Chapter 8 : หอมปาก หอมคอ

@แผนกบัญชี

ตอนนี้ฉันกับพี่แก้วกำลังจะเดินไปยังแผนกบัญชี ตอนเดินออกจากห้องทำงานคุณลุง ฉันถึงกับเดินหวาดระแวงมาตลอดทาง กลัวว่าเขาจะมาทำอะไรฉัน อีกอย่างฉันก็ไม่ได้อยากให้ใครรู้ว่าฉันรู้จักทั้งประธานแล้วก็ลูกของประธานบริษัทนี้

ตุบ

"อุ้ย" ฉันชนเข้ากับพี่แก้วจากทางด้านหลังตัวฉันเลยเซเล็กน้อย

"น้องอลิน เป็นอะไรหรือเปล่า" พี่แก้วหันมาถามฉัน ไม่น่าเลยยัยอลินมาวันแรกก็ซุ่มซ่ามแล้ว เพราะเขาคนเดียวเลย

เพราะมัวแต่เดินหันซ้ายหันขวาเลยไม่ทันระวังมองทางข้างหน้า เพราะพี่แก้วเขาหยุดเดินแล้ว

"ไม่เป็นอะไรค่ะ"

"ถึงแล้วจ่ะแผนกบัญชี เดี๋ยวพี่พาไปทำความรู้จักกับคนในแผนกนะ"

"ทุกคนคะนี่น้องอลินค่ะ พนักงานใหม่ของแผนกบัญชี น้องจะเริ่มมาทำงานวันนี้วันแรก" พี่แก้วแนะนำฉันให้กับทุกคน ตอนนี้พี่ๆมองฉันกันมาเป็นสายตาเดียว

"สวัสดีครับน้องอลิน พี่ชื่อปราบนะครับ มีอะไรสงสัยถามพี่ได้เลยนะ" พี่ผู้ชายจู่ๆก็ลุกเดินมาหาฉันในระยะประชิด ฉันเลยถอยห่างออกมาหนึ่งก้าว

"สวัสดีค่ะพี่ปราบ สวัสดีค่ะพี่ๆทุกคน ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ" ฉันยกมือไหว้พี่ผู้ชายที่เดินมาข้างๆฉันก่อน แล้วถึงจะหันไปสวัสดีพี่ๆในแผนกทุกคน นอบน้อมเข้าไว้ แต่ฉันไม่ชอบพี่ที่ชื่อปราบไรนี่เลย ดูเจ้าชู้ยังไงก็ไม่รู้

"น้องอลินคะ มานั่งข้างๆพี่มา อย่าไปอยู่ใกล้เจ้าปราบมัน ไอนี่แหล่ะเสือผู้หญิงเลยหล่ะ" แล้วเสียงทุกคนในแผนกก็ต่างหัวเราะขึ้น พี่ปราบชี้หน้าคาดโทษพี่ผู้หญิงที่พูดขึ้นเมื่อกี้แล้วเดินกลับไปยังโต๊ะทำงานตามเดิม

ฉันเห็นแบบนั้นก็หลุดขำออกมาเล็กน้อย แล้วเดินไปนั่งยังโต๊ะข้างๆพี่ผู้หญิงที่พุดขึ้นเมื่อกี้

"สวัสดีค่ะพี่ชื่ออะไรคะ"

"ตาลจ่ะ"

"ถ้ามีอะไรสงสัยเกี่ยวกับงานอลินขอถามเยอะๆเลยได้ไหมคะ"

"ถามเยอะแค่ไหน ถ้ามากเกินไปพี่ไล่ให้ไปถามเจ้าปราบมันนะ"

"อุ่ย งั้นจะพยายามทำความเข้าใจให้มากๆก็แล้วกันนะคะ" จากนั้นเราสองคนก็ต่างหัวเราะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จนมีเสียงผู้ชายพูดขึ้นจากทางด้านหลัง

"หัวเราะอะไรสองคนนั้น" ฉันและพี่ตาลค่อยๆหันหลังไปตามเสียงที่ได้ยิน

ปรากฎว่าเป็นผู้ชายที่ยืนกอดอกพิงกับประตู หน้าตาหล่อคมเข้มมีสีหน้าที่เรียบนิ่งแต่แฝงด้วยความดุดัน ก็ว่าตอนได้ยินเสียงทำไมฟังแล้วดูน่ากลัวจัง

