ตอนที่ 1 【2】

ในคืนนั้น ณ จวนเจ้าเมืองไห่ถัง ถึงแม้ว่าจะดึกดื่นเกินเที่ยงคืนไปแล้ว แต่ท่านเจ้าเมืองยังคงยืนดูทหารลำเลียงผลลูกหนามเข้ามากองไว้ที่จวน เขาได้ให้ทหารไปป่าวประกาศถึงเชื้อเพลิงที่ให้แต่ละบ้านมารับเอาไปแล้ว รวมทั้งสั่งให้ทหารจำนวนหนึ่งขนไปแจกให้กับชาวบ้านชนบทต่อไปด้วย

“เป็นเช่นไรบ้าง พวกเจ้าได้ไปแจ้งให้หมู่บ้านแถบชายทะเลหาต้นลูกหนามแล้วใช่หรือไม่” ท่านเจ้าเมืองเอ่ยถามทหารคนหนึ่งที่เพิ่งกลับมาจากการไปเสาะหาต้นลูกหนาม

“เรียนท่านเจ้าเมือง ข้าน้อยได้ทำตามคำสั่งเรียบร้อยแล้วขอรับ ข่าวดีคือเราค้นพบต้นหนามอีกจำนวนแปดหมู่บ้านและอยู่ใกล้กว่าหมู่บ้านหลัวถงมาก ข้าได้นำคำสั่งของท่านไปแจกจ่ายให้ทุกหมู่บ้านแล้ว คาดว่าพวกเขาคงไปเอาลูกหนามจากหมู่บ้านเหล่านั้นขอรับ”

“เป็นข่าวดี เช่นนี้ชาวบ้านคงรอดแล้ว เรื่องเชื้อเพลิงแก้ไขปัญหาได้แล้วแต่อาหารเล่า อีกไม่กี่วันคงหมดแบบไม่มีเหลือเป็นแน่ ภัยหนาวปีนี้ช่างเลวร้ายเสียเหลือเกิน” ท่านเจ้าเมืองเปรยออกมาด้วยความวิตกกังวล

“ท่านพ่อ นี่ก็ดึกมากแล้วขอท่านพ่อไปพักผ่อนเถอะขอรับ งานทางนี้ข้าจะรับหน้าที่ต่อเอง ตอนนี้ท่านพ่อสมควรคลายความวิตกไปบ้าง สำหรับเรื่องอาหารเราค่อยมาหาทางกันอีกทีขอรับ” หวงห่าวหรานเอ่ยเตือนบิดา ท่านพ่อของเขาอายุมิใช่น้อยแล้ว หากยังทำงานและวิตกกังวลเช่นนี้ต่อไปอาจจะล้มป่วยลงได้

“อาหร่าน พ่อฝากด้วยนะ” ท่านเจ้าเมืองพยักหน้า ชายชราไม่ดื้อรั้นที่จะทำงานต่อไป

หลังจากเอ่ยฝากฝังเรื่องงานกับบุตรชายแล้ว ท่านเจ้าเมืองจึงเดินกลับไปยังเรือนตนเองเพื่อพักผ่อน เมื่อเข้าไปถึงในห้องนอนก็เห็นฮูหยินของตนเองกำลังเดินเข้ามาเช่นกัน

“ฮูหยินมิใช่ว่าเจ้าไปเยี่ยมถิงเอ๋อร์มาเช่นนั้นหรือ”

“เจ้าค่ะท่านพี่ ข้าเห็นลูกป่วยเช่นนี้แล้วปวดใจยิ่ง” ฮูหยินหวงเอ่ยตอบสามี

“น้องหญิงก็เป็นแม่คนแล้ว คงให้คำแนะนำลูกได้ดีที่สุด ข้าขอโทษที่ช่วงนี้มิได้ไปเยี่ยมถิงเอ๋อร์เลย”

“ท่านพี่ ลูกของเราเข้าใจท่านพ่อของนางเจ้าค่ะ นางยังฝากให้ท่านพี่ดูแลตนเอง รักษาสุขภาพด้วย”

“นี่ถิงเอ๋อร์กินอันใดมิได้เลยเช่นนั้นหรือ” เจ้าเมืองไห่ถังเอ่ยถามภรรยาอีกครั้ง

“เจ้าค่ะ ท่านหมอบอกว่าหากถิงเอ๋อร์ยังแพ้หนักเช่นนี้ กินอันใดก็อาเจียนออกมาเสียหมด อาจจะทำให้นางแท้งได้ ข้าละเป็นห่วงลูกยิ่งนักเจ้าค่ะ” ฮูหยินถอนหายใจออกมาด้วยความโศกเศร้า

