CHAPTER 1

รมิตารู้สึกร้อนวูบวาบอย่างบอกไม่ถูก เธอตัวร้อนคล้ายจะเป็นไข้ รู้สึกไม่ค่อยดีมาตั้งแต่ก้าวเดินออกมาจากบ้าน ใจหนึ่งก็บอกตัวเองว่า ให้เธอกลับไปนอน แต่อีกใจก็อยากไปหาเขา

‘โทรไปก็ไม่รับ พี่ติณทำอะไรของเขาอยู่นะ..ฉันอยากไปเจอเขา ตอนนี้ฉันต้องการอ้อมกอดของพี่ติณมาก ๆ’

ติณภพไม่เคยไม่รับสายของเธอเลยสักครั้ง แต่พักนี้รู้สึกเหมือนเขากำลังเปลี่ยนไป จนรมิตารู้สึกผิดสังเกต ความสงสัยเกิดขึ้นในใจ อีกไม่นานเธอก็ใกล้จะเรียนจบแล้ว เหลืออีกเพียงวิชาเดียว รมิตาต้องการเพียงคำมั่นสัญญาจากเขา เรื่องการแต่งงาน เธอรักเขาและอยากใช้ชีวิตอยู่กับติณภพไปตลอดชีวิต

รมิตาไม่ใช่ผู้หญิงใจง่าย เมื่อเธอคบเพื่อนชาย เธอเว้นระยะห่างเสมอ แต่สำหรับติณภพ เพียงพบหน้าครั้งแรก เธอก็รู้สึกมั่นใจในตัวเองว่า ติณภพคือรักแท้ของเธอและเขาคือคนที่เธออยากใช้ชีวิต อยู่ด้วยกันจนสิ้นลมหายใจ

ผู้ชายอะไรหล่อคม ตรงสเปก สีผม ดกเงา ดวงตาคมและความสูงที่ถึงแม้ไม่ใช่ฝรั่ง แต่ชายหนุ่มสูงถึงร้อยแปดสิบห้า เวลาเธออยู่ใกล้เขา รมิตารู้สึกอบอุ่นและยิ่งได้กอดเวลาอยู่ใต้ร่างของเขา หญิงสาวก็อบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก

รมิตาลงจากรถแท็กซี่ ลมหนาววูบผ่านเข้ามาปะทะใบหน้า โชคร้ายกว่านั้น มีฝุ่นปลิวเข้ามาในดวงตาของเธอด้วย รมิตาหยุดนิ่ง ยกมือขึ้นมาปาดที่เปลือกตาเบาๆ

รมิตายืนอยู่หน้าที่พักของติณภพ ซึ่งเป็นห้องชุดหรูกลางกรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ เธอรีบก้าวเท้าเข้าไปภายในอาคารของคอนโด รมิตามีรหัสผ่านของห้องชุดแห่งนี้ จึงเข้าไปด้านในได้ไม่ยากขณะที่อยู่ในลิฟต์ เธอหยิบผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นมาเขี่ยฝุ่นในตาและจ้องมองในกระจกที่อยู่ภายในลิฟต์ สุดท้ายฝุ่นที่เข้าตาก็หลุดออกมาโดยง่าย เธอจัดการกับปัญหาของเธอในทุกๆ เรื่องได้ดีเสมอ

หญิงสาวก้าวเท้าออกจากลิฟต์ตรงไปที่ห้องของติณภพที่อยู่บนชั้นสามสิบสี่ เลี้ยวขวาไป ห้องของเขา ซึ่งอยู่ห้องสุดท้ายของตึกฝั่งขวามือ

เมื่อรมิตาเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของติณภพ อาการร้อนวูบวาบก็เกิดขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง เธอรู้สึกหนาวสั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นก่อน เอ๊ะหรือว่าจะเป็นไข้

เธอหนาวจนต้องยกมือขึ้นมากอดอกให้ความอบอุ่นกับตัวเอง รมิตากระชับเสื้อคลุม ก่อนจะยกมืออีกข้างเคาะไปที่ประตู

ก๊อก... ก๊อก... ก๊อก...

เธอนิ่งอยู่นาน แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับออกมาจากด้านใน

ก๊อก... ก๊อก... ก๊อก... คราวนี้ดังกว่าเดิม

เงียบอีกเช่นกัน... ไม่มีเสียงตอบรับอยู่ดี

‘พี่ติณเขาต้องอยู่สิ เขาจะไปไหนล่ะ นี่มันก็ยังเช้าอยู่เลยนี่นา’

ก๊อก... ก๊อก... ก๊อก...

ครั้งนี้รมิตาออกแรงเคาะให้ดังกว่าเดิม เธอตั้งใจว่า ถ้าเขาไม่ตาย เขาต้องเปิดออกมาแน่ๆ หญิงสาวหันไปมองห้องชุดข้าง ๆ เพราะกลัวทำเสียงดังรบกวนคนอื่น แต่ก็ไม่มีใครเปิดออกมาดู

“พี่ติณคะ พี่ติณ เปิดประตูหน่อย นี่มีนเองค่ะ” เธอเรียกเขาด้วยภาษาไทย

‘วันนี้เป็นวันหยุดไม่ใช่หรือ พี่ติณต้องอยู่ข้างในนี่สิ’ รู้สึกเป็นห่วงเขาขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

อารมณ์แปรปรวนเหลือเกิน รักมันทุกข์แบบนี้ ยิ่งตอนที่ถูกเมินเฉยจากคนที่เรารัก รมิตาน้ำตาคลอแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

แต่เธอก็ต้องชะงัก เมื่อบานประตูถูกเปิดออก มีเสียงปลดล๊อคจากด้านใน รมิตายืดอกและเผยยิ้มอย่างโล่งอก เขาตื่นแล้ว และได้ยินเสียงเธอ