บทนำ

ปึง!

มือหนาฟาดลงกับโต๊ะอย่างแรงจนเกิดเสียงดังลั่นไปทั่วทั้งห้องทำงาน

"ไปลากคอมันมาให้ได้ ถ้าไม่เจอพวกมึงตาย!" น้ำเสียงเกรี้ยวโกรธเอ่ยสั่งอย่างเด็ดขาด เมื่อได้รับรายงานจากลูกน้องคนสนิทว่ามีลูกน้องทรยศหักหลังอย่างเจ็บแสบ

"ครับนาย"

"คนที่มันคิดจะหักหลังกูมันต้องไม่ตายดี" ทั้งแววตาและน้ำเสียงของ คามิน บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเขานั้นโกรธแค้นแค่ไหน

"นายจะเอายังไงต่อครับ" เจมส์ ลูกน้องคนสนิทเอ่ยถามขึ้น เมื่อในเวลานี้ไม่สามารถคาดการณ์ได้ว่าเจ้านายหนุ่มนั้นจะจัดการกับคนทรยศยังไง

"หึ! ถ้าจับเป็นมาไม่ได้ก็จับตายซะ" เพราะคนที่มันคิดจะหักหลังเขา จุดจบเดียวของพวกนั้นก็คือความตาย

ถึงบุคลิกภายนอกของเขาจะดูเหมือนกวนๆ ในบางที แต่ใครจะรู้ว่าเขานี่แหละมันปีศาจร้ายดีๆ นี่เอง น้อยคนนักที่จะได้รู้จักเขามากพอ เพราะคนส่วนใหญ่จะรู้จักเขาแค่เปลือกนอกที่เขาสร้างขึ้นมาเท่านั้นเอง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เข้ามา!"

"ได้ตัวมันแล้วครับนาย ตอนนี้คนของเรากำลังพากลับมาที่นี่ครับ"

เวลาผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็มีลูกน้องเข้ามารายงาน พอได้รับข้อมูลที่น่าพอใจรอยยิ้มร้ายก็ปรากฎบนใบหน้าหล่อคมทันที

"ดี! เอามันไปไว้ที่ห้องใต้ดิน"

"ครับนาย" ลูกน้องของเขาขานรับหนักแน่น พร้อมกับรีบไปทำตามคำสั่งทันที

เพราะกฏข้อเดียวของที่นี่คือทำตามคำสั่งของเขาอย่างเคร่งครัดเท่านั้น

@ห้องลับชั้นใต้ดิน

คามินนั่งมองหน้าลูกน้องคนที่คิดหักหลังเขาอย่างพิจารณาด้วยแววตาโกรธแค้น ถึงแม้ว่าชายตรงหน้าจะอายุรุ่นราวคาวเดียวกับบิดาของเขาแล้วก็ตาม

"อยากพูดอะไรก่อนจะไม่ได้พูดไหม"

"ผะ...ผมขอโทษครับนาย นายอย่าทำอะไรผมเลยนะครับ ขอเวลาผมหน่อย ผมจะรีบหามาคืนให้นายทุกบาททุกสตางค์เลยครับ" น้ำเสียงเย็นยะเยือกของคนตรงหน้าสร้างความหวาดกลัวให้กับลูกน้องตาดำๆ อย่างเขานัก

"หึ ขอเวลางั้นเหรอ กี่วันดีละ หรือต้องใช้กี่ปีมึงถึงจะใช้หนี้กูหมด!" เพชรมากมายที่ชายตรงหน้าขโมยไป ไม่รู้ว่าชาตินี้เขาจะได้คือไหม หรือต้องแลกมาด้วยชีวิต แต่ก็คงไม่คุ้มค่าเท่าไหร่นัก

"แต่กูมีทางเลือกให้มึงนะ..."

"อะ...อะไรเหรอครับ" ภูผา ถามอย่างมีความหวัง

"ลูกสาวมึง… ส่งลูกสาวมึงมาขัดดอกก่อนได้นะ กูยินดีรับไว้พิจารณา" รอยยิ้มร้ายปรากฎบนใบหน้าหล่ออีกครั้ง

ก่อนเข้าทำงานกับเขา ทุกคนต้องถูกเช็คประวัติอย่างละเอียด ชายวัยกลางคนตรงหน้านี้ก็เช่นกัน ต่อให้คิดจะปิดบังไว้ดีแค่ไหน เขาก็สามารถสืบรู้ได้อยู่ดี

"ไม่มีทาง!" ภูผาตอบกลับเสียงแข็งทันที ยังไงซะเขาก็ไม่มีทางยอมให้แก้วตาดวงใจของเขามาตกนรกทั้งเป็นแทนเขาแน่ๆ เพราะคนที่สร้างหนี้คือเขาไม่ใช่ลูกสาวเขา

