บอสคะ หนูท้อง

ตอนที่ 1 ปาร์ตี้เล็กๆในออฟฟิศ

ต้นน้ำ เจ้าของธุรกิจเสื้อผ้าแฟชั่นแห่งหนึ่งที่กำลังมาแรงอยู่ในขณะนี้ หากพูดถึงแบรนด์เสื้อผ้าแบรนด์นี้คงไม่มีใครไม่รู้จัก คนทั่วไปมักจะเรียกเขาว่าคุณต้นหรือคุณต้นน้ำ ส่วนลูกน้องในบริษัทจะเรียกเขาว่าบอส เขามีหุ่นผอมสูง เส้นผมดกดำยาวสลวย ใบหน้าหวานสวยไม่แพ้ผู้หญิง ผิวพรรณขาวใสแลดูสุขภาพดี เขาเป็นคนรักสวย รักงาม เหมือนผู้หญิงทั่วๆไป แต่ร่างกายของเขาเป็นชาย หรือจะเรียกอีกอย่างหนึ่งว่ากระเทยนั่นเอง

เขาชอบทาเล็บ ชอบแต่งหน้า ชอบแต่งตัวด้วยชุดกางเกงผู้หญิง ชอบสวมรองเท้าส้นสูง แต่เขาไม่ใส่กระโปรง ไม่ทำสีผม ไม่มีนม ส่วนบุคลิกก็เหมือนคนปกติทั่วไป ไม่อ้อนแอ้น ไม่จีบปากจีบคอพูด ไม่ตุ้งติ้งเหมือนกับกะเทยทั่วๆไป

“บอสคะ เมนูค่ะ บอสอยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ยคะ หนูเอาเมนูมาให้เลือกค่ะ” นิชา พนักงานบัญชีเดินเข้ามาในห้องทำงานส่วนตัวของบอสคนสวยด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส เธอเดินเอาเมนูอาหารมาให้บอสเลือก เนื่องจากช่วงเย็นของวันนี้จะมีปาร์ตี้เล็กๆหลังเลิกงาน นั่งกินอาหารและเครื่องดื่มด้วยกันที่นี่

ซึ่งเป็นเรื่องปกติของพวกเขาที่เวลาเงินออกก็มักจะหาเรื่องกินกัน บางครั้งก็พากันไปนั่งที่ร้านอาหาร บางครั้งก็สั่งอาหารมานั่งรวมหัวกินกันที่นี่ ซึ่งวันนี้ทั้งหมดทุกคนลงความเห็นกันว่าขอนั่งกินที่นี่ อิ่มแล้วจะได้แยกย้ายกันกลับ ขี้เกียจนั่งรถไปมา หาที่จอดก็ยาก

“มีผู้ชายหน้าตาดีๆสะอาดสะอ้านผิวขาวๆ ให้พี่กินสักคนมั้ยล่ะ” นิชาขำขันเบาๆ ก่อนที่จะตอบบอสคนสวยไปว่า

“มีแต่อ้วนๆดำๆ บอสจะกินมั้ยคะ”

“เก็บไว้ให้ชะนีอย่างหล่อนกินเถอะย่ะ ฉันกลืนไม่ลง”

“คิกคิก นึกแล้วว่าบอสต้องพูดแบบนี้” บรรยากาศในที่ทำงานแห่งนี้มีแต่ความสุข และสนุกมาตลอด เพราะบอสคนสวยของที่นี่อารมณ์ดีเวอร์ แต่อย่าให้ด่าเพราะปากของเขาแซ่บมาก

“ไหนเอาเมนูมาดูซิ ร้านนี้มีอะไรกินบ้าง” และแล้วเขาก็รับเอาเมนูที่ลูกน้องส่งให้เอามาดูรายการอาหาร

“พี่เอาเป็ดน้ำแดงกับต้มยำกุ้ง เครื่องดื่มขอเป็นไวน์แดง ส่วนของหวานเอาไอศกรีม เอากล่องใหญ่มาเลยนะ เดี๋ยวเอามาแบ่งกันกิน ฝากบอกทุกคนด้วย มื้อนี้พี่เลี้ยงเอง"

“ขอบคุณค่ะ งั้นหนูขอตัวออกไปจัดการเรื่องนี้ต่อก่อนนะคะ” ปกติเวลาเงินออกทุกคนจะแชร์ค่าอาหารกัน แต่วันนี้บอสใจดี ใบหน้าของนิชาคลี่ยิ้มกว้างหุบแทบไม่ลง

“อือไปเถอะ” เมื่อลูกน้องหันหลังเดินออกไปแล้ว ต้นน้ำจึงก้มหน้าลงทำงานต่อ

ภายในออฟฟิศแห่งนี้มีพนักงานประจำตำแหน่งอยู่กันแค่ไม่กี่คนเท่านั้น ที่นี่เป็นออฟฟิศใหญ่จะมีแต่ตำแหน่งหลักๆที่สำคัญเท่านั้น ส่วนพนักงานจำนวนมากจะประจำอยู่ที่โรงงาน ซึ่งโรงงานตั้งอยู่ชานเมือง งานในโรงงานก็จะเป็นตัดเย็บทั่วไป

