ตอนที่ 4: คำสารภาพ - 2

ชีวิตของฉันที่เคยเป็นระเบียบเรียบร้อย ตอนนี้มันกลับกลายเป็นความวุ่นวายที่ไม่อาจควบคุมได้ และทั้งหมดนี้...เริ่มต้นขึ้นจากนักเรียนคนหนึ่งที่ชื่อว่า "ภัทร"

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวตุบๆ ราวกับไม่ได้หลับมาทั้งคืน ภาพของภัทรและเหตุการณ์เมื่อคืนยังคงวนเวียนอยู่ในหัวไม่หยุดหย่อน ฉันตัดสินใจที่จะทำตัวให้เข้มแข็งที่สุด ฉันจะพยายามทำทุกอย่างให้เป็นปกติที่สุด เพื่อไม่ให้ใครจับพิรุธได้

เมื่อเดินมาถึงโรงเรียน ฉันพยายามหลีกเลี่ยงการสบตากับภัทร แต่เหมือนกับว่าเขามีเซนส์บางอย่าง เพราะทุกครั้งที่ฉันเดินผ่านห้องเรียนของเขา หรือแม้แต่เดินผ่านบริเวณที่เขามักจะอยู่ เขาก็จะหันมามองฉันเสมอ ทำให้ฉันต้องรีบเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว

วันนี้ฉันมีสอนสองคาบติดกันในช่วงเช้า ฉันพยายามตั้งสมาธิกับการสอนให้มากที่สุด แต่ในใจกลับยังคงคิดถึงภัทรอยู่เสมอ ฉันรู้สึกเหมือนมีบางอย่างผิดปกติไปจากเดิม ความรู้สึกที่เคยเป็นเพียงความชื่นชมในตัวนักเรียน ตอนนี้มันกลับกลายเป็นความรู้สึกที่ลึกซึ้งและซับซ้อนเกินกว่าที่ฉันจะเข้าใจได้

ในช่วงพักเที่ยง ฉันเลือกที่จะหลีกเลี่ยงการไปทานอาหารที่โรงอาหาร เพื่อหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับภัทร ฉันเลือกที่จะซื้ออาหารมาทานในห้องพักครูเพียงลำพัง พยายามจดจ่ออยู่กับการตรวจงานของนักเรียน แต่ในใจกลับยังคงไม่สงบ

ขณะที่กำลังนั่งตรวจงานอยู่นั้น เสียงประตูห้องพักครูก็ดังขึ้น ฉันเงยหน้าขึ้นมอง พบว่าเป็นครูเอื้อง เธอยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร

"ครูเมษาไม่ไปทานข้าวที่โรงอาหารเหรอคะ" ครูเอื้องถาม

ฉันยิ้มตอบ "ทานในห้องนี่แหละค่ะ งานเยอะ"

ครูเอื้องพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้ามานั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ ฉัน "จริงสิคะ ครูเมษาได้ข่าวเรื่องชมรมการแสดงหรือเปล่าคะ"

ฉันรู้สึกใจเต้นแรงทันที "ข่าวอะไรเหรอคะ"

"ก็ข่าวที่ว่าครูเมษาสนิทกับภัทรมากเลยน่ะค่ะ" ครูเอื้องพูดพร้อมรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความหมายบางอย่าง "นักเรียนเขาก็พูดกันเยอะเลยนะคะว่าครูเมษาดูจะพิเศษกว่าครูคนอื่นๆ ที่เคยมาดูแลชมรมนี้"

คำพูดของครูเอื้องทำให้หัวใจของฉันบีบรัดอย่างรุนแรง ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันกลัวกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว ข่าวลือเริ่มแพร่กระจายออกไป และมันกำลังจะทำลายอนาคตของฉัน

"ไม่จริงหรอกค่ะครูเอื้อง" ฉันรีบปฏิเสธเสียงแข็ง "ฉันก็แค่ทำหน้าที่ของครูเท่านั้นเองค่ะ"

ครูเอื้องยิ้มเล็กน้อย "ฉันก็ว่างั้นแหละค่ะ แต่ว่า...ภัทรเขาก็เป็นเด็กดีนะคะ เรียนเก่ง กิจกรรมเด่น ที่สำคัญคือหน้าตาดีด้วย สาวๆ ในโรงเรียนอื่นกรี๊ดกันตรึมเลยค่ะ"

คำพูดของครูเอื้องยิ่งตอกย้ำความรู้สึกผิดในใจของฉัน ภัทรเป็นเด็กหนุ่มที่มีอนาคตที่สดใส เขามีทุกสิ่งทุกอย่างที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะปรารถนา แต่ทำไมเขาถึงมาหลงใหลในตัวครูฝึกสอนอย่างฉัน?

"ครูเอื้องคะ ฉันว่าเราไปคุยเรื่องอื่นกันดีกว่านะคะ" ฉันพยายามเปลี่ยนเรื่อง

ครูเอื้องหัวเราะเบาๆ "ก็ได้ค่ะ แต่นี่ก็เตือนไว้ก่อนนะคะ ครูเมษาเป็นครูฝึกสอน ก็ต้องระวังตัวเป็นพิเศษหน่อยค่ะ บางทีนักเรียนเขาก็อาจจะไม่ได้คิดอะไร แต่คนอื่นอาจจะเอาไปพูดในทางที่ไม่ดีได้ค่ะ"

คำเตือนของครูเอื้องทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกตบหน้า ฉันรู้ว่าเธอหวังดี แต่คำพูดของเธอมันยิ่งตอกย้ำความผิดพลาดของฉัน ฉันรู้ว่าฉันจะต้องหยุดมันให้ได้ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป และก่อนที่ข่าวลือจะแพร่กระจายไปมากกว่านี้

หลังจากที่ครูเอื้องเดินจากไป ฉันก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น ความรู้สึกผิดบาปและความกังวลเข้าครอบงำจิตใจของฉันอย่างสมบูรณ์ ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูรูปภาพของภัทรอีกครั้ง รูปภาพที่เขาเขียนใต้ภาพว่า "ครูคนโปรด"

ฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถที่จะหลอกตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว ความรู้สึกที่ฉันมีต่อภัทรมันไม่ใช่แค่ความชื่นชมในฐานะนักเรียน แต่มันคือความรู้สึกที่ลึกซึ้งกว่านั้น มันคือความรัก...ความรักที่ไม่ควรจะเกิดขึ้น

เมื่อเสียงระฆังเลิกเรียนดังขึ้นในเย็นวันนั้น ฉันพยายามที่จะหลีกเลี่ยงการไปที่ห้องชมรมการแสดง ฉันตั้งใจจะบอกภัทรว่าฉันไม่ว่าง หรือมีงานด่วนที่ต้องทำ เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเขา แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น เป็นข้อความจากภัทร

"ครูเมษาครับ วันนี้ผมมีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับครูที่ห้องชมรมครับ รบกวนครูมาหน่อยได้ไหมครับ"

ข้อความของภัทรทำให้ฉันรู้สึกใจเต้นแรง ฉันไม่รู้ว่าเขามีเรื่องสำคัญอะไรจะคุยกับฉัน แต่ฉันก็ปฏิเสธเขาไม่ได้เลย ฉันรู้ว่าฉันจะต้องเผชิญหน้ากับเขา และฉันก็ต้องหาทางหยุดความสัมพันธ์ที่ผิดบาปนี้ให้ได้