Chapter 6 : ยัยตัวแสบ

ตอนนี้ผมเดิมตามหลังเธอในระยะประชิด "ก็มาคนเดียวนี่หว่า" ผมคิดในใจ เพราะจากที่เดินตามเธอมาตั้งแต่ช่วงพ้นประตู ก็เห็นเธอเดินตรงอย่างเดียว ไม่มีแวะโต๊ะไหนเลย

เหมือนเธอจะขึ้นไปทางชั้นสองเลยหว่ะ ซึ่งมันห้องVIP ต้องจองก่อนล่วงหน้า

ก็ว่าทำไมถึงไม่หยุดแล้วเดินมาจนสุดทางที่ใกล้ห้องน้ำ เธอเดิเลี้ยวขึ้นบันไดไป จะมีพนักงานคอยถามว่าจองไว้หรือไม่ ชื่ออะไร แล้วจะนำทางไป

ผมจึงต้องเว้นช่วงระยะห่างเล็กน้อย เดี๋ยวเธอจะสงสัยแล้วหาว่าผมโรคจิต ไอเหี้ยที่ทำอยู่ก็ไม่ต่างเลยนี่หว่า

เมื่อเดินตามเธออยู่ห่างๆจนมาถึงชั้นสอง พนักงานที่เห็นผมก็เดินเข้ามาหาผมทันที

"มีอะไรหรือเปล่าครับคุณเดย์"

"ผู้หญิงที่เลี้ยวเข้าห้องไปเมื่อกี้ เธอมาคนเดียวหรอวะ" ผมถามพนักงานออกไปเพราะความสงสัย

"อ่อ ใช่ครับ เธอมาคนเดียว"

"อืม ไปทำงานต่อเถอะ ฝากดูเธอด้วย" พนักงานทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ผมเลยจ้องมองหน้าพนักงานที่ยืนตรงหน้า

"สงสัยอะไร" ผมถามเสียงเข้มใส่

"เอ่อ แฟนหรอครับ" เออหว่ะ แล้วผมจะฝากให้พนักงานมาคอยดูเธอทำไมวะ

ผมหันไปจ้องหนัาพนักงานด้วยท่าทางที่เคร่งขรึม ชักจะอยากรู้มากไปละ "ผะ ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ"

"เดี๋ยว" ผมเรียกพนักงานคนเดิมมาถาม "ห้องข้างๆเธอยังว่างไหม" พนักงานชายที่ยืนตรงหน้าต้องคิ้วขมวดอีกครั้ง

"ถามว่าห้องข้างๆเธอว่างอยู่ไหม" ผมเน้นคำถามใส่พนักงานอีกครั้ง มันจะสงสัยอะไรนักหนาวะ

"วะ ว่างครับ" พนักงานก้มหน้าตอบรับ

"ดี กูขอห้องข้างๆเธอ" พนักงานพยักหน้าแล้วเดินหันหลังกลับไปทำงานตามเดิม

"อ้อ ห้องเธอลงบิลกูทั้งหมดได้เลย" พนักงานชายยืนนิ่งมองผมอึ้งๆ "จะไปไหนก็ไป ทำตามที่บอก" ผมพูดไล่พนักงานชายแล้วปัดมือไล่มัน น่ารำคาญจริงๆ

ผมก้าวเท้าเดินไปอย่างช้าๆจนมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องเธอ ผมยืนมองแล้วกดยิ้ม แล้วก็มาฉุกคิดว่า แล้วกูจะมาทำแบบนี้ทำไมวะ ผมสะบัดหัวไล่ความคิดออกไป แล้วเดินเข้าไปยังห้องที่ติดอยู่ข้างๆห้องเธอ

"ทำไมถึงมาที่แบบนี้ตัวคนเดียว" ผมบ่นพึมพำอยู่ในห้องคนเดียว ส่วนใหญ่เขาจะมากันเป็นกลุ่มไม่ก็เป็นคู่ แต่แปลกที่เธอกลับมาคนเดียว แถมจองห้องVIPด้วย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เมื่อประตูเปิดผมเห็นพนักงานสาวถือถาดมาเสิร์ฟเหล้า...

