ตอนที่ 1【2】

“มิเป็นไรขอรับเถ้าแก่ หากพวกเขาแกล้งข้าแล้วมีความสุขก็ไม่เป็นไร ทำเช่นไรได้ พวกเรากำลังมีความสุข ลำบากขึ้นมาอีกนิดหน่อยก็หาได้เป็นอันใดไม่ขอรับ ข้ารู้ว่าพวกเขาแค่หยอกเย้าข้าเล่นเพียงเท่านั้น”

อาเหิงตอบเถ้าแก่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม น้ำเสียงสดใส หาได้มีความขุ่นเคืองในการกระทำของเพื่อนร่วมงานไม่

“หึ เจ้าก็เป็นเสียเช่นนี้ พวกนั้นถึงได้ใจ”

“โธ่ เถ้าแก่ขอรับ พวกเราแค่เย้าอาเหิงเล่นเพียงเท่านั้นเองขอรับ พวกเราออกจะรักอาเหิงถึงเพียงนี้ จริงหรือไม่อาเหิง” คนงานเหลาอาหารซิ่งฝูเอ่ยบอกเถ้าแก่หลินและหันไปถามอาเหิงอย่างหยอกเย้า

“อือ”

“เอ้ เถ้าแก่ขอรับ เหตุใดเหลาเฟิงฟู่ถึงได้เงียบเช่นนั้นเล่าขอรับ ช่วงเทศกาลเช่นนี้เหตุใดถึงปิดเหลาเล่าขอรับ” อู๋หมินเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย หลังจากที่ขึ้นป้ายเหลาอาหารอันดับหนึ่งเสร็จสิ้นแล้ว เขาถึงได้สังเกตเหลาอาหารตรงข้ามที่เงียบสนิท

“หึ สมควรปิดเหลาไปเสียได้ก็ดีแล้วอาหมิน ข้าสังเกตเห็นมาตั้งแต่เช้าแล้วจึงไปสืบมา ได้ความว่าเหล่าคนในตระกูลเการู้สึกอับอายขายหน้ากับการกระทำของเถ้าแก่เกา จนเขาถูกปลดออกจากตำแหน่งผู้นำตระกูลและถูกขับไล่ออกจากตระกูลด้วย เห็นว่าผลการตัดสินจะเป็นเช่นไร เถ้าแก่เกาก็มิเกี่ยวข้องกับตระกูลเกาแล้ว”

ซีฮันเอ่ยด้วยน้ำเสียงแค้นเคือง เขายังจำคำดูถูกเหยียดหยามที่ตนเองได้รับมาตลอดหลายปีมานี้ได้ดี

“เฮ้อ เหตุใดถึงใจร้ายต่อกันเช่นนี้ มิใช่ว่าเพราะเถ้าแก่เกาหรอกหรือ

คนในตระกูลเกาจึงได้อยู่อย่างสุขสบายมาจนถึงทุกวันนี้ ทำผิดเพียงครั้งถึงกับทอดทิ้งตัดขาดขับไล่ออกจากตระกูล เหตุใดมิคิดถึงช่วงที่ทำความดีความชอบแต่เก่าก่อนบ้าง”

เถ้าแก่หลินได้แต่เอ่ยออกมาเสียงแผ่วเบา เขาเองรู้สึกสงสารเถ้าแก่เกาไม่น้อย ทั้งสองขับเคี่ยวแข่งขันกันมาทั้งชีวิต อยู่ดี ๆ อีกฝ่ายพลาดพลั้งเดินทางผิดจึงตกใจไม่น้อย ยิ่งเมื่อได้มารับฟังจุดจบของคนที่เคยแข่งขันกันมา เขาก็ยิ่งรู้สึกเสียใจ แต่คงช่วยอันใดมิได้เพราะคดีฆ่าคนตายเป็นโทษหนักนัก

ทว่าเถ้าแก่หลินยังมิทันหายจากอาการเสียใจ เขาก็ได้ยินเสียงเล็ก ๆ เรียกชื่อตนเองมาแต่ไกล

“ท่านปู่ ท่านปู่ขอรับ ข้ามาแล้ว”

เป็นจางอี้หมิงที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหา หลังจากที่เด็กน้อยกระโดดลงจากรถม้าของร้านเถ้าแก่หวังและเอ่ยขอบคุณไปครั้งหนึ่งที่มาส่งเขาถึงเหลาอาหารซิ่งฝู

“หมิงหมิงน้อย อย่าวิ่ง ระวังหกล้ม” หลินไห่เอ่ยเตือนเด็กชายด้วยความร้อนรน

“โอ๊ะ อ้า” จางอี้หมิงแกล้งทำท่าทางจะล้มลงก่อนจะวิ่งอย่างมั่นคงมาหาปู่ของตนพร้อมรอยยิ้ม

“เห็นไหมขอรับ ข้าไม่ล้ม ข้าแค่วิ่งแก้เมื่อย นั่งรถม้ามามันช่างเหนื่อยยิ่งนัก”

“นี่แน่ะ แกล้งให้ปู่ตกใจเล่น เป็นสิ่งที่เจ้าสมควรทำเช่นนั้นหรือ” เถ้าแก่หลินดีดหน้าผากหลานชายไปเบา ๆ หนึ่งที

