ตอนที่1 ผู้หญิงคนที่ไปหาหมอ

ตอนที่1 ผู้หญิงคนที่ไปหาหมอ

ณ หมู่บ้านวี่หลง แห่งเมืองเจียงหลิงที่อยู่แสนไกล

สีเหลืองอร่ามของพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน ควันลอยโขมง ทำให้อากาศร้อน และในหมู่บ้านนั้นก็ยังคงมีอากาศร้อนมากเช่นเคย

ป่าผืนเล็กข้างๆหมู่บ้าน มีสุนัขสีดำตัวหนึ่งกำลังนอนคว่ำเพื่อผสมพันธุ์อยู่ด้านหลังของสุนัขสีเหลืองทองตัวหนึ่ง

“หลินหยาง เทคนิคทางการแพทย์ของตระกูลเซียวของเราก็ธรรมดาเสียที่ไหน ไม่ใช่เป็นเพราะความเป็นแพทย์แผนจีน แต่เป็นเพราะเป็นมรดกทางการแพทย์ที่เราสืบทอดกันมานานนับพันปี”

“เทคนิคทางการแพทย์ของตระกูลเรา จะต้องใช้ควบคู่กับตำราบทหลงเฟิ่งเจว๋ และเหตุผลที่เธออายุยี่สิบเอ็ดแล้วยังไม่ได้รับการฝึกฝนนั้น ก็เป็นเพราะวิชานี้ จะต้องมีความสัมพันธ์กับผู้หญิง ถึงจะเพิ่มความแข็งแกร่งได้”

“หนี้ความรักครั้งแล้วครั้งเล่า จำได้ว่าเป็นผู้หญิงที่ไม่แสวงหาใดๆ เข้าใจผิดในหัวใจความเป็นแพทย์ของตัวเอง...”

ขณะนั้นหลินหยางที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ ในหัวสมองคิดย้อนไปถึงคำพูดที่คุณปู่เอ่ยพูดไว้ก่อนเสียชีวิต

หลินหยางกำลังศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาการแพทย์เจียงหลิง เดิมทีช่วงปิดเทอมภาคฤดูร้อนเอยากจะหางานทำอยู่ที่เมืองเจียงหลิง แต่กลับได้รับโทรศัพท์ว่าคุณปู่ของเขาจะไม่ไหวเสียแล้ว

เมื่อคุณปู่ของเขาเสียชีวิตไปได้เจ็ดวัน นอกจากเงินสะสมที่ทิ้งไว้ให้เขาห้าพันและตำรายาจีนกองโตนั้น ก็ไม่มีอะไรทิ้งไว้ให้เขาอีกเลย

สำหรับเทคนิคทางการแพทย์ของตระกูลตัวเองนั้น หลินหยางก็ไม่ได้รู้สึกสงสัยหรือลังเลในคุณค่าเหล่านั้นเลย ในปีนั้นขาเห็นกับตาตัวเองว่าคุณปู่ของเขารักษาผู้ป่วยโรคหัวใจ แต่เมื่อคุณปู่ของเขาไม่ได้สนใจในเงินทองเหล่านั้น ใช้ชีวิตอยู่ในหมู่บ้านวี่หลงอย่างสันโดษ

ขณะนั้นเป็นเวลาหกโมงเย็นแล้ว หลินหยางหยิบกล่องเข็มของคุณปู่ออกมา แล้วนำเข็มออกมาเล่นอยู่ในมือ

เข็มเงินที่เคลื่อนไหวไปมาราวกับงูที่อยู่ระหว่างนิ้วมือของเขา เมื่อเปรียบกับเข็มปักลายของผู้หญิงในหมู่บ้านแล้วดูมีความเชี่ยวชาญและดูดีกว่าเสียอีก

เทคนิคการฝังเข็ม ตอนที่เขายังเด็ก ก็ถูกคุณปู่บังคับให้ตัวเขาเรียนไว้แล้ว อีกทั้งสาขาที่เขาเรียนในมหาวิทยาลัยก็เป็นสาขาทางการแพทย์แผนจีน สำหรับการฝังเข็มแล้วนั้นไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่สำหรับเขา แต่ไม่มีการสนับสนุนจากการฝึกจิตของตระกูลแล้วนั้น เขาก็เป็นเพียงแค่แพทย์แผนจีนธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้น ความแตกต่างระหว่างเขากับคุณปู่นั้นไม่ใช่น้อยๆเลย

“อยากพัฒนาศักยภาพ ก็ต้องใช้ผู้หญิงเป็นตัวช่วย ดูแล้วคงจะต้องหาแฟนซักคนแล้วสิ” หลังจากที่รู้วิธีการฝึกฝนของตระกูลตัวเองแล้วนั้น หลินหยางก็เริ่มวางแผนชีวิตในอนาคตของตัวเอง

"ตึง ตึง ตึง..." และในขณะที่หลินหยางกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอยู่ทางด้านนอก

