ประธานมาเฟียกับเมียแสนซน

ภูมิหลัง เมื่อครั้งก่อน...

“อาเบย์ๆ อาคีย์ๆ พวกเราไปเที่ยวก่อนนะ เดี๋ยวซื้อของมาฝาก” เสียงเล็กของเด็กชาย และเด็กหญิง สามคน ที่หน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะ จะมีแค่เพียงเด็กชายที่หน้าตาไม่เหมือนคนอื่น แต่พวกเขาทั้งสามก็เป็นฝาแฝด ทั้งสามของบอมพ์และเฟร์ย่า

10 ปี ต่อมา

หลังจากเฟร์ย่าเรียนจบ บอมพ์ขอแต่งงานกับเฟร์ย่า การจัดงานแต่งงานคราวนั้นยิ่งใหญ่สมเกียรติของตระกูลใหญ่แห่งวงการมาเฟียอย่างตระกูล อีแวนสัน ที่รวมเข้ากับตระกูล วรารินทร์

ก่อนจัดงานแต่งงานเฟร์ย่าได้ตั้งครรภ์อ่อนๆ พอดี และได้คลอดเด็กแฝดทั้งสามออกมา ท่ามกลางความดีใจของสองตระกูลเป็นอย่างมาก

ตอนนี้เด็กๆ ทั้งสามก็ครบ 10 ขวบ แล้ว ตอนนี้บริษัทของบอมพ์ที่รับดูแลต่อจากพ่อของเขา อีแวนสัน กรุ๊ป ได้ทำการติดต่อการค้า ทำธุรกิจน้ำมัน ขุดเจาะกับต่างประเทศในแถบทวีปแอฟริกา

วันนี้ครอบครัวเขาทั้ง 5 คน กำลังจะเดินทางไปประเทศโมทีธ (*ประเทศที่ไรท์สร้างขึ้นมาเองจากจินตนาการ ไม่มีอยู่จริงแต่อย่างใด) ประเทศที่เขากำลังทำธุรกิจด้วย การไปคุยงานครั้งนี้เป็นการเซ็นสัญญาครั้งใหญ่ที่เขาจะต้องร่วมทำธุรกิจขุดเจาะน้ำมันกับชีค ผู้ปกครองของประเทศนั้นด้วย

ความจริงเขาเคยไปประเทศนี้หลายรอบแล้ว และก็มีการไปซื้อบ้านพักไว้แถวใกล้บริเวณที่ขุดเจาะน้ำมันอีกด้วย แต่เขาก็ไปแค่เพียงคนเดียว ครอบครัวไม่เคยไปด้วย แต่ครั้งนี้แค่ไปเจรจาตกลงทำสัญญาเท่านั้น จึงพาครอบครัวไปด้วย ถือว่าเป็นการไปเที่ยวพักผ่อน พักบ้านพักที่ได้สร้างไว้ในประเทศนี้ บ้านพักมีโอเอซิส มีสวน มีน้ำตก ท่ามกลางทะเลทรายอันร้อนระอุ

“เด็กๆ เดินทางปลอดภัยนะ อย่าดื้อ อย่าซน ขนของฝากมาให้อาด้วย” คีย์พูดกับเด็กๆ ทั้งสาม ด้วยความสนิท เนื่องจากเด็กทั้งสามเขาช่วยเฟร์ย่าเลี้ยงและดูแลตั้งแต่คลอดใหม่ๆ

“อาคีย์จะเอาอะไรครับ อย่าบอกนะว่าจะเอาอูฐ ผมยกมาด้วยไม่ไหว” เด็กชายฝาแฝดคนโตที่สุดเอ่ยขึ้น

เด็กชายอายุ 10 ขวบ รูปร่างไม่อ้วน ไม่ผอมเกินไป ผิวขาวใสอมชมพู ปากชมพูระเรื่อธรรมชาติ ผมดำสนิทได้พ่อเขามา นัยย์ตาดำขลับตัดกับสีผิวขาว ทำให้รวมๆ แล้วใบหน้าหล่อคมเข้มตั้งแต่เด็กๆ ผิวที่ขาวตัดกับชุดที่เขาใส่ ความโปรดปรานในสีดำ ทำเอาการแต่งตัวของเขาเหมือนนายแบบเด็กก็ไม่ปาน กางเกงขาเดฟดำ เสื้อสเว็ตเตอร์แขนยาวสีดำ รองเท้าผ้าใบสีดำ ทั้งหมดดูดำไปเสียทุกส่วน

