บทที่ 6

พลาดรักคุณสามี บทที่ 6

"ผู้หญิงอะไรร้ายชะมัด" เอาไปเอามาหวานใจลงไปนอนพื้น พร้อมกับหมอนหนึ่งใบและผ้าห่มที่มีอยู่ผืนเดียว เธอใช้ผ้าห่มผืนนั้นทั้งรองพื้นและก็ห่มไปในตัว

เช้าวันต่อมา..

"มีอะไรกันหรือเปล่าครับ" ทั้งสองถูกตามตัวให้มาพบที่ห้องอาหารวีไอพี

"มานั่งก่อนสิลูก" สโรชาเรียกให้ว่าที่ลูกสะใภ้มานั่งใกล้ๆ เพราะคิดว่าเดี๋ยวลูกชายก็คงเดินตามคนรักมา แต่ไม่ใช่..เขาเดินไปนั่งอีกมุมหนึ่ง "รามิล" คนเป็นแม่ก็เลยเรียกให้มานั่งใกล้ๆ กัน เพราะถ้าผู้ใหญ่คุยด้วยจะได้หันมาทางเดียวไม่ต้องหันไปหลายทาง

"ทางผู้ใหญ่คุยกันแล้วนะ" ประโยคนี้เรวทัตพูดกับหลานชาย แต่ที่จริงคนเป็นปู่นั่นแหละออกความคิดเห็นอยู่คนเดียว ส่วนคนอื่นได้แต่นั่งฟัง

"คุยกันว่ายังไงครับ"

"ฤกษ์ดีอีกสามวันข้างหน้า"

"ห๊าา!?"

"ที่เรียกมาเพราะจะถามพวกเราว่าอยากจัดงานที่นี่ หรือกลับไปจัดกรุงเทพฯ" เพราะทุกคนมาร่วมงานแต่งของเทวินที่ภาคตะวันออกแถบชายทะเล

"คุณปู่ครับจะรีบไปไหนนักหนา"

"ถ้าไม่ใช่ฤกษ์สามวันข้างหน้า ก็ต้องรออีก สามเดือน"

"OK ครับ งั้นรอสามเดือน"

ผู้ใหญ่ต่างก็มองหน้ากัน จนหวานใจกลัวว่าพวกท่านจะสงสัย "เรื่องไปเที่ยวของเราเอาไว้ก่อนก็ได้ค่ะ ถ้าผู้ใหญ่ได้ฤกษ์ดีเราก็แต่งกันก่อน"

"อะไรของเธอ" รามิลหันมากระซิบพูดใกล้ๆ

"อยากให้ผู้ใหญ่จับได้หรือไง เห็นไหมว่าพวกท่านมองอยู่"

"ปากเราไปถูกอะไรมา" สโรชาเพิ่งสังเกตลูกชายตอนที่เห็นเขากระซิบคุยกับคนรัก แต่ผู้ใหญ่คนอื่นมองเห็นตั้งแต่เข้ามาแล้ว แต่ก็ไม่มีใครทัก

"จะถูกอะไรล่ะครับก็.. โอ๊ย" รามิลกำลังจะบอกว่าถูกอะไรมา แต่คนที่นั่งอยู่ข้างๆ หยิกเข้าให้ก่อน จนผู้ใหญ่หลายคนต่างก็หัวเราะ

"แบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย ถ้าแต่งงานแล้วปู่ขออุ้มเหลนเลยนะ"

"คะ?"

"ผมจัดให้เลยครับปู่" ที่จริงเขาไม่ได้จะพูดว่าเป็นฝีมือของเธอหรอก แต่พอถูกเธอหยิกก็เลยรู้สึกมันเขี้ยว

"ฮ่าาา หลานฉัน" พลโททศกัณฐ์น้องชายคนรองของรามสูรขำเสียงดังกว่าใครเพื่อน

"เอาเป็นว่าตกลงตามนี้ ถ้างั้นเราก็กลับไปจัดงานแต่งที่บ้านดีไหม สามวันยังพอมีเวลาเตรียมงาน"

"แต่งที่นี่เลยก็ดีค่ะ" พอหวานใจออกความคิดเห็นทุกคนหันมองมาที่เธอพร้อมเพรียงกันมาก "มีอะไรหรือเปล่าคะ" เหมือนว่าเธอพูดอะไรผิดไป

"หนู" แก้วใจเอ็ดลูกสาวเบาๆ เพราะตัวเองเป็นฝ่ายหญิงก็เลยดูไม่งาม แต่ที่หวานใจอยากให้จัดงานที่นี่ เพราะถ้ากลับไปจัดที่กรุงเทพฯ งานแต่งคงอลังการมากแน่

"อย่าว่าให้เด็กเลยเขาคงใจร้อน" พอจบคำพูดเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นอีกครั้งแบบเอ็นดู

ห้องพักเดิม..

"มองหน้าฉันทำไม"

"ถ้าไม่ให้มองหน้าก็หันก้นมาสิจะได้มองก้นแทน"

"ฉันจริงจังนะคุณ"

"แล้วผมไม่จริงจังหรือไง ทำไมไม่ให้ผู้ใหญ่เลื่อนไปแต่งสามเดือนข้างหน้า"

"จะแต่งสามวันหรือสามเดือนก็ได้แต่งเหมือนเดิมนั่นแหละ"

"คุณครับ..ถ้าเราเลื่อนไป งานแต่งอาจจะไม่เกิดขึ้นก็ได้"

"อ้าวจริงเหรอ"

"ระยะเวลาตั้งสามเดือนทำอะไรได้อีกตั้งมากมาย"

"ทำไมคุณไม่สะกิดฉันล่ะ"

"สะกิดได้เหรอ ยังช้ำอยู่เลยเนี่ย หยิกเข้ามาได้ยังไง"

"ก็คุณจะบอกผู้ใหญ่ทำไมเรื่องที่ปากเรา.."

"ใครจะไปพูดเรื่องนั้น"

"ไม่ใช่คุณจะพูดเรื่องนี้เหรอ"

"ผมจะพูดทำไมครับ"

"ฉันก็ไม่รู้นี่..แล้วเราจะเอายังไงกันต่อดี

"ก็คงต้องทำตามที่พูดกับคุณปู่ไว้"

"คุณ!"

"อะไรของคุณ ตกใจหมดเลย"

"อย่าบอกนะว่าจะทำตามที่คุยกับคุณปู่คุณ!" มือเรียวจับคอเสื้อกระชับเข้าหากัน

รามิลใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง ว่าเธอหมายถึงอะไร

"ก็เรื่องที่คุณบอกว่าจะทำเหลนให้ท่านไง"

"ถ้าคุณไม่พูดผมลืมแล้วนะเนี่ย เริ่มเลยดีไหม จะได้ทันใช้"