พรากรัก : EP 2ใส่ร้ายให้เธอผิด

บทที่ 2

น้ำหนาวหลังจากที่เธอกลับมาเดินได้เพราะว่ามีพ่อเลี้ยงได้ช่วยชีวิตไว้ในวันนั้นพร้อมกับมอบชีวิตใหม่ให้กับเธอ เธอได้กลับมาเรียนตามความตั้งใจแต่เธอยังไม่กลับบ้านไปหาแม่และน้องของตัวเองน้ำหนาวตั้งใจที่จะตอบแทนพระคุณคนที่ช่วยเธอก่อนแล้วค่อยกลับไปหาครอบครัวเพราะว่าทางนั้นคงคิดว่าน้ำหนาวนั้นตายไปแล้ว

เธอได้เข้ามาเรียนที่มหาลัยแห่งนี้ก็เพราะว่าพ่อเลี้ยงเป็นคนฝากให้ได้เข้ามาเรียนปกติไม่ต้องสมัครใหม่เธอได้รู้จักกับเพื่อนๆหลายๆคนมีทั้งจริงใจและไม่จริงใจจนกระทั่งเธอเรียนเสร็จคาบน้ำหนาวออกมารอรถที่บ้านของพ่อเลี้ยงเตรียมที่จะมารับแต่ดูเหมือนว่ารถยังมาไม่ถึง เธอรอจนเวลาเลทไปเกือบครึ่งชั่วโมงพยายามชะเง้อมองรถที่มาส่งอยู่หลายครั้งจนกระทั่งมีรถยนต์คันหรูขับมาจอดกะทันหันตรงหน้าของเธอ

"คุณพยัคฆ์" น้ำหนาวรียก้าวถอยหลังเมื่อเห็นคนในรถนั้นเดินลงมาคือพยัคฆ์ลูกชายของผู้มีพระคุณ

"กลัวหรอ หึ! กลัวกูทำไมคุณพ่อให้มารับคนขับรถเกิดอุบัติเหตุตอนนี้อยู่ในห้องฉุกเฉินไม่สามารถรับเธอกลับบ้านได้พ่อก็เลยโทรให้กูมารับ" น้ำเสียงเข้มเน้นคำว่ามารับนั้นบ่งบอกถึงความน่ากลัวสายตาของน้ำหนาวที่จ้องมองนั้นเธอดูออก และรู้ทันว่าพ่อเลี้ยงนั้นไม่ใช้ลูกชายแกเลยของเขามารับเธออย่างแน่นอน

"คุณอย่ามาโกหกค่ะคุณต้องการอะไร" เมื่อเธอรู้ทันเขาจึงทำให้เขาโมโหพุ่งตัวเข้าหาเธอทันทีมือจับเข้าที่ต้นแขนของเธอกระชากจนตัวของน้ำหนาวแนบชิดกับเขา

"โอ๊ย คุณพยัคฆ์คะน้ำหนาวเจ็บนะ"

"ขึ้นรถหรืออยากให้คนที่มองอยู่นั้นเห็นกูฉุ-ดกระช-ากลากไป" น้ำหนาวหันมองซ้ายและขวาทั้งเพื่อนๆรุ่นพี่รุ่นน้องต่างพากันจับจ้องมองเธอและพยัคฆ์เป็นสายตาเดียวกัน

"ก็เอาสิคะน้ำหนาวจะได้ตะโกนให้กับเขาได้ช่วย" ถึงแม้ว่าในความรู้สึกของน้ำหนาวนั้นจะกลัวแต่เธอก็กล้าที่จะขัดขืน มือทั้งสองข้างของเธอผลักหน้าอกของพยัคฆ์ออกจากตัวเอง

"กล้ามากนะ หึ! ต้องกล้าและหน้าด้านมากไม่งั้นคงไม่เสนอตัวเองมาเป็นเมียน้อย" ทั้งคำพูดและสายตาเหยียดดูถูกผู้หญิงตรงหน้าของเขา มือน้อยของน้ำหนาวทั้งสองข้างกำเข้าหากันด้วยความโกรธเปล่งเสียงเล็กตะคอกออกมา

"แน่ใจหรอคะว่าน้ำหนาวหน้าด้าน แน่ใจหรอคะว่าน้ำหนาวเป็นเมียน้อยน้ำหนาวอาจจะจดทะเบียนกับนายหัวก็ได้นะคะ" คำพูดของน้ำหนาวยิ่งทำให้พยัคฆ์นั้นโกรธจนแววตาของเขาแทบจะเป็นไฟเปล่งประกายออกมา

"IIรดมากใช่ไหม กูก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะมีวันนั้นไหมวันที่ผู้หญิงขาeตัวแบบเธอจะจดทะเบียนกับพ่อของกู เพราะยังไงกูไม่มีวันยอมมานี่"

"กรี๊ด!! ปล่อยค่ะ ปล่อยคุณพยัคฆ์ปล่อยน้ำหนาวเดี๋ยวนี้นะคะคุณไม่มีสิทธิ์มาทำน้ำหนาวแบบนี้" เขาเปรียบเสมือนคนที่ตัวใหญ่เธอเปรียบเสมือนเด็กสาวที่ตัวเล็กไม่สามารถขัดขืนและเหนี่ยวรั้งให้เขาหยุดได้เธอถูกกระชากและโยนเข้าไปยังรถหรูก่อนที่เขานั้นจะเข้าไปนั่งในรถด้วย