"โอ้ยยย ใครจะบ้าให้หลานหอบเอาอูฐมาฝากกัน อาขอแค่พีระมิดก็พอ" คีย์พูดกับหลานชายด้วยรอยยิ้ม

"หื้อออ อาคีย์นี่พูดเล่นอีกละ บรูคไปโมทีธ ไม่ได้ไปอียิปต์ครับ" เด็กชายเล่นมุกกลับ

"แล้วสองสาว ไปเที่ยวอย่าดื้อ อย่าซนกันนะ ถ้าดื้อ ถ้าซน โดนโจรทะเลทรายลักพาตัวไปกลับไม่ได้นะ บอกเลย" เบย์หันไปขู่หลานสาวฝาแฝดอีกสองคน

ลิลลี่ ฝาแฝดคนกลาง ผมยาวตรงสีน้ำตาลอ่อนผิดกับฝาแฝดคนพี่ ใบหน้ากลมน่ารักจิ้มลิ้ม ผิวขาวอมชมพู ปากนิดจมูกหน่อยรวมแล้วเหมือนตุ๊กตาบาบี้ยังไงอย่างนั้น นิสัยออกจากนิ่งๆ เรียบร้อยสักหน่อย คนละบุคลิกกับน้องสาวฝาแฝดคนสุดท้องอย่าง เลดี้

เลดี้ ผมยาวลอนเล็กน้อยสีน้ำตาลอ่อน ดวงตากลม แก้มกลมอมชมพูดน่ารัก เหมือนตุ๊กตาเด็กฝรั่งเลยทีเดียว ใครเห็นทั้งสามเป็นต้องเอ็นดูเด็กๆ จนอดใจที่จะรักจะหลงไม่ไหว ก็ไม่แปลกที่เด็กๆ ทั้งสามจะเป็นที่รักของปู่ย่า ตายายและทวดๆ ตระกูลอีแวนสัน และตระกูลวรารินทร์ จนต้องแย่งกันเลี้ยง เทียวไปเทียวมาเข้าออกสองตระกูลสลับวันกันไปหาปู่ย่า ตายายและทวดๆ เป็นว่าเล่น

"อาเบย์อย่ามาขู่ลี่เลย ลี่รู้ว่าไม่มีใครกล้าหรอก แค่เห็นหน้าป๊า คนก็วิ่งหนีหมดแล้วค่ะ" เบย์มองหน้าหลานวัย 10 ขวบที่คำพูดคำจาเหมือนเด็กที่โตแล้วก็ไม่ปาน

"พ่อเราน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ" เบย์แกล้งถาม แล้วอมยิ้มเจ้าเล่ห์

"น่ากลัวสิคะ ป๊าน่ะ เวลาไม่ยิ้มน่ากลัวมาก เพื่อนๆ ของดี้วิ่งหนีหายหมด บางคนร้องไห้ก็ยังมี" เลดี้ฝาแฝดคนสุดท้องพูดบอกกับอาของเธอด้วยคำพูดเจื้อยแจ้ว แบบเด็กช่างพูด

"อาเบย์จะเอาอะไรคะ ลี่จะซื้อมาฝาก" ลิลลี่หันไปถามอา

"อาเบย์ขอหนุ่มๆ ทะเลทรายสัก ...โอ้ยยย" เบย์ส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด เมื่อพูดยังไม่ทันได้จบ เพราะโดนมือของคีย์หยิกเข้าที่เอวสอบ

