2) ไม่ไว้หน้า

ไม่ไว้หน้า

...

“มี แต่อยากอยู่กับคู่หมั้นตัวเอง” มิ้งตั้งใจพูดออกมาให้กับน้องรหัสหน้าใสแต่ใจ...? ตรงหน้าได้รับรู้สถานะของเธอกับเหนือ

เพราะงานหมั้นที่ไม่ได้จัดใหญ่โตอะไรเชิญแขกคนสำคัญของสองครอบครัวมาร่วมงานไม่ถึงร้อยคนได้ นอกจากเพื่อนสนิทของเขาและเธอก็ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ เรื่องที่พึ่งเกิดขึ้นเมื่อสองวันก่อนนี้เอง

“ไม่จำเป็นต้องพูดก็ได้นะ” น้ำเหนือว่าให้เธอราวกับไม่ได้สนใจเลยสักนิดว่าเขากับเธอเป็นอะไรกัน

“จะกลับได้หรือยัง ยังต้องจัดของอีกนะ” มิ้งไม่ได้สนใจคำพูดของน้ำเหนือ ถามย้ำเขาขึ้นด้วยความไม่สบอารมณ์ตั้งแต่เขาไม่รับสายเธอ เดินหนีเธอ แต่กลับหยุดให้น้องรหัสตรงหน้าแทน

“กลับไปเองสิ” น้ำเหนือพูดอย่างไม่สนใจ “นับมีอะไรให้พี่ช่วย”

แล้วก็หันไปถามน้องรหัสของตัวเองขึ้นอย่างไม่สนใจอีกคนที่มีใบหน้าเหวี่ยงไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

“คือว่านับ...”

“จะไปดีๆ หรือจะให้สร้างเรื่อง” ไม่สนใจให้นับดาวพูดจบอีกเช่นเคย มิ้งก็แทรกขึ้นอย่างเริ่มไม่พอใจ

“พี่เหนือกลับก่อนก็ได้ค่ะ นับไม่กวนแล้ว” นับดาวเห็นแบบนั้นก็ส่งยิ้มให้พี่รหัสตัวเองอย่างมีมารยาท

“ควรจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วนะ” มิ้งหันไปเหวี่ยงใส่นับดาวอีกครั้ง

จะว่าเธอนิสัยเสียก็ได้ แต่เธอเกลียดจริงๆ พวกหน้าใสใจไม่ได้ซื่อ แต่ผู้ชายส่วนใหญ่ดันมองไม่ออก โดยเฉพาะไอ้ผู้ชายที่เรียกว่าคู่หมั้นของเธอ

“นับขอตัวก่อนนะคะ” นับดาวก้มหัวให้พี่รหัสก่อนจะเดินออกไปอย่างไม่มีปากมีเสียง

“.....” น้ำเหนือปรายตามองมิ้งเล็กน้อยก่อนจะก้าวหนีอีกครั้งอย่างไม่คิดจะรอเธอเลยสักนิด

“น้ำเหนือ!” มิ้งทำได้เพียงกระทืบเท้าอย่างหงุดหงิด แต่สุดท้ายก็จำต้องก้าวตามเขาไปอย่างทำอะไรไม่ได้ อยากกระชากติ่งหูที่มีห่วงสีเงินวงเล็กสวมทั้งซ้ายขวานั่นมาดึงให้ยานจริงๆ

หมับ! เธอรั้งแขนแกร่งไว้ทันทีที่ตามทัน

“อะไร!” น้ำเหนือหันมาถามเสียงดุ

"นายจะหนีฉันทำไมนักหนา พูดกันไม่เข้าใจหรือไง!” เธอว่าให้เขาอย่างอารมณ์เสียเหมือนกัน เธอเหนื่อยที่ต้องมาตามหา แต่ต้องเหนื่อยกว่าที่ต้องเดินไล่ตาม

“แล้วมึงไม่เข้าใจหรือไงว่าหนีหมายความว่ายังไง” น้ำเหนือย้อนกลับไปด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเสียงติดไปทางดุไม่สบอารมณ์

“อย่ามาทำกับฉันแบบนี้นะน้ำเหนือ ไว้หน้ากันบ้าง” มิ้งพูดขึ้นเมื่อเขาไม่ไว้หน้าเธอเลยตั้งแต่แรก ทั้งที่คนในคณะเขาก็มากมายเต็มไปหมดและดูสนใจเรื่องของพวกเธอไม่น้อย

“อยากได้อะไรก็ช่วยมีสิ่งนั้นก่อน” น้ำเหนือว่าให้เธออย่างไม่ได้มีความรู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย

“ถ้านายรับโทรศัพท์ฉันตั้งแต่แรกก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก!” เธออาจจะมีนิสัยเอาแต่ใจและใจร้อนไปบ้าง แต่ก็ไม่ใช่ทุกเวลาหรือทุกเรื่อง ถ้าเธอได้รับการตอบรับการปฏิบัติจากอีกฝ่ายปกติดี ความหงุดหงิดก็ไม่แสดงออกมาแบบนี้

“ก็ไม่อยากรับไง” ยังต้องให้เขาขยายความออกไปอีกทำไม

“นายกำลังทำให้ฉันโกรธ” เธอบอกเขาเสียงเรียบ มองสบตากับคนตรงหน้าแววตาเย็น

“มึงก็โกรธทุกอย่างที่ไม่ได้ดั่งใจตัวเองนั่นแหละมิ้ง” น้ำเหนือว่าให้อย่างไม่ได้สนใจเลยว่าเธอจะรู้สึกอะไรอยู่ “ไม่มีใครตามใจมึงทุกอย่างเหมือนพ่อมึงหรอกนะ”

เขารู้ดีเลยว่าเธอถูกเลี้ยงดูอย่างตามใจแค่ไหน นิสัยเสียยังไง แต่เธอควรรู้ว่าทุกคนไม่ใช่พ่อเธอ ไม่จำเป็นต้องตามใจเธอทุกเรื่อง โดยเฉพาะเขา

“ตกลงจะให้ฉันไปอยู่ที่คอนโดด้วยไหม” มิ้งไม่ได้สนใจสิ่งที่น้ำเหนือพูด ย้อนถามสิ่งที่เธอต้องการออกไปแทน

“มึงก็รู้ว่าเราหมั้นกันเพราะอะไร” น้ำเหนือพูดขึ้นอย่างเบื่อหน่าย แต่ก็ล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกงหยิบกระเป๋าเงินหนังสีดำใบหรูออกมาควักคีย์การ์ดห้องแล้วยัดใส่มือเธอ “แต่ถ้าอยากไปอยู่มากก็ไปเอง”

พูดจบก็เดินหนีเธอไปขึ้นรถของตัวเองแล้วขับออกไปทันที

แม้เธอจะโกรธและไม่พอใจที่ถูกเขาหันหลังและทิ้งไว้แบบนี้ แต่เธอก็ไม่คิดจะวิ่งตามหรือโวยวายไปมากกว่านี้ เดินกลับไปที่รถของตัวเองแล้วขับออกไปยังคอนโดที่เธอรู้จักในทันที