บทที่ 11 ลงโทษตัวเองหนึ่งแก้ว

ภาพม้วนนี้คิดไม่ถึงว่าจะมีสองชั้น？ทุกคนที่อยู่ในสถานที่นั้นต่างก็ตกตะลึงทั้งหมด

มองฉากที่อยู่ข้างหน้านี้อยู่ ถึงแม้เหมือนกับภาพแผ่นนั้นที่อยู่ข้างนอกเมื่อกี้ แต่ก็มีพลังที่เรียบง่ายสไตล์โบราณปะทะเข้าหน้ามา

ถึงแม้คนโง่ที่ไม่เข้าใจของโบราณอย่างสิ้นเชิง ก็รู้ว่าเป็นของดี

เป็นต้นฉบับของแท้！

มองเห็นท่าทางที่ตื่นเต้นของซูเป่ยซาน ทุกคนต่างก็เข้าใจแล้วนี่คือของจริง！

“ต้นฉบับของแท้เก็บรักษาดีอย่างนี้ หาได้ยาก！ หาได้ยากจริง ๆ ！” ชายชราผมขาวคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างถอนหายใจ

“คุณปู่เป้ย คุณคิดว่าสามารถมีมูลค่าเท่าไหร่？” ซูเหวินปินถามอย่างรีบร้อน

ชายชราผมขาวเงียบสักพักพูดว่า“ผมได้ยินว่าภาพของถังโป๋หู่ประมูลราคาสูงสุดได้หลายพันล้าน！”

หลายพันล้าน！

คนที่อยู่ในสถานนั้นทั้งหมดต่างก็ตกใจ

มันมากกว่าฐานะของพวกเขาทุกคนรวมกันหลายเท่าอีกนะ！

ชายชราพูดอีก“พวกคุณคิดมากแล้ว ภาพอักษรโบราณในปัจจุบันนี้ คือเอาตามขนาดมาคำนวณราคา ภาพนี้ถึงแม้เก็บรักษาดีแต่มีขนาดเล็กเกินไป……”

“แต่ขายไปสองสามล้านได้สบายๆ ”

สองสามล้านนั่นก็ไม่น้อยแล้ว！

เวลานี้ คนที่เสียใจที่สุดก็คือซูเหวินปินแล้ว

คิดไม่ถึงว่าเขาจะคลาดกับสองสามล้านแล้ว

อีกทั้งยังเสียหนึ่งแสนไปเปล่า ๆ ！

เขาตาแดงพูดกัดฟัน“ไอ้คนแซ่ฉิน แกมองออกนานแล้วภาพนี้เป็นสองชั้น！”

“แกแม่งตั้งใจเล่นตลกกับฉัน！”

ในเสียงคำรามด้วยความโกรธ เขาหยิบขวดไวน์ขึ้นมาขวดหนึ่งเตรียมที่จะจัดการฉินเทียน

“อย่าเสียมารยาท！”

ซูเป่ยซานหน้าเคร่งขรึมพูดว่า“เหวินปิน ไม่ว่ายังไงฉินเทียนก็เป็นสามีของซูซู ถือว่าเป็นคนของตระกูลซูของพวกเราครึ่งหนึ่ง”

“เอาตามลำดับญาติแล้ว นายควรจะเรียกเขาว่าพี่เขย”

คิดไม่ถึงว่าซูเป่ยซานจะปกป้องฉินเทียนต่อหน้าทุกคน！

ทุกคนก็ตกตะลึงอีกครั้ง！

มองเห็นฉินเทียนแค่ใช้ภาพแผ่นหนึ่ง ก็ทำให้นายท่านหวั่นไหวแล้ว ถึงแม้คนมากมายไม่พอใจ แต่ก็อดอิจฉาไม่ได้

อยู่ตระกูลซู ซูเป่ยซานก็คือเครื่องบอกทิศทางลม

ตอนนี้ ในเมื่อเขาแสดงอย่างชัดเจนยอมรับหลานเขยฉินเทียนคนนี้ อย่างนั้นคนอื่นต่างก็ไม่กล้าโต้แย้ง

“ฉินเทียน ดีมาก！”

“ในบรรดาที่ส่งของขวัญในวันนี้ ของนายดีที่สุด！”

“พี่เทียน ยังไม่รีบเอาภาพมอบให้คุณปู่ มาดื่มเหล้า” พวกสองสามคนแกล้งฝืนยิ้มเริ่มดึงฉินเทียนเข้าพวก

ซูเหวินปินก็มีปฏิกิริยามาแล้ว

เขารู้ในมือของหยางยู่หลันถือสิทธิบัตรเวชสำอางของซูซูอันหนึ่งอยู่

มูลค่าของสิทธิบัตรอันนั้นไม่สามารถประมาณการได้

ตอนนี้ฉินเทียนกลับมาแล้ว มีโอกาสช่วยหยางยู่หลันฟื้นฟูบริษัทหรือไม่？

หรือว่าคุณปู่ดึงฉินเทียนเข้ามา อยากเอาสิทธิบัตรมาไว้ในกำมือผ่านทางฉินเทียนงั้นหรือ？

