บทที่2 (3)

หญิงสาวข่มความรู้สึกหลากหลายลงไปด้วยการดึงกางเกงเขารวดเดียวออกจากขาทั้งสองข้าง ซึ่งเขาก็ร่วมมือเป็นอย่างดี จนกระทั่งถึงปราการด่านสุดท้ายคือซับในตัวจิ๋วของเขาที่เธอจะต้องกลั้นใจจับดึงลงมาอีกครั้ง

หญิงสาวเฝ้าคิดอยู่ในใจว่านี่คืองานและงานก็คือเงิน ทุกอย่างที่ต้องทำต่อไปนี้ก็เพื่อความอยู่รอดของตัวเธอและยาย

ภควัฒน์อมยิ้มเมื่อเห็นท่าทีเขินอายของหญิงสาว “พาฉันไปอาบน้ำได้แล้ว”

หญิงสาวไม่พูดอะไรเธอกอดแขนของเขากึ่งจูงไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ทางด้านขวาของห้อง เธอแอบกลืนน้ำลายหลายครั้งเมื่อต้องเดินไปเปิดน้ำร้อนและเย็นลงอ่างอาบน้ำใบใหญ่เพื่อให้มีอุณหภูมิที่เท่ากัน แล้วจึงหันกลับไปหาเขาเพื่อที่จะจับจูงเขามาลงอ่าง

“โอ๊ะ” ใบหน้าของปานพรยิ่งร้อนหนักยิ่งกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าร่างสูงใหญ่อยู่ในชุดวันเกิด

“น้ำได้หรือยัง”

“ดะๆได้แล้วค่ะ” เธอรีบเดินเข้าไปหาเขาพาเดินมายืนชิดขอบอ่าง “ก้าวเท้าลงไปเลยค่ะ”

“เธอก็มาอาบด้วยกัน” มือใหญ่รวบเอวเล็กเกาะเกี่ยวดึงมาลงอ่างด้วย

“ฉันไม่...ว้าย”

ปานพรหวีดร้องออกมาเมื่อเธอตกลงไปในอ่างกับเขาด้วย หญิงสาวตะเกียกตะกายจะขยับตัวลงจากอกกว้างแต่กลับถูกแขนแข็งแรงตวัดรัดเข้ามาแนบอก ริมฝีปากหนาได้รูปฉกวูบลงมาบนเรียวปากบาง บดขยี้ด้วยอารมณ์หนุ่มที่เหมือนโคถึกกำลังคึก และยิ่งหญิงสาวยกมือขึ้นผลักอกออกใบหน้าของเธอแดงก่ำเขาก็ยิ่งได้ใจ

“อย่าค่ะคุณ” เธอกระหืดกระหอบบอกเขาด้วยน้ำเสียงที่สั่นระรัว

“ทำไมล่ะฉันต้องการเธอนะ เธอเองก็ต้องการฉันเหมือนกันไม่ใช่เหรอ” มือใหญ่ไม่ยอมหยุดนิ่งโลมลูบไปทั่วร่างบางอย่างถือสิทธิ์

“ปล่อยฉันเถอะค่ะ ฉันมาเป็นลูกจ้างดูแลคุณแต่ไม่คิดที่จะมาขายตัวค่ะ”

“ฉันก็ไม่ได้ว่าเธอขายตัว”

“ค่ะ และฉันก็ไม่ใช่นางบำเรอของคุณ”

“ฉันก็ไม่คิดว่าเธอเป็นนางบำเรอ” เขาถอนหายใจพยายามระงับอารมณ์ความต้องการด้วยการพลิกตัวหันหลังให้กับหญิงสาว “ฉันขอโทษ เธอออกไปก่อน”

ปานพรรีบลุกขึ้นจากน้ำมายืนตัวสั่นเป็นลูกนกต้องลมหนาว หัวใจของเธอขณะนี้เต้นไม่เป็นจังหวะเหมือนเช่นเคย อกอวบงามที่อยู่ภายใต้เสื้อผ้าที่เปียกน้ำแนบสะท้อนขึ้นลง ใบหน้างามก้มต่ำ เธอไม่กล้าที่จะวิ่งออกไปเนื่องจากตัวเธอนั่นเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ และอีกอย่างเธอก็กลัวว่าเขาจะว่าเป็นการละเลยในหน้าที่