กลับมาที่คนในออฟฟิศแห่งนี้ต่อ ที่ออฟฟิศแห่งนี้มีพนักงานประจำอยู่เจ็ดคน คนน้อยแต่มากไปด้วยประสิทธิภาพและความสามารถ คนน้อยแต่ผลงานที่ผ่านมาโดดเด่นไม่เป็นสองรองใคร ระบบดี การตลาดดี พนักงานมีคุณภาพทำให้ธุรกิจเสื้อผ้าของแบรนด์นี้เติบโตเร็วมาก

คนแรกนิชา ตำแหน่ง พนักงานบัญชี

คนที่สอง สมศักดิ์ ชื่อแท้แม่ตั้งให้ โตแล้วจึงเปลี่ยนชื่อเองเป็น กีกี้ พ่วงตำแหน่ง เพื่อนรักของต้นน้ำ เจ้าของบริษัท

คนที่สาม แตงโม เจ้าหน้าที่ฝ่ายผลิต หน้าที่ของเธอก็คือติดต่อประสานงานกับโรงงานผลิตเสื้อผ้านั่นเอง

คนที่สี่ ธนา เลขาส่วนตัวของต้นน้ำ ทำงานที่นี่มาได้สองปีแล้ว

คนที่ห้า วุฒิ พนักงานไอที ดูแลรับผิดชอบในด้านคอมพิวเตอร์และยังเป็นแอดมินของบริษัทอีกด้วย

คนที่หก เมญ่า ตอนวัยเด็กชื่อเมธี โตมาเลยเปลี่ยนเป็นเมญ่า สาวประเภทสองอีกคนในออฟฟิศ ตำแหน่งดีไซเนอร์เบอร์สองของบริษัท ส่วนเบอร์หนึ่งจะเป็นของใครไปไม่ได้นอกจากของบอสต้นน้ำ

คนที่เจ็ด ปิ่นมุก หรือ เกล น้องใหม่ เพิ่งรับเข้ามาทำงานได้อาทิตย์กว่าๆ ด้วยตำแหน่ง ดีไซเนอร์

ปิ่นมุกหรือเกล เธอเป็นคนต่างจังหวัด เรียนจบทางด้านดีไซเนอร์มาโดยตรง ตั้งใจเข้ามาทำงานที่นี่ เพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์

ความฝันของเธอคืออยากมีแบรนด์เสื้อผ้าเป็นของตัวเอง ไม่ต้องใหญ่โตแต่ขอให้เลี้ยงชีวิตตัวเองได้ก็พอ เธออยากเอาอาชีพนี้ไปทำอยู่ที่บ้านเกิด ในยุคสมัยนี้อยู่ที่ไหนก็ขายของได้ เธอคิดเอาไว้ว่าจะทำงานที่นี่เพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์สักสามสี่ปีก็น่าจะได้ความรู้ที่มากพอสมควร เอาไปประกอบอาชีพส่วนตัวที่บ้านเกิดได้ นี่คือสิ่งที่เธอและครอบครัวของเธอต้องการ

ช่วงเย็นหลังเลิกงาน

ในค่ำคืนของวันนี้ที่ออฟฟิศแห่งนี้มีปาร์ตี้สังสรรค์ฉลองเงินเดือนออก หรือจะเรียกง่ายๆว่าหาเรื่องแดกนั่นเอง ต้นน้ำเห็นว่าทุกคนเหนื่อยกับงานกันมาตลอดทั้งเดือนวันนี้เขาจึงขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงอาหารมื้อนี้เอง

ทั้งหมดใช้พื้นที่ในออฟฟิศแห่งนี้นั่งกินเลี้ยงสังสรรค์ด้วยการสั่งอาหารและเครื่องดื่มเข้ามานั่งกินกันในแบบไม่อั้น โดยใช้โต๊ะตัวยาวในห้องประชุมทำเป็นโต๊ะรับประทานอาหาร พร้อมกับเปิดแอร์เย็นฉ่ำ

“เอ้าชน! เคร้ง!!" กีกี้ขอตัวกลับบ้านก่อน วันนี้ไม่ได้มานั่งกินอยู่ด้วย ภายในห้องจึงเหลือแค่เจ็ดคนรวมบอสต้นน้ำ

"เป็ดบอสจานนี้อร่อยเนอะ"

"มีอะไรบ้างที่มึงไม่อร่อย นังเมญ่า ดูสินมที่เพิ่งทำมาใหม่จะเท่าพุงอยู่แล้ว" นี่แหละปากบอสคนสวยของที่นี่