"เก่งมากไม่ใช่หรอกูก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณพ่อยังจะรับผู้หญิงเหลวแหลกแบบนี้ได้ไหมถ้าเกิดมันมีผัวทีเดียวสิบคน" สายตาของน้ำหนาวที่เธอจ้องมองคนใจร้ายนั้นโตขึ้นเมื่อได้ยินคำว่ามีผัวทีเดียว 10 คนนั่นหมายความว่าเขากำลังจะพาเธอไปทำร้าย

"อย่านะคะคุณพยัคฆ์"

"กลัวหรอ ทีแบบนี้กลัวหรอห้ะไม่ต้องกลัวแล้วมันจะสนุกเธออาจจะชอบทีละ 10 คนมากกว่าชอบแก่ๆแบบ..." เขาไม่เพียงแต่พูดตะคอกใส่หน้าเธอแต่ยังใช้มือบีบเข้าที่ปลายคางใบหน้าน้อยของเธออีกต่างหาก

"อย่านะคะคุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉัน น้ำหนาวบอกให้คุณปล่อยไงคะคุณจะไปไหน" เขาไม่ฟังในสิ่งที่เธอพูดขับรถออกด้วยความเร็วใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความขรึมนิ่งดวงตาจ้องมองตรงหน้า มือจับพวงมาลัยรถแน่นขบกรามหากันจนเห็นชัดเขากำลังโกรธเธอและกำลังจะจัดการเธอ

"ได้ค่ะถ้าคุณไม่หยุดเราก็ตายด้วยกันนี่แหละ" สายตาของน้ำหนาวจ้องมองพวงมาลัยรถที่มือของพยัคฆ์พุ่งตัวเข้าใส่เอื้อมจับเข้าที่แขนของเขาแต่ถูกพยัคฆ์นั่นปัดออก พลาดให้มือพยัคฆ์โดนหน้าของเธอเหมือนกับว่าพยัคฆ์ใช้หลังมือตบแต่จริงๆแล้วเขาปัดเธอออก

"ฮึก" เธอรีบจับใบหน้าของตนเองเพราะเจ็บ

"โคตรเลวเลยไม่น่าเกิดมาเป็นลูกผู้ชายหรอกนะ" ดวงตาน้อยเต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นเข้าใจว่าเขาตบเธอร้องไห้ฟูมฟายด่าเขา

เอี๊ยด!!!! รถที่ขับอยู่ด้วยความเร็วเหยียบเบรคกระทันหันทำเอาหมุนอยู่บนถนนเป็นวงกลม น้ำหนาวที่นั่งอยู่ในรถเธอตกใจจนผวาเธอยกมือปิดหน้าพอดีก่อนที่หัวเธอโขกกับด้านหน้า

"ตายไหม" ด้านนอกเต็มไปด้วยควันโขมงส่วนด้านในนั้นคนขับนั่งนิ่งเฉยใช้สายตามองเธอที่นั่งกลัวจนตัวสั่น

"ฮึก พ่อเลี้ยงไม่น่ามีลูกชายเลวๆแบบคุณเลยน้ำหนาวรู้แล้วค่ะว่าทำไม..

"ทำไมอะไร!! ทำไมอะไรน้ำหนาว" เขาจับเข้าที่ไหล่ของเธอเขย่าไปมากำลังโกรธในคำพูดของน้ำหนาว

กรี๊ด! ปล่อย เพียะ!! เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องฝ่ามือน้อยฟาดตบเข้ายังใบหน้าของเขาจึงทำให้เขานั้นหยุดชะงักก่อนที่จะหันมามองเธอด้วยสายตาเยือกเย็นน่ากลัว

"ไม่มีใครกล้าตบหน้ากู" เธอรู้แล้วว่าเขาโกรธมากจึงทำท่าจะเปิดรถหนีแต่ไม่สามารถออกไปได้เพราะว่าเขาล็อคเธอถูกจับกดลงที่เบาะรถ

"จะ จะทำอะไร กรี๊ด!!!! ฮื่ออไม่ค่ะคุณพยัคฆ์อย่าทำแบบนี้" เธอหันซ้ายแล้วขวาพยายามเบือนหน้าหนีเขาที่กำลังซุกไซร้อยู่ตามซอกคอและไม่มีทีท่าว่าจะเลิกหรือหยุดการกระทำ เขากระทำแรงขึ้นเรื่อยๆมือหนาเอื้อมลงไปที่เบาะปรับให้เบาะที่น้ำหนาวถูกกดอยู่นั้นสโลปลงเป็นแนวราบทำให้เธอนอนหงายได้อย่างถนัด

"ปล่อยน้ำหนาว ปล่อย!! น้ำหนาวเป็นเมียพ่อคุณนะ"!!!!!!! 

น้ำหนาวเปล่งเสียงตะโกนออกมาว่าตนเองนั้นเป็นเมียพ่อของเขาจึงทำให้เขานั้นหยุดชะงักจ้องมองเธอด้วยแววตาโกรธ

"อย่าใช้คำว่าเมีย พ่อกูมีเมียคนเดียวคือแม่ของกู!! แม่ของกูเท่านั้น"