หวงเจียถิง บุตรสาวคนโตของนางกำลังตั้งครรภ์อยู่ ทว่าเกิดอาการแพ้อาหารอย่างรุนแรง กินอันใดก็มิได้ ซูเหิง ผู้เป็นบุตรเขยก็ไปทำงานที่เมืองหลวงตั้งแต่ก่อนฤดูหนาว กว่าจะกลับมาคงหลังฤดูหนาวไปแล้ว ยิ่งหิมะตกหนักเช่นนี้คาดว่าคงกลับมามิได้ โชคดีที่สามีของบุตรสาวเป็นการแต่งเขยเข้าบ้าน ทำให้นางยังคงอยู่ที่บ้านของบิดาและมารดา

ท่านเจ้าเมืองรักบุตรสาวมากจนทำใจยอมให้นางแต่งออกเรือนไปมิได้ เมื่อบุตรสาวกับเลขาหนุ่มของตนเองผูกสมัครรักใคร่กันแล้ว แม้ต้องแต่งเข้ามาเป็นเขยก็ยินยอม

“หากไม่เกิดภัยหนาวเช่นนี้พวกเราคงป่าวประกาศหาหมอหรือคนที่สามารถทำอาหารให้ถิงเอ๋อร์กินได้บ้าง”

ท่านเจ้าเมืองถอนหายใจอีกรอบ ปัญหาที่กำลังรุมเร้าอยู่ตอนนี้ในฐานะเจ้าเมือง ชาวเมืองก็เปรียบเสมือนบุตรหลาน ในฐานะบิดา บุตรสาวก็ต้องการความช่วยเหลือ ไม่ว่าทางไหนเขาก็ไม่สามารถสูญเสียไปได้ทั้งสองทาง

“ท่านพี่พักผ่อนก่อนเถอะเจ้าค่ะ พรุ่งนี้จะได้มีแรงทำงาน” ฮูหยินเอ่ยเตือนสามีก่อนที่จะเดินไปยังเตียงนอนและปลดม่านลงมาเมื่อสามีนอนแล้วเรียบร้อย

ท่านเจ้าเมืองยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก ความเครียดรุมเร้าจนศีรษะปวดร้าวไปหมด ทั้งในฐานะพ่อของเมืองและพ่อของหญิงสาวคนหนึ่ง เขาไม่สามารถทิ้งใครไว้เบื้องหลัง มีแต่ต้องทำออกมาให้ดีที่สุดเท่านั้น

ก็ได้แต่หวังว่าสวรรค์จะเมตตา ประทานหนทางรอดมาให้เช่นเรื่องเชื้อเพลิงอีกคราว

...

จากความใจดีของหมู่บ้านหลัวถงและการทำงานอย่างหนักของทหารจวนเจ้าเมือง ทำให้เช้าวันนี้ดูมีชีวิตขึ้นมา ถึงแม้ว่าหิมะจะยังคงตกหนักอยู่ตลอดเวลา แต่ชาวบ้านกลับยิ้มด้วยความดีใจเมื่อพากันทยอยออกมารับผลลูกหนามและเรียนรู้วิธีการก่อไฟ ซึ่งมิใช่เรื่องยากอันใด

ชาวบ้านเข้าแถวรับกระสอบลูกหนามและแบกกลับบ้านกันด้วยความชื่นมื่น ถึงแม้หิมะจะตกหนักไปอีกหลายวันแต่พวกเขาก็รอดตายแล้ว ทั้งหมดต่างโห่ร้องขอบคุณท่านเจ้าเมืองและทหารกันอย่างพร้อมเพรียงเสียงเซ็งแซ่ ชาวบ้านบางคนถึงขนาดนั่งลงไปกับพื้น โขกศีรษะลงกับหิมะที่หนาถึงหน้าขาเพื่อขอบคุณท่านเจ้าเมืองที่ทำให้พวกเขารอดตายในครั้งนี้

บรรยากาศความเปรมปรีดิ์หน้าจวนเจ้าเมืองและถนนที่เต็มไปด้วยชาวบ้านแบกถุงลูกหนามเดินผ่านไปมาช่างแตกต่างจากภายในร้านขายของร้านหนึ่ง

“มันเกิดความผิดพลาดอันใดขึ้น เหตุใดชาวบ้านถึงไม่มาซื้อถ่านและฟืนที่ข้าประกาศขายออกไปเล่า” ชายชราคนหนึ่งที่สวมใส่ชุดผ้าไหมชั้นดีเอ่ยถามขึ้นมาด้วยความโกรธเกรี้ยว

“นายท่าน ข้าน้อยจะไปสืบข่าวเดี๋ยวนี้ขอรับ” ผู้ช่วยวัยกลางคนบอกกับเจ้านายตนเองแล้วจึงออกไปสืบความด้านนอกร้านทันที

“นี่น้องชาย พวกเจ้ากำลังขนสิ่งใดกันอยู่หรือ” ชายคนนั้นรีบดึงแขนเสื้อของชาวบ้านที่เดินผ่านไปไว้อย่างรวดเร็ว

