บ่วงรักเผด็จการ

ตอนที่0 ไกลบ้าน

ญาดา ทางนี้ ญาดาหญิงสาวบ้านนอกหันไปตามเสียงเรียกของนิสา เพื่อนสาวสมัยมหาลัยที่เดินทางมาทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่งในเมืองหลวงแห่งนี้ ความวุ่นวาย แออัด และรีบเร่งของผู้คนทำให้เธอหายใจไม่ค่อยสะดวก

สวัสดีนิสา ฉันรบกวนเวลาของเธอหรือเปล่า ญาดาถามเพื่อนสาวอย่างเกรงใจที่โทรให้เพื่อนสาว มารับเธอที่สถานีรถโดยสารในเวลาดึกขนาดนี้ ไม่รบกวนเลยฉันยินดี และดีใจที่ได้เจอเธออีกครั้ง นิสากล่าวออกมาอย่างดีใจที่ได้พบเพื่อนรักอีกครั้ง หลังจากที่เรียนจบมา 7 ปีทั้งคู่ก็แยกย้ายกัน

นิสาเรียนจบได้หางานทำในเมืองหลวง ส่วนญาดาก็กลับไปช่วยงานธุรกิจของครอบครัว แต่เมื่อ 3 วันก่อน เธอได้รับสายจากเพื่อนรัก ว่าจะขอมาหางานทำในเมืองหลวงกับเธอ อาจจะขอรบกวนพักอาศัยกับเธอสักพัก จนกว่าจะหางาน และหาที่พักได้ นิสาตอบยินดีช่วยเหลือญาดาทันที

ฉันเสียใจกับเธอด้วยนะญาดา นิสากล่าวขึ้นเมื่อเจอหน้าเพื่อคนรัก ญาดายิ้มตอบอย่างเศร้าใจ ฉันดีขึ้นแล้ว ชีวิตคนเราก็ต้องสู้กันต่อไป ช่วงนี้ฉันต้องรบกวนเธอด้วยนะนิสา นิสายิ้มรับอย่างจริงใจ เธอเป็นเพื่อนฉัน คิดซะว่าเธอมาอยู่กับฉันเหมือนมาอยู่ที่บ้านของตัวเองนะ

ญาดายิ้มขอบคุณจากใจจริง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอต้องจากบ้าน จากพ่อและแม่มาอยู่ต่างถิ่น ต้องดิ้นรนด้วยตัวเองกลางเมืองใหญ่ มาพบเจอผู้คนมากมายที่เธอไม่รู้จัก ต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่เพียงลำพัง ระหว่างทางขับรถกลับห้องพัก ญาดามองสองข้างทางยามราตรีอย่างเหงาๆ นิสาเอ่ยถามขึ้น

เธอคิดถึงบ้านหรอญาดา หญิงสาวพยักหน้าตอบเพื่อนรัก ที่นี่ช่างวุ่นวายเหลือเกินตน ไม่เหมือนที่ไร่ของฉัน ไม่ใช่สินะ ตอนนี้ที่บ้านของฉันไม่เหลืออะไรแล้วต่างหาก ญาดาพูด แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา จริงๆแล้วที่บ้านของญาดาถึงจะไม่ร่ำรวยมาก แต่ก็ไม่ได้ลำบากอะไร ครอบครัวของญาดามีธุรกิจเล็กๆ แต่เมื่อหลายปีก่อนธุรกิจของครอบครัวมีปัญหา ทำให้ครอบครัวของเธอมีหนี้สินมากมานจนตอนนี้ล้มละลายลง

และพ่อของเธอยังกู้เงินดอกเบี้ยมหาโหดมาลงทุนแต่ก็ล้มไปก็นท่า เธอจึงเดินทางเข้าเมืองหลวงเพื่อหางานทำช่วยทางบ้านใช้หนี้อีกทางหนึ่ง นิสาขับรถมาสักพักก็เลี้ยวเข้าอพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่ง เป็นที่พักของเธอ

