ตอนที่ 2
“หมิว มาแล้วก็รีบไปเปลี่ยนชุดสิ”
ลลิตาหันไปมองหัวหน้างานด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะก้มลงมองชุดนักศึกษาที่ตัวเองสวมใส่อยู่
“ทำไมต้องเปลี่ยนล่ะคะ ปกติหมิวก็ใส่ชุดนี้ล้างจานนะคะพี่หมึก”
หล่อนทำงานที่นี่มาเกือบสองปีแล้ว ในตำแหน่งพนักงานล้างจาน หรือบางครั้งก็ถูกส่งมาช่วยพ่อครัวในห้องครัว แต่ทุกครั้งไม่เคยต้องเปลี่ยนชุดเลย แค่สวมผ้ากันเปื้อนผืนเดียวเท่านั้น
“วันนี้พนักงานเสิร์ฟขาด บอสสั่งมาให้หาคนไปเสิร์ฟแทนน่ะ”
“...”
หล่อนพูดไม่ออก ยืนฟังนิ่ง
“และฉันก็เห็นว่าเธอรูปร่างหน้าตาสูสีเทียบเท่ากับพนักงานเสิร์ฟได้ วันนี้เธอเลยต้องออกไปเสิร์ฟยังไงล่ะ”
“แต่หมิว...”
“ฉันรู้ว่าเธอไม่ชอบออกไปพบคนมากๆ แต่วันนี้วันเดียวน่า ยายแก้วมันไม่มาน่ะ”
หล่อนยังรู้สึกไม่สู้ดีนัก
“หมิว... กลัวจะทำร้านขายหน้าน่ะค่ะ”
“ไม่มีอะไรยากหรอก ก็แค่เอาอาหารไปเสิร์ฟตามโต๊ะแค่นั้นเอง”
แต่หล่อนเคยได้ยินพนักงานเสิร์ฟสาวๆ เม้ากันว่า ลูกค้าสามารถแตะเนื้อต้องตัวพนักงานเสิร์ฟของที่นี่ได้ตามอำเภอใจ
หล่อนกลัว...
“แต่ว่า...”
“เอาเป็นว่าจะเพิ่มเงินค่าแรงให้อีกก็แล้วกัน นี่ยังไม่รวมทิปจากแขกนะ”
แม้เงินมันจะล่อตาล่อใจนัก แต่หล่อนก็ยังหวาดกลัวและลังเล
“แต่หมิวกลัวทำไม่ดี”
“เอาน่า เธอทำได้ เธอทำดี เชื่อฉันเถอะ”
“แต่...”
“ไม่มีแต่แล้ว ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ จะได้ออกไปรับแขกกัน”
แล้วหัวหน้างานเดินออกไป ทิ้งให้หล่อนยืนหน้าตาซีดเซียวอยู่ท่ามกลางเพื่อนๆ ร่วมงาน
“ไม่มีอะไรหรอก คืนเดียวเอง”
เพื่อนคนหนึ่งเดินมาหยุดข้างๆ และยกมือขึ้นตบบ่าให้กำลังใจ
หล่อนหันไปมองด้วยความขอบคุณ ก่อนจะเดินเข้าไปหยิบชุดพนักงานเสิร์ฟมาถือเอาไว้ และเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวอย่างไม่มีทางเลือก
หัสวีร์ที่กำลังยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มชะงักเล็กน้อย เขาหรี่ตามองพนักงานเสิร์ฟสาวคนหนึ่งที่จำได้ดีว่าเคยเจอกันที่ไหน
“ที่แท้ก็ทำงานพิเศษแบบนี้นี่เอง”
รอยยิ้มเหยียดหยันผุดขึ้นบนใบหน้าของหัสวีร์ ก่อนที่เขาจะกระดกเหล้าในแก้วจนหมดเกลี้ยง แต่สายตาก็ยังไม่หยุดจับจ้องไปที่ร่างอรชรของผู้หญิงคนนั้น
“ก้นเด้งจังเลยอีหนู”
“อุ๊ย...”
ลลิตาตกใจมาก สะดุ้ง และถอยหลังหนี แต่แขนถูกแขกลามกคว้าเอาไว้ พร้อมกับกระชากเข้าไปกอดรัด หล่อนดิ้นรนสุดแรง
“ปล่อย... ปล่อยหนูเถอะค่ะ”
ลูกค้าหื่นหัวเราะร่วน และก็พยายามที่จะจับหน้าอกของหล่อนให้ได้
“คืนนี้ไปต่อกับพี่ไหม พี่ให้ทิปหนักนะ”
“ไม่... ไม่ค่ะ ปล่อยหนูค่ะ”
“เล่นตัวแบบนี้ พี่ชอบ”
แล้วไอ้ลูกค้าหื่นก็เอามือมาขยำหน้าอกอวบด้วยกิริยาแสนหยาบคาย หล่อนตกใจแทบช็อก จึงสลัดตัวสุดแรงเกิด และเอาถาดสแตนเลสในมือฟาดใบหน้าของลูกค้าบ้ากามแรงๆ
“โอ๊ย...!”
