พระสนมที่รักของเฟิ่งอ๋อง

เมื่องฉีโจว

“นับแต่นี้ไป ข้าขอยึดอำนาจจากอ๋องชั่วหยวนซื่ออ๋องพรุ่งนี้ยามซื่อ (09.00-10.00 น.) ประหาร”

“เฟิ่งจื่อหลิง!! เจ้าคนชั่ว เจ้ากล้าดีอย่างไรล้มอำนาจข้า เจ้าไม่กลัวว่าฝ่าบาทที่อยู่ต้าเฉินจะยอมงั้นหรือ”

“หึ เรื่องนั้นไม่จำเป็นต้องให้เจ้าเตือนข้า ฝ่าบาทททรงทราบเรื่องที่เจ้าทำทุกอย่าง ข้าเป็นคนทูลให้ทรงทราบด้วยตนเอง แต่ว่าหากเจ้ายังสงสัยอยู่ เช่นนั้นก็เอาราชโองการของฝ่าบาททไปดูเองเถอะ”

ม้วนผ้าสีทองมาตรามังกรอยู่บนนั้นถูกส่งไปให้อ๋องที่พึ่งจะหมดอำนาจและเป็นทรราชของแผ่นดินได้อ่านเป็นครั้งสุดท้าย ในนั้นคือคำสั่งปลดเขาลงจากตำแหน่งเพราะทุจริตฉ้อราษฎร์บังหลวงและคิดก่อกบฏแบ่งแยกดินแดนจากต้าเฉิน

ฮ่องเต้มีคำสั่งให้แม่ทัพใหญ่สกุลเฟิ่ง ซึ่งบัดนี้นำโดยแม่ทัพหนุ่ม เฟิ่งจื่อหลิงนำทัพปราบกบฏจนสามารถยึดอำนาจหยวนซื่ออ๋องลงได้

“ไม่…ไม่…ไม่จริง ข้าไม่ได้ทำ ทั้งหมดนี่ เจ้า…ใส่ความข้า”

“ใส่ความงั้นหรือ หึ หยวนซื่ออ๋องพรุ่งนี้เจ้าก็ลองดูราษฎรที่มารอดูการประหารของเจ้าเอาก็แล้วกัน ลองดูว่าพวกเขาจะสาปแช่งเจ้าหรือร้องไห้ให้กับอ๋องชั่วอย่างเจ้ากันแน่ เอาตัวไป!!”

ห้าวันถัดมา

“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

“ว่าอย่างไร ส่งหนังสือให้วังหลวงเรียบร้อยแล้วงั้นหรือ”

“ทำตามรับสั่งเรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง ก่อนที่หยวนซื่ออ๋องจะหมดอำนาจ เขาได้ทำการสู่ขอองค์หญิงของแคว้นชุนฮัว โดยอ้างว่าเพื่อรวมอำนาจสองแคว้นให้เป็นหนึ่งแต่ความจริงเพียงเพราะมักมากในกาม ตอนนี้องค์หญิงชุนฮัวออกเดินทางมาแล้ว คิดว่าไม่เกินสามวันคงเดินทางมาถึงที่ฉีโจวพ่ะย่ะค่ะ”

“ชุนฮัว พระสนมจินผู้นั้น!! ที่ฆ่าถิงอัน!! เหตุใดเขาจึงขอสตรีที่นั่นมาแต่งงานอีก”

“ชุนฮัวเป็นแคว้นเล็กแต่อุดมไปด้วยทรัพยากร มีเหมืองทองและน้ำมันมาก หยวนซื่ออ๋องเกิดความละโมบจึงยอมทำสัญญาข้อตกลงใหม่อีกครั้ง”

“พระสนมงั้นหรือ หึ ข้าจำเรื่องนี้ได้ดี ครั้งนี้สวรรค์คงให้ข้าได้แก้แค้นแล้วสินะ”

เฟิ่งจื่อหลิงนั่งคิดถึงเรื่องราวเมื่อหนึ่งปีก่อน หยวนซื่อผู้เป็นอ๋องปกครองฉีโจวในตอนนั้นสั่งให้เขายกทัพเพื่อป้องกันชายแดนที่ติดกับชุนฮัวและเจรจาขอสงบศึก ลับหลังเขา หยวนซื่อกลับฉุดคร่าคนรักของเขาในตอนนั้น หลานถิงอันเข้ามาเป็นสนมในวังโดยที่นางไม่ยินยอม หยวนซื่อใช้ทุกวิธีทางบังคับนาง สุดท้ายก็ขืนใจนาง เขามารู้ทีหลังว่าหยวนซื่อและองค์หญิงจินสืออิงของชุนฮัวร่วมกันวางแผนเรื่องนี้ขึ้นเพื่อให้หยวนซื่อขืนใจคนรักของเขา

