Episode 09พูดไม่รู้เรื่อง

ฉันไม่ได้สนใจคำที่ไวท์พูดฉันลุกขึ้นแล้วเดินกลับไปที่รถ ไวท์เดินตามหลังฉันมาติดๆ

"เฮ้...พี่ ผมจะจีบพี่ พี่ได้ยินไหมเนี้ย !!"

"กลับกันเถอะ" พูดจบฉันก็เปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ

"ใจร้าย" ไวท์เข้ามาในรถนั่งตรงคนขับแล้วหันมาพูดพร้อมกับทำหน้างอนๆแก้มป่องๆใส่ฉัน

ฉันไม่ได้ตอบอะไร ระหว่างทางกลับคอนโดฉันก็เงียบตลอดทาง

"นอนกับผมนะ...คืนนี้" ไวท์พูดโดยที่ไม่ได้หันหน้ามามองฉัน

"ให้ไปนอนเฉยๆแบบเมื่อวานหน่ะหรอ?" ฉันมองหน้าไวท์แบบไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่

"ครับ เดี๋ยวผมโอนเงินค่าเวลาคืนนี้ไปให้" ไวท์หันหน้ามายิ้มหวานให้ฉัน

"ฉันบอกไปแล้วไง...ว่าอย่ามายุ่งกับฉัน" ฉันพูดแบบเหนื่อยๆน้ำเสียงออกไปทางรำคาญนิดๆ

ไม่รู้ทำไมเด็กคนนี้ถึงไม่รู้จักฟังคำที่ฉันพูดบ้าง ฉันไม่อยากให้คนดีๆแบบไวท์ต้องมาแปะเปื้อนเพราะฉัน...แต่ไวท์นี่สิชั่งดื้อด้านสะจริงๆ

ไวท์เงียบไม่ได้พูดอะไรตอบฉันสักคำ เขาคงจะเข้าใจคำที่ฉันพูดแล้วละมั้ง ฉันก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ไปเลื่อยเปื่อย พอเงยหน้ามาอีกทีถึงได้รู้ว่านี่มันไม่ใช่ทางไปคอนโดของฉัน

"นายจะพาฉันไปไหน" ฉันหันหน้าไปถามไวท์ แต่ไวท์ไม่ตอบแถมยังตีมึนผิวปากเล่นอย่างมีความสุขมาก

"ไวท์" ฉันเรียกชื่อไวท์เสียงแข็ง ไวท์หันหน้ามามองฉันแล้วก็ยิ้ม

"ไปคอนโดผมไง"

"ที่ฉันพูดไปนายไม่คิดจะฟังเลยรึไงกัน!!"

"ฟังๆ...ผมฟังที่พี่พูดทุกอย่างแหละ แต่ผมคงทำตามที่พี่ขอไม่ได้"

ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมายาวๆ อยู่กับเด็กคนนี้ไม่รู้ว่าฉันถอนหายใจไปแล้วกี่ครั้งมันเยอะจนนับไม่ถ้วนเหนื่อยกับความพูดไม่ฟังของไวท์จริงๆ

"พรุ่งนี้ฉันต้องไปเรียน"

"เดี๋ยวผมไปส่งพี่ตอนเช้าไง"

"นายนี่มัน!! ทำไมถึงดื้อแบบนี้นะ" ฉันพูดเบาๆไวท์คงจะได้ยินนั้นแหละเขาหันมายิ้มหวานให้ฉันแล้วก็หันหน้าไปขับรถต่อ

สุดท้ายฉันก็ต้องมาที่คอนโดไวท์อีกครั้ง ไวท์พาฉันมาที่ห้องของเขา ตอนนี้ก็เย็นมากแล้วแหละ

ภายในห้อง....

"พี่นั่งเล่นไปก่อนนะ เดี๋ยวผมไปทำอะไรกินก่อน"

"นายทำอาหารเป็นด้วยหรอ?"

"ครับ สนใจรับผมไปเป็นแฟนสักคนไหมละ"

"นายนี่ท่าจะฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องนะ!!"

ไวท์ยิ้มให้ฉันแบบกวนๆแล้วเดินหายเข้าไปในห้องครัว ส่วนฉันก็นั่งกดโทรศัพท์เล่น

ติ่ง!!

ขอความเงินเข้ามาในบัญชีฉันสองหมื่น คนที่โอนมาคือไวท์ ฉันได้แต่ถอนหายใจแล้วก็ส่ายหัวไปมา ที่ฉันทำทุกอย่างก็เพื่อเงิน ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับไวท์เลย ฉันพยายามปฎิเสธไวท์ไปแล้ว แต่ไวท์ไม่ยอมฟัง ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ไวท์คือผู้ชายคนเดียวที่ฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วยเลยถึงแม้ว่าไวท์จะให้เงินฉันมากขนาดไหน...เขาแตกต่างกว่าทุกคน

กริ่ง~ โทรศัพท์ฉันเข้า พี่ซันโทรมา ฉันมองที่หน้าจอโทรศัพท์สักพักแล้วกดรับสาย

ฉัน ("ฮัลโหลค่ะ")

พี่ซัน ("เดี๋ยวกูไปหาที่คอนโด")

ฉัน ("ตอนนี้รินไม่ได้อยู่ที่คอนโด")

พี่ซัน ("แล้วมึงอยู่ไหน...เดี๋ยวกูไปรับ")

