EP07 เอาสด [NC25+]

“โอ๊ย...เจ็บ...เอาออกไปนะ....”

เธอกรีดร้องอย่างสุดเสียง เมื่อเขานำดุ้นอันใหญ่โตและแข็งจนเส้นเลือดปูดเข้ามาในก้นของเธอทั้งหมด โดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว มันทั้งเจ็บและจุก จนเธอน้ำตาไหลออกมา อีกอย่างหนึ่งแฟนของเธอไม่เคยเอาดุ้นสอดมาทางก้น ที่สำคัญแฟนเก่าเธอดุ้นมันไม่ได้ใหญ่ยาวเท่าเขา เขานั้นไม่สนใจว่าเธอจะกรีดเสียงร้องดังแค่ไหน เขายังคงใช้ดุ้นใหญ่ยาวแทงเข้ามาจนสุดลำ และแช่เอาไว้โดยไม่ขยับ เธอขมิบดุ้นเอาไว้ ทำให้เขาร้องครางกระเส่าข้างหู

เขาใช้ริมฝีปากเลียกกหูหนักๆ และกัดที่ซอกคอขาวผ่องเหมือนเป็นการตีตราเธอเอาไว้ ห้ามให้ใครมายุ่งกับเธออีก

“ไอ้บ้า...เอามันออกไปนะ” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงกระเส่าหันกลับมามองเขาด้วยสายตาอาฆาตแค้น เขาเผยรอยยิ้มชั่วร้ายราวกับซาตานมาประทับร่าง กระแทกเร็วขึ้นจนเธอโยกไปตามแรงของเขา

“มิเชล เธอรองรับอารมณ์ฉันทั้งหมดไป” เขาบอกด้วยน้ำเสียงกระเส่าข้างริมหู และกระแทกเข้าออกในก้นของเธออย่างดุดันและหนักแน่น เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นห้อง มือหนาทั้งสองข้างปล่อยมือเรียวของเธอ เธอจะก่นด่าเขาอีกครั้ง แต่กลับมีเพียงน้ำเสียงกระเส่าที่ดังออกมาจากริมฝีปากอย่างต่อเนื่อง

“งื้อ...อืม...อืม...อื้ม...ปล่อย...”

“ครางอีก ฉันชอบ” เขาบอกด้วยน้ำเสียงกระเส่า มือหนาข้างหนึ่งจับใบหน้าเธอหันมา แล้วจูบริมฝีปากบางแผ่วเบา ขณะที่เธอร้องครางกระเส่าเร่าร้อนให้เขาได้ยินราวกับสติหลุดลอย มือหนาข้างหนึ่งขยำอกอวบอิ่มที่สอดไปใต้ชุดเดรสที่เธอสวมใส่ในงานแต่ง

“โอ้ว...โอ...โอ...ฟัก...ฟัก...โอ้ว...แน่นชิบ...โอ้ว...เสียวสัด...อ๊า...ฟัก...”

เขาปล่อยน้ำออกมาทันทีในตัวเธอเขาค่อยๆ นำดุ้นออกมามาช้าๆ เขากลับเห็นเลือดไหลออกมาด้วยเช่นกัน เขาคิดว่าเธอคงไม่เคยโดนทะลวงหลังมาก่อนแน่นอน

ความจริงแล้ว เขาจะสวมใส่ถุงยางทุกครั้งเมื่อมีเซ็กส์ แต่กับเธอเขากลับไม่สวมใส่มัน เพราะรู้ว่าเธอไม่มีโรคติดต่อ โดยที่เขาให้หมอประจำคฤหาสน์นำเลือดของเธอไปตรวจในแร็ปเมื่อคืน และผลออกมาช่วงเช้าว่าเธอไม่ติดโรค ทำให้เขารู้สึกดีอย่างมากที่สดกับเธอครั้งแรกกับเธอ

ทางด้านมิเชล เธอยืนหอบกระเส่าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แฟนเธอยังไม่เคยทำให้เธอเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อน แต่เขาทำให้เธอเจ็บปวดไม่ใช่เพียงแค่กายเท่านั้น แต่เป็นที่ใจ เธอไม่เคยคิดว่าตนเองต้องมาเจอในสถานการณ์เช่นนี้

มีเซ็กส์กับผู้ชายที่ไม่รู้จัก และไม่เคยเจอกันมาก่อน

“ไปอาบน้ำ แล้วลงมากินข้าวด้วย ก่อนที่จะหิวตายชะก่อน” เขาบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย และปล่อยมือหนาออก เธอจึงรับใช้มือเรียวเกาะกำแพงเพื่อยึดเหนี่ยวเอาไว้ ก่อนที่จะทรุดลงพื้นต่อหน้าเขา เขามองเธอที่ยืนขาสั่นพั่บๆ ทรงตัวแทบไม่อยู่ ทำให้เขารู้สึกสงสารอยู่บ้าง แต่การปราบม้าพยศเช่นเธอมันต้องวิธีนี่จริงๆ ที่เขาจะคิดได้

“จะไปไหนก็ไป ไม่ต้องมายุ่งกับกูไอ้สันดาน” เธอบอกด้วยน้ำเสียงดุดัน เขาเผยรอยยิ้มเพราะฟังออกเพียงแค่บางคำ บางคำเป็นคำที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน เขาจึงไม่สนใจในสิ่งที่เธอก่นด่ามากนัก เขาจึงก้าวเดินออกไปที่หน้าประตู และหันมามองเธอที่ทำหน้ายักษ์ใส่เขาแทบอยากจะฉีกเลือดฉีกเนื้อเขาให้ได้