เมื่อเขากลับมาถึงฉีโจวก็ได้ข่าวว่าพระสนมจิน องค์หญิงแห่งชุนฮัวเป็นผู้ลงมือสังหารนางเพราะกลัวว่าถิงอันจะมาแย่งความรักของหยวนซื่ออ๋องไป แต่เพราะความลุ่มหลงของหยวนซื่ออ๋องเขาไม่อาจทำใจฆ่าสนมจินที่เป็นที่รักได้ จึงป้ายสีความผิดให้กับคนสนิทของนางที่มาด้วยกันและประหารนางแทน

“ท่านอ๋อง เรื่องนี้เราแจ้งข่าวไปที่ชุนฮัวไม่ทัน เราจะจัดการเช่นไรดีพ่ะย่ะค่ะ”

“จะทำอย่างไร ก็ต้องไหลไปตามน้ำสิ ข้าจะรับนางเป็นพระสนม”

“ท่านอ๋อง แต่ว่าทางชุนฮัวยังไม่ทราบข่าวของหยวนซื่ออ๋องเรื่องนี้เราควรแจ้งไปที่ชุนฮัวหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

“แน่นอนว่าต้องแจ้ง แต่พระสนมที่กำลังจะมาถึงนั่น ข้า…จะจัดการเอง”

“พ่ะย่ะค่ะ”

แคว้นชุนฮัว / สิบวันก่อนหน้านี้

“น้องสามข้าไม่อาจยอมได้ แม้ว่าเจ้าจะตัดสินใจเช่นนั้นแต่ว่า…”

“ข้าตัดสินใจแน่วแน่ พี่ใหญ่ แค้นของพี่รองรอสะสาง อ๋องชั่วของฉีโจวต้องชดใช้ด้วยชีวิตแทนสกุลหยางของพวกเรา”

“ไม่นะ ตอนนี้ข้าเหลือเจ้าเป็นน้องสาวเพียงคนเดียว ข้าจะให้เจ้าไปเสี่ยงอันตรายเช่นนั้นหาได้ไม่ ท่านพ่อท่านแม่บนสวรรค์คงต้องตำหนิข้าเป็นแน่ หากรู้ว่าเจ้าทำเช่นนี้”

“ท่านพี่ แล้วท่านลืมพี่รองแล้วงั้นหรือ นางถูกส่งไปดูแลองค์หญิงในฐานะพระสนมแต่นางกลับถูกฆ่าตายแทนที่จะได้กลับชุนฮัว อย่างไรข้าก็จะไม่มีทางยกโทษให้อ๋องชั่วนั่น มันต้องตายด้วยมือของข้า!!”

“หลินเย่!! เจ้าตั้งสติหน่อย เจ้าไปในฐานะองค์หญิงของชุนฮัว หากว่าเจ้าไปฆ่าเขาแล้วทำให้เกิดสงครามขึ้นมาเล่า”

“เช่นนั้นสกุลจินของฝ่าบาททก็ควรจะต้องชดใช้ให้พี่รองของข้าด้วย พวกเขาโยนความผิดขององค์หญิงให้พี่สาวข้าเองนี่ นี่คือสิ่งที่พวกเขาควรรับเช่นกัน”

“น้องสาม เหตุใดเจ้าจึงโหดเหี้ยมเช่นนี้ เจ้าวางแผนเรื่องนี้มานานแล้วใช่หรือไม่”

“ตั้งแต่รู้ว่าพี่รองถูกสั่งตัดหัวอยู่ฉีโจว ข้าก็คิดเรื่องนี้มาโดยตลอด ฉีอ๋องก็ดี สกุลจินแห่งชุนฮัวก็ดี พวกเขาล้วนต้องชดใช้ให้สกุลหยางของข้า!!”