และเนินนานในความรู้สึกของหญิงสาว ภควัฒน์ก็ก้าวขึ้นมาจากอ่างน้ำด้วยสีหน้าที่เดาไม่ออกถึงอารมณ์เพราะดวงตาที่เปรียบเสมือนหน้าต่างของความรู้สึกถูกปกปิดเอาไว้ด้วยแว่น

แม้ว่าเธอจะเกิดความสงสัยในการเดินที่เหมือนกับคนปกติของเขา แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะถามออกไปตรงๆ รีบหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดผิวขาวเนียนสะอาดของเขาเบาๆ ก่อนจะพันผ้ารอบเอวหนาเอาไว้แล้วจึงจับจูงพาออกจากห้องน้ำโดยไม่มีการพูดคุยกันอีก

หญิงสาวปล่อยให้ร่างสูงรออยู่ปลายเตียง เธอรีบมาค้นตู้เสื้อผ้าของเขาได้ชุดนอนที่ต้องการสีครีมอ่อนลายทางจากนั้นจึงเลื่อนลิ้นชักได้กางเกงในสีฟ้าสำหรับผู้ชายมาอีกหนึ่งตัว เธอเดินกลับมาหาเขาด้วยใบหน้าที่ยังคงร้อนผ่าวเช่นเดิม

“ใส่ชั้นในก่อนนะคะ” หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งยองๆจับข้อเท้าของเขา “ยกขาขึ้นหน่อยสิคะ”

“ฉันไม่ชอบใส่กางเกงในนอน” เขาบอกเสียงกระด้าง

“ค่ะๆ งั้นใส่กางเกงนอนเลยนะคะ” เธอวางกางเกงในตัวสวยลง หยิบกางเกงนอนผ้าเนื้อดีมาสวมให้คนเอาแต่ใจแทน

ภควัฒน์ใส่กางเกงนอนเสร็จก็ดึงผ้าเช็ดตัวออกจากเอวโยนหวือไปตกที่มุมห้อง เป็นหน้าที่ของหญิงสาวที่ต้องวิ่งตามเก็บ “หมดหน้าที่ของเธอแล้วก็กลับห้องไป”

“แล้วคุณจะให้ฉันกลับมาอีกครั้งตอนไหนคะ”

“วันนี้ไม่ต้องพอแค่นี้แหละ ถ้าฉันต้องการเดี๋ยวจะเรียกคนอื่นมาแทน”

“อ้าวทำไมล่ะคะ ทำไมต้องเรียกคนอื่นมาแทนด้วยคะในเมื่อฉันมีหน้าที่ต้องดูแลคุณ”

“ฉันสั่งอย่างไรก็อย่างนั้น เธอไม่ต้องถามมากออกไป”

เขาสั่งเสียงกร้าว อารมณ์พิศวาสเมื่อครู่เริ่มกลับมา เขาจึงต้องรีบไล่เธอให้ออกไปเสียก่อน เพราะถ้าเขาไม่ทำแบบนี้ อารมณ์ดิบเถื่อนผสมกับความรักความต้องการในตัวเธอ เขาก็คงจะอดไม่ได้ที่จะปล้ำปานพรด้วยความเอาแต่ใจ

“แต่” หญิงสาวพยายามค้าน เขาคงจะโกรธที่เธอไม่ยอมมีอะไรกับเขาในห้องน้ำเมื่อครู่

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น เธอออกไปได้แล้ว และถ้าฉันยังไม่ได้เรียกเธอก็ยังไม่ต้องเข้ามา”

น้ำตาแห่งความน้อยใจเอ่อล้นไหลลงมาอาบสองพวงแก้ม เธอไม่รู้ว่าเธอทำผิดอะไร เพียงแค่เธอปฏิเสธไม่ให้เขาล่วงเกิน เขาก็ทำกับเธอถึงขนาดนี้เชียวเหรอ ทำไมผู้ชายที่เหมือนจะใจดีกับเธอกับยายถึงได้กลายเป็นคนใจร้ายไปได้ หญิงสาวถามตัวเองขณะที่เดินกลับเข้าห้อง แต่จนแล้วจนรอดเธอก็ยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้