ตอนที่ 4 อาจารย์คนสวย

มหาวิทยาลัย SK

“อาจารย์มีสอนกี่โมงเหรอครับ?”

ฟ้าลดาก้าวขาเดินลงจากรถเมล์ไม่ทันไรกลับต้องชะลอฝีเท้า แล้วหันมองไปตามประโยคคำถามของนักศึกษาหนุ่มที่วิ่งเข้ามาเดินอยู่ข้าง ๆ

“แปดโมงเช้าเลยจ้ะ มีอะไรหรือเปล่า?”

“เปล่าครับผมแค่ถามเฉย ๆ ว่าแต่อาจารย์เพิ่งเข้ามาสอนเหรอครับ ผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน”

“ใช่จ้ะ”

ปืนกันพยักหน้าหงึก ๆ รับอย่างเข้าใจแล้วกล่าวอาสา “มาครับ ผมช่วยถือ”

“เออมะ…” ไม่ทันที่ฟ้าลดาจะได้เอ่ยอนุญาต ทว่านักศึกษาหนุ่มกลับแย่งแฟ้มเอกสารและหนังสือเล่มหนาในมือไปถือเองอย่างถือวิสาสะ “เดี๋ยวอาจารย์ถือเองก็ได้จ้ะนักศึกษา”

“ให้ผมช่วยเถอะครับ ผมอยากช่วยอาจารย์จริง ๆ”

ฟ้าลดาหยุดเดินโดยอัตโนมัติมองสบตากับนักศึกษาหนุ่มที่กำลังส่งแววตาเว้าวอนมาให้เธอไม่หยุด ราวกับลูกชายกำลังอ้อนมารดาให้ซื้อของเล่นให้ “แล้วนักศึกษาไม่รีบไปเรียนเหรอคะ?”

“ผมเข้าห้องเรียนแปดโมงเช้าเหมือนกันครับ แต่ตอนนี้อาจารย์คงยังไม่ถึงห้อง”

“รู้ได้ยังไงว่าอาจารย์ยังไม่ถึงห้องคะ?”

“ผมมีญาณวิเศษมั้งครับ” ปืนกันขยิบตาให้อาจารย์สาวอย่างทะเล้น ฟ้าลดาอมยิ้มเล็กน้อยโดยไม่ได้คิดมากอะไรกับความขี้เล่นของนักศึกษาหนุ่ม แต่หากเธอยังยืนพูดคุยกับนักศึกษาชายตรงนี้นาน ๆ อาจจะดูไม่เหมาะสมสักเท่าไหร่

“รีบไปเข้าห้องเรียนเถอะนักศึกษาเดี๋ยวจะสายเอา” มือบางเอื้อมไปจับแฟ้มเอกสารและหนังสือของตัวเองในมือใหญ่หวังเอากลับมา แต่นักศึกษาหนุ่มกลับไม่ยอมปล่อยมือ

“ก็ได้ครับ แต่อาจารย์ต้องให้ผมไปส่งอาจารย์ถึงที่ห้องก่อน”

“อาจารย์ขอบคุณความมีน้ำใจของนักศึกษานะ แต่ไม่เป็นไรจ้ะ”

ปืนกันยืนนิ่งสบตากับแววตาแน่วแน่ของอาจารย์สาวครู่หนึ่ง ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะคลี่ยิ้มกว้าง เมื่อสมองประมวลผลได้ว่าเขาไม่ควรขัดต่อความต้องการของอาจารย์สาวในตอนนี้ จึงยอมคืนแฟ้มเอกสารและหนังสือให้กับอาจารย์สาวแต่โดยดี

“โอเคครับไว้เจอกันนะครับอาจารย์”

“จ้ะ” ฟ้าลดาส่งยิ้มให้นักศึกษาหนุ่มก่อนสาวเท้าเดินผ่านไป

“หึ” ปืนกันแสยะยิ้มร้าย ยกนิ้วแกร่งขึ้นมาลูบไล้ริมฝีปากล่างไปมาพลางไล่สายตามองตามหลังอาจารย์สาวตั้งแต่หัวจรดเท้า แววตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ปนหื่นกระหาย ขณะสมองกำลังจินตนาการถึงเรือนร่างอันเย้ายวนภายใต้ชุดเดรสเรียบร้อยสีน้ำตาลของอาจารย์สาว

...