“ผลลูกหนามที่ท่านเจ้าเมืองแจกไว้สำหรับใช้แทนเชื้อเพลิงเช่นใดเล่า เจ้าอย่ามาแย่งของข้านะ หากเจ้าต้องการก็จงไปขอรับได้ที่จวนเจ้าเมือง ข้าไปล่ะ” ชาวบ้านคนนั้นรีบเดินหนีไป

เมื่อสอบถามจากชาวบ้านไม่ได้เรื่อง ผู้ช่วยชายคนนั้นจึงเดินไปสอบถามทหารที่ยืนแจกผลลูกหนามอยู่ เขาสอบถามนานกว่าหนึ่งเค่อจึงได้ข้อมูลมา ชายวัยกลางคนรีบนำความไปแจ้งให้กับเจ้านายของตนทันที

“นายท่าน นายท่านข้าสืบความมาได้แล้วขอรับ”

“ได้ความเช่นใดบ้าง” นายท่านผู้เป็นใหญ่ถึงกับเอ่ยเร่งก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงตรงโต๊ะทำงาน

“ท่านเจ้าเมืองกำลังแจกผลลูกหนามที่สามารถใช้แทนเชื้อเพลิงให้กับชาวบ้านอยู่ขอรับ ภัยหนาวที่ชาวบ้านกำลังประสบอยู่จึงได้รับการแก้ไขแล้ว เช่นนั้นมิใช่ว่า......” ผู้ช่วยพูดออก เขายังกล่าวไม่ทันจบก็ต้องหุบวาจาลง เมื่อสีหน้าของเจ้านายเริ่มบิดเบี้ยวเพราะรู้ว่าตนกำลังจะพูดอันใดออกไป

“ใคร! มันเป็นใครที่ทำให้แผนการของข้าล้มเหลว ข้าไม่เชื่อว่าผลลูกหนามนั่นจะเป็นความคิดของท่านเจ้าเมือง เพราะหากว่าใช่ ท่านเจ้าเมืองคงไม่รอให้ชาวบ้านตายไปตั้งมากมายเช่นนี้ก่อนที่จะเอามาแจกเป็นแน่” ชายชราถึงกับตบมือลงโต๊ะอย่างแรง

“นายท่าน มีทหารคนหนึ่งบอกว่าเรื่องผลลูกหนามนี้ได้มีชาวบ้านมาหาท่านเจ้าเมืองและแจ้งวิธีจุดไฟขอรับ ข้าถามไปถามมาจึงรู้ว่าเป็นชายคนนั้น คนที่เป็นบุตรชายบุญธรรมของเถ้าแก่หลินไห่ เหลาซิ่งฝูขอรับ”

“อะไรนะ เป็นมันอีกแล้วหรือ มันจะเป็นมารขัดขวางความร่ำรวยของข้าไปทุกครั้งเลยเช่นนั้นหรืออย่างไร ดี ในเมื่อเจ้าทำกับข้าไว้เช่นนี้ ก็อย่าได้อยู่อย่างสงบสุขเลย” ชายวัยชราแสยะยิ้มออกมาดูชั่วร้าย ก่อนที่จะเรียกผู้ช่วยของตนเองเข้ามาใกล้ ๆ แล้วสั่งงานออกไป

“นายท่าน มิร้ายแรงเกินไปหน่อยหรือขอรับ” ผู้ช่วยเอ่ยถามด้วยความตกใจหลังจากที่ได้ยินคำสั่งนั้นแล้ว

“ฟืนพวกนี้ ถ่านพวกนี้ รู้หรือไม่ว่าข้าต้องเสียเงินไปมากมายเพียงไหนในการกักตุนไว้ เจ้าจะไม่ทำก็ได้แต่เจ้าต้องจ่ายเงินทั้งหมดนี้มาให้ข้า ตัดสินใจให้ดีแล้วจงเลือกเอาว่าจะทำเช่นไร เจ้าไปได้แล้ว”

“ขอรับ”

ชายชรายืนขึ้นเดินออกไปยืนอยู่ริมหน้าต่าง เขามองออกไปข้างนอก ถือถ้วยชาติดมือมาด้วย ดื่มด่ำบรรยากาศคล้ายกำลังชื่นชมสวนที่ดอกไม้กำลังเบ่งบาน จินตนาการว่าพวกมันชูช่อดอกสว่างไสวส่งกลิ่นหอมไปทั่ว ซึ่งแตกต่างจากความจริงที่มองไปทางไหนก็มีแต่หิมะขาวโพลนเต็มไปหมด

“หึ เช่นนั้นก็อย่าได้อยู่กันอย่างสงบสุขเลย ฮะ ฮะ ฮะ”