บทที่ 07 ชะตาขาด

"หายไปไหนนานเนี่ย…" ทันทีที่ฉันกลับขึ้นมาชั้นสองห้องวีไอพีอีกครั้งยัยเบบี้ก็กระซิบกระซาบถามเสียงเบา ขณะที่ฉันส่ายหัวเป็นคำตอบพร้อมกับใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์ เพื่อนก็รู้ได้ในทันทีว่าฉันไม่พร้อมที่จะตอบอะไรในตอนนี้

"ไอสงครามยังไม่กลับมาอีกเหรอว่ะ?" พี่เบียร์เอ่ยถามแล้วปรายตามองหาเพื่อนตัวเอง ก่อนที่จะหยุดมองที่ฉันแล้วเลิกคิ้วขึ้นจนฉันต้องชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง

"คะ?"

"ตอนเรากลับจากห้องน้ำเจอมันหรือเปล่า เพื่อนพี่เพิ่งมาครั้งแรก เผื่อมันจะหลง"

"ถ้าแค่นั้นยังหลงก็คงเป็นคนโง่เต็มที" ฉันพึมพำเบา ๆ เพื่อให้ได้ยินคนเดียว หลงบ้าหลงบออะไรเมื่อกี้ยังมายัดเงินใส่ฉันอยู่เลย ดูท่าคนแบบนี้คงไม่ใช่คนโง่หรอก แต่เป็นคนโรคจิตสมองไม่ปกติมากกว่า

"น้องแก้วตาว่าไงนะ?"

"อ๋อ…ไม่เจอค่ะ" ฉันรีบตอบทันที

"ให้เบบี้ไปดูให้ไหมคะ?" ยัยเพื่อนตัวดีรีบออกเสียงเป็นจิตอาสา ขณะที่ฉันเงยหน้ามองขวับพยายามจะบอกไม่ให้เพื่อนไปเจอคนแบบนั้น แต่มันก็ไม่มองมาที่ฉันเลย

"ไม่กลัวเขาว่าโรคจิตหรือไงเข้าห้องน้ำผู้ชาย" แต่แล้วคนที่นั่งเงียบอยู่นานก็รีบพูดแทรก ทันทีที่พี่มังกรตอบกลับเพื่อนฉันก็หน้าจ่อยลงในทันที พูดน้อยต่อยหนักแต่ก็ดีแล้ว มันจะได้ไม่ไปเจอตาบ้านั้นให้เสียสุขภาพจิตแบบฉัน

"กูไปเอง" พี่มาคัสอาสาขึ้น ก่อนจะลุกขึ้นยืนแต่แล้วประตูกระจกหนาก็ถูกเปิดออกเสียก่อน

เขาคือคนเดียวกันกับที่ทุกคนกำลังจะออกไปตามหา ใบหน้าคมเหลือบมองฉันเพียงนิดแล้วกลับไปนั่งที่เดิม

"ไปไหนมาวะ นึกจมตายในห้องน้ำแล้ว" นายสงครามไม่ตอบแต่เลือกที่จะยกกล่องบุหรี่ให้เพื่อนดู นั้นเป็นอันเข้าใจว่าที่เขาหายไปนานเพราะอะไร

"เฮ้ย…เดี๋ยวนะ มึงไปโดนใครเขาตบมาวะ ไอสัส…เป็นรอยมือเลย" พี่หมอมาคัสที่นั่งด้านข้างอยู่ ๆ ก็โพล่งพูดขึ้น มือหนาจับคางเพื่อนไว้พร้อมกับหัวเราะเยาะเย้ยเพื่อนที่กำลังฉายสีหน้านิ่ง

ถือว่าเมื่อกี้ฉันทำได้ดีเลยนะเนี่ย…เป็นรอยมือขนาดนี้น่าจะลงแรงมากพอสมควร คนแบบนั้นก็ต้องโดนแบบนี้แหละ จะได้ไม่เอานิสัยน่ารังเกียจไปทำกับคนอื่นอีก

"เสือก!" พี่สงครามปัดป่ายมือของพี่มาคัสออก ก่อนที่จะเน้นคำด่าแล้วมองมาที่ฉันด้วยสายตาอันน่ากลัว ขณะที่ฉันกระตุกยิ้มเบาๆ แล้วลอยหน้าลอยตาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"เชี้ย…โดนเหยื่อปฏิเสธมาแน่ ๆ ฮ่า ๆ" พี่มาคัสระเบิดหัวเราะไม่หยุด ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนของเจ้านายฉันก็จะร่วมหัวเราะเยาะไปด้วย แต่เก็บอาการไว้ก่อน ดูท่าแล้วนายนั้นคงอยากจะลุกมาบีบคอฉันเต็มที

"ต้องกล้าขนาดไหนวะถึงได้ตบหน้ามาเฟียที่ชื่อว่าสงครามคนนี้ได้ แม่ง…กูอยากเห็นหน้าคนนั้นจริง ๆ ชะตาขาดหรือยังวะ?" ฉันกลืนน้ำลายอึกใหญ่ทันทีที่พี่เบียร์พูดจบ คำว่า 'ชะตาขาด' วิ่งวนเข้ามาในหัวของฉัน ลืมคิดไปเลยว่านายนี่ไม่ใช่คนธรรมดา ซวยแท้ ๆ ยัยแก้วตา แล้วมันก็ยิ่งตอกย้ำความกลัวของฉันเข้าไปอีกเมื่อร่างสูงที่เพิ่งถูกฉันตบหน้ามาหมาด ๆ กำลังจดจ้องฉันพร้อมกับเอ่ยประโยคที่น่าขนลุก

