EPISODE 03

วันต่อมาภายในรถตู้ของเสี่ย เมื่อคืนเขาและอัญชันต่างคนต่างนอนหันหลังให้กัน ฝืนใจนอนให้เช้า ตอนเช้ายายชบาไม่มาทานข้าว ให้ตาคูณสุขมารับหน้าแทน ทานข้าวเช้าเรียบร้อยเขากับอัญชันแยกกันกลับคนละคันเพราะเขามีไปคุยงานที่เชียงใหม่

“แวะไปหาอลินที่บ้านก่อน” ปกรณ์สั่งลูกน้องหลังจากนั่งครุ่นคิดมาสักพักใหญ่ เขาอยากแวะไปหาลูกก่อนเดินทาง

“ครับ” ธเนตรขานรับพลางคิดในใจเสี่ยยังคงเป็นเสี่ยที่ให้คุณอลินเป็นที่หนึ่งในใจโดยที่เสี่ยไม่เคยรู้ตัว การวนรถกลับไปเพื่อเห็นหน้าใครคนหนึ่งมันไม่ใช่เรื่องที่เสี่ยจะทำบ่อย ๆ และแทบไม่ทำกับผู้หญิงคนไหนนอกจากผู้หญิงชื่ออลิน เมื่อก่อนเวลาจะไปต่างจังหวัดหรือต่างประเทศเสี่ยมักจะหาเวลาอยู่กับคุณอลินเป็นอาทิตย์ก่อนเดินทาง เดี๋ยวนี้เสี่ยก็ยังเป็น เพียงแค่เสี่ยให้เหตุผลว่าเป็นห่วงเด็กในท้องคุณอลิน ลูกน้องคันปากอยากจะถามแล้วเมื่อก่อนเสี่ยห่วงอะไร

อะ เสี่ยห่วงลูกในท้อง เพราะงั้นลูกน้องผู้ภักดีจะวนรถกลับบ้านที่ห่างจากตรงนี้ 70 กิโลเมตร พักคอนโดใกล้ ๆ เพื่อรอไปสนามบินเร็วกว่าย้อนกลับบ้าน แต่เพราะเสี่ยต้องการ ลูกน้องไม่มีสิทธิ์ขัด จะพาเสี่ยไปกอดไปหอมให้หนำใจก่อนเดินทางไกลหลายร้อยกิโล

“อลินล่ะ” มาถึงบ้านเสี่ยก็ถาม

“อยู่บนห้องค่ะ” แม่บ้านตอบพร้อมรอยยิ้ม

“อลินทานข้าวหรือยัง”

“ทานเรียบร้อยค่ะ วันนี้คุณลินทานข้าวได้เยอะ ดิฉันกำลังจะเอาน้ำส้มคั้นไปให้ค่ะ”

“เดี๋ยวฉันเอาไปให้เอง” เสี่ยยื่นมือคว้าแก้วน้ำส้มคั้นมาถือก่อนจะเดินเข้าห้องนอน แม่บ้านที่มาทำงานที่นี่มีข้อตกลงว่าห้ามเอาเรื่องภายในบ้านหลังนี้ไปพูดต่อเด็ดขาด แลกกับค่าจ้างมากกว่าที่อื่นหลายเท่า คนฉลาดที่ไหนจะไม่เอา ทุกคนก็มีชีวิตอยู่เพื่อผลประโยชน์ทั้งนั้น เรื่องคนอื่นก็คือเรื่องคนอื่น ปิดปากแล้วรับเงินเงียบ ๆ ดีที่สุด

เปิดประตูห้องเข้ามาในห้องนอน อลินนั่งเอนหลังไปกับโซฟาตัวยาวอยู่ที่ริมระเบียงมีกระจกใสกั้น หากทอดสายตายาวออกไปจะเห็นสวนดอกไม้ต่าง ๆ ที่เสี่ยสั่งซื้อมาให้อลินปลูกและดูแลให้เธอคลายเหงา อลินกำลังดูวิธีเย็บชุดด้วยมือในยูทูปและเย็บผ้าผืนเล็กไปด้วย เธอทำมาหลายวันแล้ว มันกำลังเป็นรูปเป็นร่างทำให้ดูออกว่าเป็นเสื้อเด็ก

“ปวดหลังไหม”

“....”

“ทำไมไม่นอนพัก ทำนานหรือยัง” ปกรณ์วางแก้วน้ำส้มคั้นไว้ที่โต๊ะกลม เขานั่งลงข้าง ๆ ยื่นมือบีบขาให้อลินเบา ๆ เหมือนที่ทำอยู่เป็นประจำในช่วงนี้

“เพิ่งตื่นค่ะ จะให้นอนทำไมนัก” เธอพูดเสียงราบเรียบและพร้อมจะหาเรื่องอยู่ตลอดเวลา

“หิวไหม”

“ไม่ค่ะ”

ปกรณ์วางมือที่หน้าท้องของอลิน “แล้วลูกหิวหรือเปล่าคะ”

“...” ถามแบบนี้ก็หมายความว่าจะให้ลินกินให้ได้

“ผมแวะซื้อเป็ดน้ำแดงร้านโปรดของเรามาด้วยนะลิน”

“ลินยังเย็บผ้าอยู่ ใกล้เสร็จแล้วค่ะ”

“จะหักโหมทำไม ซื้อเอาก็ได้” เพราะเขาอยากทานข้าวพร้อมเธอจึงพูดออกมาโดยไม่ได้คิดอะไรเยอะ

“ของบางอย่างมีคุณค่าเกินกว่าจะใช้เงินซื้อนะคะ”