“ไอ้เสือมันเอาจริงโว้ย! ถึงขั้นลงทุนตื่นแต่เช้าไปขึ้นรถเมล์มาเรียนหวังตีสนิทกับเหยื่อ” ราชันกล่าวแซวปืนกันเสียงขัน ๆ ระหว่างเดินไปยังตึกเรียน

“ครั้งแรกเลยปะวะเนี่ยไอ้คุณชายยอมติดดินเพื่ออาจารย์สาวที่อายุมากกว่าตั้งสองปี” ไตรว่าเสริม

“อายุมากกว่าแล้วไงวะ ขอแค่น่าเอาแล้วกูถูกใจก็พอ” ปืนกันไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ

“ก็จริงของมึง แต่อย่าพลาดท่าไปเอาเด็กต่ำกว่าสิบแปดล่ะ ติดคุกหัวโตนะมึง” ราชันกล่าวมีเพียงพอร์ชเท่านั้นที่ยังคงเงียบฟังบทสนทนาของเพื่อนทั้งสามคน

ปืนกันเค้นเสียงหัวเราะเยาะในลำคอเบา ๆ อย่างไม่เกรงกลัวต่อกฎหมาย ต่อให้เกิดเหตุการณ์ดั่งที่เพื่อนสนิทกล่าวเขาก็ไม่มีทางติดคุกอย่างแน่นอน “กูเห็นมีผู้ชายมาส่งที่ป้ายรถเมล์ด้วยว่ะ เท่าที่สืบประวัติยัยอาจารย์หน้าเด็กนั่นไม่มีผัวเลยนี่หว่า”

“แอบซุ่มไว้ปะวะ” ไตรออกความเห็น ปืนกันครุ่นคิดโดยไม่ได้เอ่ยต่อบทสนทนาและเขาต้องรู้ให้ได้ว่าชายหนุ่มคนดังกล่าวมีความเกี่ยวข้องอย่างไรกับเหยื่อของเขา

สี่หนุ่มพูดคุยกันตามประสาผู้ชายกระทั่งถึงห้องเรียน พอร์ชเป็นฝ่ายผลักประตูเข้าห้องเรียน ในขณะที่เสียงใส ๆ ของอาจารย์สาวกำลังอธิบายเนื้อหาของบทเรียน

ฟ้าลดาหยุดพูดทันทีที่นักศึกษาหนุ่มทั้งสี่เดินเข้ามา ม่านตาเธอเบิกกว้างเล็กน้อย เมื่อสบปะทะสายตากับนักศึกษาหนุ่มที่เจอโดยบังเอิญครั้นเดินทางมาทำงาน คาดไม่ถึงว่าจะอยู่ในสถานะลูกศิษย์กับอาจารย์ เธอรีบดึงสติตัวเองกลับมาปฏิบัติหน้าที่ของตัวเองต่อ...

“นักศึกษาที่เพิ่งเข้ามาแจ้งชื่อด้วยค่ะ”

พอร์ชเป็นฝ่ายขานชื่อตัวเองคนแรก ตามด้วยราชัน ไตรและปืนกัน “ณัฐกรณ์ นิวัฒธนาครับ อาจารย์คนสวย”

“วู่ ๆ ~” เสียงโห่แซวของนักศึกษาชายในห้องดังกรูขึ้น เมื่อสิ้นสุดประโยคเอ่ยชมของปืนกัน ทำเอาฟ้าลดาขวยเขินอยู่ไม่น้อย จนแก้มใสเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อเมื่อต้องยืนอยู่ท่ามกลางนักศึกษาจำนวนมากแบบนี้

“อีรี่ดูปืนกันสิมองยัยอาจารย์หน้าเด็กนั่นตาเป็นมันเลย”

“กูเห็นแล้ว!” เชอร์รี่ตวัดตามองอาจารย์สาวหน้าห้องที่กำลังสอนและปืนกันสลับกันอย่างไม่พอใจ ที่คู่ขาตัวเองไปมองผู้หญิงคนอื่น ที่ทั้งสวยกว่าทั้งหน้าเด็กกว่าอย่างอาจารย์คนใหม่ แต่เธอไม่สามารถทำอะไรได้ไปมากกว่านั่งข่มอารมณ์เอาไว้ เพราะหญิงสาวคนดังกล่าวคืออาจารย์ที่จะตัดสินว่าเธอจะได้เกรดอะไร

“...”