ทั้งสองสาวเดินขึ้นไปยังห้องพัก ที่นี่ดูเงียบสงบดี เธออยู่กับฉันที่นี่ไปก่อนนะไม่ต้องเกรงใจ คิดซะว่าที่นี่เป็นบ้านของเธอ

ญาดายิ้มรับอย่างขอบคุณ ฉันขอบคุณเธอมากๆเลยนะนิสา ถ้าฉันได้งานแล้วคงไม่รบกวนเธอนะ นิสาเดินเข้าไปกอดเพื่อนรักอย่างจริงใจ อย่าคิดมากนะ มีอะไรให้ฉันช่วยได้ เธอบอกฉันได้เลย ฉันพร้อมช่วยเธอ นิสาพูดบอกญาดาด้วยความจริงใจ

เธอเก็บเสื้อผ้า อาบน้ำก่อนนะ เด๋วฉันทำบะหมี่ให้กิน ในครัวของฉันไม่ได้มีของสดให้ทำเท่าไร เธอทานได้ไหม ญาดาตอบอย่างไม่อิดออด ทานได้จ๊ะ ฉันทานอะไรก็ได้ เธอไม่ต้องลำบากนะ นิสายิ้มรับ โอเคจ้า งั้นเธอไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวอาหารมื้อนี้ฉันเตรียมให้เธอเองจ๊ะ ญาดายิ้มรับแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำ

เธอปล่อยให้สายน้ำค่อยๆไหลผ่านร่างกาย ชำระความเหนื่อยล้าตลอดทั้งวัน ต่อจากนี้ไปเธอจะเริ่มต้นจากตรงไหนดี นี่เป็นคำถามที่วนในหัวของเธอทั้งวัน หลังจากอาบน้ำชำระคราบไคล ความเหนื่อยล้าแล้ว ญาดาก็มานั่งที่โต๊ะกินข้าวมุมนึงของห้อง ตามเสียงเรียกของนิสา

หญิงสาวรู้สึกขอบคุณโชคชะตาที่ทำให้เธอได้รู้จักนิสา หญิงสาวตรงหน้าที่เป็นเพื่อนรักเธอเพียงคนเดียวที่จริงใจและสนิทกับเธอที่สุด ตลอดเวลาหลังจากที่เรียนจบแล้วแยกย้ายกัน เธอกับนิสาถึงจะไม่ได้พบกันแต่ก็ได้ติดต่อกันอยู่เสมอ ทำให้พอจะได้รู้ข่าวคราวของอีกฝ่ายอยู่เสมอ

ญาดากินบะหมี่ของนิสาอย่างเอร็ดอร่อย ด้วยเพราะความหิวและความเหนื่อยตลอดทั้งวัน นิสาเอ่ยถามอย่างอารมณ์ขัน ฝีมือฉันอร่อยใช่ไหมละญาดา ฮ่าๆ

ญาดายิ้มน้อยๆตอบไป แน่นอน ฝีมือเธออร่อยที่สุดเลยจ้าฮ่าๆ ทั้งคู่ยิ้มให้กันอย่างผ่อนคลาย เมื่อทานบะหมี่เสร็จแล้ว ทั้ง2สาวก็ล้มตัวลงนอนคุยกันด้วยความคิดถึง ทั้งเรื่องเก่าๆสมัยเรียน และสารทุกข์สุกดิบของชีวิตอย่างออกรส

เวลาผ่านไปนิสาผล็อยหลับไป แต่ญาดา หญิงสาวต่างถิ่นยังคงนอนไม่หลับ รู่สึกหวิวในใจ รู้สึกเหงาปนเศร้าทั้งคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อ แม่ และปัญหาทางบ้านอีกมากมายที่เธอต้องช่วยพ่อแม่ให้ผ่านปัญหานี้ไปให้ได้ แม้จะไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้เธอต้องเจอกับอะไรอีกบ้าง

ตลอดทั้งคืนญาดานอนไม่หลับเลย ด้วยความแปลกที่ ต่างถิ่น และความคิดถึงคนข้างหลังทำให้เธอ ข่มตาหลับได้อยากเย็นเสียเหลือเกิน......