อารัมภบท***

"คุณมุกดาครับ นายเรียกให้มาพบที่บริษัทเย็นนี้" เมื่อเธอขึ้นมาภายในรถคันหรูของมาเฟียหนุ่มก็มีเสียงพูดขึ้นจากเจอาร์มือขวาคนสนิทของอองเดรซึ่งเป็นมาเฟียที่กำลังส่งเสียเลี้ยงดูเธอ

"ค่ะ" เธอตอบรับอย่างไม่เรื่องมากเพราะเธอมีหน้าที่ทำตามคำสั่งของเขาแต่เพียงผู้เดียว

Andre : ขึ้นรถแล้วใช่มั้ย

Mookda : ค่ะมุกกำลังกลับ

Andre : อืม ฉันรออยู่ที่บริษัท 

Mookda : ส่งสติกเกอร์

พูดยังไงทันได้ขาดคำเขาก็ไลน์มา 

"พี่เจอาร์คะมุกวานให้พี่ช่วยจอดร้านขายยาให้มุกหน่อยได้มั้ยคะ" 

"ครับคุณมุกจะซื้ออะไร ผมจะลงไปซื้อให้" 

"เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ มุกจะลงไปซื้อเองดีกว่า" เธอตอบออกไปพร้อมรอยยิ้ม จะให้เธอพุดออกมาได้ไงว่าเธอจะลงมาซื้อยาคุมกำเนิดเพราะแผงเดิมเธอเพิ่งกินหมดไป

"อ่า ครับ" ชายหนุ่มตอบกลับอย่างไม่สงสัยอะไร

"รับยาอะไรดีคะ" เภสัชกรพูดกับเธอ

สักพักเธอก็บอกยี่ห้อยาคุมกำเนิดที่เธอกินก่อนจะจ่ายเงินเเล้วเก็บยาใส่กระเป๋าหรูราคาแพงที่เขาซื้อให้เธอเมื่อคืนวันเกิดที่ผ่านมาของเธอ

"ไปกันเถอะค่ะเดี๋ยวคุณเค้าจะรอนาน" 

"ครับ" เจอาร์ปรายตามองเธอเล็กน้อยก่อนจะปล่อยผ่านไปเพราะไม่อยากจะทำตัวพูดคุยใกล้ชิดกับผู้หญิงของเจ้านายได้เกินความจำเป็นเพราะเขารู้ว่าเจ้านายของเขาหวงเธอยิ่งกว่าอะไรดี

หญิงสาวนั่งรถไปด้วยอาการเหม่อลอยและคิดถึงเรื่องที่ผ่านๆมาก่อนที่เธอจะมาเป็นผู้หญิงของเขาในวันเกิดของเธอ

"ผมขอร้องล่ะครับผมขอเวลาอีกสองอาทิตย์ผมจะหาเงินมาคืนคุณให้ทันแน่ๆ ผมขอร้องอย่าเอาลูกสาวผมไปเลยครับ" ชายวัย 50 กว่าๆ ยกมือไหว้ขอร้องมาเฟียให้ปล่อยตัวแล้วลูกสาวคนเดียวของเขา

"หึ ผมไม่ต้องการเงิน 500 ล้าน เพราะตอนนี้ผมได้ในสิ่งที่ผมต้องการแล้ว" มาเฟียหนุ่มพูดพร้อมปรายตาไปมองเด็กสาวในวัย 18 ปีที่วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบ 18 ปีของเธอกอดแต่โชคดันไม่เข้าข้างเธอเมื่อมีมาเฟียทรงอิทธพลต้องการตัวเธอไปเป็นผู้หญิงของเขา

ดำรงค์ทำหน้าอ้อนวอนขอร้องเพราะไม่อยากให้ลูกสาวตัวเองต้องตกเป็นของมาเฟีย

"ฮรึก ฉันขอร้องล่ะค่ะอย่าเอาลูกสาวฉันไปเลย เครื่องเพชรที่เหลือของฉันถึงมันจะไม่มากแต่มันก็มีราคาสูงพอจะชดใช้หนี้ที่สามีฉันกู้คุณมาได้เพียงครึ่งอยู่นะคะ"

"ฉันขอร้องปล่อยลูกสาวฉันเถอะนะคะ" คุณหญิงอรพรรณร้องไห้ออกมาทั้งน้ำตา

"ฮรึก ม๊าช่วยมุกด้วย" เด็กสาวร้องไห้ออกมาเมื่อเห็นผู้เป็นมารดาร้องไห้อ้อนวอนเพื่อขอให้เขาปล่อยตัวเธอ

"หึ เด็กน้อยเธอไม่ต้องกลัวฉันหรอกเพราะยังไงเธอก็ต้องเป็นของฉันอยู่ดี" ยิ่งเขาเห็นเธอกลัวเขายิ่งชอบ

"ฮรึก ปล่อยหนู" เด็กสาวขลุกดิ้นในอ้อมกอดของเขา

"ผมจะไม่ยึดบ้านคุณเพื่อแลกกับการที่ผมได้ตัวเธอ ส่วนหนี้ 500 ล้านผมยกให้" เขาเหยียดยิ้มออกมา

"ป๊าขาม๊าขา ช่วยหนูด้วย ฮือ" เด็กสาวร่ำให้ออกมาก่อนที่ทุกอย่างจะดับไปและเธอก็ไม่รับรู้อีกเลย