พี่ตาลรีบดีดลุกตัวขึ้น ส่วนฉันยังคงนั่งมองผู้ชายตรงข้างหน้านิ่งๆอยู่ จนรู้สึกถึงแรงสะกิดที่ต้นแขน ฉันจึงเงยหน้าขึ้นไปมองพี่ตาล เพิ่งจะรู้สึกตัวเลยรีบดีดตัวลุกขึ้นทันที

"บอสคะ น้องพนักงานคนใหม่" พี่แก้วแนะนำฉันให้กับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า บอสหรอหัวหน้าแผนกใช่ไหม

"สวัสดีค่ะชื่ออลินค่ะ เพิ่งมาทำงานวันนี่วันแรก" ฉันยกมือไหว้เขาพร้อมกับแนะนำตัวแล้วฉีกยิ้มให้ อ่า~ต้องเป็นมิตรกับผู้ใหญ่ยิ้มไว้ก่อนดีสุด

เหมือนเขาจะมองฉันอึ้งๆเล็กน้อย "อะ ออ อืม ฉันรู้ละ" เขาตอบด้วยท่าทีที่ลุกลี้ลุกลน ตอนแรกยังดูเคร่งขรึมอยู่เลย

"เวลางานอย่าคุยเล่นกันมาก มันจะเสียการเสียงาน" พูดจบเขาก็เดินกลับเข้าห้องทำงานไปทันที

ฉันกับพี่ตาลเลยนั่งลงแล้วหันตัวกลับมายังโต๊ะทำงาน

"เห้อ!!" เสียงพี่ตาลถอนหายใจออกมาอย่างดัง จนฉันสงสัยที่จะอดถามไม่ได้

"พี่ตาล ใช่หัวหน้าแผนกเราหรือเปล่า"

"ก็ใช่อ่ะสิ บอสพัฒน์เนี๊ยบสุดๆไปเลยแหล่ะ โดยเฉพาะเรื่องงาน พี่นี่โดนมาแล้ว บอสสั่งแก้แล้วแก้อีก แก้จนตาแทบจะหลุด" พี่ตาลพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง

"แต่ก็นะ อลินยังรู้สึกเลยพี่ตาล รังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากตัวบอสปกคลุมไปทั่วแผนกเลย"

"นี่ ตอนที่เรายิ้มให้บอส บอสดูเสียอาการนะ สงสัยจะหลงเสน่ห์เราแล้วหล่ะ ก็เราเล่นยิ้มจนปากจะฉีกถึงหูแบบนั้น" พี่ตาลพูดแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม แค่ยิ้มให้เนี่ยนะ จะหลงสเน่ห์ไม่จริงหรอก

"เอ้านี่งานของเราวันนี้" พี่ตาลยื่นแฟ้มมาให้หนึ่งแฟ้ม

"ลองดูพวกรายรับรายจ่ายดูก่อน ถ้ามีอะไรสงสัยถามเจ้าปราบเลยนะ"

"พี่ตาล ยังจะพูดเล่นอีกนะคะ" ฉันยู่หน้าใส่พี่ตาลไปหนึ่งที ถ้าให้ถามผู้ชายที่ชื่อปราบฉันว่าฉันเข้าไปถามบอสยังจะดีซะกว่า

พักเที่ยง

"อลิน ป่ะทานข้าว เดี๋ยวค่อยมาทำต่อ" พี่ตาลเอ่ยปากชวนทานข้าว ฉันเลยเก็บของบนโต๊ะให้เรียบร้อยก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์

"ไปค่ะ หิวจะแย่แล้ว อลินยังไม่ได้ทานข้าวเลยตั้งแต่เช้า" ฉันบ่นแล้วทำท่าลูบๆท้อง

"จะไปทานข้าวกันหรอ" เสียงดุๆแบบนี้บอสชัวร์ ฉันกับพี่ตาลเลยหันไปตามเสียงที่ได้ยิน

"อ่อใช่ค่ะ บอสไปทานข้าวด้วยกันไหมคะ"