"สวัสดีค่ะคุณเดย์" สาวเสียงหวานเอ่ยทักทายผม ตอนนี้พนักงานกำลังวางถาดลงที่โต๊ะแล้วค่อยๆวางแก้วเหล้ากับขวดเหล้าพร้อมกับแกล้มเล็กน้อยวางไว้บนโต๊ะ

"นี่เธอ เอาคอกเทลไปเสิร์ฟผู้หญิงห้องข้างๆนี้ที" พนักงานหญิงตรงหน้าทำท่าฟึดฟัดเล็กน้อย ทำไมพนักงานที่นี่ชอบทำท่าทางแปลกๆ

"ผู้หญิงหรอคะ" เธอถามผมแต่สีหน้าดูหงุดหงิดเล็กน้อย

"เออ" ผมตอบไปสั้นๆ เมียกูหรอถึงมาหงุดหงิดใส่กู

"ทำตามที่บอก ไปได้แล้ว" พนักงานจึงหญิงเดินสะบัดก้นออกไปทันที

ปัง~

"ไอเหี้ย ปิดประตูดังชิบหาย พนักงานที่นี่มันยังไงวะ"

ห้องVIPอลิน

วันนี้ฉันจองห้องVIPของผับนี้ไว อยากออกมาดื่มคนเดียวแบบส่วนตัว เพราะเจอเรื่องซวยๆมาเยอะ อยากหาไรดื่มแก้หงุดหงิดหน่อย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เมื่อประตูเปิดมีพนักงานหญิงยกถาดแก้วคอกเทลเข้ามาเสิร์ฟให้ฉัน แต่ว่าฉันไม่ได่สั่งหนิ ยกมาผิดห้องหรือเปล่า "คุณเดย์ฝากมาให้คุณค่ะ" พนักงานหญิงพูดเสียงกระแทกใส่ แถมวางแก้วกระแทกอีกด้วย ฉันนี่สะดุ้งเล็กน้อย เห็นแบบนี้ฉันคงต้องพูดอะไรหน่อยละ "น้องคะเป็นอะไรมากไหม ทำไมต้องมาพูดเสียงกระแทกใส่พี่ด้วย แถมยังวางแก้วแรงอีกต่างหาก" ฉันถามออกไปตรงๆพร้อมกับกระแทกเสียงใส่เหมือนที่เธอทำใส่ฉันเมื่อกี้

"ขอโทษค่ะ" พนักงานหญิงพูดแล้วยกมือขอโทษแบบขอไปทีโดยที่ไม่มองหน้าฉันเลยด้วยซ้ำ

ฉันนั่งพิงเก้าอี้แล้วไขว่ห้างกอดอกพูดกับพนักงานหญิงตรงหน้าต่อว่า "เอ่อ ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่ต้องขอโทษก็ได้นะ"

"อ้อ แล้วก็ไปบอกห้องข้างๆด้วยว่าฉันไม่รับคอกเทลจากคนแปลกหน้า" ฉันฝากพนักงานหญิงตรงหน้าไปบอกกับชายห้องข้างๆ แปลกไปไหมอยู่ดีๆจะมาเอาคอกเทลให้ ทำอย่างกับรู้จักฉันอย่างงั้น แล้วชายห้องข้างๆใครก็ไม่รู้

พนักงานหญิงได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาหนักๆแล้วเก็บแก้วคอกเทลใส่ถาดออกไปตามเดิม

ปัง~

"ฉันต้องคอมเพลนพนักงานหญิงคนนี้ละ บริการไม่ดีเลย พูดจาก็ไม่ดี" นี่กับพนักงานยังโดนชักสีหน้าใส่ เออซวยให้จบในวันเดียว พรุ่งนี้อย่าเจออะไรแบบวันนี้อีกก็แล้วกัน

ห้องVIPเดย์

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ผมเหลือบสายตามองขึ้นเล็กน้อยปรากฎว่าเป็นพนักงานหญิงคนเดิม เธอเดินถือถาดแก้วคอกเทลเข้ามา

"คุณเดย์คะ เธอบอกว่าไม่รับคอกเทลจากคนแปลกหน้าค่ะ" อ่า~ก็อย่างว่าแหล่ะเธอไม่รู้ว่าคนที่เอามาให้คือใคร

ผมเพยิดหน้าใส่แล้วปัดมือไล่ให้พนักงานหญิงออกจากห้อง

ผมจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดไถเล่นต่อ...