"คุณมุกดาครับ คุณมุก" เจอาร์ปลูกหญิงสาวที่เผลอหลับไปให้ตื่นขึ้นมาเพราะเขาขับรถมาถึงบริษัทของเจ้านายตัวเองแล้ว 

"ขอบคุณค่ะ" เธอยิ้มให้ก่อนจะเดินเข้าบริษัทไป แต่ก็ไม่วายโดยสายตาหลายคู่มองมาที่เธอเเพราะใครๆ ต่างก็รู้ดีว่าเธอเป็นคุณหนูบ้านล้มละลายพ่อติดหนี้มาเฟียหนุ่มจนต้องมาเป็นเด็กเลี้ยงของเขาจนถึงทุกวันนี้

"ขออนุญาตค่ะ" เธอเคาะประตูสองสามครั้งก่อนจะเอ่ยขออนุญาตออกมา

"เข้ามา" เสียงเข้มเอ่ยขึ้นก่อนที่เธอจะเดินเข้ามาในห้องทำงานของเขาเงียบๆ ด้วยความประหม่า

"คุณเรียกหนูมามีอะไรหรอคะ" เธอก้มหน้ากัดริมฝีปากแน่นเธอไม่กล้ามองหน้าเขาเพราะเธอยังกลัวเตาตั้งแต่ครั้งนั้นและรู้สึกประหม่าทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันกับเขา

"มานั่งตรงนี้" เขาตบบริเวณหน้าขาตัวเองเพื่อบ่งบอกให้เธอเดินมานั่งตรงนี้

ส่วนเธอก็ได้เพียงเดินมานั่งอย่างว่าง่าย 

"เรียนวันนี้เป็นไงบ้าง" เขาถามแต่สายตายังไม่ละออกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์

"กะ ก็ดีค่ะ" เธอตอบออกไปเสียงเบาๆ เพราะวันนี้เป็นวันที่เธอเข้ามหาลัยวันแรก

"มีเพื่อนหรือยัง" เขายังถามเธออีก

"มีแล้วค่ะสองคน" เธอก็ตอบออกไปตามตรง

"ผู้หญิงหรือผู้ชาย" เขาให้เธอเรียนมหาลัยแต่ใช่ว่าจะให้มีเพื่อนผู้ชาย

"ผู้หญิงค่ะ มุกไม่ได้คุยกับผู้ชายคนไหนหรือว่ามีเพื่อนที่เป็นผู้ชายเลยนะคะ" เธอรีบตอบออกมาเพราะกลัวโดนดุเพราะถ้าเขารู้ว่ามีผู้ชายมาติดพันเธอเธอนั่นแหละจะเป็นคนแย่เพราะฉะนั้นเธอจะหลีกเลี่ยงผู้ชายให้ได้มากที่สุด

"เป็นอะไร" เขาละสายตาหันมาถามเธอเสียงเรียบนิ่งเมื่อครู่เธอรีบตอบนั้นทำให้เขาแอบสงสัยแต่ใช่ว่าเขาจะไม่เชื่อเธอเพราะเคยมีครั้งนึงเธอเคยมีเพื่อนผู้ชายและเขารู้ เธอเลยโดยเขาลงโทษอย่างหนักหน่วงซ้ำยังโดนเขากักบริเวณอีกเป็นอาทิตย์

"เปล่าค่ะ หนูไม่ได้เป็นอะไร" เธอตอบเขาออกมา

"เลิกกลัวฉันได้แล้ว หื้ม" เขารู้ว่าเธอยังกลัวเขาไม่หายแต่เธอก็ยังสามารถอยู่ร่วมกันกับเขาได้นานเป็นปี

ถ้าถามว่าทำไมเธอยังไม่เลิกกลัวเขาต้องบอกเลยว่าบางครั้งเขาอารมณ์ไม่ดีเขาอาจตะเผลอพูดไม่ดี ตะคอกใส่เธอไปบ้างแต่ก็ไม่ถึงขั้นลงไม้ลงมือกับเธอ

แต่ถ้าเธอทำให้เขาไม่พอใจหรือเธอทำอะไรโดยที่ไม่บอกเขาบางครั้งเขาอาจจะเผลอทำร้ายเธอไปบ้างแต่ก็ไม่ได้บ่อยขนาดนั้นและขึ้นอยู่ว่าเธอจะทำตัวยังไง

และที่ผ่านมานี้เธอเป็นเด็กดีกับเขาตลอดไม่เคยขัดใจเชื่อฟังเขาทุกอย่าง

และความน่ารักไร้เดียงสานี่แหละที่ทำให้เขาใจดีกับเธอมากกว่าผู้หญิงคนที่เขาเคยนอนด้วย

"เจอาร์บอกว่าเธอแวะร้านขายยาเป็นอะไรหรือเปล่า หื้ม" เขาหันมาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

"หนูแวะซื้อยาคุมกำเนิดมาค่ะ" เธอตอบเขาอย่างไม่โกหกเพราะเธอรู้ดีกว่าเขาไม่ชอบคนโกหกและถ้าเขารู้ว่าคนคนนั้นโกหกเมื่อไหร่เขาจะลงโทษให้ถึงที่สุด

"ไว้ตอนเย็นจะพาไปฉีด" พูดแค่นั้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีก 

"แล้วคุณเรียกหนูมามีอะไรหรอคะ" เธอถามออกมาเพราะตั้งแต่มาเธอก็ได้เพียงแต่นั่งอยู่เฉยๆ 

"ฉันอยากให้เธอมาหาเฉยๆ ต้องมีเหตุผลด้วยหรอ?"