"หึ" อะไรของเขา แค่ถามว่าทานข้าวด้วยกันไหม ทำไมต้องหัวเราะด้วย

"นี่ ปกติบอสออกไปทานข้าวข้างนอก เขาไม่ทานข้าวที่บริษัทหรอกนะ" พี่ตาลกระซิบเบาๆที่ข้างหูฉัน อ่าวก็บอสถามเราสองคนไม่ใช่หรอ ก็เลยชวนไปตามมารยาทแค่นั้นเอง

"ไว้โอกาสหน้าก็แล้วกัน" บอสพูดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แต่ยังคงดุดันเหมือนเดิม นี่แค่คุยเรื่องทั่วไปนะ ถ้าเป็นเรื่องงานไม่ฆ่าฉันตายเลยหรอ ถ้าฉันทำงานพลาด

"ขอตัวก่อนนะคะ" ฉันก้มหัวบอสเล็กน้อย แล้วหันมาพูดกับพี่สาวที่สนิทกันไวม๊ากกก "ป่ะพี่ตาล" แล้วควงแขนพี่สาวเดินออกจากแผนกไปยังลิฟท์เพื่อจะลงไปทานข้าวที่แคนทีน

เมื่อเดินกันมาถึงหน้าลิฟท์ จู่ๆก็ปวดท้องขึ้นมากระทันหัน "พี่ตาลคะ อลินขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ พี่ลงไปก่อนเลย" ฉันเริ่มตัวงอเล็กน้อย เพราะเริ่มปวดหนักขึ้น

"อ่ะๆโอเค เสร็จแล้วรีบตามมานะ" พี่ตาลพูดจบฉันก็แยกตัวขอเข้าห้องน้ำทันที

@ห้องน้ำ

"ถ้าช้ากว่านี้อีกนิดมีหวัง เรี่ยราดแน่ๆ" เมื่อทำธุระเสร็จฉันเปิดประตูออกก็เจอกับ...

"คุณ นี่มันห้องน้ำหญิงเข้ามาทำไม" นี่เขาจงใจจะมาหาเรื่องฉันถึงห้องน้ำเลยหรือยังไง

"เขาไปพักเที่ยงกันหมดละ" เขาพูดแบบคนหน้าตาย นี่ไม่กลัวใครเขาจะหาว่าโรคจิตหรอ มาเข้าห้องน้ำผู้หญิงแบบนี้

"แล้วคุณเข้ามาในนี้ทำไม"

"มาหาเธอ"

"หาฉัน มีธุระอะไรก็ไปคุยข้างนอก"

"หึ เสน่ห์แรงเหมือนกันหนิเราอ่ะ"

"คุณพูดอะไร ฉันไม่เข้าใจ"

"ผู้ชายที่ชื่อปราบกับหัวหน้าแผนกเธอ ดูมีท่าทีที่สนใจเธออยู่นะ" เขาพูดแล้วทำท่าทางกวนประสาท นี่เขาแอบมองฉันอยู่ตลอดเวลาเลยหรอ งานการไม่ทำหรือไง

ฉันมองไปยังประตูห้องน้ำเพราะกลัวว่าจะมีคนเข้ามาเห็นฉันยืนคุยอยู่กับลูกท่านประธาน

"ถ้าจะมากวนประสาทฉันละก็ ฉันขอตัว" จังหว่ะที่จะแยกตัวเดินออกจากห้องน้ำ ฝ่ามือหนาก็รีบคว้าข้อมือของฉันไว้

"เดี๋ยวจะรีบไปไหนหล่ะ"

"ฉันหิวข้าว ปล่อย" ฉันพยายามสะบัดข้อมือมี่เขาจับไว้แต่ก็ไม่หลุดออกไปเลย

"เดี๋ยวฉันพาไป" ดวงตาเขาฉายแววเจ้าเล่ห์ เขาเปลี่ยนจากจับข้อมือเป็นจับมือฉันแทนแล้วจูงมือฉันเดินออกจากห้องน้ำไป

"ปล่อย เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะเข้าใจผิด" ฉันยังคงพยายามสะบัดมือออกจากมือเขาแต่ก็ไม่ออก