เขาก็คิดได้ถึงคุณค่าของฉินเทียนขึ้นมาในพริบตา

“พี่เทียน เมื่อก่อนน้องชายทำไม่ถูก พี่ผู้ใหญ่ใจกว้าง อย่าถือสากับผมเลย”

“ตอนนี้ผมลงโทษตัวเองหนึ่งแก้วขอโทษพี่เทียน！”พูดอยู่เขารินแก้วเหล้าหนึ่งแก้ว แล้วกินจนหมด

สมแล้วที่เป็นคนเก่งในรุ่นคนหนุ่มสาวของตระกูลซู ซูเหวินปินมีความสามารถเปลี่ยนแปลงไปตามสถานการณ์ เข้ากันได้กับซูเหวินเฉิงจริง ๆ

ทุกคนปรบมือชม

ฉากดูเหมือนกลายเป็นการพัฒนาไปทางที่ดี

เพียงแต่ที่แปลกประหลาดเล็กน้อยคือ ฉินเทียนยืนด้านหน้าซูเป่ยซานยิ้มเย็นชาไม่พูดตลอด

“ฉินเทียน ยังไม่รีบเอาภาพมาให้ฉัน”

“ฉันจะให้คนเก็บรักษาอย่างระมัดระวัง”

“ของที่ล้ำค่าอย่างนี้ ถ้าเสียหายไปแล้ว ปู่อย่างฉันจะต้องเสียใจตายเลย！”

ซูเป่ยซานพูดอยู่ มือทั้งสองก็ยื่นออกมาอย่างตื่นเต้น หยิบไปทางภาพ

ในดวงตาของฉินเทียนปรากฏรอยยิ้มที่เย็นชา ไม่เพียงไม่ได้ส่งภาพไป แต่กลับถอยออกก้าวหนึ่ง

เอ๊ะ？

ซูเป่ยซานตะลึงเล็กน้อย สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ในเวลานี้พอดี นอกประตูใหญ่เสียงแตรรถดังก้องขึ้นมาเสียงหนึ่ง

ตามด้วยเสียงหมาเห่าสองเสียง เสียงที่หยิ่งผยองหนึ่งพูดหัวเราะฮ่า ๆ ว่า“ทุกคนต่างก็มากันครบแล้วเหรอ？ผมมาช้าแล้วก้าวหนึ่ง！”

“พี่เหวินเฉิงมาแล้ว！”

“คุณชายเหวินเฉิงมาแล้ว！”

ทุกคนยืนขึ้นมาอย่างตื่นเต้น

เพียงเห็นแค่ด้านนอกประตูใหญ่มีคนหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างเปิดเผย

เขาใส่ชุดสูทสีขาวทั้งตัว ในมือยังผูกด้วยสุนัขพันธุ์อัฟกานิสถานที่หายากตัวหนึ่ง

คนและหมาต่างก็หยิ่งผยองไม่เห็นใครในสายตา มีท่าทางที่ภาคภูมิใจมาก

“พี่เหวินเฉิง！”

เสียงร้องเรียกเสียงหนึ่ง ซูเหวินปินเดินขึ้นมา

เขาพูดอย่างเคารพนบนอบ“พี่ไปพบผู้อำนวยการสองสามคนนั้นด้วยตัวเองแล้วหรือยัง？ดูแล้วการขายผลิตภัณฑ์ยาครั้งนี้ของพวกเราก็ต้องขึ้นอีกแล้วนะ”

ซูเหวินเฉิงพยักหน้าแล้วพูด“เอาเปรียบนายเด็กคนนี้แล้ว”

“นอกจากโรงพยาบาลที่หนึ่ง โรงพยาบาลใหญ่อื่น ๆ สองสามแห่งฉันต่างก็เอามาได้แล้ว”

“หลังเทศกาลนายไปเซ็นสัญญาก็ได้แล้ว”

ซูเหวินปินดีใจจนควบคุมตัวเองไม่อยู่

คนของตระกูลที่อยู่รอบ ๆ ยิ่งรีบประจบ

“คุณปู่” ซูเหวินเฉิงจูงสุนัขอยู่เดินไปทางที่นั่งหลัก มองเห็นฉินเทียนเขาหัวเราะเสียงดังฮ่า ๆ “โอ๊ะ นี่ไม่ใช่พนักงานส่งอาหารเดลิเวอรี่คนนั้นเหรอ？”

“คางคกอยากกินเนื้อหงส์แล้ว ยังคิดว่าตัวเองสามารถบินขึ้นฟ้าได้จริง ๆ ！”

“ใช่แล้ว หงส์ขาวของตระกูลซูพวกเราก็มาแล้วใช่ไหม？”