“โธ่ ท่านปู่ ท่านช่างไม่มีอารมณ์สุนทรีเอาเสียเลย”

“พอ ๆ พอได้แล้ว ไปพบเถ้าแก่หวังแล้วเป็นอย่างไรบ้าง” เถ้าแก่หลินเอ่ยถามหลานชายหลังจากที่ทั้งคู่และคนงานกำลังเดินกลับเข้าไปในเหลาอาหารซิ่งฝู

“ไม่มีปัญหาขอรับ เถ้าแก่หวังเข้าใจดี ช่วงยามบ่ายพวกเราก็เปิดเหลาสอนทำอาหารได้เลยขอรับ” จางอี้หมิงตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริง เขาชอบความรู้สึกตอนนี้เสียจริง อะไรก็เริ่มลงตัว เด็กน้อยหวังว่าจะมีช่วงเวลาเช่นนี้ไปนาน ๆ

เมื่อถึงเวลาตามที่ตกลงกันไว้ อู๋เจ๋อและอู๋หมิน รวมทั้งพ่อครัวทุกคนที่เข้าร่วมการแข่งขันก็มาตั้งโต๊ะอยู่หน้าเหลาอาหารซิ่งฝูเพื่อเปิดสอนการทำอาหารจากน้ำมันลูกหนาม ชาวบ้านที่มาเที่ยวงานและที่อาศัยอยู่ในเมืองไห่ถังต่างก็ให้ความสนใจ พวกเขามาร่วมชมการสาธิตการทำอาหารด้วยรายการอาหารง่าย ๆ ที่แม้แต่คนที่ว่ายากจนที่สุดก็ทำได้ ขอเพียงมีไข่เท่านั้น

นอกจากจะได้เรียนการทำอาหารแล้ว ชาวบ้านยังได้น้ำมันลูกหนามไปคนละไห จางอี้หมิงเป็นคนออกความคิดนี้ โดยมีเถ้าแก่หวังเป็นคนขนไหน้ำมันลูกหนามมาส่งให้ที่เหลาอาหารตามที่อี้หมิงได้ไปคุยไว้ในตอนเช้าวันนี้นั่นเอง

จางอี้หมิงเอาหลักการประชาสัมพันธ์สินค้ามาจากโลกยุคปัจจุบัน เขาเห็นบรรดาเคาท์เตอร์ชิมอาหารตามห้างต่าง ๆ ที่สอนการทำอาหารและมอบวัตถุดิบไปให้ทดลองมามากมาย เขาจึงอาศัยชื่อเสียงเหลาอาหารอันดับหนึ่ง พ่อครัวอันดับหนึ่ง และวิธีการทำอาหารที่แปลกใหม่ ทำง่าย ทั้งยังประหยัดเวลาและเงินมาร่วมด้วย เช่นนี้แล้วเหตุใดชาวบ้านจะมิชอบใจเล่า

นอกจากนี้จางอี้หมิงยังเปิดให้ผู้ที่ต้องการซื้อสินค้าเพื่อขายออกไปทั้งในเมืองไห่ถังเองและต่างเมืองได้มาลงชื่อเพื่อร่วมเป็นคู่ค้าในอนาคต ซึ่งจะทำการพูดคุยกันหลังจบงานเทศกาลไปแล้ว

จางอี้หมิงยืนดูอู๋เจ๋อที่ต้องตอบคำถามชาวบ้านคนแล้วคนเล่าจนต้องเรียกหาน้ำดื่มแล้วก็ได้แต่ยืนขำท่าทางของท่านลุงอู๋อยู่คนเดียว

แต่สงสัยกรรมจะตามสนองเขาเร็วทันตาไปเสียหน่อย บรรดาพ่อค้าเมื่อเห็นว่าเด็กชายยืนอยู่คนเดียวก็เข้ามารุมถามคำถามจากเขามิต่างกันกับท่านลุงอู๋ ส่งผลให้อู๋เจ๋อที่อธิบายอยู่คนเดียวมานานถึงกับระเบิดหัวเราะขึ้นมาอย่างมีความสุข

จางอี้หมิงได้แต่ยิ้มแห้งแล้วตอบคำถามไปเรื่อยๆ แม้จะเป็นเพียงเด็กน้อยแต่ก็เป็นผู้คิดค้นการทำอาหารแบบใหม่นี้ขึ้นมาจึงทำให้มีผู้คนมากหน้าหลายตาเข้ามารุมเขามากกว่าท่านลุงอู๋เจ๋อเสียอีก

แค่ยืนขำท่านลุงอู๋เพียงเดี๋ยวเดียว ทำไมถึงมีคนมารุมเขามากกว่าได้เสียล่ะ นี่สินะที่เขาว่าหัวเราะทีหลังดังกว่า เพราะเสียงหัวเราะของท่านลุงหัวหน้าพ่อครัวดังไกลไปสามบ้านแปดบ้านจริงๆ

โธ่...แกล้งใครทีไร ผลกรรมย้อนกลับมาไวทุกที จางอี้หมิงหัวจะปวด