สนามแข่งรถ BG

บรื้นนนน บรื้นนนนนนน

รถสปอร์ตคันหรูจำนวนห้าคันภายในสนามแข่งรถแข่งกันเหยียบคันเร่งเสียงดังกึกก้อง บนสแตนด์เชียร์เต็มไปด้วยแขกผู้เข้าร่วมชมการแข่งขัน ทั้งชายทั้งหญิงต่างชนชั้นวรรณะปะปนกันไป

วู่ ๆ ~

ไม่นานทั้งเสียงโห่เชียร์ทั้งเสียงปรบมือจากแขกผู้เข้าร่วมชมดังขึ้น เมื่อจบการแข่งขันและได้ผู้ชนะ

“ปืนของรี่เก่งที่สุดเลย”

ปืนกันมีสีหน้าเรียบเฉย แก้มนุ่มของคู่ขาซบบนท่อนแขนแกร่งอย่างออดอ้อนออเซาะ มือใหญ่เสยผมที่ค่อนข้างเปียกเพราะเม็ดเหงื่อจากความร้อนบริเวณหน้าผากขึ้นลวก ๆ ขณะเดินออกจากสนามแข่งพร้อมทั้งเพื่อนสนิททั้งสาม

“พี่ปืน” หญิงสาวร่างเพรียวชุดเดรสเกาะอกสั้นสีขาว วิ่งพรวดเข้ามาเกาะท่อนแขนแกร่งอีกข้างของปืนกัน สร้างความไม่พอใจให้แก่เชอร์รี่ทันที ปืนกันจึงต้องหยุดเดินกะทันหัน

“ปืนยัยนี่เป็นใคร!”

“เธอเป็นอะไรกับพี่ปืนฉันก็เป็นเหมือนเธอนั่นแหละ” หญิงสาวชุดเดรสเกาะอกสั้นสีขาวยิ้มเยาะ พลางหยักคิ้วขึ้นอย่างท้าทาย

“ปืน!” เชอร์รี่แผดเสียงเรียกปืนกันอย่างต้องการให้จัดการกับผู้หญิงอีกคน

ปืนกันระบายลมหายใจออกมาหนัก ๆ อย่างไม่สบอารมณ์กับหญิงสาวข้างกายทั้งสอง “ปล่อย!”

คำสั่งของปืนกันทำให้หญิงสาวทั้งสองไม่กล้าขัด จึงปล่อยมือออกจากท่อนแขนแกร่งอย่างไม่เต็มใจ แสดงกิริยาท่าทางกระฟัดกระเฟียดออกมา หากพวกเธอยังดันทุรังคงถูกตัดขาดความสัมผัส และ ไม่มีทางที่ผู้ชายเพอร์เฟค เจ้าชู้ อย่างปืนกันจะแคร์พวกเธอ แต่ขณะเดียวกันลูกน้องคนสนิทของปืนกันเดินเข้ามาโค้งศีรษะทำความเคารพ...

“อะไร?”

“งานที่นายน้อยสั่งให้ไปสืบครับ”

ปืนกันหลุบตามองซองสีน้ำตาลในมือของลูกน้องคนสนิทนิ่ง ๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปรับแล้วเปิดซองสีหน้าตาลตรวจสอบดูครู่หนึ่ง โดยหยิบจับภาพถ่ายจำนวนหลายภาพพร้อมทั้งประวัติของใครบางคนขึ้นมาตรวจสอบอย่างละเอียด

“ดีมากไอ้เด มึงคุมงานทางนี้ด้วยแล้วกัน”

“ครับ” เดโค้งศีรษะทำความเคารพนายน้อยที่เดินผ่านไปพร้อมกับเพื่อนสนิทและหญิงสาวร่างเพรียวทั้งสอง