"เดี๋ยวจะโดน!" คีย์คาดโทษเบย์

"โอ๋ๆ เค้าล้อเล่นน่า" เบย์ง้อคีย์ทันที แต่ได้สายตาค้อนกลับมา

"เดี๋ยวดี้เอา แหวนสวยๆ มาฝากอาเบย์สักวงแทนผู้ชายดีกว่าค่ะ แหวนใส่แล้วไม่ตาย แต่ผู้ชายใส่แล้วตายแน่ๆ ค่ะ" เลดี้พูดแล้วส่งยิ้มให้ผู้เป็นอาที่โดนหยิกไปจนร้องเสียงหลง คำพูดของหลานสาวเรียกเสียงหัวเราะให้ผู้เป็นอาทั้งสองลั่นสนามบิน

"ไปกันได้แล้วทั้งสาม" เสียงของบอมพ์ผู้เป็นพ่อของฝาแฝดทั้งสาม หันมาเรียกลูกๆ เพื่อเดินเข้าเกท ของสนามบิน

"ไปกัน ป๊าเรียกแล้ว" พี่ชายคนโตหันมาบอกน้องๆ

"ไปก่อนนะอาเบย์ อาคีย์ เดี๋ยวเอาแหวนมาฝาก" เลดี้หันมาลาผู้เป็นอาทั้งสอง

"เดินทางปลอดภัยนะทุกคน" คีย์อวยพร ก่อนจะโบกมือลาเด็กๆ ไปเข้าเกท

ทั้ง 5 คน ใช้เวลาบนเครื่องไม่นาน เครื่องก็ลงจอดสนามบินเล็กๆ ที่เมื่อแห่งหนึ่งในประเทศโมทีธ เมื่อทุกคนถึงสนามบินก็มีคนของชีคแห่งประเทศนี้มารอรับเข้าวัง

"เอ้า คุณบอมพ์ คุณเฟร์ย่ามาถึงกันแล้วหรือครับ มาๆ เชิญนั่งก่อน" ชีคฟาเอลเอ่ยทักแขกผู้มาใหม่ที่เขาให้ทหารในวังไปรับ ด้วยภาษาไทย สำเนียงต่างชาติไม่ชัด เขาศึกษาภาษาไทยเพื่อการทำธุรกิจโดยเฉพาะ ไม่พอเขายังให้ครอบครัวของเขาทุกคน ทั้งภรรยา และลูกๆ ของเขาทั้งสาม เรียนภาษาไทยด้วย เขาและภรรยายังคงพูดได้ไม่ชัด เนื่องจากโตแล้วลิ้นจะแข็งกว่าเด็กๆ ที่ตอนนี้ลูกๆ ของเขาค่อนข้างพูดไทยสำเนียงชัดเจนดี

"ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้งนะครับ ชีคฟาเอล" บอมพ์เอ่ยทักกลับ ก่อนจะยื่นมือออกไปเพื่อจับเป็นการทักทาย

"ยินดีครับคุณบอมพ์ ผมยินดีอย่างยิ่งที่จะได้ทำธุรกิจร่วมกับคุณอีกยาวๆ"

"คราวนี้คงยาวจริงๆ ครับ เพราะผมว่าถ้าถูกใจ จะทำสัญญากันสัก 10 ปี ดีไหมครับ"

"โอ้!!ดีเลยครับ ผมยินดีมากถ้าหากจะได้ร่วมธุรกิจกับคนเก่งๆ อย่างคุณ"

"ไม่ขนาดนั้นครับ ผมคิดว่าถ้าเราเกื้อหนุนกันไปตลอดแบบนี้ บริษัทผมรุ่นต่อไปที่จะมารับช่วงต่อจากผมก็คงไม่แคล้วเซ็นสัญญากับคุณอีกแน่ๆ" บอมพ์พูดจบก็หันไปมองที่ลูกชายฝาแฝดคนโต ที่เขาวางไว้ว่าจะให้รับช่วงต่อจากเขาเมื่อแก่ตัวไป

มารอบนี้เขาจึงพาลูกมาด้วย มาดูงาน ศึกษาสถานที่ไว้ อายุ 10 ขวบ ไม่ไวเกินไปหรอก เพราะลูกของเขาดูแล้วค่อนข้างจะโตเร็วกว่าเด็กคนอื่น ในเรื่องความคิด ความอ่าน และคำพูด บรูคเป็นเด็กที่สนใจเรื่องงานของเขามาตั้งแต่เด็ก เรียนรู้งานของเขาได้ตั้งหลายเรื่อง เรื่องการเอาตัวรอด การใช้อาวุธ การป้องกันตัวเขาสอนให้ลูกหมด