“พี่ซูซู ที่พี่กอดอยู่ในอ้อมแขนนี่คืออะไรเหรอ？”

“ดมขึ้นมาแล้วหอมมากเลย ให้สุนัขของผมลองชิมหน่อย”

คิดไม่ถึงว่าเขาปล่อยเชือก สั่งให้สุนัขพันธุ์อัฟกานิสถานตัวนั้นกระโจนเข้าใส่ไปทางซูซู

“ซูเหวินเฉิง นายทำอะไร！” บนหน้าของหยางยู่หลันเปลี่ยนสี รีบปกป้องด้านหน้าของซูซูไว้

สุนัขพันธุ์อัฟกานิสถานเห่าไปทางเธออย่างบ้าคลั่ง เธอตกใจจนสีหน้าขาวซีดทำตัวไม่ถูก

ฉินเทียนคำรามด้วยความโกรธเสียงหนึ่ง พุ่งเข้าไปใช้เท้าถีบบนตัวของสุนัข

สุนัขตัวนั้นเห่าหอนอยู่แล้วกลิ้งออกไป มันถูกกระตุ้นนิสัยที่ดุร้ายดวงตาแดงกระโดดขึ้นมาอยากที่จะทำร้ายคน

แต่มองเห็นแววตาของฉินเทียน จู่ ๆ ก็สั่นไปทั้งตัวในทันที ในดวงตาแสดงความหวาดกลัวออกมา

ส่ายหางอยู่แล้วหนีมาถึงที่ด้านข้างของซูเหวินเฉิง

ซูเหวินเฉิงโกรธมาก！

สุนัขพันธุ์อัฟกานิสถานตัวนี้เป็นสายพันธุ์แท้ที่เขาฝากคนเอากลับมาจากต่างประเทศโดยเฉพาะ ปกติกินต่างก็กินดีกว่าคนอีก

มีครั้งหนึ่งเขาพาหมาไปเดินเล่นที่ถนน คนตาบอดคนหนึ่งไม่ระวังใช้ไม้เท้าโดนสุนัขเล็กน้อย ถูกเขาสั่งคนตีขาจนหักแล้ว

เห็นได้ว่าเขารักสุนัขตัวนี้แค่ไหน

นั่นโดนเล็กน้อยต่างก็ไม่ได้จริง ๆ

ตอนนี้คิดไม่ถึงถูกฉินเทียนคนต่ำต้อยอย่างนี้คนหนึ่งถีบอย่างรุนแรง

นี่ก็ร้ายแรงแล้ว！

“สารเลว เชื่อไหมกูจะยิงมึงให้ตาย？！”

ในเสียงคำรามด้วยความโกรธ คิดไม่ถึงเขาชักปืนออกมาจากข้างเอวแล้วเล็งไปที่ฉินเทียนด้วยดวงตาที่แดงกร่ำ

มีปืน！

ซูเหวินเฉิงคิดไม่ถึงว่าชักปืนแล้ว！

อลหม่านทั้งงาน คนมากมายกลัวถูกลูกกระสุนที่ไม่ระวังทำให้บาดเจ็บต่างก็หลบซ่อนอย่างตื่นตระหนก

ฉินเทียน หยางยู่หลันและซูซูถูกให้ยืนอยู่โดดเดี่ยวกลายเป็นเป้าที่ถูกโจมตี

หยางยู่หลันตกใจจนหน้าขาวแล้ว ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงตื่นเต้นจนพูดไม่ออก

“คนแซ่ฉิน แกคิดว่าภาพอักษรเล็ก ๆ ภาพหนึ่งก็สามารถทำตามอำเภอใจได้แล้วเหรอ？”

“ยังไม่รีบคุกเข่าก้มหัวให้กับสุนัขของพี่เหวินเฉิง！” ซูเหวินปินพูดอย่างได้ใจ

ฉินเทียนยิ้มอย่างเย็นชามองซูเหวินเฉิงอยู่“ผมรับรองเวลาที่ปืนดัง ส่งคุณกลับสู่สวรรค์ ”

“แก” ซูเหวินเฉิงมองแววตาของฉินเทียนอยู่ จู่ ๆ รู้สึกถึงแรงกดดันที่แปลกประหลาด ปืนที่อยู่ในมือดูเหมือนมีพลังมาก

ภายใต้สองฝ่ายต่างไม่ยอมกันและกัน ซูเป่ยซานยืนขึ้นมาแล้วพูดว่า“เหวินเฉิง อย่าตื่นเต้น”

“ไม่ว่ายังไงฉินเทียนก็เป็นสามีของพี่ซูซูของนาย เป็นพี่เขยของนาย”

“ถึงแม้ว่าเขาล่วงเกินนายแล้ว เห็นแก่หน้าของปู่ ช่างมันเถอะ”

“วันนี้เป็นวันมงคลใหญ่ที่ทุกคนมาอยู่พร้อมหน้ากัน ยังไม่รีบเก็บปืนไว้อีก”