ตอนที่ 6 อาจารย์สอนพิเศษ

ผับ Nice

บานประตูห้องวีไอพีถูกผลักเข้ามาพร้อมกับร่างสูงของปืนกันที่อยู่ในชุดหล่อเท่ เสื้อแจ๊ตเก็ตยีนสีขาวคุมทับเสื้อยืดลายสก็อตด้านใน ท่อนล่างสวมใส่กางเกงยีนสีขาวและรองเท้าผ้าใบสีขาวราคาแพงอย่างคุมโทน เดินคล้องคอหญิงสาวนมโตตรงไปหาเพื่อนทั้งสามที่นั่งดื่มกันอยู่ก่อนนานแล้ว โดยแต่ละคนต่างมีสาวสวยนั่งข้างกายคอยเอาอกเอาใจ

“หน้าระรื่นมาเชียวนะมึง” ราชันเอ่ยแซวเพื่อนสนิททันทีที่เจอหน้า

ปืนกันเพียงไหวไหล่อย่างน้อมรับ กระแทกตัวนั่งบนโซฟาตัวยาวพร้อมกับสาวนมโต มือหนาเอื้อมไปรับแก้วจากสาวสวยข้างกายของไตร แล้วยกขึ้นจิบวอดก้าในแก้วเบา ๆ พอรับรสชาติในคราแรก

“ไง? วันนี้มีอะไรมาอัปเดตให้พวกกูฟังบ้าง” ราชันที่เป็นฝ่ายเริ่มเรื่องพนันกับเพื่อนสนิทถามถึงความคืบหน้าจากปืนกัน

ปืนกันกลืนวอดก้าลงท้องอึกใหญ่ทำให้เห็นลูกกระเดือกขยับขึ้นลงเด่นชัด มือหนาวางแก้วเปล่าบนโต๊ะกระจกตรงหน้า แล้วเอ่ยตอบเพื่อนสนิท ใบหน้าหล่อแสนเจ้าเล่ห์ “กูจ้างยัยนั่นสอนพิเศษ แบบสองต่อสองที่คอนโดกู รับรองไม่เกินห้าวันนอนครางใต้ร่างกูแน่นอน”

“ดูมึงมั่นใจเป็นพิเศษเลยนะ” พอร์ชว่าอย่างไม่อยากเชื่อสักเท่าไหร่

“ที่ผ่านมามึงก็เห็นแล้วหนิ ถ้ากูอยากได้ผู้หญิงคนไหน...ไม่เกินสามวัน”

“บางทีอาจารย์ฟ้าใสอาจจะต่างจากผู้หญิงที่มึงเคยเอาก็ได้นะ ดูใสซื่อหลอกง่าย แต่จริง ๆ แล้วไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด” ไตรกล่าวขึ้นอย่างคาดคะเนหลังจากกลืนเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ลงท้อง

“ที่ไอ้ไตรพูดก็ถูกนะ มึงอย่าเผลอไปตกหลุมพรางตัวเองล่ะ หลงอาจารย์สาวจนโงหัวไม่ขึ้น…ขึ้นมาเสียทั้งเงินทั้งศักดิ์ศรีไม่รู้ด้วยนา~” พอร์ชพูดดักทางแฝงคำเตือนอย่างทีเล่นทีจริง หมั่นไส้ในความหมั่นหน้าของเพื่อนสนิท

“หึ” ปืนกันเค้นเสียงในลำคออย่างเย้ยหยันพลางยกแก้ววอดก้าในมือขึ้นกระดกดื่ม เขาไม่มีทางตกหลุมพรางตัวเองแน่นอน ต้องเป็นเธอสิที่หลงเขาจนโงหัวไม่ขึ้น อีกอย่างเธอก็คงง่ายเหมือนผู้หญิงที่เขาเคยเอานั่นแหละ

….