"งั้นเดี๋ยวเราไปดูเหมืองสถานที่ขุดเจาะน้ำมันกันก่อนที่จะเซ็นสัญญานะครับ คุณจะได้ตัดสินใจด้วย ให้พวกผู้หญิงและเด็กๆ อยู่กันที่นี่แหละ ให้ลัยร่าดูแล" ชีคฟาเอลบอกกับบอมพ์ ก่อนจะหันไปสั่งทหารให้เตรียมรถออกไปเหมือง

"ผมให้ลูกชายไปด้วยแล้วกันนะครับ เขาจะได้ศึกษาไว้ รับช่วงต่อจากผมภายภาคหน้า" บอมพ์กล่าว

"ได้ครับ แต่เด็กจะลำบากหรือเปล่า ไม่ได้เที่ยวเล่น เพราะที่นั่นไม่มีที่วิ่งเล่นน่ะครับ" ชีคฟาเอลเป็นห่วง

"ไม่หรอกครับ เดี๋ยวให้พักที่บ้านพักกลางโอเอซิสที่ผมสร้างไว้ใกล้ๆ ก็โอเคแล้ว" บอมพ์หันไปบอกชีค เขาซื้อโอเอซิสไว้ สร้างไว้กลางทะเลทราย ที่มีป่า มีแหล่งน้ำ เอาไว้พักผ่อนตอนออกเหมือง ซึ่งมองไปก็เหมือนเกาะกลางทะเลทรายนั่นแหละ

"ดีเลยครับ งั้นเราไปกันเลยไหม"

"ท่านพ่อเจ้าขา จะไปไหนกันเจ้าคะ" เสียงเล็กเจื้อยแจ้วของเด็กน้อย วัย 5 ขวบ หน้าตาน่ารัก ผิวสีน้ำผึ้งออกขาว ผมตรงสีดำประบ่า วิ่งมาทางชีคฟาเอล

"อ้าว ชีร่าห์ พ่อจะไปทำงาน ไปเล่นกับพวกพี่ๆ ก่อนนะ"

"พวกท่านพี่ เอาแต่เรียนต่อสู้ ไม่เล่นกับชีร่าห์เลย แล้วท่านพี่ผู้นั้นจะไปกับท่านพ่อด้วยหรือ มาเล่นกับชีร่าห์ไหมเจ้าคะ" เด็กน้อยในอ้อมกอดผู้เป็นพ่อ หันกลับมาถามเด็กชายบรูคลิน เด็กชายตัวโตกว่าเธอ

"ไม่หรอก เราไม่เล่นกับเด็กน้อย" บรูคลินเอ่ยตอบเด็กน้อยตัวเล็ก ชีคฟาเอลจึงปล่อยเด็กน้อยลงวางกับพื้น

"งั้นก็ไปอยู่กับท่านแม่ก่อน แล้วเล่นกับพี่ๆ ทั้งสองสาวที่มาเป็นแขกเรารอก่อนนะเดี๋ยวพ่อกลับมา" ชีคฟาเอล บอก ก่อนจะดันหลังเด็กน้อยให้ไปหาแม่

เด็กน้อยตัวเล็กจึงต้องไปตามที่พ่อของเธอบอก แต่ก่อนที่จะไปเธอหันมามองเด็กชายตัวโต ที่เสียดายว่าเขาไม่เล่นด้วย เธอรู้สึกอยากเล่นกับเขาจริงๆ ไม่เห็นเหมือนกับที่รู้สึกอยากเล่นกับพี่ๆ ของเธอเลยด้วยซ้ำ มันคนละความรู้สึกกัน

แต่...เธอยังเด็ก ไม่เข้าใจความรู้สึกอะไรมากมาย แค่รู้สึกอยากมีเพื่อนเล่นก็เท่านั้น...