บทที่1

"ฮือ แม่ขาอย่าทิ้งหนูมุกไป"เด็กสาวผมเปียวัยเก้าขวบวิ่งมากอดขาผู้เป็นแม่ที่กำลังจะเดินออกจากบ้านหลังใหญ่ภายในมือของคุณมณีจันทร์ถือกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ยืนเชิญหน้าอยู่ที่ประตูไม่ยอมหันกลับไปมองลูกสาวตัวน้อยที่นักกอดเข่าร้องไห้น้ำตาอาบหน้า

"ปล่อยฉัน"คำพูดที่ดูห่างเหินทำเอาเด็กหัวใจดวงน้อย ๆ ถึงกับเจ็บปวด

"ฮึก หนูมุกไม่ปล่อย คุณแม่อย่าทิ้งหนูมุกกับคุณพ่อไปเลยนะคะ"กอดเข่าร้องไห้ทั้งน้ำตาภาพของลูกสาวเพียงคนเดียวทำให้ผู้เป็นพ่อที่ยืนมองอยู่ด้านหลังรู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้กันถ้าทุกอย่างมันไม่พังด้วยน้ำมือของเขาลูกสาวก็คงไม่ต้องทุกข์ระทมแบบนี้

"ปล่อยฉัน ฉันบอกว่าให้ปล่อยฉันไง"มณีจันทร์ทนไม่ไหวกระชากลูกสาวในไส้ก่อนที่จะเหวี่ยงลงบนพื้นก่อนที่เธอจะสะบัดหน้าเดินไปหารถคันหรูที่จอดอยู่ด้านหน้า หนูมุกที่เห็นแม่กำลังจะขึ้นรถคันนั้นไปก็รีบวิ่งตามก่อนที่จะสะดุดขาตัวเองล้มลงกอดเท้าของผู้เป็นแม่เอาไว้ ฉัตรชัยผู้เป็นพ่อตกใจก่อนที่จะรีบวิ่งมาหาบุตรสาวที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจที่นั่งกอดขาอดีตภรรยาร้องไห้อย่างน่าสงสาร

"เจ็บตรงไหนบ้างลูก"ผู้เป็นพ่อเขามาประคองสายตาจ้องหาบาดแผลก็พบว่าเข่าทั้งสองขาถลอกจนมีเลือดไหล ทำเอาหัวใจผู้เป็นพ่อถึงกับเจ็บเจียนตาย แตกต่างจากผู้เป็นแม่ที่มองลูกสาวของตัวเองด้วยสายตาเรียบเฉย

"ฮึก คุณพ่อขาบอกคุณแม่สิคะ ว่าอย่าทิ้งพวกเราไป"เด็กสาวไม่ได้สนใจว่าตอนนี้เข่าของเธอนั้นกำลังมีเลือดไหล ได้แต่กอดขาผู้เป็นแม่แล้วร้องไห้

"หนูมุกลูก"

"ปล่อยขาฉัน"มณีจันทร์พูดเสียงลอดไรฟันก่อนจะสะบัดขาออกอย่างแรงจนทำให้มือน้อย ๆ ที่กอดขาหลุดออกไป

"คุณแม่ขา"

"จันทร์ คุณทำแบบนี้กับลูกได้ยังไง นี่ลูกเรานะ"ฉัตรชัยรีบเข้าไปพยุงร่างของเด็กน้อยให้ลุกขึ้นยืนก่อนที่จะรีบปัดเศษฝุ่นออกจากตัวของลูกสาว

"ฉันไม่เคยมีลูกแบบมัน"คำพูดของแม่แท้ ๆ นั้นเหมือนคมมีดที่กรีดเข้าไปในหัวใจของเด็กน้อย น้ำตาแห่งความเสียใจไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย ฉัตรชัยรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจที่ทำให้ครอบครัวต้องพังลงด้วยน้ำมือของตัวเอง

"แม่ขา แม่จันทร์ของหนูมุก"สองมือเล็กยกขึ้นพนมไหว้ เข่าที่เต็มไปด้วยเลือดที่ไหลคุกเข่าลงกับพื้น

"แม่จันทร์ขาอย่าทิ้งหนูมุกกับคุณพ่อไปเลยนะคะ"อ้อนวอนร้องขอความเมตตาก่อนที่มุกดาจะก้มกราบลงบนเท้าของผู้เป็นแม่ น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลโดนรองเท้าแบรนด์ดังคู่สวย ฉัตรชัยทนไม่ไหวหันหน้าไปมองทางอื่น ภาพที่เห็นนั้นมันช่างขมขื่นในหัวใจ มณีจันทร์มองลูกสาวในไส้ที่ก้มกราบเธออยู่ตรงหน้าด้วยสายตาเรียบเฉยก่อนที่จะก้าวเท้าถอยหลัง

"อย่ามาเรียกฉันว่าแม่ ต่อแต่จากนี้ไปฉันไม่ใช่แม่ของแก"สายตาเรียบนิ่งที่อยู่ภายใต้แว่นตามองใบหน้าของอดีตลูกและสามีเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะก้าวขึ้นรถแล้วรีบขับออกไปโดยทันที

"แม่ขา แม่จันทร์ขาอย่าทิ้งหนูมุกไป ฮือ"เด็กน้อยลุกขึ้นวิ่งตามหลังท้ายรถของผู้เป็นแม่ ปากเล็ก ๆ ก็เอาแต่เรียกร้องหา เท้าทั้งสองข้างรีบวิ่งเพื่อจะไล่ตามให้ทัน แต่ความเร็วของรถนั้นมันก็ทำให้เธอวิ่งไล่ตามไม่ทันอยู่ดี

"ฮึกคุณแม่ขา"มุกดาล้มลงกับพื้นถนนจนได้แผลซ้ำ ฉัตรชัยที่วิ่งตามรีบเข้ามาพยุงตัวลูกสาว

"ฮึก คุณพ่อขาคุณแม่ทิ้งหนูกับคุณพ่อไปแล้ว"เด็กน้อยรีบบอกผู้เป็นพ่อพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสารก่อนที่มุกดาจะโผล่เข้ากอดท่านที่เป็นที่พักพิงคนสุดท้ายของเธอ

"ไม่ร้องนะครับคนเก่งของพ่อ เดี๋ยวคุณแม่ก็กลับมา"ถึงแม้ว่ามุกดาจะมีอายุเพียงแค่เก้าขวบ แต่เธอก็รู้ว่าคำพูดของผู้เป็นพ่อที่บอกเธอมา มันก็แค่คำปลอบโยนเท่านั้น เพราะคงจะไม่มีวันที่แม่ของเธอนั้นจะกลับมา