“แต่ของบางอย่างซื้อเอาง่ายกว่าไหม ดีกว่าด้วย” เสี่ยปอร์ปรายตามองชุดเด็กที่อลินกำลังเย็บ ถ้าจะให้ลูกใส่เขาคงคิดแล้วคิดอีกเพราะชุดไม่ได้สวยสักนิด

ด้วยความน้อยใจทำให้อลินเผลอหันหน้าไปสบตากับเสี่ย เห็นได้ชัดว่าคนรวยอย่างเขาดูถูกฝีมือเธอ ทั้งที่เธอตั้งใจทำเพื่อลูก “ไม่เห็นต้องแสดงออกชัดเจนขนาดนี้ ทำไมคะมันน่าเกลียดมากเหรอ ลินแค่อยากทำให้ลูก ลินไม่เคยทำสักหน่อย จะให้ออกมาสวยเหมือนช่างตัดเย็บฝีมือดีได้ยังไง”

“โอ๋ ๆ จะร้องไห้ทำไมคะ น้องลินเก่งมาก ๆ แล้ว ไม่ร้องนะ เดี๋ยววันคลอดผมให้ลูกใส่ตัวนี้แล้วเราถ่ายรูปเก็บไว้เนอะ” จู่ ๆ แม่คุณก็ร้องไห้ออกมา เขาจึงโน้มตัวไปเธอกอดด้วยความเคยชินทั้งยังพูดตามใจเธอเหมือนเมื่อก่อน

อลินวางมือจากเสื้อ ดันเสี่ยขยับตัวออกห่าง ยกสองมือขึ้นเช็ดน้ำตา เตือนตัวเองว่าไม่ได้นะลิน เธอจะอ่อนแอเพราะฮอร์โมนคนท้องไม่ได้เด็ดขาด “ไม่ต้องมาโอ๋ค่ะ”

“คนท้องนี่เอาใจยากแบบนี้ทุกคนไหม” เสี่ยปอร์เอนตัวนอนหนุนตัก หันหน้าเข้าหาหน้าท้องกลมนูน

“ก็ลองทำผู้หญิงคนอื่นท้องดูสิคะ จะได้รู้ว่าต่างกันยังไง”

“ของดีใครเขาทำกันบ่อย ๆ”

“ทำบ่อย ๆ ก็ดี คนนี้ยกให้ลิน”

“ไม่ได้หลับแล้วฝันได้ไงหืม”

“...”

“จะไม่อยู่สามวันนะ อยากได้อะไรก็บอกลูกน้อง สั่งได้เลยเดี๋ยวจัดหามาให้ อย่าดื้อด้วย”

“ค่ะ” เวลาเขาจะไปธุระหรือไปหาภรรยาหลายวันมักจะบอกกล่าวแบบนี้ตลอด อลินก็มีหน้าที่ขานรับ

“ถ้าปวดท้องเจ็บท้องหรือเป็นอะไรที่ไม่ปกติให้โทรหาไอ้หมอทันทีเข้าใจไหม”

“ค่ะ”

“เป็นห่วงนะคะ...ลูก” ก็ไม่เคยจะคิดเข้าข้างตัวเองมานานแล้วว่าเขาห่วงเธอ ถ้าเขารักเขาห่วงไม่มีทางยื่นข้อเสนอแบบนั้น หึ ถ้าเขารักเขาต้องเลือกลินสิ นี่เขาบอกชัดเจนว่าเขาไม่มีวันแต่งงานกับลิน

“ลิน ลิน ลิน”

“คะ” เพราะเหม่อนานเกินไป หันมามองจึงเห็นว่าเสี่ยลุกขึ้นนั่งที่เดิม

“จูบกันหน่อย”

“ไม่ค่ะ” อลินหันหน้าหนี

“จูบกันเร็ว ไม่อยู่ตั้งสามวัน”

“ไม่เกี่ยวกับลิน”

“งั้นไปด้วยกัน”

“ในฐานะอะไรคะ”

“...ไม่มี”

“ลินง่วงนอน ขอพักนะคะ” พูดแล้วค่อย ๆ เปลี่ยนท่านั่งเป็นท่านอน หัวหนุนหมอนที่เตรียมไว้บนโซฟาตัวยาวใหญ่ อดทนไว้ลิน อดทนไว้ เดี๋ยวต้องมีโอกาสสักวัน สักวันต้องหนีให้ได้ มีโอกาสเมื่อไหร่จะไม่พลาดเด็ดขาด

“เป็ดน้ำแดงล่ะ”

“ยังไม่หิว”

“งอแง”

“ไม่ปล่อยให้ลูกหิวค่ะ คุณไปทำธุระได้เลย”

“โทรมาก็รับ ไม่ใช่ปล่อยให้สายตัด อย่าทำให้อารมณ์เสีย เข้าใจไหม”

“ค่ะ” ขานรับขณะที่ยังหลับตา

สัมผัสได้ว่าเสี่ยโน้มลงมาหอมแก้มและแตะจูบที่ริมฝีปาก มือลูบหน้าท้องกลมนูนก่อนที่ใบหน้าจะแนบสัมผัสจากนั้นเขาเอ่ย “แล้วพ่อจะรีบกลับมานะคะ อย่าดื้อนะ”

อยากจะลุกขึ้นมาโวยวายว่ามาจูบเธอทำไม แต่ก็ต้องปล่อยผ่านเพราะกว่าจะลุกได้ต้องใช้เวลานาน อลินจึงเลือกเมินเฉย