ตอนที่ 2

นี่เป็นครั้งแรกที่ชลดาได้พบหน้าคนที่ใบเตยเอ่ยถึงบ่อยๆ เมื่อหกเดือนก่อน เพราะว่าที่ผ่านๆ มาชลดารู้แต่เพียงว่าใบเตยตัดสินใจอยู่กินกับผู้ชายคนหนึ่งอย่างเรียบง่าย ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในกรุงเทพฯ มาปีกว่า

วันนี้ชลดาเพิ่งมีโอกาสได้เห็นหน้าสามีของใบเตยชัดๆ เพราะว่าภายหลังอยู่กินเป็นผัวเมียกัน ใบเตยก็ใช้ชีวิตอยู่แต่ที่กรุงเทพฯ หล่อนไม่เคยพาผู้ชายคนนี้กลับมาบ้านเกิด… กระทั่งวันนี้

“ผมมาตามเมียครับ”

ไอศูรย์กล่าว บอกถึงจุดประสงค์ของการมาที่นี่อีกครั้ง ตอนนี้ดูท่าทางเขาใจเย็นลง หลังจากเข้ามานั่งในห้องรับแขก ได้ดื่มน้ำเย็นที่ชลดายกมาเสิร์ฟให้ นั่งพูดคุยทำความรู้จักกันครู่ใหญ่ๆ

“เสียใจด้วยนะคะ… คือ… เอ่อ… ใบเตยไม่ได้กลับมาที่บ้านหลังนี้นานแล้วค่ะ

ชลดากล่าว หล่อนเท่านั้นที่รู้ว่าตัวเองกำลังโกหก ขณะคุยกันสายตาของไอศูรย์เอาแต่จ้องมองเรือนร่างเนื้อนมไข่ตรงหน้า สายตาแทบไม่ละจากทรวงอกอวบใหญ่

ชุดนอนสีชมพูแบบสายเดี๋ยวเกาะไหล่คล้ายเสื้อซับใน โอบอุ้มปทุมคู่งามเอาไว้อย่างน่าอึดอัด และการที่หล่อนโนบรา ทำให้เห็นตำแหน่งของจุกหัวนมแทงตุงขั้นมาจากชุดนอนบางๆ

“อะไรนะครับ… ใบเตยไม่ได้มาที่นี่?”

สิ่งที่ได้ยิน ทำให้ไอศูรย์ตกใจ ถ้าเป็นแบบนี้ก็แสดงว่าเขาเข้าใจผิดมาโดยตลอด ว่าใบเตยหนีกลับมาใช้ชีวิตอยู่ต่างจังหวัดซึ่งเป็นบ้านเกิด

“ค่ะ… อย่างที่คุณได้ยิน ใบเตยไม่ได้กลับมาอยู่ที่นี่”

ชลดาครุ่นคิดลำดับเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อครึ่งปีก่อนที่หล่อนยังจำได้ไม่ลืมถึงวันนั้น วันที่ใบเตยขอร้องให้ช่วยปกปิดความลับของหล่น

“ผมขออนุญาตเรียกคุณว่า ‘แม่’ ก็แล้วกัน ในฐานะที่คุณเป็นแม่ของชลดา และผมก็มีศักดิ์เป็นลูกเขยคุณ”

เจอแม่ยายทั้งสาวทั้งสวยขนาดนี้ เขยหนุ่มจึงรีบนับญาติ

“ตามสบายค่ะ… จะเรียกยังไงก็ได้”

ชลดากล่าวเสียงเรียบ หล่อนเป็นคนง่ายๆ ไม่ชอบพิธีรีตอง

“นี่แสดงว่าใบเตยคงทิ้งผัวเก่าแล้วไปอยู่กับผัวใหม่แล้วกระมัง”

ไอศูรย์สันนิษฐานเอาจากสิ่งที่ได้รู้

“เรื่องนี้… เอ่อ ฉันไม่รู้จริงๆ”

ชลดาส่ายหน้า รู้สึกอึดอัดที่ต้องเก็บความลับตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับใบเตย

“แล้วที่ผ่านมา… คุณไปอยู่ไหนมาคะ?”

ชลดาจำเป็นต้องถามด้วยความสงสัย

“ผมเป็นวิศวกรรับ มีช่วงหนึ่งที่ผมจำเป็นต้องเดินทางไปทำงานรับเหมาก่อสร้างที่เวียดนามหลายเดือน… ระหว่างนั้นใบเตยก็ไม่ติดต่อผม พอผมกลับมาที่คอนโดก็พบว่าเธอไม่อยู่แล้ว”

ไอศูรย์บอกเล่าไปตามความจริง

“เสียใจด้วยนะคะ”

ชลดากล่าวเสียงเศร้า

“ครับ… ผมนึกว่าแม่ดารู้ว่าใบเตยไปอยู่ไหน”

“ไม่รู้ค่ะ… ”

ชลดารีบส่ายหน้าอีกครั้ง ด้วยไม่อยากให้เขาซักไซ้อะไรมากไปกว่านี้

“ถ้างั้นผมคงต้องขอตัวกลับ… ขอบคุณสำหรับน้ำแก้วนี้ ผมลานะครับ”

ไอศูรย์กล่าวแล้วเดินออกมาจากห้องรับแขก ทว่าไม่ทันจะก้าวออกมาพ้นประตู จู่ๆ ฝนเจ้ากรรมที่ตั้งเค้ามาตลอดบ่ายก็ตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีดำทะมึน มีเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าแทรกสลับกันเป็นระยะ

“คุณคะ… เข้ามาหลบฝนในบ้านก่อนดีกว่า รอให้ฝนหยุดแล้วค่อยกลับ”

ชลดาเดินตามมาเรียก ทำให้คนที่กำลังจะไปต้องหันหลังกลับ

ทั้งสองหันมาสบตากันเข้าอย่างจัง ไอศูรย์รับรู้ได้ถึงประกายความเร่าร้อนอันประหลาดที่วูบไหวอยู่เบื้องหลังดวงตาคมประกายของสาวใหญ่ คล้ายกับมีมนต์สะกด ทำให้ไอศูรย์จำต้องเดินตามกลับเข้ามาในบ้านอีกครั้ง

อีกชั่วโมงต่อมา

ฝนยังตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาราวกับฟ้ารั่ว และในระหว่างที่ชลดากำลังนั่งคุยกับไอศูรย์ทำความรู้จักกันไปพลางๆ จู่ๆ ก็มีเสียงดังเข้ามาที่โทรศัพท์มือถือของชลดา หล่อนรีบกดรีบ ยกขึ้นมาแนบหู

“อะไรนะ… ”

ชลดาตกใจ เพื่อนหญิงคนหนึ่งของชลดาที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกันโทรมาบอกให้รู้ว่าตอนนี้ถนนที่หน้าหมู่บ้านโดนน้ำป่าซัดจนเสียหายใช้การไม่ได้ และน้ำป่าที่ไหลบ่าลงมาจากเขาซัดคอสะพานขาด เท่ากับตัดขาดเส้นทางที่รถจะออกจากหมู่บ้าน

“โอ้ว… ถ้าเป็นแบบนี้คืนนี้คุณคงต้องนอนค้างที่นี่”

ชลดาบอกกับไอศูรย์

“ได้ครับ… งั้นผมคงต้องขอรบกวนสักคืน”

ไอศูรย์กล่าว กับสถานการณ์ไม่คาดฝัน จู่ๆ ก็มีเหตุให้ต้องมานอนค้างคืนที่บ้านแม่ยายแสนสวยคนนี้

ในเวลาต่อมา

“หิวไหมคะ”