"ก็แล้วแต่นะ แต่กูจะให้โอกาสมึงกลับไปลาลูกสาวมึงก่อนตาย นี่ถือว่ากูเมตตามึงมากแล้วนะที่ให้สิทธิ์ล่ำลาลูกก่อนตายได้" คามินพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ก่อนจะสั่งให้ลูกน้องจัดการกับคนทรยศก่อนที่จะปล่อยให้ได้กลับบ้านเป็นครั้งสุดท้าย

ร่างบางของ อันนา เปิดประเข้ามาในบ้านก็ถึงกับยิ้มดีใจ รีบวิ่งเข้ากอดคนเป็นพ่อไว้แน่น เมื่อนานๆ ทีพ่อของเธอจะกลับมาบ้าน เพราะมัวแต่ออกไปทำงาน ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้แน่ชัดว่างานที่พ่อเธอทำนั้นคืองานอะไร รู้แค่ว่าที่เธอมีชีวิตที่สุขสบายได้ เรียนจบสูงๆ ได้ ก็ได้เงินจากงานที่พ่อเธอทำมาส่งเสียอย่างไม่เคยขัดสน

"พ่อคะ หนูคิดถึงพ่อจังเลยค่ะ" อันนาโผล่เข้ากอดคนเป็นพ่อแน่นจนไม่ทันสังเกตว่าตามใบหน้าและร่างกายของคนเป็นพ่อนั้นเขียวช้ำไปหมด

"พ่อก็คิดถึงหนูเหมือนกันลูก" แม้จะเจ็บปวดเพียงใด ต่อหน้าลูกสาวสุดที่รักเขาก็ไม่เคยเอ่ยปากว่าเจ็บปวดเลยแม้แต่ครั้งเดียว

"พะ...พ่อ! นี่พ่อไปโดนอะไรมาคะ ใครทำอะไรพ่อ" เมื่อเห็นร่องรอยตามใบหน้าและร่างกายของคนเป็นพ่อ อันนาก็แทบจะล้มทั้งยืน นี่ใครทำอะไรพ่อเธอ

"มีเรื่องที่ทำงานนิดหน่อยน่ะลูก พ่อไม่เป็นไร"

"พ่อเจ็บไหมคะ เดี๋ยวหนูไปเอายามาทาให้นะคะ" นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พ่อเธอกลับบ้านมาด้วยรอยแผลแบบนี้ แต่ครั้งนี้ดูจะหนักกว่าทุกๆ ครั้งอย่างมาก

เธอพยายามจะถามเอาความจริงจากปากคนเป็นพ่อว่าแท้จริงแล้วงานที่ท่านทำนั้นคืองานอะไร แต่ท่านก็ไม่เคยปริปากบอกเธอเลยสักครั้ง

"พ่อคะ นะ…นี่มันเรื่องอะไรกัน!?" เมื่อเดินกลับมาที่ห้องรับแขกอีกครั้งก็ถึงกับตื่นตกใจ เมื่อเห็นชายชุดดำสี่ห้าคนยืนเอาปืนจ่อที่ศีรษะของพ่อเธออยู่

"ขอฉันคุยกับลูกหน่อยได้ไหม" ภูผาเอ่ยขึ้น เพราะยังไงก็ไม่มีทางรอดพ้นจากเนื้อมือของคามิน ก่อนที่จะตายขอให้เขาได้พูดอะไรกับลูกหน่อยก็ยังดี

"อย่าคิดตุกติกไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน" หนึ่งในลูกน้องของคามินเอ่ยขึ้น ก่อนที่พวกเขาจะพร้อมใจกันเดินออกไปรอข้างนอก

"อันนาลูก"

"นี่มันอะไรกันคะพ่อ คนพวกนั้นเขาเป็นใครกัน แล้วทำไมต้องทำกับพ่อแบบนี้ด้วย"

"อันนา… พ่อขอโทษนะลูก พ่อแค่อยากให้หนูมีทุกอย่างเหมือนที่คนอื่นเขามี พ่อขอโทษ"

"..." คิ้วมนสวยขมวดเข้าหากันยุ่งอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่คนเป็นพ่อพูดนัก

"ต่อไปนี้หนูต้องดูแลตัวเองนะคนเก่งของพ่อ พ่อคงไม่มีโอกาสได้อยู่ดูแลลูกตามที่สัญญาไว้แล้ว"

"หมายความว่าไงคะ"

"พ่อ..."