หล่อนหน้าซีดเผือด ถอยหลังออกห่าง ท่ามกลางสายตาของแขกที่มาใช้บริการมากมาย ดวงตากลมโตแดงก่ำ เมื่อไอ้ลูกค้าบ้ากามชี้หน้า และพูดตะคอกว่าจะเอาเรื่อง
“อีเด็กบ้า มึงมาตีหัวกูทำไม”
มันโวยวายลั่นร้านราวกับว่าตัวเองคือนายกรัฐมนตรีไม่มีผิด
“ผู้จัดการร้านอยู่ไหน ไปเรียกมาหากูหน่อยสิ อีนี่มันทำร้ายแขก”
หล่อนตัวสั่นเทาราวกับลูกนก น้ำตาไหลไม่หยุด สมองคล้ายกับกำลังจะหยุดทำงาน
“หนู... ไม่ได้ตั้งใจ หนู...”
“มึงตกงานแน่”
ไอ้ลูกค้าหื่นมันชี้หน้าหล่อนอย่างเอาเรื่อง รวมถึงเพื่อนรวมโต๊ะของมันก็พากันด่าทอหล่อนด้วยถ้อยคำหยาบคายเช่นกัน
สักพักผู้จัดการร้านก็วิ่งหน้าตาเลิ่กลั่กเข้ามาหา และขอโทษขอโพยไอ้ลูกค้าบ้ากามพวกนั้น
“ทางร้านของเราต้องขอโทษด้วยนะครับ พอดีเด็กยังใหม่อยู่ ก็เลยไม่รู้งาน”
“ผมไม่สน แต่คุณจะต้องให้มันรับผิดชอบที่มันตีหัวผมจนปูดแบบนี้!”
ผู้จัดการร้านหันมามองหน้าหล่อนด้วยสายตาคาดโทษ ก่อนจะหันไประบายยิ้มให้กับกลุ่มลูกค้าพวกนั้น
“งั้นคืนนี้ทางร้านของเราจะไม่คิดหาอาหารและเครื่องดื่ม รวมถึงค่าบริการทุกอย่างกับคุณลูกค้า และเพื่อนๆ นะครับ”
“ไม่เอา กูมีเงินจ่าย แต่กูต้องการให้อีนี่มากราบขอโทษกู”
ไอ้ลูกค้าหื่นมันคำรามออกมาอย่างหยาบคาย มองหล่อนอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ ในขณะที่หล่อนตัวสั่นเทาราวกับลูกนก
ผู้จัดการร้านไม่มีทางเลือกหันมาหาหล่อนที่ยืนตัวสั่นเทาหน้าซีดอยู่ไม่ไกล
“หมิวมาขอโทษลูกค้าซะ เรื่องจะได้จบๆ ไป”
“เอ่อ... ค่ะ”
หล่อนเดินตัวลีบมาหยุดตรงหน้าไอ้ลูกค้าหื่น ก่อนจะยกมือขึ้นไหว้
“ขอโทษค่ะ”
“ไม่ใช่ตรงนั้น”
มันหัวเราะร่วน มองหล่อนราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“ตรงตีนกูนี่”
หล่อนช็อก อ้าปากค้าง ก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ หันไปมองผู้จัดการร้าน
“ทำๆ ไปเถอะน่ะ เรื่องจะได้จบ”
“แต่หมิวไม่ผิดนะคะ”
“ลูกค้าคือพระเจ้าจำไม่ได้หรือไง ทำตามที่ลูกค้าต้องการ เรื่องจะได้จบ เร็วสิ”
หล่อนปล่อยน้ำตาแห่งความอดสูออกมาอาบแก้ม ไม่มีทางเลือกใดเลยสำหรับคนยากจนไร้เงินทองเช่นหล่อน นอกจากการยอมถูกย่ำยีศักดิ์ศรี
“กูมีทางเลือกให้สองทาง จะกราบตีน หรือว่าจะไปนอนกับกูคืนนี้”
หล่อนมองคนพูดด้วยความเจ็บปวดใจ ก่อนจะค่อยๆ ลดตัวลงไปคุกเข่ากับพื้น สองมือยกขึ้นประกบกันที่ระหว่างอก