ความสุขอยู่ที่ไหน

"ทำไมมาเอาป่านนี้ห๊ะลืมไปแล้วรึไงว่าวันนี้เธอต้องเข้างานแทนจ๊ะมันน่ะ" มาถึงฉันก็โดนพี่แจงที่เป็นหัวหน้าพนักงานเสิร์ฟดุชุดใหญ่เพราะฉันมาสายเกือบครึ่งชั่วโมง

"ชลขอโทษค่ะพี่แจงคือวันนี้ชลไปโรงพยาบาลมาแล้ว..." ฉันกำลังจะอธิบายว่าที่ฉันมาสายเพราะคุณหมอเรียกไปคุยถึงอาการของยาย

"ไม่ต้องมาแก้ตัวเวลาทำงานก็คือเวลาทำงานจะมาอ้างโน่นอ้างนี่ไม่ได้ถ้าธุระเยอะนักก็ลาออกไปซะฉันจะได้หาคนที่ตั้งใจทำงานมาทำหน้าที่แทน"

"ชลขอโทษอีกครั้งนะคะต่อไปชลจะไม่มาสายอีกค่ะ" ฉันก้มหน้ายอมรับผิดเพราะฉันผิดจริง

"เอาล่ะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมาทำงานได้ละอ้อวันนี้เธอโดนหักค่าทิปรวมนะเข้าใจไหมโทษฐานที่มาสาย"

"ค่ะ" ฉันรับคำก่อนจะเดินไปทางด้านหลังร้านเพื่อเปลี่ยนชุดเพราะวันนี้ฉันต้องมาช่วยเสิร์ฟเนื่องจากพนักงานเสิร์ฟประจำลาป่วยฉันจึงต้องเปลี่ยนหน้าที่จากผู้ช่วยในครัวมาเป็นพนักงานเสิร์ฟซึ่งก็จะเป็นแบบนี้ประจำถ้าวันไหนพนักงานส่วนไหนขาดก็จะเป็นฉันที่ต้องมาทำหน้าที่แทนและก่อนที่ฉันจะเดินไปหลังร้านสายตาของฉันก็เหลือบขึ้นไปยังชั้นสามของผับซึ่งเป็นชั้นวีไอพีส่วนตัวที่มีไฟยืนกอดอกมองฉันอยู่ด้วยสายตาเย็นชาถามว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่เพราะเขาเป็นเจ้าของผับนี้ยังไงล่ะ แต่ฉันก็ยังได้เงินเดือนปกติเหมือนพนักงานทั่วไปนะแต่เงินเดือนของฉันฉันแทบจะไม่เคยได้ใช้มันเลยเพราะฉันต้องเอาไปเป็นค่าเช่าบ้านค่าน้ำค่าไฟค่ากับข้าวค่าของใช้ภายในบ้านรวมถึงต้องเอาให้พ่อของเธอใช้อีก ถามว่ามันพอไหมในแต่ละเดือนถ้าทุกคนช่วยกันประหยัดมันก็น่าจะพอแต่ที่มันไม่พอก็เพราะพ่อกับแม่เลี้ยงของเธอเอาเงินไปเข้าบ่อนเล่นการพนันกินเหล้า

หลังจากเลิกงานซึ่งเป็นเวลาเกือบตีหนึ่งฉันก็นั่งรอพี่วันพี่ข้างบ้านที่มีอาชีพขับวินมอเตอร์ไซค์มารับกลับบ้านเพราะทางเข้าบ้านของฉันมันทั้งเปลี่ยวและมืดมากทุกวันนี้ถ้าไม่มีพี่วันฉันคงจะลำบากมากและคงไม่ปลอดภัยถ้าต้องเดินเข้าซอยมาตามลำพัง

"โทษทีนะชลที่วันนี้พี่มารับเราสายพอดีวันนี้ลูกค้าเยอะ" พี่วันพูดพร้อมกับยื่นหมวกกันน็อคมาให้ฉันสวม