ผมรู้สึกว่าพนักงานหญิงยังไม่ออกจากห้องไปจึงเงยหน้าขึ้นมาถามเธอว่า "จะยืนอยู่ทำไม ไปทำงานสิ" พูดจบผมก็ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ต่อ

"เอ่อ...ผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกับคุณเดย์หรอคะ" โว๊ะ หงุดหงิดจริงวะ

"จะอยากรู้ไปทำไม" ผมพูดเสียงนิ่งใส่แต่ยังคงก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ต่อโดยไม่แหงนหน้าขึ้นมองเธอ

"...." ไม่ตอบ ผมเลยต้องแหงนหน้าขึ้นมาถามคำถามซ้ำอีกครั้ง

"ฉันถามว่าอยากรู้ไปทำไม" ผมใช้โทนเสียงต่ำแล้วถามด้วยคำถามอย่างช้าๆ

"เอ่อ...จะให้หนูไปเสิร์ฟอย่างอื่นให้เธอไหมคะ" ได้ยินแบบนั้นผมจึงคิดตามที่พนักงานหญิงพูด

"ไม่ต้องเธอวางแก้วคอกเทลไว้บนโต๊ะ แล้วออกไปได้ละ"

"คุณเดย์จะเอาไปให้เธอเองเลยหรอคะ" จะถามทำไมนักหนาวะ

ผมเลยใช้สายตาคมมองจิกไปที่ใบหน้าเธอ อยากจะสื่อว่สอย่ามาเจ๋อให้มาก

เธอเห็นผมใช้สายตาแบบนั้นก็รีบก้มหน้าหันหลังเดินออกไปจากห้องทันที

"สงสัยคงจะต้องไปทักทายซะหน่อย" ผมยกแก้วคอกเทลขึ้นมองแล้วยกยิ้ม

ห้องVIPอลิน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ฉันมองไปยังประตู ฉันไม่ได้สั่งอะไรเพิ่มนะ หรือจะเป็นไอผู้ชายโรคจิตห้องข้างๆ

เมื่อประตูเปิดฉันก็ต้องเบิกตากว้างอ้าปากค้าง ปรากฎว่าเป็นอีตานั่นที่ฉันเจอที่ลานจอดรถที่บริษัทเมื่อช่วงบ่าย เขาเปิดประตูมาพร้อมกับถือแก้วคอกเทล นี่อย่าบอกนะว่า....

"สวัสดีคนสวย ทำไมไม่รับคอกเทลจากผมหล่ะครับ" ยิ้มอีตาเจ้าเล่ห์นี่ไม่น่าไว้ใจเลย ฉันจึงลุกยืนขึ้นแล้วพูดว่า

"ไม่ต้องเข้ามาเลยนะ แล้วนี่...คุณตามฉันมาหรอ" ฉันถามเขาอย่างหวาดระแวง เพราะตอนนี้ฉันยืนอยู่ในห้องกับเขาแค่สองคน ถ้าเกิดอะไรขึ้นฉันคงสู้แรงเขาไม่ไหว แถมตัวก็สูงเหมือนเปรต

"ตามงั้นหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า ผมเป็นหุ้นส่วนของที่นี่ ผมจะมาตอนไหน เมื่อไหร่ก็ได้"

"แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่ห้องนี้" ฉันยืนกอดอกถามเขากลับไป

"ผมเห็นคุณไงถามแปลก" เออก็จริงของเขา ไม่งั้นเขาจะรู้ได้ยังไง ในเมื่อเขาเป็นหุ้นส่วนของที่นี่ เอ๊ะ แล้วคอกเทลในมือเขาหล่ะ

"แล้วที่คุณถืออยู่คุณเอามาให้ฉัน?" ถามจบฉันจึงใช้นิ้วชี้ ชี้เข้าหาตัวเพื่อเป็นการย้ำว่าใช่ของฉันใช่หรือไม่

เขายกแก้วขึ้นมามองแล้วยื่นให้กับฉัน

"อ่ะ ผมสั่งมาให้" เมื่อบ่ายยังด่าฉันโง่ พอตกดึกก็เอาแก้วคอกเทลมาให้ ประหลาดจริงผู้ชายคนนี้