เพนท์เฮ้าส์ ปืนกัน

ฟ้าลดาก้าวขาลงจากรถแท็กซี่ เธอหยุดยืนแล้วแหงนคอมองตึกสูงกว่าสามสิบชั้นตรงหน้าพลางกระชับกอดหนังสือเรียนในอ้อมแขนกลางอก วันนี้เป็นวันแรกที่เธอเริ่มงานสอนพิเศษนักศึกษาหนุ่ม มันทำให้เธอรู้สึกประหม่าไม่น้อย เมื่อต้องอยู่สองต่อสองกับเพศตรงข้ามที่เธอไม่คุ้นเคย แม้ว่าเป็นเพียงลูกศิษย์และอาจารย์ก็ตาม เธอสูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ เรียกความมั่นใจ แล้วสาวเท้าเดินตรงไปยังทางเข้าของตึกสูง

ติ่ง~

“อย่าบอกนะว่าอยู่คนเดียวอะ” เมื่อบานประตูลิฟต์เปิดออกจากกัน ฟ้าลดาเบิกตากว้างอย่างตะลึงลานกับเพนท์เฮ้าส์ของนักศึกษาหนุ่มซึ่งอยู่ชั้นสูงสุด “ฟู่~” เธอตั้งสติแล้วก้าวขาออกจากลิฟต์เดินไปกดออดหน้าประตู รอไม่นานบานประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับร่างสูง...

ตึก!

ตึก!

ดวงตากลมโตเบิกโพลงหัวใจดวงน้อยเต้นเร็วอย่างบ้าคลั่ง เมื่อเจ้าของใบหน้าหล่อมีเพียงผ้าขนหนูสีขาวพันรอบเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่เท่านั้น ตามท่อนบนล่ำสันที่เปลือยเปล่าเกาะติดไปด้วยหยดน้ำอย่างเซ็กซี่ ทว่าสายตาเจ้ากรรมกลับไม่รักดี เผลอไล่สายตามองไปตามแผงอกกำยำ หน้าท้องอันแข็งแกร่งที่เต็มไปด้วยลอนกล้ามเป็นหมัด ๆ ผิวเรียบเนียนขาวผ่องราวกับหยวกกล้วย บ่งบอกว่าคนตรงหน้าคงบำรุงผิวพรรณเป็นอย่างดีและออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ

“อาจารย์ครับ อาจารย์ฟ้า!...”

เสียงหล่อที่ขานเรียกทำให้ฟ้าลดาได้สติเลื่อนสายตาที่ยังคงอึ้งช็อกไปสบตากับเจ้าของใบหน้าหล่อทันควัน เธอกระชับสายกระเป๋าสะพายแน่นพลางแค่นยิ้มแหย ๆ ส่งให้ร่างสูงก่อนจะหลบสายตา ทว่าใบหน้ากลับเห่อร้อนจนแก้มใสทั้งสองข้างเปลี่ยนสี

“ขอโทษนะครับอาจารย์ที่ผมแต่งตัวไม่เรียบร้อย พอดีผมเพิ่งอาบน้ำเสร็จน่ะครับ”

“อือ ไม่เป็นไร”

“ขอบคุณครับ เชิญครับอาจารย์” ปืนกันกล่าวเชิญพร้อมกับหลีกทางให้อาจารย์สาว ฟ้าลดาส่งยิ้มให้ร่างสูงอย่างเหนียมอายแล้วสาวเท้าเดินเข้าห้อง เธอกรวดตาสำรวจภายในเพนท์เฮ้าส์ที่ตกแต่งด้วยโทนสีขาวหม่นเทาซะส่วนใหญ่มองไปรอบ ๆ ตามประสา เฟอร์นิเจอร์ต่าง ๆ เต็มไปด้วยของราคาแพง และข้าวของเครื่องใช้ถูกจัดวางอย่างเรียบร้อยสะอาดตา

“ตามสบายเลยนะครับอาจารย์ เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้ครับ”