"กูไม่ปล่อยไว้นานหรอก…" ชีวิตของฉันจะไม่ปกติสุขอีกต่อไปแล้วสินะ จากที่ปกติก็เสี่ยงจะโดนตีนใครเขาบ่อย ๆ อยู่แล้ว วันนี้ฉันได้พัฒนาขึ้นเป็นเสี่ยงกระบอกปืนสีดำเมี่ยมแล้ว ไม่ต้องวิ่งให้เสียเวลาเปล่า ถูกเล็งแล้วลั่นไกครั้งเดียวฉันก็สามารถกลายเป็นฝุ่นผงได้ในทันตา

ยัยแก้วตาตายแน่ ๆ คราวนี้…

"กูขอไว้อาลัยเหยื่อของมึงพลาง ๆ แล้วกัน"

"หึ ระวังตัวด้วยล่ะ" เสียงเค้นหัวเราะในลำคอของพี่มังกรดังขึ้นพร้อมกับเอ่ยประโยคที่เหมือนจะบอกเพื่อนของตัวเอง แต่ดวงตาคู่คมกลับปรายตามองที่ฉัน คงรู้แล้วสินะว่าคนที่พี่สงครามกำลังพูดหมายถึงฉัน

พี่มังกรเป็นคนที่เงียบแต่รู้ทันเสียทุกอย่าง เขาเหมือนมันสมองที่เก่งและรอบคอบของคนในกลุ่มนี้ถ้าไม่นับไอบ้านี่ที่ฉันเพิ่งเคยเจอ นั้นจึงทำให้พี่เขารู้ตั้งแต่แรกว่ายัยเบบี้ชอบเขามากแค่ไหน แต่ก็นั้นแหละเขาเป็นคนเงียบที่ไม่สามารถคาดเดาอะไรได้เลย เป็นคนที่ฉันยกให้เป็นบุคคลที่น่ากลัวที่สุดเลยก็ว่าได้

"แก้วตา…"

"ค คะ!?" ด้วยความลืมตัวทำให้ฉันเผลอตอบไปเสียงดัง พี่เบียร์ที่เป็นคนเรียกเลิกคิ้วขึ้น ก่อนที่จะมองฉันที่กำลังทำหน้าเหลอหลาด้วยความงุนงง

"ตกใจอะไร พี่แค่ให้เติมเหล้า"

"อะ อ๋อ…เปล่าค่ะพี่เบียร์" ฉันรีบเดินไปรับแก้วจากพี่เบียร์เพื่อทำหน้าที่ แต่อยู่ ๆ ร่างสูงอีกคนที่ฉันไม่ชอบขี้หน้าก็ลุกขึ้นอย่างเร็ว

"หึ วันนี้กูมีงานต่อ ขอกลับก่อน" เขาพูดจบก็เดินชนไหล่ฉันอย่างตั้งใจ ร่างบางที่เสียการทรงตัวล้มลงไปก้นจ้ำเบ้ากับพื้น ขณะที่คนที่ตั้งใจชนก็เหลียวหลังมองเพียงนิดยกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจแล้วรีบเดินออกไปทันที

"เฮ้ย…แก้วตาเป็นอะไรหรือเปล่า?" พี่เบียร์รีบยื่นมือมาช่วย ต่างจากฉันที่ไม่ได้สนใจจะรีบลุกเพราะกำลังมองตามหลังร่างสูงที่เดินจากด้วยสายตาเคียดแค้น นายนี่ตั้งใจชนฉัน ทั้งที่ทางเดินก็มีตั้งกว้างขวางแต่เขาก็เลือกที่จะเบียดฉันแล้วใช้ความร่างใหญ่กว่าชนกันจนกระเด็นกระดอนไม่รู้ทิศทาง

ไอบ้านี่!

ก้นก็เจ็บ แค้นก็แค้น ถ้าไม่ติดว่ามีลูกน้องของเขายืนคุมอยู่ข้างหน้าห้องฉันจะลุกไปกระโดดขาคู่เสียตอนนี้ แม่ง…ผู้ชายเฮงซวย

"เป็นไงบ้างแก ฉันช่วย" ยัยเบบี้รีบลุกมาช่วย จนฉันผละสายตาออกจากนายนั้นแล้วรีบลุกด้วยยัยเบบี้ที่ช่วยพยุงปีกขึ้น

"มันคงกำลังหงุดหงิดคนที่ทำมัน ขอโทษแทนมันด้วยนะแก้วตา"

"ไม่เป็นไรค่ะพี่เบียร์" ฉันกัดฟันกรอดพร้อมคำตอบ คำตอบที่ผุดออกมาตรงข้ามกับความรู้สึกโดยสิ้นเชิง ฉันเป็น…เป็นมาก มากเสียจนอยากจะลุกไปฆ่านายนั้นให้ตายด้วยมือตัวเอง

"งั้นถือเป็นการไถ่โทษ พี่ให้เราเลิกงานได้ตอนนี้เลย ไม่หักเงิน"

"ไม่เป็นไรค่ะ แก้วยังทำงานได้"

"กลับไปเถอะ พวกพี่ก็ว่าจะแยกย้ายกันแล้ว"

"ก็ได้ค่ะ"

"ไปแก ฉันไปส่ง" ยัยเบบี้รีบอาสาเพราะเห็นว่าฉันกำลังยืนกระเผกอยู่

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันกลับเอง"

"กลับได้นะ"

"อืม…แค่ปวดๆ เดี๋ยวก็คงหาย"

"งั้นกลับดี ๆ"