"หมดเวลาร่ำลากันแล้ว" ยังไม่ทันที่สองพ่อลูกจะได้เอ่ยร่ำลากันเสร็จ ลูกน้องของคามินก็เดินกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับจับตัวสองพ่อลูกให้แยกออกจากกัน

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! พวกคุณปล่อยพ่อฉันนะ!" อันนาวิ่งเข้าหาหวังจะช่วยพ่อออกจากการจับกุมของชายชุดดำ แต่ก็ถูกหนึ่งในนั้นจับตัวไว้เสียก่อน

"ก็หมายความว่าพ่อของเธอต้องไปใช้หนี้ที่ก่อไว้ไง"

"หนี้?" หนี้อะไรกัน นี่พ่อเธอไปเป็นหนี้คนพวกนี้ตั้งแต่ตอนไหน

"ใช่! ที่เธอมีทุกวันนี้ มีชีวิตที่สุขสบายได้ก็เพราะว่าพ่อเธอไปขโมยเพชรของเจ้านายพวกฉันมายังไงล่ะ"

คำตอบจากปากชายชุดดำทำให้อันนารีบหันไปมองหน้าคนเป็นพ่อทันที ที่ตอนนี้กำลังหลบสายตาของเธออยู่

"ไม่จริง… พ่อคะ บอกหนูสิว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง!" ไม่จริง ไม่มีทางที่พ่อเธอจะทำเรื่องแบบนั้นแน่ๆ ไม่มีทาง

"…"

"พ่อคะ พ่อบอกหนูสิว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง!"

"พ่อขอโทษนะอันนา ที่พ่อทำไปทั้งหมดเพราะพ่ออยากให้หนูมีความสุข มีทุกอย่างเหมือนคนอื่นๆ เขามี ดูแลตัวเองนะลูกรัก"

ลูกน้องที่ถูกส่งมาตามมองภาพตรงหน้าที่สองพ่อลูกปล่อยน้ำตาออกมาและล่ำลากัน ช่างเป็นภาพที่หน้าเวทนายิ่งนัก แต่พวกเขาก็ต้องทำตามคำสั่ง ไม่งั้นคนที่จะตายต้องเป็นพวกเขาเอง

"หนูจะหาเงินมาใช้หนี้แทนพ่อเองค่ะ พ่อไม่ต้องห่วงนะคะ พ่อเป็นหนี้เขาเท่าไหร่คะ" เธอจะไม่ยอมให้พ่อเธอต้องมารับผิดชอบคนเดียวแน่ ในเมื่อเงินพวกนั้นเธอเป็นคนใช้จ่ายมัน

"สิบล้าน"

"ฮะ!? สะ…สิบล้าน"

"เธอคิดว่าเงินมากมายขนาดนั้นจะหาได้ทันไหมล่ะ นายให้เวลาแค่สามวัน"

"สามวัน! บ้าหรือไงกัน" นี่เธอจะหาเงินมาจากไหนได้ทันในเวลาเพียงแค่สามวัน

"ครั้งนี้นายแค่ให้พวกฉันมาเตือน แต่ถ้าภายในสามวันนี้นายยังไม่ได้เงินครบตามจำนวนคงรู้นะว่าจะโดนอะไร อ้อ! อีกอย่างนะ เธอน่ะสามารถไปขัดดอกก่อนได้นะถ้ายังไม่มีเงินมาใช้หนี้" พูดจบเหล่าชายชุดดำก็เดินออกไปจากบ้านทันที ครั้งนี้คำสั่งที่ได้รับมอบหมายมาเพียงแค่ตามมาข่มขู่ให้ลูกสาวของคนทรยศรับรู้เท่านั้น พร้อมกับข้อเสนอที่พ่อเธอคงไม่พูดมันออกมาให้เธอรับรู้แน่ พวกเขาถึงได้ตามมาบอกความจริงกับเธอเองแบบนี้

เมื่อชายชุดดำเดินออกไปจากบ้านอันนาก็รีบวิ่งเข้าสวมกอดคนเป็นพ่อแน่น เธอไม่โกรธพ่อเลยที่ท่านทำแบบนั้น เพราะท่านคงหวังดี แต่เธอโกรธตัวเองมากกว่าที่ไม่เคยรู้อะไร ไม่เคยรู้เลยว่าเงินที่ใช้จ่ายอย่างสุขสบายมาจากการฉ้อโกงคนอื่น

"พ่อขอโทษนะลูก" คงไม่มีคำใดเอื้อนเอ่ยออกมาได้ดีที่สุดเท่าคำนี้แล้วจริงๆ

"พ่อต้องปลอดภัย พ่อทำทุกอย่างเพื่อหนูแล้ว ให้หนูได้ตอบแทนพระคุณของพ่อนะคะ"

ภูผาส่ายหน้าปฏิเสธอย่างเดียวเมื่อรู้ว่าลูกสาวเพียงคนเดียวกำลังคิดจะทำอะไร เขาคงไม่ยอมให้ลูกมาตกนรกแทนตัวเองแบบนี้เป็นแน่

"ไม่ว่าจะยังไง หนูก็จะไม่ยอมให้พ่อเป็นอันตรายอีกเด็ดขาด หนูจะใช้หนี้แทนพ่อเองค่ะ"

…