บทที่ 2

อลินนานั่งน้ำตาซึมรอเวลาพนักงานของสายการบินเรียกขึ้นเครื่องบิน ซึ่งในตอนนี้เริ่มทำการเรียกให้ผู้โดยสารชั้นธุรกิจได้ขึ้นเครื่อง ตามด้วยชั้นธรรมดาตามลำดับ หญิงสาวนั่งฟังเสียงประกาศที่เรียกชั้นธรรมดาและแบ่งตามคลาสของตั๋ว

เมื่อหลุบสายตามองตั๋วเครื่องบินที่ถืออยู่ในมือ และถึงคิวของตนที่ต้องขึ้นเครื่องบินแล้ว ก็ยกมือปาดน้ำตาให้เหือดแห้ง สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อระงับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในใจ ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงไปยังทางออกเพื่อไปขึ้นเครื่องบิน ซึ่งตอนนี้ผู้โดยสารนับสิบๆ คนกำลังทยอยเดินขึ้นเครื่องบินอย่างเป็นระเบียบ

ด้วยผู้โดยสารมีมากเกือบสองร้อยคน พอเดินเข้ามาในเครื่องบินซึ่งมีทางเดินทางเดียว แถมผู้โดยสารบางคนกำลังยกกระเป๋าสัมภาระเก็บไว้ในช่องเก็บสัมภาระ ส่งให้การเดินเข้าไปภายในเครื่องบินยิ่งติดขัดสามารถเดินเข้าไปได้อย่างช้าๆ

และเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ขณะกำลังเดินผ่านที่นั่งชั้นธุรกิจ หญิงสาวก็ถูกกระแทกจากข้างหลังเต็มแรง กระทั่งร่างบางเซถลาล้มลงไปปะทะกับผู้โดยสารคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ในชั้นธุรกิจ

“I’m sorry...เอ่อ...ขอโทษค่ะ”

อลินนาเต็มไปด้วยความตกใจ ขณะดันตัวลุกขึ้นจากหน้าตักของอีกฝ่ายก็ละล่ำละลักเอ่ยขอโทษทั้งภาษาไทย ภาษาอังกฤษปนเปไปหมด คิดว่าผู้โดยสารคนดังกล่าวคงให้อภัยเพราะเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ แต่แล้วก็ต้องนิ่งงันเมื่อได้ยินเสียงตอบกลับเป็นภาษาไทยอย่างเยาะหยันดูถูกกันเป็นที่สุด

“เป็นวิธีเรียกร้องความสนใจจากผู้ชายที่แยบยลมาก แกล้งล้มมาบนหน้าตัก แถมหน้าอกหน้าใจก็ปะทะเข้ามาตรงใบหน้าของผมพอดิบพอดี”

อลินนาหน้าชาซะยิ่งกว่าถูกตบหน้า กับคำพูดดูถูกที่แล่นมากระทบโสตประสาทซึ่งหลุดออกมาจากปากของผู้โดยสารคนนี้

“นี่! ฉันไม่ได้เรียกร้องความสนใจจากคุณหรือใครหน้าไหนทั้งนั้น ไม่เห็นหรือยังไงว่าฉันถูกกระแทกจากทางด้านหลัง”

อลินนาไม่ยอมให้ถูกด่าฟรีๆ เหมือนกัน หญิงสาวด่ากลับในทันควัน ใบหน้างามบึ้งตึงถลึงตาเขียวปั้ดใส่อีกฝ่าย

และหนุ่มลูกครึ่งไทย-รัสเซีย ผู้หล่อเหลา ซึ่งปากจัดซะยิ่งกว่าผู้หญิง ก็ไม่น้อยหน้า ไม่ยอมให้อลินนาด่าเขาแค่ฝ่ายเดียวเช่นกัน

“มุขเก่าๆ อ้างว่าถูกกระแทกถูกผลัก แต่จริงๆ แล้วตั้งใจและจงใจล้มลงมาบนหน้าตักของผู้ชายที่หล่อและรวยเพื่อเรียกร้องความสนใจ”

“ไอ้บ้า! ฉันไม่ได้เรียกร้องความสนใจจากคุณ!”

“ฮึ! มุขเชยๆ ของผู้หญิงที่ตั้งใจจับคนรวย ผมจะบอกว่ามันล้าสมัยแล้วคุณ” ชายหนุ่มยิ้มเยาะตรงมุมปาก มองหญิงสาวด้วยสายตาเหยียดๆ

“เอ๊ะ!”