นอกเมืองฉีโจว / บนรถม้าขบวนส่งตัวเจ้าสาว

“องค์หญิงเพคะ…..องค์หญิง”

หลินเย่ตกใจตื่นจากภวังค์เมื่อสาวใช้ส่วนตัวของนางเรียก

“มี่อิน ว่าอย่างไร ข้าคิดอะไรเพลินไปหน่อย”

“อีกสิบลี้เราจะเข้าเมืองฉีโจวแล้วเพคะ องค์หญิงเตรียมตัวได้แล้วเพคะ”

“อืม”

หยางหลินเย่ เป็นบุตรีคนที่สามของแม่ทัพหยางหยวนของชุนฮัว ตั้งแต่เด็กนางเรียนรู้วิธีการต่อสู้ทุกรูปแบบ เนื่องจากเติบโตในกองทัพสกุลหยาง นางจึงเรียนรู้สรรพวิชาการศึกจากบิดาทั้งการขี่ม้า ฝึกอาวุธ กลยุทธ์การศึกรวมไปถึงวิชายุทธ์ที่บิดาให้อาจารย์หลายคนมาสอน

เมื่ออายุสิบสองขวบนางกลับเข้ามาเรียนวิชาของสตรีในชุนฮัว บุตรหลานของสกุลหยางเป็นรองเพียงราชสกุลจินที่ครองราชย์อยู่เท่านั้น พวกนางถูกอบรมทั้งเรื่องความรู้ด้านมารยาทและศาตร์ทั้งสี่ กลอน หมาก อักษร ภาพ ซึ่งหลินเย่นั้นถือเป็นสตรีที่มีความสามารถ นางเรียนรู้สรรพวิชาได้เป็นอย่างดีไม่ต่างกับพี่สาวนาง

“องค์หญิงสวมชุดเจ้าสาวได้แล้วเพคะ”

“ท่านอ๋อง ฉลองพระองค์เตรียมพร้อมแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

""มาช่วยข้าเปลี่ยนชุดที""

“เพคะองค์หญิง” // "พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง"

ท้องพระโรง // พิธีอภิเษก

“บ่าวสาวคำนับฟ้าดิน”

“คำนับบิดามารดา”

“คำนับกันและกัน”

“……”

ทั้งคู่เพียงหันหน้าเข้าหากัน เจ้าสาวภายใต้ผ้าแดงเองก็เช่นกัน ผู้ทำพิธีถึงกับทำสีหน้าไม่ถูกเมื่อเจ้าบ่าวและเจ้าสาวต่างไม่ยอมคำนับให้กัน

“เอ่อ...ท่านอ๋อง พระสนม ก้มคำนับให้กันและกันก็เสร็จพิธีแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“อืม ข้ารู้แล้ว ประกาศอีกที”

“คำนับสาม คำนับกันและกัน”

เฟิ่งอ๋องมองไปยังเจ้าสาวที่ถือดีตรงหน้า แม้จะยังไม่เห็นหน้านาง เขาก็รู้สึกเกลียดนางอย่างสุดชีวิต มิใช่เพียงความแค้นของหลานถิงอัน

แต่เพราะความอวดดีของนางในตอนนี้ยิ่งทำให้เขารู้สึกเกลียดนางอย่างไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อนเมื่ออยู่ต่อหน้าสตรี

เขาโค้งตัวลงมาตามพิธีเล็กน้อย นางเองก็เช่นกัน โค้งเพียงเล็กน้อยซึ่งแทบจะไม่รู้สึกด้วยซ้ำ หวังกงกงรีบจบพิธีสมรสที่น่าอึดอัดนี้โดยเร็ว

“ส่งตัวพระสนมเข้าหอ”

เสียงแขนเสื้อชุดเจ้าสาวสะบัดอย่างรำคาญตรงหน้า ทำเอาเฟิ่งอ๋องที่ยืนอยู่ตรงหน้านางรู้สึกอยากจะกระชากผ้าแดงนั้นออกมาดูใบหน้าของคนอวดดีที่อยู่ภายในเสียเหลือเกิน

แม้แต่เขาที่เป็นอ๋องนางยังกล้าถือดีเช่นนี้เลยงั้นหรือ เขาหันไปมองร่างที่ถูกแม่สื่อพาตัวออกไป แม้แต่แม่สื่อนางก็ยังไม่ให้แต่ต้องตัวจนต้องเรียกสาวใช้ที่มาด้วยกันนำทางไปเอง

“จองหอง อวดดี!!”