เกริ่นนำ

*ความรัก* ที่คนส่วนมากในใบโลกนี้มองว่ามันคือความสวยงาม คือสิ่งที่มีพลังสร้างแรงผลักดันในชีวิต ทำให้สามารถก้าวขาเดินต่อไปในอนาคตได้ แต่ในความคิดของฉันในทางกลับกันมันก็สามารถทำให้ชีวิตพังมลายได้เช่นกัน เพราะความรักนั้นอาจจะนำมาซึ่งความรู้สึกอื่น ๆ ที่แทรกเข้ามาในความรู้สึกรัก ความต้องการต่าง ๆ ที่ดูเหมือนว่ามันอาจจะเป็นความรัก แต่กลับไม่ใช่เลย หากความรักที่มาพร้อมกับความต้องการนอกเหนือที่ไม่ใช่รักจริง ดาว เด็กสาวที่ไม่เคยมีความรัก ไม่เคยได้สัมผัสกับคำว่ารักอย่างหนุ่มสาววัยรุ่น เธอยังเป็นสาวแรกแย้มถึงแม้ตอนนี้อายุของเธอย่างเข้าสู่วัยเบญจเพศ เธอเปรียบเสมือนผ้าขาวที่ไร้การจับต้องจากมือชาย มือเดียวที่ได้สัมผัสคือมือของบุพการี จนวันหนึ่งเธอได้พบกับชายหนุ่มที่มีรูปร่าง หน้าตาดี พูดดีฟังแล้วอบอุ่น เข้ามาดูแลเอาใจใส่จนทำให้เธอมีความรู้สึกดี ๆ มอบให้ แต่ความสวยงามที่เคยวาดไว้กลับพังทลาย...

/////

ฉันชื่อดาว เป็นคนต่างจังหวัดที่บ้านอยู่แถวชานเมือง เป็นคนหน้านิ่ง ๆ หลายคนที่ไม่รู้จัก จะมองว่าฉันหยิ่ง สายตาที่ดูดุน่ากลัวเมื่อมองสบตากับใครไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชาย ฉันมักจะได้คำชมกลับมาเสมอ

*ทำไมหน้าสวยแต่ตาดุจัง*

แต่ตอนนี้ฉันชินแล้วล่ะ มีบางคนบอกว่ามันคือเสน่ห์ของฉันนะ หากฉันฉีกยิ้มเมื่อไหร่ใบหน้าของฉันจะเปลี่ยนเป็นดูสดใสทันที ตอนนี้ฉันทำงานในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งที่มีค่าตอบแทนงามพอสมควรสำหรับเด็กบ้านนอกอย่างฉัน

"วันนี้กินข้าวเที่ยงกับอะไรดีอ่ะ" นี่คือคำถามสุดฮิตในออฟฟิตที่ฉันมักจะได้ยินเสมอในเวลา 11.00 น. มันเป็นคำถามโลกแตกสำหรับฉัน

"ขอเปลี่ยนคำถาม" และคำตอบที่ฉันมักตอบเสมอเช่นกัน

"วันนี้รับประทานมื้อเที่ยงอะไรดีคะคุณดาว" และมันก็จะรุ่นน้องในออฟฟิตคนหนึ่งสวนกลับแบบกวนๆ ประจำ

"กวนบาทา...เดี๋ยวเถอะ!"

"เอ้า! ก็พี่บอกเปลี่ยนคำถามจอยเลยเปลี่ยนให้....ใช่ไหมพี่น้ำ"

"ใช่น้องมันพูดถูก"

"ไปเอาหัวกดส้วมเดี๋ยวนี้เลยไปทั้งสองคน" นี่แหละแต่ละวันชีวิตมนุษย์เงินเดือนอย่างฉันก็ไม่มีอะไรมากพิเศษ ที่ทำงาน-กลับบ้าน,กลับบ้าน-ที่ทำงานอยู่แค่เนี่ย

จนวันหนึ่งเพื่อนสมัยเรียนของฉันทักไลน์กลุ่มมา นานทีปีหนจะมีการคุยกันด้วยหน้าที่การงานของแต่ละคนที่แตกต่างกันไป ต้อม...เพื่อนอีกคนในกลุ่มไลน์มาชวนพวกฉันทั้งหมดไปเที่ยวบ้านมัน ฉันตกลงที่จะไปเพราะอยากพักผ่อนพอดี ที่เหลือติดงานกันหมดไม่มีใครว่างเลย

//ข้าม//

เช้าที่แสนสดใน ณ บ้านของต้อม...ฉันตื่นแต่เช้าลุกออกมาเดินเล่นที่หน้าบ้านตอนนั้นก็ประมาณ 7 โมงกว่าๆ แสงแดดอ่อนๆ สายลมเย็นๆ เป็นอะไรที่รู้สึกดีมากๆ สักพักต้อมก็เรียกเราไปกินข้าวเช้า ต้อมบอกว่าสายๆ เพื่อนเก่าที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่ประถมจะมาหาที่บ้าน ฉันก็นั่งเล่นอยู่ใต้ร่มไม้หน้าบ้าน อ่านหนังสือนิยายที่ฉันชอบ อ่านไปได้สักพักเริ่มรู้ง่วงนอนด้วยบรรยากาศที่เป็นใจ....ฉันรู้สึกตัวอีกทีตอนที่ต้อมเดินมาสะกิดแขนฉัน

" อิเตี้ย เพื่อนกูมาแล้ว ตื่นเร็ว" ดูมันเรียกฉันแบบนี้ประจำถึงแม้ฉันจะเตี้ยจริงๆ ก็เถอะ