"ไม่เป็นไรจ๊ะชลก็เพิ่งเลิกงานเหมือนกัน^^" ฉันพูดก่อนที่ฉันจะรับหมวกมาสวมแล้วกระโดดขึ้นซ้อนด้านหลังเพื่อกลับบ้าน

และเมื่อฉันกลับมาถึงบ้าน

"อีชล!!! ไหนเงินเอามา!!! " น้าเพ็ญกระดิกนิ้วแบบมือเพื่อเอาเงินจากฉันแต่วันนี้ฉันคงจะให้ไม่ได้เพราะฉันต้องเก็บไว้เป็นค่ารักษาพยาบาลยาย

"รีบๆ เอามาเร็วกูกับเมียกูจะรีบเข้าบ่อน" พอเดินเข้าบ้านมาคำแรกที่ฉันจะต้องได้ยินเป็นประจำทุกวันก็คือคำนี้

"ชลไม่มีให้พ่อกับน้าเพ็ญหรอกนะจ๊ะเพราะชลต้องเก็บไว้ให้ยายเพราะยายจะต้องผ่าตัดอีก"

"แล้วกูจะเอาเงินไหนไปเข้าบ่อนวะห๊ะ" พ่อตะคอกใส่ฉันทันทีเมื่อฉันบอกว่าไม่มีเงินจะให้ไปเข้าบ่อน

"ถ้าไม่มีเงินพ่อกับน้าเพ็ญก็ไม่ต้องเข้าสิจ๊ะ"

เพี๊ยะ!!!!

หน้าฉันหันตามแรงตบหลังจากพูดคำนั้นออกไปซึ่งมันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันโดนน้าเพ็ญซึ่งมีศักดิ์เป็นแม่เลี้ยงตบบางวันถ้าฉันทำให้พ่อโกรธหรือไม่พอใจฉันก็จะโดนพ่อตบเหมือนกัน

"สมน้ำหน้านังลูกอกตัญญูกูเป็นพ่อมึงแทนที่มึงจะหาเงินเอาเงินมาให้กูใช้กลับเก็บเอาไว้ให้อีแก่ตาบอดนั่นทำไมมันไม่ตายๆ ตามลูกสาวมันไปวะ!!! "

"พ่อทำไมพูดถึงยายแบบนี้ถ้ายายได้ยินจะรู้สึกยังไง"

"ทำไมกูต้องสนใจว่าอีแก่นั่นจะรู้สึกยังไงเพราะยายมึงไม่ใช่แม่กู"

"แต่ยายก็คือแม่ของแม่ชลนะจ๊ะยังไงชลก็ต้องหาเงินเพื่อรักษายายให้หาย"

"เรื่องนั้นกูไม่สนเพราะกูสนแค่เงินอย่างเดียว มึงเอาเงินมาอีชลถ้ามึงไม่ให้ต่อไปถ้ายายมึงกลับมาอยู่บ้านเวลามึงไปเรียนกูจะไม่ให้ยายมึงกินข้าวกินยาไม่เชื่อมึงคอยดู"

"พ่อ!!! "ฉันไม่คิดเลยว่าการพนันจะทำให้พ่อของเธอเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ พ่อที่แสนดีที่รักครอบครัวคนเดิมหายไปไหนทำไมถึงกลายมาเป็นพ่อที่โมโหร้ายทำร้ายทุบตีลูกได้ลงคอ

"มึงจะให้ไม่ให้!!! " พ่อเดินมากระชากผมอย่างแรงจนฉันหน้าหงายสุดท้ายฉันก็ต้องยอมหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้กับพ่อพอพ่อได้เงินแล้วก็เดินออกจากบ้านไปพร้อมกับน้าเพ็ญทันที ฉันยืนร้องไห้มองตามหลังพ่อไปจนลับตาแล้วคิดว่าเมื่อไหร่เธอถึงจะมีความสุขเหมือนกับคนอื่นเข้าบ้างมีครอบครัวที่อบอุ่นหรือจะไม่มีวันนั้นเลย