CHAPTER 5

วันต่อมา เวลาบ่ายแก่ ๆ หลังจากที่ติ่นขึ้นมาอาบน้ำแล้ว ติณภพตรงไปที่เครื่องชงกาแฟ

ซอนย่าและแพททริกดื่มกาแฟจนหมดแก้วแล้ว ทั้งสองคนรีบคว้ากระเป๋าลุกขึ้นทันที

“อ้าว... พวกนายจะกลับแล้วหรือ”

“ต้องกลับแล้วล่ะ มันเลยเวลากลับบ้านมามาก”

“ฉันต้องไปบ้านแม่ด้วย นัดแม่เอาไว้นะ”

“นึกว่าแพททริกจะไปกับซอนย่าเสียอีก”

“ไปแน่” แล้วหันไปส่งยิ้มหวาน ๆ ให้กับซอนย่า

“แต่จะไปสิ้นปีน่ะ”

“วันครอบครัว ฉันหยุดหลายวันอยู่นะ” ติณภพมองหน้าทั้งสองคนอย่างล้อเลียน

“ติณ นายไม่ต้องห่วงหรอกน่า ฉันจองตั๋วเครื่องบินแล้ว ว่าแต่นายเหอะ”

“ทำไมมาย้อนฉันล่ะ”

“ก็นายมีสาวไทยอยู่ข้างกาย”

“โอ้... เธอยังไม่ใช่” พูดไป พร้อมกับยิ้มเจื่อน เขามีเหตุผลอยู่ในใจแล้วนั่นเอง

“เข้าใจว่ะเพื่อน ฉันเข้าใจนาย นายยังมีเวลาอีกเยอะที่จะเลือกแม่ของลูก”

แพททริกหันไปจับมือของซอนย่าแฟนสาว “แต่สำหรับฉัน ฉันมั่นใจแล้วล่ะว่าต้องเป็นเธอคนนี้” พร้อมกับจุ๊บลงไปที่ริมฝีปากของซอนย่า ติณภพยกมือขึ้นมาปิดหน้า

“โอ้... ความหวานมันเข้าตาของฉันแล้วนะเพื่อน ไม่ไหว ๆ พอเลย ๆ” ติณภพโบกมือระรัว สองหนุ่มสาวพากันหัวเราะ

“ไปก่อนนะติณ”

“โชคดีเพื่อน บาย ๆ ซอนย่า คุณก็เช่นกันนะ ฝากความคิดถึงให้ครอบครัวของเธอด้วย สุขสันต์วันปีใหม่”

“ขอบคุณนะ สำหรับที่นอน ไปก่อน บ้ายบาย”

เมื่อทั้งสองคนจากไปแล้ว ความคิดในหัวที่หนักอึ้งกลับเข้ามา ใบหน้าของติณภพเครียดมากกับข้อความที่ได้รับมาจากคุณย่า

“แกควรกลับมาแต่งงานก่อนที่ย่าจะตาย”

“คุณย่ายังต้องอยู่อีกนานครับ อย่าพูดแบบนั้นเลยครับ”

“ย่าป่วยเป็นมะเร็งนะติณ แต่หมอก็ให้กำลังใจว่า ย่ามีทางรักษาด้วยการผ่าตัด แต่ทั้งหมดทั้งมวลนี้.. ติณต้องกลับมาจัดการในความรับผิดชอบสุดท้ายในฐานะหลานรักของย่า กลับมาแต่งงานกับราตร”

“บินกลับมาด่วนได้ไหม มาอยู่กับย่าในวันที่ย่ามีลมหายใจสุดท้าย”

“ครับย่า” ติณภพช็อกกับข่าวคุณย่าเป็นมะเร็ง เพราะตัวเขาเองไม่เคยรู้เลย คุณย่าเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรและที่พึ่งทางใจคนเดียวของเขามาตลอด หลังจากที่พ่อแม่จากโลกนี้ไป

“ผมจะรีบกลับไปหาคุณย่านะครับ”

ติณภพรู้สึกเจ็บปวดกับข่าวร้าย และสิ่งที่คุณย่าต้องการให้เขาทำ ทว่าติณภพจัดการกับเรื่องของรมิตายังไง เขารักเธอ มากแต่เขาก็ขัดคำสั่งของคุณย่าไม่ได้