“ไม่เกินสิบนาทีต้องถึงโต๊ะอาหาร ถ้าเลยสิบนาทีโดนดีแน่ แล้วก็จะบอกไว้อย่างหนึ่ง ถ้าคิดหนีแล้วละก็ รับรองได้เลยเพื่อน และครอบครัวจะไม่ได้อยู่ในโลกใบนี้อีกต่อไป” เขาบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง แล้วใช้ปืนขึ้นมาข่มขู่เธอ

“ไอ้เวร ไอ้หน้าตัวเมีย มึงจะไปตายที่ไหนก็ไป” เธอก่นด่าเขาด้วยน้ำเสียงดุดัน ขณะที่เขาเดินออกไปจากห้องแล้ว เธอมองไปที่ประตูด้วยสีหน้าหงุดหงิด เธอคิดว่าเพื่อนเธอจะรู้ไหมว่าเธออยู่ที่นี่กับเขาที่ไม่รู้จักชื่อ และข่มขืนเธอได้อย่างป่าเถื่อน

สิ่งสำคัญในตอนนี้ ฉันต้องหาโทรศัพท์หรือเครื่องมือสื่อสารให้ได้ กระเป๋าฉันไปไหน

เธอคิดว่าเขาอาจจะเอากระเป๋าเธอไปก็ได้ เพราะในห้องนี้ไม่มีอะไรเลยนอกจากแก้วน้ำ แก้วใส่เม็ดยา เธอลองมองหาสมาร์ทโฟน หรือคอมพิวเตอร์เพื่อสื่อสารภายนอกได้ แต่ในห้องนี้กลับไม่มีอะไรเลยสักอย่าง นอกจากแก้วน้ำและแก้วยาแล้ว ก็มีเพียงลำโพงราคาแพงกับไฟนวลสลัว เตียง โต๊ะ เคาน์เตอร์บาร์ และชุดเดรสสีขาวที่อยู่บนเตียงเท่านั้น

เมื่อเธอก้าวเดินไปที่หน้าต่างเพื่อหาทางออกจากที่นี่ เธอทอดสายตามองลงไปด้านล่างสูงพอสมควร เธอคิดว่าน่าจะสิบกว่าชั้นแน่นอน เธอถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด และล้มเลิกความคิดที่จะปีนหน้าต่างลงไปด้านล่าง

เธอเปลี่ยนความคิดใหม่เดินมาที่ประตูบานใหญ่ และเปิดออกมา มีชายหนุ่มใส่ชุดสูทสี่อยู่หน้าของเธอ พวกเขาทั้งสูงใหญ่และดูน่ากลัวอยู่มาก อีกทั้งพวกเขาพกปืนคนละกระบอก ทำให้เธอต้องปิดประตูลงอีกครั้งใช้เท้าแตะประตูดังลั่น และกรีดร้องออกมาเสียงจนสุดเสียงด้วยความโกรธ

“ไอ้เวร! ชาติที่แล้วกูไปทำเวรทำกรรมไว้กับมึงว่ะ มึงถึงขืนใจ และกักขังกูไว้แบบนี้ สารเลวเอ๊ย!!!”

มิเชลสวมชุดเดรสยาวสีขาวคล้องคอเปลือยแผ่นหลังส่วนด้านหน้าแหวกให้เห็นอกอวบอิ่มจนถึงบั้นเอว ส่วนด้านล่างทิ้งชายกระโปรงพลิ้วลู่ไปตามลำตัว ชุดเดรสแบรนด์เนมนี้เป็นชุดที่เขาซื้อใหม่เอี่ยม เขาให้แม่บ้านไปซื้อมาให้ใหม่ เพราะเขาเองไม่เคยซื้อเสื้อผ้าให้ผู้หญิงใส่มาก่อน

เธอเปิดประตูออกจากห้อง มองบอดี้การ์ดของเขาที่มองมาที่เธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ฉันจะไปหานายพวกคุณ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง เป็นภาษาอังกฤษ

“เชิญ” บอดี้การ์ดคนหนึ่งเอ่ยบอกและผายมือไปยังด้านขวา

เธอจึงก้าวเดินบนพรมแดง มองสองข้างทางมีแต่บอดี้การ์ดยืนเฝ้าเต็มไปหมด ทำให้เธอนึกสงสัยว่า เขาต้องทำสิ่งผิดกฎหมายแน่ ถึงมีบอดี้การ์ดคุ้มกันถึงเพียงนี้ เธอเดินมาจุดทางเดิน หยุดยืนที่หน้าห้องแห่งหนึ่งมีประตูบานใหญ่แตกต่างจากห้องอื่น เธอคิดว่าคงเป็นห้องของไอ้สารเลวนั้นแน่นอน

.........................................

จัด NC ให้แล้วเด้อ

NC แบบจุกๆ จุกจนแทบล้มทั้งยืน

รอแฝดของอันโตนิโอมาก่อน นางเอกเราปางตายแน่ 555

ใครอยากติด ⭐ เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์ เปย์มาได้เลยน๊ะ อิอิ

อย่าลืม! กดหัวใจ และ เขียนคอมเม้นท์มาพูดคุยกันบ้างน๊า ไรท์จะได้ไม่เหงา

ไรท์ชอบอ่านคอมเม้นท์ของทุกท่าน และพยายามตอบกลับทุกคอมเม้นท์