"คุณบอกพนักงานว่าผมคือคนแปลกหน้า ที่นี้คุณก็รู้แล้วว่าใครที่ฝากเอาคอกเทลแก้วนี้มาให้ ตอนนี้คุณจะรับมันไปได้หรือยัง" ฉันมองไปที่แก้วคอกเทลที่เขายื่นมาให้ต่อหน้าฉันแล้วจึงถามเขาต่อ

"ฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่าคุณไม่ได้ใส่อะไรลงไปในแก้ว"

"เรื่องมากจริงคุณ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกหน่าก็แค่อยากให้ ไหนๆเราก็ถือว่าเป็นคนรู้จักกันแล้วก็แล้วกัน

"พูดง่ายหนิ เมื่อบ่ายยังมาด่าฉันว่าโง่อยู่เลย"

"เออ...ผมขอโทษปากไวไปหน่อย คุณไม่ได้มีเจตนาจะมาขวางรถผม งั้นถือว่าแก้วนี้ผมเอามาให้คุณเป็นการไถ่โทษโอเคนะ" ฉันยืนลังเลอยู่ว่าจะหยิบหรือไม่หยิบดี เขาเห็นฉันแบบนั้นก็ทำเป็นบ่นขึ้นมาว่า

"โอ้ยคุณ จะอะไรอีก รับไปเถอะหน่า ถ้าไม่รับผมปล้ำคุณในห้องนี้เลยนะ" ได้ยินแบบนั้น ฉันจึงรีบหยิบแก้วคอกเทลมาจากมือของเขา กลัวว่าเขาจะทำอย่างที่พูดจริงๆ

"ก็แค่เนี้ยะ"

"ฉันรับมาแล้วคุณก็ออกไปสิ"

"ขออยู่คุยกับคุณหน่อยไม่ได้หรอ ผมเหงา" มาทำหน้าทำตาอ้อนออเซาะ วันๆผู้ชายคนนี้มีกี่อารมณ์กัน

เขาค่อยๆเดินเข้ามาหาฉัน ฉันจึงรีบถอยก้าวไปข้างหลังจนชิดกับกำแพง

แถมตอนนี้เขาก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉันจึงรีบเบือนหน้าหนีไปอีกทาง...

"คุณรู้ไหมว่าคุณหน่ะสเป๊คผมเลยนะ" เขาพูดกระซิบที่ข้างๆหูฉัน สเป๊คบ้าบออะไร

ฉันรีบเอาฝ่ามือเล็กๆผลักเข้าไปที่อกเพื่อให้เขาออกห่างจากฉัน ก่อนที่เขาจะทำอะไรฉันมากกว่านี้

"ออกไปเลยนะ แต่ถ้าคุณไม่ออกฉันออกเอง" ฉันตวาดขึ้นเสียงใส่ ตอนนี้เขายังยืนมองหน้าฉันยิ้มๆ ดูท่าแล้วเขาคงอยากจะแกล้งฉันมากกว่า แต่ว่าฉันเหม็นขี้หน้าเขาไม่อยากจะใช้หายใจร่วมกันในห้องนี้ ฉันจึงตัดสินใจรีบเดินออกจากห้องไปทันที

พรึ่บ

จู่ๆฝ่ามือหนาก็จับมาที่ข้อมือเล็กๆของฉันพร้อมกับดึงตัวฉันไปอยู่ที่แนบอกของเขา หูยยยแน๊นแน่น ฉันเงยหน้ามองไปที่ใบหน้าของเขา โดยที่มือเล็กๆของฉันยังทาบอยู่บนอกแกร่ง ทำไมเขาหล่อตี๋เกาหลีขนาดนี้นะ

ไม่ๆๆๆ ฉันสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆนี่ออกไป แล้วใช้จังหว่ะที่เผลอผลักอกเขาออกห่าง แล้วใช้ขาหนึ่งข้างแต่ไปยังผ่าหมากหนึ่งที

ปึก

เขายืนบิดกุมเป้าพร้อมกับหน้าที่เจ็บปวด สมน้ำหน้าอยากจะแกล้งฉันใช่ไหม ได้! เจอแข้งฉันหน่อยเป็นไง

จากนั้นฉันก็เดินออกไปจากห้องทันที โดยที่ปล่อยให้เขายืนกุมเป้าพร้อมกับความเจ็บปวดต่อไป

"ซี๊ดด ยัยตัวแสบ ถ้าเจอเธออีกเธอโดนฉันปล้ำแน่