ฉัน ("ไม่ต้องหรอก วันนี้รินคงไม่กลับไปที่ห้อง")

พี่ซัน ("มึงอยู่กับใครริน มึงอยู่ไหน") พี่ซันพูดถามฉันเสียงแข็ง)

พี่ซัน ("มึงเงียบทำไม ตอบกูมาดิวะอย่ามาทำให้กูโมโหนะริน")

ฉัน ("แล้วพี่จะรู้ไปทำไมว่ารินอยู่ที่ไหน รินจะอยู่ไหนมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพี่เลยนะ พี่เลิกทำตัวเหมือนตัวเองเป็นเจ้าของชีวิตรินสักที รินก็แค่ขายตัวให้พี่ พี่ก็มีอีจินอยู่แล้วพี่จะมาอะไรกับรินหนักหนาพี่ซัน")

พี่ซัน ("บอกมาว่าอยู่ไหน เดี๋ยวกูไปรับ")

"อาหารเสร็จแล้วครับ ไม่ทราบว่าพี่รินคนสวยจะกินตอนนี้เลยไหม ผมจะได้ยกอาหารออกมาให้" ไวท์เดินออกมาจากห้องครัวแล้วพูดถามฉันเสียงดัง เหมือนจงใจจะให้คนในโทรศัพท์ได้ยิน

พี่ซัน ("เสียงใครริน" ฉันไม่สนใจคำที่พี่ซันถาม ฉันกดตัดสายพี่ซันทิ้งแล้วฉันหันไปตอบไวท์)

"อื้อ...กินตอนนี้ก็ได้" ไวท์ยักคิ้วให้ฉันแล้วก็ยิ้มกวนๆก่อนจะเดินกลับเข้าไปในครัว

ติ่ง ติ่ง ติ่ง !!เสียงฉันโทรศัพท์ขิงฉันเข้ามารัวๆ

ซัน - เสียงใคร มึงอยู่กับใคร

ซัน - มึงวางสายทำไม

ซัน - ตอบดิวะ

ซัน - มึงอย่าให้กูตามมึงเจอนะริน

ฉันอ่านแต่ไม่ตอบพออ่านจบฉันก็กดปิดโทรศัพท์ เมียตัวเองก็มีแล้วยังจะมาคอยตามฉันอยู่ได้น่ารำคาญ

ไม่นานไวท์ก็เดินออกมาพร้อมกับอาหารในมือ ไวท์เอาอาหารวางวางบนโต๊ะกินข้าวแล้วก็เงยหน้ามามองฉัน

"มากินข้าวได้แล้วพี่ริน ผมทำเสร็จแล้ว"

ฉันลุกขึ้นเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร ไวท์ทำอาหารสามสี่อย่างแต่ละอย่างมีแต่ของน่ากินๆทั้งนั้นเลย ฉันมองอาหารแล้วก็เงยหน้าขึ้นไปมองไวท์แบบไม่ค่อยเชื่อว่าผู้ชายแบบเขาจะทำอาหารเป็น

"อะไร ไม่ต้องมามองผมแบบนั้นเลยนะ มันกินได้จริงๆ ไม่เชื่อพี่ลองกินดูดิ แล้วจะติดใจจนไม่อยากวางช้อนเลย" พูดจบไวท์ก็ยิ้มหวานให้ฉัน แล้วก็เดินไปตักข้าวมาให้ฉัน ฉันตักอาหารใส่ปาก คือมันอร่อยนะอร่อยมาก ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายที่ดูท่าทางเป็นลูกคุณหนูแบบไวท์จะทำอาหารได้แถมยังอร่อยด้วย ที่ฉันคิดไว้มันคงจะกินไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

ไวท์นั่งลงตรงข้ามฉัน เอามือท้าวคางแล้วก็มองหน้าฉัน

"นายไม่กินหรอ?"

"ไม่อะ ผมอยากดูพี่กินมากกว่า"

"โรคจิต" ฉันก้มหน้ากินข้าวต่อ

"เมื่อกี้...ใครโทรมาหรอ?"

"ฉันจำเป็นต้องบอกนายด้วยหรอ?" ฉันเงยหน้าขึ้นไปถามไวท์

"ฮ่าๆ มันก็จริงเนอะพี่จะบอกผมทำไมผมไม่ได้เป็นอะไรกับพี่สักหน่อย" ไวท์หัวเราะแห้งๆ พูดจบแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องนอน

ถ้าถามว่าฉันรู้สึกผิดไหมที่พูดไปเมื่อกี้ ก็ไม่นะ ฉันก็เป็นคนแบบนี้ คิดอะไรก็พูดแบบนั้น และฉันก็ไม่ต้องการให้ใครมายุ่งวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของฉัน

หลังจากกินข้าวเสร็จฉันก็เอาจานไปล้าง จากนั้นก็เดินออกมานั่งที่โซฟาตัวใหญ่ ไวท์เดินออกมาจากห้อง เขาใส่ชุดนอนมีผ้าขนหนูพาดที่คอผมยังเปียกอยู่เลย เมื่อกี้คงจะไปอาบน้ำมา ไวท์เดินมานั่งตรงหน้าฉัน คือฉันนั่งบนโซฟาแล้วไวท์นั่งตรงพื้น

"เช็ดผมให้หน่อย นะ...นะ...นะครับพี่ริน" ไวท์เงยหน้ามามองฉันแล้วทำหน้าอ้อนๆเหมือนเด็ก