"อย่าพยายาม แล้วแหกตาดูว่ามีใครไหมอยู่ไหม" เขาหันมาตะคอกใส่ฉัน แล้วจูงฉันเดินไปยังประตูหนีไฟ เขาผลักตัวฉันไปยืนติดกับกำแพง แล้วจับข้อมือฉันทั้งสองข้างขึ้น

"จะทำอะไรปล่อย" ฉันจ้องมองตากับเขาแล้วพยายามหาทางหลบ "ก็พามาในที่ที่ไม่มีคนเห็นไงหล่ะ" เขายกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

"มีอะไรจะคุยกับฉันก็รีบๆพูดมา"

"ไม่มีอะไรคุย แต่มีอะไรจะทำ"

"ทำอะ...อื้อออ" จู่ๆใบหน้าหล่อค่อยๆโน้มลงมาปากหนาของเขาประกบเข้ากับริมฝีปากฉันเขาบดจูบมันจนรู้สึกว่าปากฉันมันเริ่มบวมเจ่อ ฉันปิดปากเอาไว้แน่นเพราะตอนนี้เขาพยายามจะใช้ลิ้นเข้ามาในโพรงปากของฉัน ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าหายใจไม่ออก ปั่นป่วนที่ท้องน้อย เขาพยายามแทรกตัวเข้ามาบดเบียด จนฉันตกใจ ความร้อนจากลมหายใจเขามันแรงขึ้นเป็นทวีคูณ

"อื้อออ" ฉันพยายามท้วงเขาในลำคอ แล้วดิ้นจนสุดแรงเกิด เพื่อให้เขาปล่อยฉัน ฉันจะได้ออกไปจากตรงนี้ แต่ยิ่งขัดขืนเท่าไหร่เขาก็ยิ่งดันตัวเข้ามามากขึ้นเท่านั้น

ไม่นานนักเขาผละจูบออกแต่ยังคงล็อคข้อมือทั้งสองข้างของฉันอยู่แล้วพูดขึ้น "ฉันอยากเข้าไปชิมปากหวานๆของเธอ"

"มะ..."เขาอาศัยใช้จังหว่ะที่ฉันเผลอประกบจูบปากฉันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เข้าใช้ลิ้นดุนเข้ามาในโพรงปากของฉันสำเร็จ

"อื้อออ" ฉันยังคงท้วงในลำคอไม่หยุด

ไม่นานนักเขาก็ผละใบหน้าออก "ปากเธอหวานมากรู้ตัวไหม" น้ำเสียงกระเส่าและใบหน้าของเขามันบ่งบอกได้ว่าเขาต้องการเรื่องอย่างว่ามากแค่ไหน

"นี่คุณจะเอาคืนฉันด้วยวิธีนี้งั้นหรอ" ฉันขึ้นเสียงใส่ แล้วนี่ทำไมฉันถึงทำอะไรเขาไม่ได้เลย

เขามองหน้าฉันนิ่งๆไม่พูดอะไร แล้วโน้มใบหน้ามาสูดดมที่ซอกคอของฉันอย่างเหือดกระหาย

"นี่คุณปล่อยฉัน อย่ามาทำแบบนี้" เขาจึงผละหน้าออกจากซอกคอแล้วถามฉัน

"ตัวเธอหอมขนาดนี้เลยหรอ"

"งั้นฉันจะทำตัวให้เหม็นๆคุณจะได้ไม่ต้องมาทำห่ามๆแบบนี้กับฉันอีก"

เมื่อฉันพูดจบเขาก็ค่อยๆปล่อยมือฉันลง

"ไปทานข้าวกัน"

"ไม่ไป"

"หรอ งั้นฉันจะทำมันแบบเมื่อกี้อีก แต่มันจะรุนแรงขึ้น เอาแบบนั้นก็ได้นะ ฉันชอบ" นี่จงใจบังคับกันชัดๆ

สุดท้ายฉันก็เลือกที่จะออกไปทานข้าวกับเขาสองคน เพราะกลัวเขาจะทำแบบเมื่อกี้อีก เพราะถ้าเกิดปฏิเสธไปเขาได้ทำมันจริงๆแน่