รู้สึกสงสัยว่าดึกป่านนี้แล้วยังจะมีใครมาหาเขากันอีก เขาจึงเดินไปเปิดประตู

"พี่ผิง คุณมาได้อย่างไร เข้ามาก่อนสิ" หลังจากที่เปิดประตูออกแล้ว พบว่าเป็นเซี่ยผิง เขาจึงรีบกล่าวทักทายเธอ

เซี่ยผิงปีนี้เธออายุยี่สิบปี เป็นเพื่อนบ้านของเขา สามีของเธอทำงานอยู่ต่างเมือง ปลายปีถึงจะกลับมาที่บ้านเป็นเวลาหนึ่งเดือน

เซี่ยผิงเป็นผู้หญิงที่นับว่าสวยมากคนหนึ่ง ดวงตากลมโต แม้ใบหน้าเธอจะไม่ได้ขาวมาก แต่ก็แสดงออกให้เห็นถึงความเป็นคนที่มีสุขภาพดี และที่สำคัญเธอมีทรวงทรงที่สะโพกผายหน้าอกใหญ่ด้วยแล้วนั้น ทำให้หนุ่มๆในหมู่บ้าน มักจะหาโอกาสช่วงที่หลี่เฉียงไม่อยู่บ้าน อยากที่จะมาคบหากับเธอ

แต่เซี่ยผิงก็อยู่ในกฎเกณฑ์มาตลอด หลายปีมานี้ ก็ไม่เคยได้ยินข่าวว่าใครคนในจะประสบความสำเร็จในความต้องการเหล่านั้น

"หลินหยาง ฉันปวดท้องมากเลย ได้ยินคุณปู่เธอบอกว่าเธอกำลังเรียนวิชาแพทย์อยู่ ดูให้ฉันหน่อยว่าเธอรักษาได้ไหม?"

หลินหยางมองดูเซี่ยผิงที่ขมวดคิ้วอยู่เช่นนั้น ในใจรู้สึกว่าเธอจะต้องปวดหนักมากจนเกินที่จะอดทนไหว จึงรีบให้เซี่ยผิงเข้ามา และรีบกล่าวกับเธอ "คุณเข้ามาก่อน เดี๋ยวผมตรวจให้"

เขาพยุงเซี่ยผิงเข้ามาในห้องโถง ให้เธอนั่งลงบนโซฟา แล้วจึงจับชีพจรของเธอ

"พี่ผิง คุณไปกินของเย็นๆอะไรมาหรือเปล่า?" หลินหยางขมวดคิ้วเอ่ยถามเธอออกไป

"ใช่ วันนี้ฉันรู้สึกร้อนมาก เลยซื้อไอศครีมที่ร้านค้าในหมู่บ้านมากินน่ะ ทำไมหรือ? ไอศครีมพวกนั้นเสียแล้วอย่างนั้นหรือ?" ได้ยินหลินหยางเอ่ยถามดังนั้น เธอจึงเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยถามเขากลับ

"ไม่ใช่ครับ แต่เป็นเพราะว่าคุณกินของเย็นเข้าไปแล้ว แล้วคุณก็กินทั้งพริกและของมันเข้าไปอีก นั่นทำให้กระเพาะและลำไส้ของคุณเกิดการอุดตัน เลือดไหลผ่านไม่สะดวก จึงทำให้คุณปวดท้องอยู่แบบนี้"

"แล้วเธอรักษาได้ไหม? ฉันปวดท้องมากจริงๆ" เธอเอ่ยถามกลับ

"รักษาน่ะรักษาได้ แต่ต้องฝังเข็มนะครับ" หลินหยางเอ่ยบอกเธอ

"ฝังเข็ม? ใช่ที่ว่าต้องแทงเข็มเข้าไปไหม? ฉันเคยเห็นที่คุณปู่เธอรักษาคนอื่น ได้ผลมากเลยนะ เธอรีบมาฝังเข็มให้ฉันเถอะ" เมื่อเธอรู้ว่าหลินหยางสามารถรักษาโดยการฝังเข็มได้นั้น จึงรีบเอ่ยบอกกับเขา

"แต่การฝังเข็ม คุณจะต้องถอดเสื้อผ้าออกนะ ผมเกรงว่าคุณอาจจะไม่สะดวก" หลินหยางเอ่ยบอกกับเธอด้วยน้ำเสียงเบาๆ แล้วมองกลับไปยังใบหน้าของเธอที่ดูไม่ได้มีความรู้สึกโกรธหรือไม่พอใจอะไร จึงรู้สึกวางใจลงเล็กน้อย พร้อมกับความคาดหวังที่เกิดขึ้น

"เรื่องแค่นี้เอง เธอรีบฝังเข็มให้ฉันเถอะ " เมื่อได้ยินหลินหยางบอกดังนั้น เธอก็ไม่รีรอ รีบถอดเสื้อแขนสั้นของเธอออกในทันที