ฟ้าลดาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจแล้วหย่อนตัวนั่งบนโซฟาตัวยาว จากนั้นจึงมองสำรวจไปรอบ ๆ ห้องอีกครั้งระหว่างรอ ไม่นานน้ำเปล่าก็ถูกวางบนโต๊ะกระจกตรงหน้า

“ขอบคุณจ้ะ”

“ส่วนอันนี้สัญญาการจ้างครับ”

ฟ้าลดามองซองเอกสารสีน้ำตาลในมือใหญ่ก่อนจะรับมาเปิดอ่านอย่างละเอียด เมื่อไม่พบสิ่งผิดปกติจึงจรดปลายปากกาเซ็นชื่อเป็นลายลักษณ์อักษรบนสัญญานายจ้างและลูกจ้าง โดยที่ปืนกันยังคงจ้องมองอยู่ มุมปากหนากระตุกยิ้มบาง ๆ อย่างรู้สึกพึงพอใจ

“เราเริ่มเรียนกันเลยดีไหมครับ?”

“ดะ..เดี๋ยวจะเรียนแบบนี้เลยเหรอ?”

ปืนกันที่กำลังจะทรุดตัวนั่งข้าง ๆ อาจารย์สาวกลับต้องหยุดชะงักกลางคัน ครั้นประโยคคำถามเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อย

“ไม่ได้เหรอครับ?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อย แววตาคมกริบที่มองมาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์อย่างเปิดเผย สร้างความประหม่าให้ฟ้าลดาเพิ่มอีกเท่าตัวซึ่งมีทุนเดิมอยู่แล้ว จนเธอเผลอรอบกลืนน้ำลายลงท้องโดยอัตโนมัติ ทว่าไม่เท่านั้นเจ้าของใบหน้าหล่อกลับโน้มตัวลงมาใกล้พร้อมทั้งยิ้มกว้างอย่างน่าหลงใหล ทำเอาหัวใจเธอเต้นโครมครามเร็วขึ้นอย่างต่อเนื่องราวกับจะทะลุออกมานอกอกให้ได้ “ว่ายังไงครับอาจารย์?”

“ไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อน” รีบเบนสายตามองไปทางอื่น เมื่อมันเอาแต่จะเลื่อนไปมองท่อนบนกำยำที่เปลือยเปล่า

“หึ” ปืนกันเค้นเสียงในลำคอเบา ๆ พลางยืดตัวตรง “ก็ได้ครับ อาจารย์รอผมห้านาทีนะครับ”

“อือ” ฟ้าลดาครางเสียงตอบรับโดยไม่กล้าหันไปมองร่างสูง เมื่อรับรู้ได้ถึงฝีเท้าหนักเดินห่างออกไป เธอจึงหันมองตามแผ่นหลังกว้างไปจนกระทั่งลับตา ทว่าหัวใจยังคงกระหน่ำเต้นแรงไม่หยุด มือบางยกขึ้นมาทาบอกข้างซ้ายแล้วออกแรงกดเล็กน้อย “หยุดเต้นได้แล้ว!”

แต่สุดท้ายหัวใจของเธอมันก็ไม่เชื่อฟัง นักศึกษาหนุ่มชื่อ ณัฐกรณ์ นิวัฒธนา อันตรายต่อหัวใจเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันจริง ๆ

@ครึ่งชั่วโมงต่อมา

“หอม~” ปืนกันคิดอยู่ในใจหลับตาสูดเอากลิ่นหอมอ่อน ๆ ราวกับดอกไม้ที่ลอยฟุ้งออกมาจากอาจารย์สาวอยู่อย่างนั้น จนเผลอตกอยู่ในสภาวะทิ้งตัว เพราะกลิ่นกายทั้งสดชื่นและผ่อนคลาย ไม่ฉุนจมูกเหมือนผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่เคยชิดใกล้ ทำให้เนื้อหาบทเรียนที่อาจารย์สาวกำลังอธิบายไม่เข้าหูเขาเลยแม้แต่นิดเดียวกระทั่ง…

“ลองแปลความหมายตรงนี้ให้อาจารย์หน่อยค่ะ”

น้ำเสียงใสน่าฟังเอ่ยขึ้นทำเอาปืนกันเบิกตาโพล่งหันมองไปตามประโยคของอาจารย์สาว จนสบปะทะเข้ากับแววตาคู่สวยที่ดูจะชะงักไปเช่นเดียวกัน ซึ่งใบหน้าทั้งคู่ใกล้กันเพียงคืบนิ้วเท่านั้น เมื่อสบโอกาสปืนกันจึงโน้มใบหน้าเข้าหาอาจารย์สาวจนริมฝีปากแทบจะประกบกันทว่า...

