Chapter 5 ร่างกายของเจ้าเป็นของข้า [2]

Chapter 5 ร่างกายของเจ้าเป็นของข้า [2]

“อ๊ะ...”

ซูเยี่ยนตกใจเมื่อถูกกอบกุมทั้งช่วงบนและช่วงล่าง มือหนึ่งกำเต้านมของนางเอาไว้พลางบีบขยำเค้นคลึง ส่วนอีกมือกลับยังคงสอดนิ้วกลางค้างคาอยู่ในร่องกลีบบุปผาโดยไม่ยอมชักออก ยังผลให้นางถึงกับหายใจติดขัด เสียวซ่านจนเผลอห่อริมฝีปากส่งเสียงครวญครางออกมาอย่างสุดจะกลั้น

“อะ...อื้อ อื้อ”

“ว่าอย่างไรเล่า ร่างกายของเจ้าเป็นของข้าแน่นะหรือ”

เขาทวนถามอีกครั้งพลางฝังจมูกโด่งลงไปยังซอกคองามระหง นักฆ่าสาวรู้สึกสับสนเมื่อถูกไล่ต้อน คนเมาที่ไม่มีสติจะสามารถเอ่ยถามซักไซ้ได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ...

“ว่าอย่างไรเล่า”

เขาทวงถามอีกครั้งพลางขยับนิ้วกลางบดขยี้ลงบนเมล็ดสวาทรัวเร็ว

“อ๊ะ อ๊ะ อื้อ จะ...จะ...เจ้าค่ะ”

หญิงสาวบิดตัวเกร็ง หอบหายใจแรงเมื่อความซ่านหฤหรรษ์โอบรัดจนเกร็งไปทั้งสรรพางค์กาย แล้วโดยที่นางไม่ทันตั้งตัว เขาก็อุ้มนางด้วยแขนเพียงข้างเดียวให้นั่งลงบนโต๊ะไม้ทรงกลม ส่วนตัวเขานั้นคุกเข่าลงกับพื้นโดยที่ใบหน้าหล่อเหลาอยู่ในระดับเดียวกันกับหว่างขาของนาง

“อ้าขาออกสิ!”

เป็นครั้งแรกที่หวงซูเยี่ยนได้ยินเสียงกลืนน้ำลายลงคอของตนเอง มันดังคล้ายกับเสียงหินตกลงกระทบผืนน้ำในถ้ำลึก ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุนไปชั่วขณะ เปลือกตากะพริบถี่คล้ายกับไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน เวลานี้นางทั้งกระดากอาย ทั้งงุนงงสงสัยในตัวชายตรงหน้า ทว่าความสงสัยกลับถูกกระชากจนซ่านกระเซ็นเมื่อมือหนาวางลงบนต้นขาขาวนวลแล้วจับเรียวขานั้นให้อ้าออกกว้าง

ดวงตาที่คล้ายกับเลื่อนลอย นัยน์ตาดำเป็นสีหมอกควันฉายชัดว่ายังคงเมามายไม่ได้สติ แต่อะไรหลายๆ อย่างในตัวเขาทำให้นักฆ่าสาวรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาในหัวใจอย่างน่าประหลาด

"บุปผาของเจ้าช่างดงามนัก"

เรียวขาที่อ้าออกสั่นน้อยๆ นางกระดากจนต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่น แต่กระนั้นกลับเห็นเขาจากทางหางตา เห็นชัดว่าเขากำลังจับจ้องมองมายังบุปผาของนางราวกับหลงใหล

“อ๊ะ!”

หญิงสาวสะดุ้งเฮือก ลมหายใจสะดุดจนก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายเต้นผิดจังหวะ ต้นขากระตุกเกร็งเมื่อรับรู้ได้ว่าเวลานี้เฉินฮ่านหลานได้ซุกใบหน้าลงมายังโหนกนูนแห่งอิสตรี

“อะ...อื้อ”

จมูกโด่งซุกลงไปสัมผัสกับเมล็ดแห่งชาติพันธุ์ที่อ่อนนุ่ม ฮ่านหลานใช้จมูกโด่งดุนดันถูไถไปกับเมล็ดสีชมพูระเรื่อซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนหยาดน้ำใสไหลออกมาจากรูสวาทชุ่มแฉะ จากนั้นเขาจึงค่อยๆ แลบลิ้นออกมาตวัดเลียดื่มกินหยาดน้ำหวานราวกับหิวกระหาย

ยิ่งเลีย... หยาดน้ำหวานกลับยิ่งไหลออกมา ไหลออกมามากมายเต็มไปหมด

“หวานเหลือเกิน”

น้ำเสียงของคนเมายังผลให้หัวใจของนักฆ่าสาวสับสน หลายครั้งที่นางอยากกระถดกายถอยหนี ทว่านี่คือภารกิจแห่งความเป็นความตายที่มีอายุขัยของบิดาบุญธรรมเป็นเดิมพัน นางไม่อาจถอยแม้ก้าวเดียว จำต้องเม้มริมฝีปากเข้าหากันเป็นเส้นตรง กดข่มความซ่านหฤหรรษ์ที่กำลังถาโถมเข้ามาโอบรัดเรือนกายราวกับจะกลั่นแกล้ง

“อื้อ...อื้อ”

