมเข้มกับอรัณจากนั้นร่างบางก็ลุกออกจากเตียงและเดินออกไปทันที

ด้านอรัณ หลังจากที่ยัยนั่นเดินออกไปแล้วนั้น

"รัณคะ เธอคงไม่เอาเรื่องของเรา...ไปพูดต่อที่ไหนใช่ไหมคะ" แพทเอ่ยมาด้วยสีหน้าลำบากใจ เพราะกลัวว่าเรื่องนี้จะหลุดไปถึงหูคนนอก ภาพลักษณ์ดาวคณะอย่างเธอคงไม่ต้องมาเสียเพราะเรื่องแบบนี้

"แพท อย่าได้กังวลเลย รัณ ขอโทษ รอรัณตรงนี้ก่อนนะ" จากนั้นอรัณก็รีบสาวเท้าตามมิริณออกห้จากห้องไปทันที

มิริณเดินออกมาจากห้องพยาบาลถึงกับขนลุก กับสิ่งที่เห็น

!! หยี่ !! ฉันอุสาห์จะมาหาที่พักผ่อน ไม่คิดว่าจะมาเห็นซ๊อตเด็ดของคนดังที่เอาทำอะไรกัน ร่างบางเดินสพายกระเป๋าผ้าและกำลังจะก้าวเดินลงบันไดไปนั้น

"เธอ...เดี๋ยวก่อนสิ" เสียงทุ่มเอ่ยมาตามหลังทำเอามิริณหันควบไปมองตามเสียงเรียก ก็เจอกับรุ่นพี่อย่างอรัณที่เดินหน้าตึงเข้ามาหาเธอ มิริณจ้องคนเดินเข้ามาหาตน

!! อ่า เมื่อกลางวันที่เจอหน้าเขานั้น เธอมองหน้าเขาไม่ชัดเนื่องจากไม่ได้สวมแว่นแต่พอเธอสวมคอนแทคเลนส์แล้วนั้น พอมองใกล้ๆ ซึ่งหน้าเช่นนี้แล้ว ไม่น่าสาวๆ ใน มอ.B ถึงได้คลั่งไคล้เขานักหนา ไม่แปลกเลย เขานั้นหล่อเหลาเป็นบ้า แต่นั้นร่างบางก็ได้สติเมื่อเธอนั้นเหลือบมองอรัณนั้นนานเกินไป อรัณจ้องมองมิริณอย่างไม่ชอบใจที่หญิงสาวในมองหน้าของเขาแสดงความรู้สึกผ่านสีหน้าของเธอ

"พี่มีอะไรกับฉันหรือเปล่าคะ" มิริณเอ่ยกับรุ่นพี่หนุ่มมาเสียงเรียบ พร้อมกับใจเต้น ตุบ ตับ ตุบตับ เมื่ออยู่ใกล้คนหล่อ อย่างไม่เคยเป็น

"เธออีกแล้วเหรอ..." เสียงเข้มเอ่ยออกมา ด้วยความไม่พอใจ พร้อมกับเบนสายตามองร่างบางทั้งแต่หัวจรดเท้า ร้องเท้าผ้าใบก็ของก็อป นาฬิกาก็ราคาหลักร้อย แต่นั่นมิริณกับรู้สึกสายตาคู่ดุที่เขามองเธออย่างเหยียดๆ ใบหน้าหวานถึงกับชะงักหน้ากลับ

อรัณจ้องมองมิริณด้วยสีหน้าไม่พอใจ พร้อมกับจ้องมองป้ายชื่ิอที่ติดที่หน้าอก ซึ่งมีป้ายชื่อเป็นของอักษร มิริณดา งั้นเหรอ

ร่างสูงเดินเข้ามาบันใดขั้นเดียวกับเธอ และเดินเข้ามาเข้ามาใกล้ๆ จนร่างบางถอยหลังชิดผนัง

!! ตึก ตึก !! สายตาเข้มมองมาอย่างไม่เป็นมิตร

"เธอได้ยินและเห็นอะไรในห้องนั้น" ร่างสูงกดน้ำเสียงถามมาอย่างไม่น่าฟัง พร้อมกับเดินเข้าไปถามเธออย่างซึ่งๆ หน้า แต่มิริณกับรู้สึกกลัวอรัณจนตัวสั่นที่เห็นท่าทางของเขาแสดงออกต่อเธอ

"ฉันไม่เห็นอะไร และไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นคะ จริงๆ นะคะ สาบานได้...ฉันแค่เห็นพวกคนดังเขาจูบกันเฉยๆ " มิริณพูดด้วยความเร็วและรั่วลิ้นมาตามสัญชาตญาณของคนกลัว

"เธอ" อรัณเอ่ยขึ้นมาดังลั่น จนทำเอามิริณได้และมองตาพริบๆ เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองดันพลาด หลุดปากบอกสิ่งเห็นอะไรไปจนหมด

มิริณฉันอยากจะกันลิ้นตัวเองให้ขาด นิฉันบ้าไปแล้วเหรอ ทำไมถึงได้พูดอะไรไปแบบนั้น

"ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแอบดูพวกพี่นะคะ" มิริณเอ่ยมาเสียงเบามาอย่างแก้ตัว แต่กับโดนอรัณกับชี้หน้า

"ถ้าเธอปากโป้งดันเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร เธอเดือดร้อนแน่ ฉันไม่ได้แค่ขู่ แต่ฉันทำจริง" อรัณกัดฟันเอ่ยกับคนตรงหน้าพร้อมกับคาดโทษมิริณมา เขาไม่ชอบขี้หน้าเธอ วันนี้ยัยนี้ทำเขาหงุดหงิดถึงสองรอบ

ร่างบางได้แต่พยักหน้าและรับปากกับรุ่นพี่หนุ่มคนเจ้าอารมย์

ด้านมิริณหลังจากที่อรัณเดินหนีออกไปแล้วนั้น

ให้ตายเหอะ รู้สึกโล่งเป็นบ้า อึดอัด จะบ้าตาย เมื่อกี้ที่บอกว่าเขาหล่อ สเปคฉัน ขอกลับคำนะ คนอะไรใช้สายตาผู้ชาย มองผู้หญิงอย่างเราเหยียดได้มากขนาดนี้ ไหนใครบอกว่าพี่อรัณปี 4 วิศวะ หล่อเหล่า นิสัยดี อบอุ่น ฉันเจอมากับตัวถึงสองครั้ง ปากร้ายซะมัด

มิริณได้แต่เดินสะบัดตัวหนีไปยังตึกที่เธอจะเข้าเรียน ถ้าไม่อยากให้คนอื่นเขาเห็นแบบนี้แล้วทำไมไปเปิดโรงแรมกันนะ ไหนว่ารวยนักรวยหนา คนรวยที่ไหนเขาจะซั่มกันในห้องพยาบาลมหาลัยแบบนี้ละ เออ เกิดมาอายุ 21 ปี ฉันก็พึงจะเคยเจอนี้แหละ ร่างบางเอาแต่สายหน้าจากนั้นก็เดินเข้าห้องเรียนของตนไปทันที