“อาจารย์ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

“ครับ ห้องน้ำอยู่ทางนั้นครับ”

“ค่ะ” ฟ้าลดามีสีหน้าแตกตื่นอย่างปิดไม่มิด เธอรีบหมุนตัวเดินตรงไปยังห้องน้ำด้วยหัวใจที่สั่นระรัวไม่หยุด มือบางลูบใบหน้าหนึ่งทีเพื่อดึงสติตัวเอง เมื่อครู่เธอเผลอไผลไปตามความรู้สึกบางอย่างที่เกิดขึ้นมาอย่างกะทันหันครั้นได้สบตากับนักศึกษาหนุ่ม จนเกือบทำผิดจรรยาบรรณวิชาชีพ

“หึ ทำราวกับไม่เคยผ่านมือผู้ชายมาก่อนงั้นแหละ” ปืนกันเอ็นพลังพิงกับพนักโซฟาพลางยกขาขึ้นไขว่ห้าง ยกยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี ที่สามารถทำให้เหยื่อเสียอาการได้

เวลาล่วงเลยผ่านมาชั่วโมงกว่า ๆ ที่ฟ้าลดานั่งสอนพิเศษปืนกัน แม้ว่าเธอจะไม่มีสมาธิสอนสักเท่าไหร่ ใจก็เอาแต่เต้นแรงไม่หยุดเพราะนักศึกษาหนุ่ม แต่ถึงอย่างงั้นในฐานะอาจารย์ เธอจึงตั้งใจถ่ายทอดความรู้ที่มีสุดความสามารถ

Rrrrr Rrrrr

เสียงริงโทนจากโทรศัพท์เครื่องหรูบนโต๊ะกระจกดังขึ้นดึงความสนใจทั้งคู่ ปืนกันชำเลืองหางตามองอาจารย์สาวแวบหนึ่ง

“เดี๋ยวผมขอไปรับโทรศัพท์ก่อนนะครับ”

“จ้ะ”

ปืนกันส่งยิ้มบาง ๆ ให้อาจารย์สาว แล้วคว้าโทรศัพท์ที่วางคว่ำหน้าพร้อมผุดตัวลุกขึ้น แล้วเดินออกไปทางประตูสระว่ายน้ำ ไม่นานก็กลับเข้ามา….

“วันนี้พอแค่นี้ก่อนก็ได้ครับอาจารย์”

“ค่ะ” ฟ้าลดาตอบรับอย่างไม่เรื่องมาก จากนั้นจึงเก็บสัมภาระของตัวเองทันที

“ให้ผมไปส่งนะครับ มืดแล้วอันตราย”

“ไม่เป็นไรจ้ะ”

“ไม่เป็นไรไม่ได้หรอกครับ อาจารย์ต้องให้ผมไปส่ง ผมไม่สบายใจถ้าไม่เห็นกับตาว่าอาจารย์ถึงบ้านอย่างปลอดภัย”

น้ำเสียงดื้อรั้นอย่างเอาจริงเอาจังของปืนกัน ทำให้ฟ้าลดาต้องหยุดมือที่กำลังเก็บอุปกรณ์การสอน แล้วเงยหน้าขึ้นมองสบตา แววตาคมฉายออกถึงความห่วงใยอย่างเปิดเผย ทำให้เธอไม่กล้าที่จะปฏิเสธความหวังดีจากนักศึกษาหนุ่ม