แม้ริมฝีปากจะเม้มสนิททว่าเสียงครวญครางด้วยความซ่านกระสันกลับอื้ออึงออกมาจากลำคอ นางหอบหายใจแรงคล้ายปลาเกลือกกลิ้งอยู่บนบกจนทรวงอกอิ่มกระเพื่อมไหว

ศิษย์เอกแห่งสำนักทรงธรรมยังคงละเลงลิ้นลามเลียไปยังกลีบบุปผา บ้างก็ดุนดันปลายลิ้นเข้าไปยังบริเวณปากทางแคบชื้นจนทำให้ร่างเล็กผวาเฮือกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนที่เขาจะห่อปลายลิ้นเข้าหากันให้แข็งแล้วดุนดันถูไถระรัวไปยังเมล็ดสวาทอีกครั้ง

“อา...อะ...อาห์”

ซูเยี่ยนสะบัดใบหน้าแรงๆ อ้าปากส่งเสียงครวญครางอย่างไม่อาจเก็บงำซ่อนความรู้สึกเอาไว้ได้อีกต่อไป

“ขะ...ข้าสะ...เสียวเหลือเกิน อื้อ พะ...พอได้แล้ว”

มือเล็กเลื่อนไปดึงทึ้งผมสีดำขลับยาวจดกลางหลังของชายหนุ่มเอาไว้ ทั้งกระชาก ทั้งดึง ทว่าเขากลับยังคงซุกหน้าลงไปยังกลางหว่างหาโดยไม่สนใจคำทักท้วงของนางเลยแม้แต่น้อย

“ขะ...ข้าไม่ไหวแล้ว มะ...ไม่ไหวแล้ว”

นางหายใจคล้ายผวา หน้าท้องแบนราบขดเกร็ง เรียวขาที่ถูกจับให้อ้าออกถึงกับสั่นระริก ก่อนที่ภายในร่างกายจะเกร็งกระตุกคล้ายถูกควักหัวใจออกไปจากอกเสียกระนั้น

“อื้อ!”

ซูเยี่ยนครางเสียงดังก่อนจะผวาไปทั้งสรรพางค์กาย ไหล่บอบบางห่องุ้ม ความซ่านเสียวยังผลให้ร่างกายเกร็งกระตุก ช่องแคบชื้นตอดรัดอยู่ภายใน ในความเสียวเต็มไปด้วยความสุขอย่างน่าประหลาดล้ำ นางหอบหายใจแรงจนทรวงอกกระเพื่อมไหม เหงื่อเม็ดเล็กผุดพรายขึ้นเต็มใบหน้าราวกับคนที่เพิ่งก้าวผ่านจากการร่วงหล่นลงสู่หุบเหวลึก

ทว่า...

นางไม่มีโอกาสอันใดได้ตั้งตัว เจ้าของร่างสูงก็ยืนขึ้นเต็มความสูง ท่อนเอ็นใหญ่ยาวชี้มายังนางราวกับกำลังเรียกร้องความสุขสมจากนางบ้าง

“คราเจ้าแล้ว”

“อะ...อะไรนะเจ้าคะ”

นางทวนถามด้วยความงุนงง เพ่งมองไปยังใบหน้าเรียบเฉยของชายหนุ่มซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างจ้องจับผิด

“กลืนกินข้า เหมือนที่ข้ากลืนกินเจ้าเมื่อครู่อย่างไรเล่าแม่นางหลิงเสีย”

ซูเยี่ยนได้ยินเขาเรียกนางว่า ‘หลิงเสีย’ ก็ค่อยคลายความสงสัยลงไปกว่าสองในสามส่วน ก่อนจะใช้ฟันบนขบกัดลงบนริมฝีปากล่างสีแดงชาดอย่างครุ่นคิด

‘ขะ...ข้าต้องกลืนกินเจ้าหนอนยักษ์นั่นสินะ’

นางกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ปิดเปลือกตาลงอย่างพยายามทบทวนบทเรียนกามสูตรที่ได้ศึกษาในตำราปกขาวอย่างคร่าวๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นมาแล้วสูดลมหายใจเข้าปอดลึก

‘ข้าต้องทำได้ จำไว้นะซูเยี่ยนว่าตอนนี้เจ้าคือหลิงเสีย คณิกาที่มีหน้าที่บำบัดความใคร่ด้วยลีลาแพรวพราว’

แม้จะปลุกปลอบตนเองเช่นนั้นแต่นางกลับรู้สึกว่าริมฝีปากของนางแห้งผาก ลำคอตีบตัน หัวสมองตื้อตึงคล้ายมีหมอกขาวรายล้อม นางค่อยๆ สืบเท้าเข้าหาเขาที่บัดนี้ยืนเอนกายอยู่ข้างหน้าต่างเพื่อรอให้นางปรนนิบัติอย่างที่หญิงคณิกาจะต้องปรนเปรอแขกเหรื่อของตน

เขาช่างรูปงามนัก...

ยามเมื่อเขาโป๊เปลือยเผยให้เห็นมัดกล้ามและสัดส่วนของความเป็นชายราวกับรูปสลัก กอปรกับใบหน้าหวานล้ำดั่งอิสตรี ส่งผลให้เขาดูคล้ายเทพเซียนหาใช่มนุษย์เดินดินเฉกเช่นเดียวกับนาง