"อือ " ฉันงัวเงียตื่นพร้อมกับผมที่ฟูอย่างไม่ห่วงสวย

"ไหนอ่ะเพื่อนมึง"

"นั่งอยู่โน้นอ่ะ ปะเดี๋ยวแนะนำให้รู้จัก" ฉันก็เดินตามต้อมไปตรงจุดที่เพื่อนๆ ของนางนั่งอยู่ฉันมองหน้าต้อมแปปนึง เพื่อนมันมีแต่ผู้ชายที่มาทั้งหมด 4 คน

"นี่ดาวเพื่อนเราที่สมัยเรียนด้วยกัน" ต้อมเริ่มแนะนำฉันให้เพื่อนมันรู้จักก่อน

"หวัดดี" ฉันกล่าวทักพร้อมส่งยิ้มอ่อนๆ จากใบหน้านิ่งเรียบดูดุจะแปรเปลี่ยนไปทันทีเมื่อฉันฉีกยิ้ม

"หวัดดี ยินดีที่ได้รู้จักนะ นี่เอ็ม , โอ ,ซี ส่วนนี่พี" ทั้งสามคนกล่าวตอบแต่มีคนหนึ่งที่นั่งนิ่งไม่ทักทายฉันเลย... และเหมือนจะหยิ่งด้วยเพราะฉันมองจากท่าทางที่เขามองฉันแค่แว็บตาเดียว แต่ในบรรดาทั้งสี่คนเขาหน้าตาดีสุดในกลุ่ม...

"ยินดีเช่นกัน .... กำลังนั่งทำอะไรกันเหรอ" เราตอบกลับอีกครั้งพร้อมกับยิงคำถามออกไป

" กำลังแกะโน้ตเพลง " อยู่ๆ คนที่หน้านิ่งๆ ก็ตอบคำถามทั้งๆ ที่ฉันถามสามคนนั้น...ที่แท้ก็พูดได้นินาฉันได้แต่พูดในใจ

"อ่อ... เล่นกีต้าร์กันทั้งหมดนี่เลยเหรอ เท่ห์จัง..." ฉันพูดออกไปพร้อมส่งยิ้ม ถึงหน้าฉันจะดูหยิ่งแต่ที่จริงฉันเป็นคนยิ้มง่าย พวกนั้นไม่ตอบอะไรแค่ส่งยิ้มมาเท่านั้น แต่ก็มีคนเดียวนั่นแหละที่ยังคงนิ่งเสมอต้นเสมอปลาย

ฉันก็นั่งร่วมวงฟังเพลงที่เพื่อนๆ ของต้อมเล่นกีต้าร์ ร้องเพลงไป ประมาณ 4-5 เพลง พวกเขาร้องเพลงเพราะนะ

"พวกนายเล่นกีต้าร์กันนานแล้วหรอ" ฉันเอ่ยถามขึ้นนั่งหลังชนกับต้อมเหมือนฉันเป็นปรสิตเกาะหลังเพื่อนยังไงก็ไม่รู้แต่ไม่เป็นเพราะฉันขี้เกียจ

"เล่นนานแล้วล่ะ" ทั้งสามคนตอบพร้อมกัน ก็มีแค่คนเดียวนั่นแหละที่นิ่งอีกตามเคย

"ต้อม เพื่อคนนี้มึงเขาเป็นใบ้เหรอ" ฉันสะกิดต้อมแล้วกระซิบถาม

"มันชื่อพี" ต้อมกระซิบตอบฉันกลับ ฉันสังเกตุเห็นพีมองมาที่ฉันหน้านิ่ง

"คนบ้าอะไรวะหน้านิ่งเกิน" ฉันกระซิบออกไป นี่ฉันเกิดมาเป็นนกเหรอเนี่ย

ต้อมกับเพื่อนก็นั่งคุย ร้องเพลงกันไป พร้อมกองขนมที่วางตรงหน้า ฉันที่เริ่มจะเบื่อๆ ก็นั่งหลังพิงต้อมอ่านนิยายไปโดยไม่ได้สนใจพวกนั้น แต่ฉันมีความรู้สึกว่ามีคนมองมาที่ฉันเป็นระยะ ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร ก็นั่งอ่านนิยายต่อ อีกมือก็หยิบขนมใส่ปากกินไปอ่านนิยายไป มีเพลงบรรเลงให้ฟังอย่างมีความสุข สุขของฉัน ฉันนั่งอ่านนิยายต่อไปเรื่อยๆ อ่านไปสักพักเหมือนมีคนมองมาทางฉันอีก ฉันเลยหันหน้ากลับไป จนสบตากับพีพอดี พีนั่งดีดกีต้าร์แล้วมองหน้าฉันไปด้วย ในบางจังหวะหันหน้ามาสบสายตากัน จนฉันต้องเป็นคนหลบสายตาเขาเพราะเริ่มรู้สึกเขินอาย

เพื่อนๆ ของต้อมร้องเพลงไปเรื่อยๆ จนรอบนี้พีบอกจะร้องเอง

"เดี๋ยวเพลงนี้กูขอร้องเอง...อยากลอง" พีบอกเพื่อนในกลุ่มทุกคนโอเคไม่ติดขัดอะไร

เมื่อเสียงกีต้าร์เริ่มบรรเลง เสียงร้องเพลงก็เริ่มขึ้นพร้อมเสียงของพีที่ฟังแล้วมีเสน่ห์ เสียงที่ฟังแล้วนุ่มเพราะหู เนื้อเพลงที่ร้องออกมามันคือเพลงรักที่กำลังเป็นที่นิยม ซึ่งฉันก็ชอบเพลงนี้เหมือนกัน....

***********************

​