1/2 เพื่อน

พ่อกับแม่ของญาดารู้ว่าตริณมีแฟนอยู่แล้ว จึงไว้ใจและปล่อยให้ทั้งอยู่ด้วยกันและไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด

“พ่อกับแม่คะวันนี้ทำกับข้าวเผื่อตริณด้วยนะคะ วันนี้อาจารย์บอกคะแนนเก็บ คะแนนวิชาคณิตศาสตร์ของลูกแย่มากมีสิทธิ์ติดศูนย์เลย ตริณเลยว่าจะมาสอนให้ อาจนอนนี่เลยค่ะ คาดว่ากลางดึกต้องหิวกันแน่ ๆ แม่ทำเผื่อด้วยนะคะ”

ตริณมาถึงบ้านของญาดาเลยสองทุ่ม แต่ด้วยชุดนอนที่เขาใส่มาญาดาเลยให้อภัยเพราะรู้ว่าเพื่อนชายต้องกลับไปอาบน้ำมาก่อน

บ้านของทั้งคู่อยู่คนละหมู่บ้านแต่เป็นหมู่บ้านจัดสรรที่อยู่ติดกัน ขับรถมาไม่ถึงสิบนาทีก็ถึง

พ่อกับแม่ลงมาดูเป็นระยะว่าสองคนทำอะไรกัน แต่ไม่ใช่ว่าไม่ไว้ใจ แต่กลัวจะหิวหรือเผลอหลับแล้วไม่ห่มผ้ากันเสียมากกว่า

“แม่ครับมีอะไรกินบ้าน แฮ่..ท้องเริ่มร้อง”

ตริณอ้อนแม่ของญาดา เหมือนเป็นแม่ของเขาด้วยอีกคน แต่จริง ๆ แล้ว บ้านนี้ก็เหมือนมีลูกสองคนเลย

“เดี๋ยวแม่อุ่นแล้ววางไว้ที่โต๊ะนะลูก กินแล้วอย่าเพิ่งนอนนะ แต่นี่ก็จะห้าทุ่มแล้ว ไม่เกินตี1ก็นอนได้แล้ว ญาดาไปเอาที่นอนขนลงมา พรุ่งนี้ตื่นสายได้เพราะเป็นวันเสาร์”

คนหิวชอบกินข้าวบ้านนี้มากเพราะแม่ของญาดาทำอะไรก็อร่อย ส่วนบ้านของตริณกินแต่ของที่ซื้อไม่ได้ทำเอง เวลาที่ ญาดาไปบ้านนู้นพ่อกับแม่ของตริณก็จะพาไปหาอะไรกินนอกบ้านเสมอ

ตริณถึงง่วงแค่ไหนก็ยังฝืนสอนเพื่อนตัวเล็กต่อ แต่เขากลับหันมาเจอว่าญาดาหลับไปกับหนังสือเสียแล้ว

“อ้าว..ปล่อยให้เราพูดคนเดียวตั้งแต่เมื่อไหร่ หลับไม่บอกกันเลย”

ญาดาเป็นคนที่ถ้าลองได้หลับแล้วหลับสนิทมาก ตริณจึงต้องค่อย ๆ ยกตัวเธอให้มานอนในที่นอน เพราะตอนนี้เธอกำลังนอนคว่ำทับกองหนังสืออยู่