"ใช่ซี๊...ใครมันจะไปสวยสู้บอสได้ สวย รวย เก่ง แต่ไม่มีใครเอา" ด้วยความที่เป็นกะเทยด้วยกัน เมญ่าจึงกล้าที่จะพูดแซวกันเล่นในแบบขำๆ ทำเอาพวกหญิงแท้ชายแท้นั่งเงียบกริบ ไม่มีใครกล้าพูดอะไรแบบนี้ออกมาจากปาก อาจจะเป็นเพราะความเกรงใจด้วย

"ปากเสีย! จะกินผู้ชายทั้งที ฉันหลับหูหลับตากินแบบหล่อนไม่เป็นหรอกย่ะ" ต้นน้ำอายุสามสิบสองจัดว่าไม่น้อยแล้ว แต่เขากลับไม่เคยมีประสบการณ์ในเรื่องแบบนั้นเลยสักครั้ง แฟนก็ไม่เคยมี อาจจะเป็นเพราะ ความสวยและรวยมากของเขาที่มากมายจนไม่มีใครกล้าเข้ามาจีบ

"ใครว่าเมญ่าหลับหูหลับตา บอสต่างหากที่เลือกเกิ๊น..." เมญ่าจีบปากจีบคอพูดไม่ยอมแพ้

"จะพูดจะคุยอะไรกันก็เกรงใจน้องใหม่มันบ้าง" ธนาพูดแทรกขึ้นมา พลางเบือนสายตาไปมองหน้าคนที่นั่งอยู่ข้างๆ นั่นก็คือน้องเกลเด็กใหม่ พร้อมกับส่งยิ้มเป็นมิตรไปให้

"ไม่เป็นไรค่ะ" เกลตอบสั้นๆ พลางส่งยิ้มเจื่อนๆให้ทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องนี้ เกลเป็นคนเดียวที่เงินเดือนยังไม่ออกเพราะเพิ่งเข้ามาทำงานที่นี่ได้แค่อาทิตย์เดียว

"กีกี้ไม่อยู่ คุยไม่สนุกเลยว่ะ" กีกี้หรือสมศักดิ์ เพื่อนรักของบอสต้นน้ำ ทั้งสองคนนี้มักจะชอบแซวเล่นกันในแบบไม่เกรงใจ มีบางครั้งแซวกันไป แซวกันมา แซวแรงจนงอนกันไปหลายวันก็มี ก็ฝีปากของกะเทยแต่ละคนที่นี่จัดว่าไม่ธรรมดาด้วยกันทั้งนั้น

"ผัวเจ้กีกี้เขาขี้หึง คนโสดสนิทอย่างบอสคงไม่มีวันเข้าใจหรอกค่ะ" เป็นเมญ่าอีกตามเคยที่กล้าพูดแซวบอสต้นน้ำ ส่วนคนอื่นทำได้แค่นั่งฟังยิ้มๆเท่านั้น

"ไอ้พวกมีเวรมีกรรม ดูอย่างฉันสิสบายจะตาย อยากไปไหนก็ไป อยากกลับตอนไหนก็ได้ ไม่เห็นต้องรายงานใคร"

"สบายแต่ไม่สนุกนะคะบอส" เป็นเสียงของแตงโม เอ่ยแซวบอสเล่นขำๆขึ้นมาบ้าง

"เรื่องของฉัน กินๆเข้าไปเถอะ ไม่หมดห้ามกลับ" เสียงแก้วชนกันดังอย่างต่อเนื่องพร้อมกับคำพูดสนุกสนาน จนเวลาล่วงเลยผ่านไป...

เมื่อเวลาผ่านไป งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกรา ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมันกันหมดแล้ว เหลือแต่ต้นน้ำที่ยังนั่งไม่ยอมลุก คนโสดอย่างเขาไม่จำเป็นต้องรีบกลับ แต่ในขณะนั้นเองร่างกายของต้นน้ำเกิดมีอาการผิดปกติขึ้น เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน มันร้อนรุ่ม กระวนกระวาย ความเป็นชายของเขาอยู่ๆก็เกิดแข็งขืนขึ้นมาในแบบฉับพลัน มันค่อยๆพองตัวขยายใหญ่และปวดหนึบขึ้นมาราวกับมีมือแข็งๆมาบีบมันเอาไว้แน่นเต็มแรง

“หรือว่าจะดื่มเยอะเกินไปวะ” บ่นตัวเองคนเดียวเสียงเบา ซึ่งในขณะนี้เอง ความต้องการทางเพศที่เริ่มก่อตัวก็ค่อยๆเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เขาอยากมีเซ็กซ์และต้องการปลดปล่อยเดี๋ยวนี้ เขารู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถอดทนต่อความต้องการนี้ได้ เขาจึงรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ เพื่อไปจัดการตัวเอง

“อื้อ...อ้า...” เสียงเล็กๆของใครบางคนเล็ดรอดออกมาเข้าหูของต้นน้ำเข้าพอดี ทำให้เขาหันไปมองและเห็นว่าเธอคนนั้นเป็นใคร