อลินนายกมือเท้าสะเอว กำลังจะพ่นวาจาด่ากลับคืน แต่ถูกผู้โดยสารที่ยืนอยู่ข้างหลังสะกิดให้เดินต่อไป แถมแอร์โฮสเตสกำลังเดินตรงมาด้วย แน่นอนว่าแอร์โฮสเตสกำลังมาดูแลผู้โดยสารชั้นธุรกิจ ไม่ได้มาดูแลอลินนาซึ่งเป็นผู้โดยสารแค่ชั้นธรรมดาเท่านั้น

“ฝากไว้ก่อนเถอะ”

อลินนาขบเคี้ยวเขี้ยวฟัน จ้องมองเขม็งอย่างกับจะกินเลือด ฝากรอยแค้นไว้กับผู้ชายที่เป็นคู่กรณี

และแน่นอนว่าชายหนุ่มผู้นี้ก็ส่งสายตาพิฆาตแบบเดียวกันให้กับอลินนา แถมยังเอ่ยแนะนำตัวแกมเยาะหยันตามหลังหญิงสาวด้วย

“รีบมาเอาคืนแล้วกัน และจำให้แม่นว่าผู้ชายที่คุณตั้งใจจะ ‘จับ’ ชื่อ แดเนียล จรณินทร์ คาเรีย”

“แล้วฉันจะจำไว้”

อลินนาตอบกลับโดยไม่ได้หันไปมอง ยังหงุดหงิดไม่หายที่จู่ๆ ก็ถูกผู้ชายที่ชื่อแดเนียลกล่าวหาเช่นนี้ และไม่รู้ว่าเป็นความซวยของเธอหรืออย่างไรกัน เมื่อที่นั่งของเธออยู่ในแถวที่นั่งแรกๆ ของชั้นธรรมดา แน่นอนว่าอยู่ห่างจากชั้นธุรกิจแค่เพียงไม่กี่ก้าว หากแอร์โฮสเตสไม่ปิดผ้าม่านกั้นระหว่างชั้นธุรกิจกับชั้นธรรมดา หญิงสาวก็สามารถมองเห็นคู่กรณีที่ปากจัดซะยิ่งกว่ากรรไกรได้อย่างชัดเจน

อลินนาจ้องมองไปยังอีกฝ่ายเขม็งซึ่งตอนนี้เห็นแค่ศีรษะของเขา และไม่ลืมฝากคำเจริญพรไปถึงแดเนียล ปากปีจอด้วย

“ฮึ! ผู้ชายทุเรศ หล่อ รวย แต่ปากหมาและหัวสมองเต็มไปด้วยขยะ”

แน่นอนว่าแดเนียลได้ยินคำพูดของอลินนาชัดทุกถ้อยทุกคำ เพราะหญิงสาวจงใจด่าเสียงดังให้แล่นเข้าไปปะทะโสตประสาทของเขา

อลินนาทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้พร้อมกับดึงสายคาดเข็มขัดมาคาดเอว ความหงุดหงิดยังวิ่งวนอยู่ทั่วตัว ที่ถูกผู้ชายแปลกหน้าพูดจาดูถูกถากกาง

และยิ่งเหลือบสายตามองไปยังที่นั่งโซนชั้นธุรกิจก็ยิ่งโมโห จนต้องรีบเบือนหน้าหนีหันไปมองนอกหน้าต่างเครื่องบิน ทอดสายตามองบรรยากาศของสนามบินสุวรรณภูมิในยามเย็น แม้ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าช่างสวยงาม ดวงอาทิตย์กลมโตสีส้มอมแดงค่อยๆ เคลื่อนตัวลงต่ำลาลับขอบฟ้า แต่ความงดงามเหล่านี้ไม่ได้ซึมซับเข้าสู่หัวใจของหญิงสาวแม้แต่นิดเดียว

ใบหน้างามยังคงหมองเศร้า ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยแววหม่นหมองมีหยาดน้ำตารื้นขอบตาแทบตลอดเวลา และเมื่อหัวใจเจ้ากรรมไพล่คิดถึงความเจ็บปวดที่ได้รับจากคนทรยศ หยาดน้ำตาใสก็ร่วงรินลงมาโดยไม่อาจหักห้ามไว้ได้ จนต้องยกมือเช็ดคราบน้ำตาพร้อมกับขบเม้มริมฝีปากจนแทบเป็นเส้นตรง ซึ่งหญิงสาวหารู้ไม่ว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาของแดเนียลในทุกนาที